Comments by Pirate Jenny (231)
Showing 151-180 from 231
Ρε σεις, δεν έχουμε καταχωρίσει το ντεφά (εκ του ντε φάκτο). Αλλά είναι ντεφά ή ντε φα, άραγες; Και γιατί δεν το πολυβρίσκω στο γκουγκλ; Δεν το λέτε σεις στο χωριό σας; Ή είναι πολύ ανεπίσημο (σλανγκ!) για γραπτό λόγο;
Ναι, αυτό. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πώς γράφεται. :Ρ
Χα, καλό!
Ρε σεις, έχω ακούσει μια παρόμοια μεταφορά με πάσα (ΤΑ πάσα), αλλά δε θυμάμαι πώς ήταν ακριβώς. Θα σου σφίξω τα πάσα; Θα στα ξεσφίξω; Κάτι θα στα κάνω τα πάσα, τέλος πάντων. Το ξέρει κανείς; Ή μπορεί να φανταστεί πώς το λένε;
Κάποτε κυκλοφορούσε πολύ και η παραλλαγή:
Αααχ... καλοκαίρι! Μας περιμένουν οι χαρές της θάλασσας! Της ΚΑΘΑΡΗΣ θάλασσας! Γι' αυτό λοιπόν, ΟΧΙ τζιβάνες, ΟΧΙ ψύλλους, σε θάλασσες και ακτές! Για να μπορούμε να χαιρόμαστε ξακάρφωτοι την καθαρή θάλασσα, κι ΑΥΤΟ το καλοκαίρι!
Άλλε, δεν ξέρω αν έχουν όλα αυτά την ίδια ρίζα, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα, τουλάχιστον όπως έχουν περάσει στα ελληνικά. Μαλεμπί ή μουχαλεμπί (νομίζω οι Τούρκοι το λένε και μαχαλεμπί - μπέρδεμα...) είναι μια κρεμούλα γάλακτος, μούρλια.
Το μαχλέπι είναι ένα, εμμ... μπαχαρικό ας πούμε, μια σκόνη με πολύ χαρακτηριστική γεύση, που μπαίνει στα γλυκά και στην πολίτικη πρωτοχρονιάτικη πίτα - της Καλής Βραδιάς, που λένε. (Δεν έχω ιδέα από τι φυτό βγαίνει και πώς είναι στη φυσική του μορφή.)
Ναι, εντάξει, δε θα πεθάνουμε για τα μπολντ. Το βασικό είναι να διαβάζεται. :)
Χάρηκα που σας άρεσε (στους περισσότερους, τουλάχιστον). Αναρωτιόμουν μήπως παραείναι μεγάλο και ανοικονόμητο και «αυτό δεν είναι ορισμός, είναι ο Κθούλου αυτοπροσώπως» και τέλος πάντων καταλήξουμε σε tl,dr; (= too long, didn't read).
Khan, το γαμώτο δεν το αναλαμβάνω, είναι τρομακτικό. Δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω. Όποιος θέλει, το αρπάζει και το ξεκοκαλίζει.
Και τέλος, να ξαναρωτήσω: Ξέρει κανείς αν μουντζώνουνε και αλλού στα Βαλκάνια; Τεράστια απορία το 'χω...
Άψογος και άμεσος! Μερσί!
Υ.Γ. Επίσης, κινησάρα που του κότσαρες και την κατηγορία «τζόγος/παιχνίδια». Εύγε.
ΚΤΤΜΓ:
Συμφωνώ (επί της αρχής) ότι τα πολλά bold, italics κλπ φτωχαίνουν το κείμενο. Ωστόσο, νομίζω ότι αυτό ισχύει μόνο για το σώμα του κειμένου: οι επικεφαλίδες εξαιρούνται.
Προέλευση, ετυμολογία, συνώνυμα/αντώνυμα (τα στανταράκια) αλλά και ό,τι μας κάτσει να συμπεριλάβουμε ως ξεχωριστή κατηγορία μέσα στον ορισμό, κατ' εμέ καλό είναι να μπαίνει σε μπολντ. (Η επικεφαλίδα εννοώ, όχι ολόκληρο. :Ρ)
Επειδή ακριβώς το σλανγκ τελεία τζι αρ είναι ένα λεξικό που τρελάθηκε και το 'ριξε στο τραγούδι, θέλω να πω, επειδή έχει ένα φόρτωμα μικρούς ορισμούς ως όφειλε, αλλά έχει και ένα κάρο κατεβατά που ο καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του, καλό είναι αυτά να διαχωρίζονται με μια ματιά. Αν θέλω να μάθω τι σημαίνει μια λέξη ή μια έκφραση, πρέπει να μου αρκούν οι πρώτες μια-δυο προτάσεις. Οι σάλτσες είναι προαιρετικές, και καλό είναι να φαίνεται με το πρώτο πού ξεκινάνε και πώς είναι δομημένες.
Τουλάχιστον όταν μιλάμε για τεράστια διπλοσέντονα (γκχμ). Σε μικρά κείμενα, μπορεί και να μη χρειάζεται καθόλου. (Βέβαια καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη για ομοιομορφία layout στο site, άσχετα αν ο ορισμός είναι 5 λέξεις ή πέντε παράγραφοι).
Α, σκεφτόμουν να το βάλω στον ορισμό, αλλά λέω γάμα το, πολύ πάει το σεντόνι, άσε δε που μου λείπουν μερικές πληροφορίες. (Και βασικά, αυτό το λήμμα είναι για wiki φάση.) Λοιπόν:
Οι ανοιχτές παλάμες στον παγκόσμιο πολιτισμό:
Στον αραβικό κόσμο, η ανοιχτή παλάμη είχε αποτροπαϊκό χαρακτήρα. Τα «χεράκια της Φατιμά» (κατά την ορολογία της Μαρίας Ιορδανίδου, που τα πέτυχε στην Αλεξάνδρεια) ήταν κάτι μαύρες μούντζες που ζωγράφιζαν (προφανώς με το χέρι βουτηγμένο σε μπογιά) στα ντουβάρια κτιρίων που ήθελαν να προστατέψουν απ’ τη γρουσουζιά και το κακό το μάτι. Κάτι ανάλογο αναφέρεται για τα πορνεία της Ισταμπούλ, υποτίθεται προσβλητικά (σαν τη μούντζα που ξέρουμε), αλλά προσωπικά θεωρώ πιθανότερο να ήταν κι εδώ για το κακό μάτι.
Η μούντζα ως προσβλητική χειρονομία κυκλοφορεί επίσης στο Πακιστάν και στον Περσικό Κόλπο (έτσι αόριστα το λέει η wikipedia, έτσι το λέω κι εγώ), αλλά και στη Ρουμανία - ίσως και γενικότερα στα Βαλκάνια; Ξέρει κανείς;
Στο δυτικό κόσμο η ανοιχτή παλάμη δεν έχει καμιά αρνητική σημασία, και χρησιμοποιείται για απλό χαιρετισμό, για να δείξει «σταμάτα», για χορευτική φιγούρα (βλ. jazz hands, μήδι 8), για logo των θρυλικών Mano Negra (μήδι 9)...
ΟΚ, υπερβολή. Κάπου παρασύρθηκα. :Ρ
Συγγνώμη και για τα bold, αλλά νομίζω ότι δε διαβάζεται αλλιώς, με τίποτα όμως. Άμα θέλετε βέβαια, τα βγάζετε. Ξια σας. :)
Αν αντέχετε, διαβάστε ακόμα:
«Βασανιστήρια και εξουσία» του Κυριάκου Σιμόπουλου, σελ. 255 κ.εξ. (απ’ όπου οι παραθέσεις), «Μπαουντολίνο» του Ουμπέρτο Έκο (που ξαναγράφει τη γλαφυρή περιγραφή του Νικήτα Χωνιάτη για τη διαπόμπευση και το φρικτό θάνατο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Κομνηνού, το 1185. Σπλατεριά, όχι αστεία...)
Άλλα που χρήζουν καταχώρισης:
«θα μου κλάσεις το γκιώνη»
«το ελευθέρας»
«το σαραντατρίο»
«μαλακωσιά»
«βήμα»
«έχει κόψει καπίστρι»
«έχει σηκώσει πανί»
«τα πήρα στη μασχάλη»
«μισαδυό» (;;;, τρίτο βιντεάκι στην αρχή)
Το 'χει ζητήσει και κάποιος στο Δημόσιο πρόχειρο («ξεκοκαλίστε», λέει) και νταξ, επιβάλλεται. Κάνας μάστορας οδηγός; Επαγγελματίας ή ερασιτέχνης;
Πολύ διαδεδομένο σίγουρα δεν είναι, οι τουρκομερίτες το λένε πάντως.
Εμμ... λέμε. :)
Κατά Φάληρο μεριά, που έχει πολλούς Πολίτες, ακούγεται σίγουρα - αν και δεν παίρνω όρκο κατά πόσο έχει πέραση στους πιτσιρικάδες.
Αλλά δεν πιάνεται για «τοπικό», επειδή για να το πεις πρέπει να είσαι/κρατάς από απέναντι (άσχετα από το πού μένεις) ή να το 'χεις ακούσει από κάναν τέτοιο και να σ' άρεσε. Και δεν έχεις πια στην Αθήνα συνοικίες ολόκληρες τίγκα στους Πολίτες όπως παλιά, έχουν σκορπίσει από δω κι από κει.
Τώρα, άμα το πεις πιο νότια, κάτω απ' τ' αυλάκι ας πούμε, δεν παίζει να το ξέρει άνθρωπος. Για βόρεια δεν έχω ιδέα.
!!!
Πάω να διαμαρτυρηθώ εντόνως! (:-Ρ)
Τι... τι... τι... ΤΙ ΜΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ; (:-Ρ)
Πρώτον, αυτό είναι το άβατάρ μου. Δεν ξέρω τι θέλετε να πείτε, κύριε.
Δεύτερον, άμα το τσιμπήσατε από δίκτυο, θα είδατε ότι το filename είναι PirateCthuhlu. Ουδεμία σχέσις.
.... Πλάκα-πλάκα, εμπνευσμένο είναι το μύδι. Κακοί συνειρμοί όμως. Πολύ κακοί! :-Ρ
Μμμμ... όχι ακριβώς. Το Tarrasque έχει Intelligence 3. Θυμάμαι κι εγώ τον τρόμο που προκαλούσε σε low level φάσεις, αλλά είναι βασικά ζώο. (Πέτα του ένα μεζέ και το κάνεις φίλο σου.) Ο Κθούλου πάλι είναι ένα πράγμα που ούτε οι θεοί δεν μπορούν να καταλάβουν, ούτε βέβαια και να νικήσουν. Είναι ένα cosmic lose button.
Νομίζω πως κανένα προκάτ τερατάκι με stats (να, είναι τόσο δυνατό, τόσο έξυπνο, έχει τόσα πλοκάμια ανά τετραγωνικό μέτρο) δε μπορεί να βγάλει ίδιο εφέ με τον Κθούλου. Αυτό το «ανείπωτο» που κούρασε το Χαλικούτη, συγκεκριμένα. :)
Σώπα μωρέ, γι' αυτό είναι τα σχόλια, για συμπλήρωμα. :)
Εξάλλου, μπορεί ο Κθούλου να προσφέρεται για σεντόνια, αλλά όχι απαραίτητα στο slang. Έχει χυθεί πολύ μελάνι για δαύτον σε ένα σωρό μέρη, εδώ θα ψάξουμε να βρούμε την ιστορία του;
Επί του θέματος, πάνω σ' αυτό που λέει ο Χαλικούτης: ναι, παίζει και ως χαρακτηρισμός καταστάσεων, πραγμάτων και (αν είσαι πολύ άτυχος) προσώπων, με την έννοια «τερατούργημα στη νιοστή».
[I]
- Ρε μαλάκα, τι έβαλες μες στην κατσαρόλα και μυρίζει έτσι;
- Ό,τι βρήκα στο ράφι, μωρέ, δεν τα ψάχνω αυτά.
- Κακώς! Αυτό δεν είναι σάλτσα, αυτό είναι ο Κθούλου αυτοπροσώπως![/I]
Το ανέκδοτο με τα πράσινα μπίου μπίου το θυμάμαι απ' το δημοτικό (χρόνια και ζαμάνια). Αλλά εγώ προσωπικά το λέω «τα ξωτικάκια». 'Οχι σε φάσεις λιώματος-παραισθήσεις όμως, μόνο σε φάσεις «πού είναι ρε παιδιά το μολύβι μου», σηκώνεσαι απ' το γραφείο, ψάχνεις ΟΛΟ το σπίτι να βρεις το μολύβι σου, ξανακάθεσαι σιχτιρίζοντας, και νάτο το μολύβι! Ακριβώς μπροστά σου, εκεί που έκανες το γραφείο ανάστα ο κύριος και δεν το 'βλεπες, στραβάδι. Ε, τα ξωτικάκια σου έκαναν φάρσα πάλι. Δε φταις εσύ.
Το Fhtagn είναι από λαβκραφτική φράση που για κάποιο λόγο έγινε διάσημη ή απλώς καλτ. Όσο πιο geek είσαι, τόσο πιο εύκολα το λες απ' έξω (όλο μαζί!). Αν δεν είσαι τελειωμένος geek, και θες να πουλήσεις και λίγη μούρη, πετάς την τελευταία λέξη στο ξεκούδουνο. (Πότε για χαιρετισμό, πότε για να πεις μια μαλακία τύπου μπλε, πότε επειδή κάποιος είπε «Λάβκραφτ» και θεωρείς ότι πρέπει να απαντήσεις κάτι τέλος πάντων).
Όλα αυτά στα εγγλέζικα και στα ιντερνέτια, όμως. Όχι εδώ (απ' όσο ξέρω, τουλάχιστον).
Το 'πιασα, μωρέ κουμπάρε, αλλά ακόμα προβληματίζομαι. Άμα είναι έτσι, ένα μπουκάλι ρακή ξερωγώ που έχει 40 αλκοολικούς βαθμούς, θα είναι στα 320 γράδα; Μα 320; Εγώ γιατί θυμάμαι να παίζουν πολύ μικρότερα νούμερα, γύρω στο εικοσάρικο συγκεκριμένα;
(Πιθανότατα επειδή η μνήμη μου έχει καεί, και μάλιστα από τις εν λόγω ρακές. Χμ.... Μήπως το λένε συνθηματικά, πχ πετάνε ένα «είκοσι», και το «τριακόσια» παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο; Παίζει τέτοιο πράγμα; )
@ johnblack: Σε rpg υπάρχει το Call of Cthulhu, το οποίο είναι ντετεκτιβικό/παρανόρμαλ εποχής - και δεν έχεις καμία ελπίδα να βγεις ζωντανός από κει μέσα. Στο D&D (μέχρι έκδοση 3.5, με πιο καινούργια δεν ξέρω τι παίζει) έχουν βγει διάφορα τερατάκια σε Monster Manual και ένα ολάκερο βιβλίο, το Lords of Madness, που βασίζονται εμμέσως πλην σαφώς στο λαβκραφτική μυθολογία Κθούλου. Πλοκάμια, φίλε. Πολλά πλοκάμια...
Χμ... ενδιαφέρον.
Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να αναφέρεται στο θεό Κθούλου, έτσι σετάκι, φούστα-μπλούζα. Παίζει πολύ το Μέγας, όμως. (Ο Κθούλου δεν είναι ακριβώς θεός, είναι το άρρητο, το άφατο, το ακατανόητο, το έλα ποιος ήρθε, το τώρα τη γαμήσαμε.) Φυσικά, αυτό δεν εμποδίζει κανέναν να προσεύχεται σ' αυτόν ή να τον επικαλείται. Παραδείγματα που έχω ακούσει:
[I]- Και τότε τι κάνουμε για να πιάσουμε πελάτη; Ρίχνουμε πετονιά και προσευχόμαστε στο Μέγα Κθούλου (μεγάλη η χάρη Του).
- Μα τον Κθούλου, ρε Βρασίδα, θα μας τρελάνεις.[/I]
Σημειώνω επίσης, τη σειρά κόμικς «Ο μικρός Κθούλου» του Γιώργου Τσούκη.
Α, και γιατί Φρικηδπαίδεια γι' αυτό το λήμμα; Θέλω να πω, το «Ναχσχδαβάζζ» που λένε τα παιδιά πραγματικά δεν ακούγεται καθόλου πιο ψαρωτικό από το Νυαρλαθοτέπ. Δεν έβαζες τα πρωτότυπα να τελειώνουμε; :-Ρ
Υ.Γ. Fhtagn και σπεκ!
Σπεκ!
Έχω να συμπληρώσω μόνο μια ατάκα του Κωστάκη Ανάν: «Δεν μπορώ τους ψαγμένους, μ' αρέσουν οι ψαχνόμενοι». Καλησπέρα σας. :)
Μπα, μη σας τρομάζει η προφορά. Μια φορά να τ' ακούσετε live, το μάθατε. :)
(Τώρα άμα δεν το ξέρεις και είσαι και κομμάτια, νταξ... δύσκολα... Χιχι.)
Γαμώτο. Μας πήρανε με τις λεμονόκουπες. :-Ρ
...brought us all together...
Όμορφα!
Επίσης, υπόσχομαι κέρασμα σε όποιον εξηγήσει, απλά και κατανοητά, πώς ακριβώς συνδέονται τα γράδα με τους αλκοολικούς βαθμούς.
Αργκ, ορθογραφικό. Τελευταία γραμμή πρώτης παραγράφου, είναι benim και όχι denim (τι έγραψα ο μαλάκας, και γαμώ τα σαρδάμ). Διορθώστε, παρακαλώ, πριν μας πάρουν με τις λεμονόκουπες!
Το «η τσάπα του γιου» και το λέω και το 'χω ακούσει από διάφορες παρέες. Επιβεβαιώνω.
Το «η τσάπα δικιά σου» δεν το είχα ακούσει, αλλά μου φάνηκε πολύ λογικό να λέγεται, όταν το είδα στο δημόσιο πρόχειρο.
Γεια σας, γεια σας, καλώς σας βρήκα. :)
Ωραίος.
Σύμφωνα με το Φυτράκη, το σκαπουλάρω βγαίνει από το ιταλικό scapolare, το οποίο σημαίνει διαφεύγω, ξεγλιστρώ (αμετάβατο) ή βοηθάω κάτι να ξεγλιστρήσει (μεταβατικό). Αναφέρεται όμως και ως ναυτικός όρος: σημαίνει διαφεύγω κάποιον κίνδυνο ή εμπόδιο στην πλοήγηση, και επίσης, πιο συγκεκριμένα, «ξεμαγκώνω» κάτι (όπως την άγκυρα ή τον κάβο) όταν έχει κολλήσει κάπου.
Δεδομένου ότι οι μισοί ελληνικοί ναυτικοί όροι είναι ιταλικά δάνεια, μου φαίνεται λογικό το σκαπουλάρω να προέρχεται από αυτή τη χρήση του scapolare. Έχει κανένας πρόχειρο Λεξικό Ναυτικών Όρων, να το τσεκάρουμε;
Σωστός ο Abas! Α γεια σου, «να πάρω τα πάσα» είχα ακούσει και δεν το θυμόμουν. Το γκρόβερ κι ο γρύλος είναι προβλεπόμενα, ο αλυσοκάβουρας πάλι είναι κομματάκι γκραν γκινιόλ, ε; :Ρ