Μπορεί να είμαστε αθεοαναρχοκουμμουνιστοσυμμορίται αλλά μιλάμε και γαμώ τα ελληνικά - μιλάμε; 'H μήπως θέλει το lifestyle να κρυφτεί αλλά οι γλωσσικοί αυτοματισμοί δεν το αφήνουν; λεζάντα εικόνας.
Πάντως, και μετά από όλα αυτά που είπαμε πιο πάνω, και θυμηθήκαμε και διαβάσαμε, μου φαίνεται ότι υπάρχουν τα:
Λοιπόν, επανέρχομαι γιατί είναι σημαντικό. Το λήμμα είναι 100% διάλε τσ' απολυμάρους σου και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν συναντάται φράση απολυμάνους ή απολυμένους σου κλπ. Όμως μάλλον είναι σωστό να γράφεται με -υ- επειδή παίζει να προέρχεται όντως από το απόλλυμι. Όλ' αυτά εδώ. Του Ξανθινάκη επειδή το έχουν βγάλει οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης το κοιτάζω και το αναφέρω που και που αν και στα δύσκολα συνήθως κάνει λάθος και έχω πολλές διαφωνίες (το έχω γράψει και σε λήμματα στο σλανγκ) - βλ. πχ μπουζάζω / μπουζιάζω, σχόλια).
Τέλος πάντων συντοπίτισσα, που καλωσήρθες και στην κεφαλή μας απάνω, και μην το πάρεις στραβά, δε θα έμπαινα στον κόπο να γράψω όλο αυτό το κανονιστικό στριφνό μακρυνάρι αν δεν ήμουνα σίγουρος για όσα γράφω παραπάνω κι αν δεν το θεωρούσα σημαντικό να τα γράψω. Μοιραζόμαστε την αγάπη για την γλώσσα, αυτό φτάνει.
Διάλε τσ' αποθαμένους σου, ναι.
Είναι διάλε τσ' απολειμάρους σου. Το γλωσσάρι Ξανθινάκη γράφει ότι είναι από το απομεινάροι που με αντιμετάθεση συμφώνων γίνεται απονειμάροι, και με ανομοιώση των δύο ερρινων (ν-μ -> λ-μ) απολειμάροι. Το γλωσσάρι γράφει ότι απομεινάροι σημαίνει εναπομείναντες, υπόλοιποι, αλλά δε μας λέει τι εννοείται με αυτό. Μάλλον εννοείται οι απόγονοι.
Ο Κοκκινογένης σύσλανγκος έχει πιάσει το νόημα της φράσης σε λεπτό επίπεδο με τις "επεκτάσεις" που γράφει, αλλά αυτά που γράφει έχουνε διάφορα, ας πούμε, λαθάκια.
Π.χ. η φράση
"Διάλε τσ' απολυμάνες σου, για μυαλό απού το'(χ)εις".
barbarosa πιο πάνω
δε θα λεγόταν έτσι στην Κρήτη.
Θα μπορούσε να ειπωθεί
Συμπεράσμα: με τη συγκεκριμένη κατάρα, μπορούμε να καταραστούμε α) αντικείμενα, ιδιότητες, καταστάσεις χωρίς να προσδιορίζουμε ποιανού είναι (διάλε τσ' απολειμάρους του για δίσκος όπως δίνεις στο παράδειγμα) β) δικά μας αντικείμενα/ιδιότητες χωρίς να το προσδιοριορίζουμε (διάλε τσ' απολειμάρους του για μυαλό [ενν.: μου] γ) τον άλλο για τα αντικείμενά/ιδιότητές του, χωρίς να εισάγουμε κείνο που ειδικότερα καταριόμαστε με το για (διάλε τσ' απολειμάρους σου, μα μυαλό δεν έεις δράμι/ντίπι). Δε μπορούμε, δηλαδή, απευθείας να καταραστούμε τα αντικείμενα/ιδιότητες του άλλου, καταριόμαστε εκείνον που το έχει.
Γιατί;
Εικάζω επειδή είναι μια πολύ ανθρωπομορφική κατάρα αυτό με τους απογόνους, ώστε είτε κάνουμε το αντικείμενο έμψυχο και το καταριόμαστε ως τέτοιο, είτε καταριόμαστε κάτι του εαυτού μας βάζοντας το απέναντι ως έμψυχο, αλλά είναι μπέρδεμα να καταραστούμε κάτι κάποιου άλλου κάνοντας το ανθρωπομορφικό γιατί ο άλλος τον οποίο καταριόμαστε είναι ήδη έμψυχος.
Έχουμε, άλλωστε, κι άλλες κατάρες.
Κι εγώ σόρρυ για την καθυστέρηση, εντάξει το ζήτημα δεν είναι ποιος την έχει μεγαλύτερη (την ανθρωπιά), γιατί αυτό είναι και εκτός σκοποθεσίας σάητος, τέσπα.... το πάω λίγο πλαγιομετωπικά: Κάτι που διάβαζα πρόσφατα είναι ότι το κίνημα των βετεράνων στις ΗΠΑ είχε έναν αντιφατικό ρόλο: από τη μία συνέβαλε πολύ στο να αναδειχθούν ζητήματα αναπηρίας και ψυχ με το κύρος της θυσίας για την πατρίδα, από την άλλη συνήθως λειτουργούσε διχαστικά εντός των κινημάτων των αναπήρων (δημιουργώντας αναπήρους "πολλών ταχυτήτων"), με το να αυτο-προβάλλεται ως κάτι το διαφορετικό που δικαιούταν παραπάνω πράματα από τους άλλους αναπήρους (όχι μόνο επιδόματα, αλλά και έρευνα, δημόσια προσοχή κ.λπ.) ή προσφέροντας άλλοθι στις κυβερνήσεις ως πολυπροβεβλημένη ομάδα αποδέκτης προσοχής και βοήθειας.
Για μένα όλα τούτα που έχουν να κάνουνε με τη διαχείριση ανθρώπινου κρέατος και πνεύματος είναι αντιφατικά στην εξέλιξή τους και ποτέ ουδέτερα: έχουν να κάνουν με θέσεις και οπτικές γωνίες που χαράσσουν προτεραιότητες και αυτές μεταφράζονται σε τεχνικά κριτήρια. Τα κριτήρια μπορεί υπό συνθήκες να βοηθάνε στη στάθμιση δράσεων σε φόντο αντικρουόμενων προτεραιοτήτων, αλλά ποτέ δεν αναιρούν τη βασική που εν προκειμένω είναι να συνεχίσει να γίνεται αυτό που έγραψε ο χότζας για το χαμόγελο στα χείλη των φαντάρων όταν πάνε (κι όχι όταν γυρνάνε).
αυτός ο ΤΑCCOC.
Πρόσεξε επίσης πως οι όροι είναι τόσο ευφημιστικοί που όσο πάει αποφεύγουν να μιλήσουν για το τι συμβαίνει και γίνονται εντελώς ανιστορικοί, ακοινωνικοί. Όταν ακούς για shell shock, τότε ναι, φταίνει οι γαμημένοις οβίδες και όχι το μυαλό σου που δεν τις άντεξε. Όταν μιλάμε για πολεμίτιδα, από την άλλη, μου αρέσει γιατί έχουμε μια βάση συζήτησης που είναι πολύ γενική αλλά καθόλου αφηρημένη, υπό μια έννοια. Μπλα μπλα μπλα....
Θενκιου Δεινέ. Δεν συμφωνώ βάνια. Κριτήρια εξατομικεύσης για την παροχή αποκατάστασης και βοήθειας μπορεί να σημαίνει και κάτι άλλο πέρα από (ψευδο-επιστημονικές) αφηρημένες περιγραφές και ενιαίες ταρίφες εντός των οποίων χάνεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Πολεμίτιδα ναι, μου φάινεται καλύτερο από τα άλλα. Όμως πολεμίτιδες υπάρχουν όσες και οι πολεμιστές! Οι θέσεις και οι προτεραιότητες χαράσσουν πάντα τα κριτήρια και όχι το ανάποδο.
Για να μην πάρω το μαλιχέρι μου για το μανικουλέ - μαλιχουλέ: στην Κρήτη λέγεται μανικουλές και είμαι σίγουρος (ναι, δεν είχα βάλει τοπικό ιδιωματισμό ετικέτα γιατί είχα την εντύπωση ότι λέγεται έτσι πανελληνίως). Πιθανόν αλλού να λέγεται μαλιχουλές σύμφωνα με διαλεκτικούς φωνητικούς κανόνες και παρεπιδράσεις. Τα νοήματα επίσης από Κρήτη. Ως προς το αν η σημασία είναι γενικά χάος και συνεκδοχικά μόνο καυγάς, αυτό είναι πιθανό για το μαλιχουλέ, αλλά εγώ κατέγραψα την κύρια χρήση που έχει στην Κρήτη ο μανικουλές και που τείνει να είναι καυγάς. Δηλαδή, η τοπική μεροληψία μου vs η τοπική μεροληψία σου, αλλά γιαυτό είναι τα σχόλια, όπως λέει και ο πατσμαν, για να αίρονται οι μεροληψίες και οι άγνοιες όσο γίνεται.
Σούλτω, είσαι ο Τάσσος!;
έχει φύγει κόσμος από αυτούς τους διαόλους
Πολύ ενδιαφέρον όλο... και πόσο σωστός ο όρος πολεμίτιδα! Σήμερα στον αστερισμό αυτών των διαταραχών εκτός από τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες γίνεται λόγος διεθνώς για τη Νόσο των Βετεράνων ή αλλιώς το Σύνδρομο του Κόλπου αλλά και για Χρόνια Τραυματική Εγκεφαλοπάθεια. Η κυρίαρχη επιστημονική συζήτηση διαρκώς φαίνεται να προσπαθεί να αποφύγει να πει ότι η πολεμίτιδα είναι πολεμίτιδα, ότι δηλαδή η παρατεταμένη άμεση έκθεση σε συνθήκες βίας και ειδικά πολεμικής βίας αρκεί να σε μουρλάνει. Και ίσως ... σε ελληνικά ψυχ ιδρύματα να υπάρχουν και σήμερα μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις γιατί η φυλή εκτός από επιχειρηματικό έχει και πολεμικό δαιμόνιο.
Του ράμφου είναι ξέπνοο, υπολειμματικό, αλλά και βιρτουόζικο, αλλά και αναμενόμενα χωρίς το φοιτητικό πάθος.
Μπράβο παρασυνταξίες, εμπρός με το ρεαλισμό της ανατροπής να αλλάξουμε τη δομή, τη λειτουργία αλλά και τη φυσιογνωμία του σάητος.
Παρασυνταγματάρχης!
Μοριακός μερακλής, νέα ειδικότητα.
Να σημειώσουμε ότι κάποια, αλλά λίγα ως πολύ λίγα, χτυπήματα στο γούγλη υπάρχουν και για τα εξεγερσιόσημα, μπαχαλόσημα (με την έννοια και του ενσήμου, αλλά και του σήματος - μάλλον εννοούν το αλφάδι), απεργιόσημα, πορειόσημα, τσιπουρόσημα, ενώ το καταληψιόσημο μόνο με την έννοια του σήματος. Τώρα αν θέτε ανεβάζετε και ξέχωρα, θα κολλήσετε και το σλανγκόσημο.
κι άλλα τέτοια πληζ
Εξώφυλλο του υπό έκδοση βιβλίου:
"Αυτό δεν είναι ένα ποίημα: Μαλακία, Μαγκρίτ, Τουκανισμός".
Εναλλακτικός Τίτλος:
"Αυτό (το ποίημα) ΕΙΝΑΙ μία πίπα: Digital Art, Τουκανισμός, Μαλακία"
Σίγουρα έχει σχέση. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι η συμπτωματική ηχητική ομοιότητα ανάμεσα στα βάγια και τη βάγια επέδρασε ίσως ώστε βαγιοκλαδίζω να σημαίνει τελικά περιποιούμαι σχολαστικά, κακομαθαίνω.
Ναι, συμφωνώ, το είδα κι εγώ, αλλά όσο πιθανό μου φαίνεται το κλαδέυω δάφνες (ή το πλέκω φοινικότσιτες φορ δατ μάτερ) να κατέληξε να σημαίνει φροντίζω σχολαστικά, άλλο τόσο μου φαίνεται ταμάμ το να έχει παρεπιδράσει / επιδράσει παρετυμολογικά σε κάτι σαν το βαγιολίζω, σε βαθμό που τελικά να του αλλάξε τα φώτα, ή ακόμα τρόπον τινά να το "χώνεψε", και τελικά να το εκτόπισε. Σάι-φάι γλωσσολογία το έκανα;
Στην Κρήτη έχουμε το βαγιοκλαδίζω με την ίδια ή πολύ παραπλήσια έννοια (π.χ. πολύ σύνηθες: ίντα το(νε) βαγιοκλαδίζεις;! = γιατί το κουράζεις το θέμα / γιατί τον κακομαθαίνεις κ.τ.λ.). Το γλωσσάρι του Ξανθινάκη (α' έκδοση) γράφει ετυμ. για βάγιο + κλάδος, και για φανερή εκκλησιαστική επίδραση (;). Αλλά με τα παραπάνω που γράφουν οι συσλανγκιστές δε μου φαίνεται απίθανο να υπήρχε κάτι σε βαγιολίζω και το βαγιοκλαδίζω να σχηματίστηκε μετά, με παρεπίδραση από το εκκλησιαστικό θέμα με τα βάγια (ο Τριαντάφυλλος γράφει για τη βάγια, η [vája] Ο25 : (παρωχ.) τροφός, παραμάνα· νταντά. || υπηρέτρια. μσν. βαγία, *βάγια < ελνστ. βαΐα, *βάϊα < λατ. *bajia ( [bá-] ) (πρβ. υστλατ. bajula [bá-] `τροφός΄)]
Οκ, νομίζω είναι κατανοητό: στην Κρήτη και αλλού προφανώς στα νησιά, η γενική στα υποκοριστικά είναι κανονική, δεν ξενίζει, δε λερώνει, ούτε στην ύπαιθρο ούτε εντός των αστικών κέντρων (γι' αυτό έγραψα διαλεκτικό), προφανώς στον προφορικό λόγο. Θυμάμαι είχαμε μια Κύπρια φιλόλογο που δεν της ήταν οικείο και το σχολιάζε χαριτωμένα "το σακουλάκι των πατατακιών", "τα πλακάκια των σκαλακιών" "το καπάκι του μπουκαλακιού" και κάτι τέτοια έλεγε. Ο ξεροσφύρης το έδωσε ωραία το κρητικό.
Το γεγονός ότι οι καλιαρντίζοντες "καταδέχονται" να μιλάνε με τόσο πολυσύλλαβες λέξεις, νομίζω έχει από μόνο του ένα νόημα, πως να το θέσω, σούξου μούξου εκθήλυνσης και γυναικουλίστικης ψιλοκουβέντας, αν το σκεφτεί κανείς π.χ. σε αντίθεση με τα μαγκιορικά κομμέ που ακούγονται λακώ και αντρικά. Έχει σχολιαστεί αυτό;
α. Στω για τα σχόλια και την επιβέβαιωση ότι η φράση είναι φευγαλέα αλλά πραγματική.
β. Τα ψηφίζει αλλού και είναι από άλλο ανέκδοτο πρέπει να ανέβουν σίγουρα.
γ. Στον ορισμό τα γράφω λίγο μπουρδουκλώμένα αλλά ένα νόημα βγαίνει
, πιστεύω. Ναι, ρε παιδιά, άλλα βιβλία, το λέει κι η λέξη , το ίδιο πράμα λέμε.
Το σχόλιο σου Βίκμαν για το νόημα της φράσης πολύ εύστοχο. Ας πούμε ότι η φράση έχει δύο κύριες συνυποδηλώσεις:
Έχω άλλη άποψη επειδή έχω άλλα διαβάσματα, και (α) παραδέχομαι ότι η άποψη μου διαμορφώθηκε κυρίως από αυτά τα διαβάσματα και όχι μέσα από πρωτότυπο προσωπικό στοχασμό [σχετική αυτοϋπονόμευση του χρήστη της έκφρασης], αλλά (β) μπορώ να διακρίνω ότι και η δική σου άποψη είναι λίγο πολύ παράθεση των ιδεών άλλων (βιβλίων), με τη διαφορά ανάμεσά μας ότι είτε λόγω ολιγομάθειας εσύ δε μπορείς να δεις ότι είναι η μονομέρειά σου η οποία σε κάνει όλα να τα παρερμηνεύεις ως συμφωνία με τη δική σου γνώση-άποψη και άρα τα δικά σου διαβάσματα, είτε/και με δόλο εσύ δεν παραδέχεσαι ανοιχτά ότι παπαγαλίζεις ή το παραδέχεσαι αλλά πάλι με δόλο προσπαθείς να παρουσίασεις αυτό ως κάτι επουσιώδες, εφόσον το σημαντικό θες να περάσεις ότι είναι το πως η δική σου άποψη, συνήθως ως καινοφανής ή σύγχρονη, αναθεωρεί και εμπεριέχει και τη δική μου [σχετική υπεροχή του χρήστη της έκφρασης].
Για τη χρονολόγηση, κι εγω από πολιτικά κόντεξτ και δεκαετία δυοχιλιάδες το ήξερα, αλλά το άκουσα και πρόσφατα και σε μη πολιτικό κόντεξτ.
Θέλουμε Χότζα λήμμα, και μάλιστα εγώ προσωπικά θα ήθελα να γράψεις για τις χειραψίες. Τώρα μπορεί να σε ξενερώσω ή να σε παρωθήσω: μου έλεγε με λύπη ένας εξαρχειώτης φίλος ανάρχας ότι πλέον παρακολουθεί τα παιδιά της πλατείας να χαιρετιούνται και μοιάζει πιο πολύ σα να κάνουν λαβές καράτε... Γιατί έτσι και τι άλλαξε; Άλλαξε;
xalikoutis
in λεβέντης