Comments by Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Showing 91-120 from 723
Ααχ! Ωραία! Σύχασα τώρα: έφυγε από το ΔΠ, και αξιοποιήθηκε ιδανικά. Μπράβο Χανκ! (Και Χαλικούτη βέβαια.)
Απ' ό,τι έχω ακούσει, η αρχική λέξη σημαίνει φτωχός, και είναι ομόρριζη και με το φακίρ (όθεν ο φακίρης, ο γυρολόγος θαυματοποιός που λογικά σίγουρα είναι φτωχός).
Και στα αγγλικά και στα γαλλικά, οι έννοιες «φτωχός» και «καημένος» εκφράζονται με την ίδια λέξη (poor, pauvre).
Κορυφαία λέξη. Ανήκει και στη μυθολογία ημών των Νοτίων. Όσο για την ετυμολογία του Χρήστου, ομολογώ ότι εντυπωσιάζομαι. Να που μάθαμε και σήμερα κάτι!
Εννοείται πως τους αγαπάμε; Εγώ δεν μπορώ να τους αγαπήσω. Τι το αξιαγάπητο έχει μείνει από δαύτους;
Ώπα σύντροφε, τώρα άνοιξες άλλο θέμα. Ο Σαμψών και οι άλλοι πεχλιβάνηδες αυτής της κατηγορίας είναι αυτοί από τους οποίους ξεκίνησε η έκφραση «για τα πανηγύρια». Τη ζωή τους έχει περιγράψει ο Αρκάς στο «Σοου μπίζνες». Δεν ξέω αν ήταν άνθρωποι ευτυχισμένοι ή όχι. Όταν τους πρόλαβα, ο θεσμός τους ήταν ήδη σε προχωρημένη παρακμή και απαξίωση. Ο πολύ παλιότερος Κουταλιανός, φαίνεται ότι ήταν κατά κάποιο τρόπο σταρ (έχω δει αφίσες που τον δοξάζουν).
Ο Ευαγγελόπουλος όμως, και οι συν αυτώ, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ο τύπος που πριν λίγες δεκαετίες θα ήταν ο γραφικός ή ο τρελός του χωριού. Κάποιοι θα τον κερνούσαν στο καφενείο για να γελάσουν με τις μαλακίες του, άλλοι μπορεί να τον συμπαθούσαν, να τον έβλεπαν σαν «σοφό τρελό» που βλέπει ό,τι δε βλέπει ο γνωστικός, άλλοι θα τον λυπούνταν, κάποιοι θα τον βασάνιζαν. Ακόμη και στην Αθήνα υπήρχαν τέτοιοι τύποι: ο διασημότερος είναι η Φτερού, αλλά όποιος από σας θυμάται το Γιάννη τον Τρελό, που φορούσε άσπρα και μοίραζε λουλούδια, τον κερνάω μια μπουκάλα.
Σήμερα οι διάδοχοι του Γιάννη του Τρελού, όπως ο Αντρέας Ευαγγελόπουλος, έχουν πέσει στα χέρια των ανθρωποφάγων των καναλιών. Τους ξεφτιλίζουν σε επίπεδο πανελλήνιο, όχι πλέον χωριού ή καφενείου, τους φουσκώνουν τα μυαλά και τους αποτρελαίνουν, οδηγώντας τους σε μία κατάσταση χωρίς επιστροφή.
Τους ξηροί καρποί (ή μήπως τις ξηροί καρποί;) είναι πιθανώς γνήσιο ιδιωματικό. Τους ξηρούς καρποί όμως, μισό έτσι μισό αλλιώς, είναι βέβαια πλάκα.
Πολλές σλανγκιές προέρχονται από τέτοια σατιρικά των ιδιωμάτων, όπως και της καθαρεύουσας, ενώ δε νομίζω ότι οι γνήσιοι, σωστοί ιδιωματικοί ή καθαρευουσιάνικοι τύποι βγάζουν σλανγκιές.
Άρα και η φράση για τον λειψόμυαλο, ίσως σημαίνει ότι δεν τα 'χει 400, ως ώφειλε. 400 είναι τα δράμια της οκάς. Προφανώς το σωστό μυαλό είναι μια οκά, ούτε δράμι λιγότερο.
Κυριολεκτικά σημαίνει αυτόν που είναι λειψός στο ζύγι (π.χ. σου πουλάνε 2,50 κιλά κιμά αλλά στην πραγματικότητα είναι 2,200: είναι ξίκικο.)
Α, υπήρχε: Ο Μάκης ξέρει ....
Αναφερόμουν στην κατηγορία 1. Οι υπόλοιπες, ανεξάρτητα από τις αρχικές μου επιφυλάξεις, είναι νομίζω καλυμμένες.
Και τώρα που το σκέφτομαι: Ίσως η τάση αυτή να υιοθετούμε ως θετικές τις αρνητικές ταμπέλες που μας κρεμάνε, να ερμηνεύεται ως εξής: «Μας λέτε φρικιά (πούστηδες / γαύρους κλπ.) γιατί δε μας γουστάρετε; Ε λοιπόν αυτό θέλουμε κι εμείς. Ναι, είμαστε φρικιά και μακάρι να μη μας γουστάρετε ποτέ, τέτοιοι που 'στε!»
Στο «Λάθος» του Σαμαράκη, υπάρχει κάπου η τρομερή ατάκα «Καταλάβατε; ο πράκτορας θα πρέπει να προσποιηθεί ότι είναι κι αυτός άνθρωπος!».
Ο λεξικογράφος πρέπει να είναι άνθρωπος; Ε, πρέπει δεν πρέπει, είναι. Εγώ συμπαθώ φρικιά, γι' αυτό τα έγραψα αυτά. Επίσης συμπαθώ Ίφκινθο, γι' αυτό αντέδρασα στα όσα έχουν γραφτεί εκεί. Θείτσες δεν πολυσυμπαθώ.
Αν θέλουμε να κάνουμε πλήρη και αμερόληπτη περιγραφή, θα πρέπει να μπει στη συζήτηση και κάποιος που δε χωνεύει φρικιά, να πει τη δική του γνώμη, να πει και τη δική του κάποιος που ψιλοσυμπαθεί, κάποιος που ψιλοαντιπαθεί, κάποιος που λατρεύει, κάποιος που βδελύττεται φρικιά και αφού, βγάλουμε μια κοινή συνισταμένη (τη γνώμη του *Μέσου Άθρωπα) μετά να πάμε όλοι μαζί για καφέ με τον Τζ.Μπ.!
Ωραίο ξεκίνημα έχεις κάνει, 5Τζο!
Πρβλ. και την καθιερωμένη πλέον ατάκα «Ο Μάκης ξέρει» -απάντηση σε κάθε αναπάντητο ερώτημα, π.χ. πού στο διάβολο έχω βάλει τα κλειδιά μου; / οι γοργόνες κάνουν απολέπιση; κλπ.
@Υποσημ. 2: Ρε παιδιά δίκιο έχει ο φίλος!
@Τζ.Μπ., 2η παράγρ.:
Νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο καθένας μπορεί να πει «είμαι στον πόλεμο» εννοώντας «είμαι στον αγώνα, στην πίεση » κλπ., αλλά αν το πει ταξιτζής εννοώντας ειδικότερα «δεν είμαι σε εταιρία» τότε έχουμε περάσει στην επαγγελματική ζαργκόν.
Είπε ο Μαυρόγιαννος να μη γράψουμε την ιστορία του κόσμου, και του το γαμήσαμε.
Και όμως, παρά τη φυσική μου πολυλογία, τη σέβομαι απολύτως τη γνώμη του, και μάλιστα συμφωνώ κιόλας. Λέμε πολλά για να κρατήσουμε τελικά τα σημαντικότερα. Ας θεωρηθούν όλα αυτά ως τα πρόχειρα του τελικού κειμένου.
Για το δύο μη σκάτε: τελικά είχε χρησιμότητα που δεν είχα βάλει εγώ βαθμό. Νομίζω ότι πατσίσαμε τώρα, ο Χαλικούτης μού χρωστάει λίγη αστρική σκόνη αλλά θα τα βρούμε.
Επί της ουσίας: νομίζω ότι η έννοια «πιο αντισυμβατικός από τον κρίνοντα» (Χαλ.) συνιστά μια καλή πρόοδο στη διερεύνηση του θέματος. Ο παράγων του μέσου ανθρώπου (Τζωνμπλ.) πρέπει βέβαια να ληφθεί κι αυτός υπόψη, αλλά αυτό ήδη έχει γίνει, με τις παραπομπές σε λεξικά της κοινώς αποδεκτής γλώσσας.
Η σχετικότητα της πρώτης ερμηνείας δε θα πρέπει να μας τρομάζει ως υπερβολικά αόριστη: όταν πλήθος διαφορετικοί, ως προς το βαθμό συμβατικότητας / αντισυμβατικότητάς τους, άνθρωποι, χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη με μία έννοια που την ορίζουν εν σχέσει προς τον εαυτό τους, ο καθένας, ο λεξικογράφος (ας σφετεριστούμε, for the sake of conversation, αυτό τον τίτλο) δεν καλείται να βγάλει ένα μέσο όρο: αρκεί να πει «λέξη με την οποία χαρακτηρίζουμε κάποιον πιο αντισυμβατικό από εμάς». Υπάρχει προηγούμενο σ' αυτό: η λέξη π.χ. εδώ ορίζεται ως «εκεί όπου βρίσκεται ο λέγων τη στιγμή της εκφώνησης», και αυτό μας φτάνει μια χαρά.
Οπότε θεωρώ ότι έχουμε καλύψει πλήρως ένα από τα σκαλοπάτια. Δύο άλλα, στα οποία έχει σημειωθεί πρόοδος αλλά δεν έχουν ακόμη καλυφθεί, είναι:
α) Αντισυμβατικός ως προς τι; Για την εμφάνιση μιλήσαμε. Για την ιδεολογία, τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής κάτι είπαμε πάλι, αλλά δεν καταλήξαμε. Για την προθετικότητα επιτραπήτω μοι να βάλω έναν αστερίσκο.
β) Θετικό / αρνητικό πρόσημο: Πότε, και σε ποιο βαθμό, θεωρούμε ότι είναι καλό να είναι κάποιος πιο αντισυμβατικός από εμάς, και πότε το θεωρούμε κακό; Εδώ είναι που θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά την προειδοποίηση του Τζωνμπλάκ για τον κίνδυνο απεραντολογίας. Αλλά μπορούμε πάντα να προσπαθήσουμε.
Επ' αυτού, νομίζω ότι ο όρος αρχικά ήταν ξεκάθαρα αρνητικός, μέχρι που τον πήραν τα ίδια τα φρικιά και τον αντέστρεψαν, και στη συνέχεια ακλούθησαν και τα μη φρικιά που όμως ήσαν συμπαθούντες. Όπως οι υποτιμητικοί όροι για διάφορες ομάδες (γαύροι, βάζελοι, Τούρκοι, Βούλγαροι) που τελικά οι ίδιοι οι γαύροι / βάζελοι κλπ. τους έκαναν παντιέρα και καμάρι τους.
Και τώρα ο αστερίσκος: ΠΕΡΙ ΠΡΟΘΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ.
Σε γενικές γραμμές, είτε είσαι φρικιό, είτε σπασίκλας, είτε γιάπης, είτε θείτσα, είτε κάγκουρας, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι πάντοτε, σε κάποιο βαθμό, επιλογή σου. Μπορεί να μην είναι ρητά εκπεφρασμένη («θα γίνω θείτσα!»), αλλά κάπου υπόκειται η πρόθεση. Άρα δεν εξετάζουμε αυτή την πτυχή της προθετικότητας, γιατί είναι αυτονόητη.
Τώρα, ειδικότερα ως προς την περίπτωση που κάποιος λέει συνειδητά «θα γίνω φρικιό». Νομίζω ότι αυτό γίνεται στην αρχή, όταν πρωτογίνεσαι. Ας πούμε κάπου στην εφηβεία. Είναι όντως πιθανό ένας έφηβος να αποφασίσει ότι θα προσχωρήσει στις τάξεις των φρικιών, επειδή θέλει να είναι αντισυμβατικός (σύμφωνα με το όποιο κριτήριο, για τους όποιους λόγους). Από κει και πέρα, το αν θα παραμείνει ή όχι, ναι μεν εξαρτάται φυσικά από τις επιλογές του, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Το θεωρεί φυσικό να εξακολουθήσει και σήμερα να είναι όπως ήταν μέχρι χτες, εκτός αν κάτι τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Συνεπώς, υπογραμμίζω τη διαφορά ανάμεσα στο ερώτημα «Ποιο δρόμο να πάρω;» και «Να παραμείνω στον ίδιο δρόμο ή να αλλάξω»;
Υπάρχει!
Μπράβο τους! Σήμερα πια που οι αλυσίδες επιχειρήσεων πνίγουν όλο και περισσότερους μικρούς, κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία είναι και μία μικρή, αξιέπαινη εστία αντίστασης.
Άσχετο: στα γκρίκο, την ελληνική διάλεκτο της Νότιας Ιταλίας, πολεμώ σημαίνει δουλεύω.
Χμμ... ίσως έχεις δίκιο. Πρέπει να 'χει και κάποια μειονεκτήματα, ε;
Είναι αντιπαραγωγικός.
Δεν είναι πάρα πολύ καθαρός.
Πίνει πολλές άμστελ.
Έχει αρκετά χαλαρή αίσθηση του «πρέποντος», του κοινά αποδεκτού.
Άμα τον κάνεις παρέα, κινδυνεύεις να σε μαζέψουνε καμιά φορά.
Δεν είναι «παιδί για σπίτι».
Δεν είναι «παιδί για δουλειά».
Ξέρω 'γω, τι άλλο; Ας βοηθήσουν και οι υπόλοιποι. Θα το βρούμε σιγά σιγά.
Ο στίχος «Δεν υπάρχουν μπικικίνια - έχω γκίνια» υπάρχει στο τραγούδι του Μηλιώκα «Η τσέπη μας μαλλί δεν έχει». Έψαχνα να το ανεβάσω, αλλά δε μοιάζει να υπάρχει πουθενά στο δίχτυ.
Αλλά τι έχει πει πια αυτός ο τύπος!
Λοιπόν. Ενώ δε συμπαθώ τα αυτοαναφορικά λήμματα, μόλις πενταστέρωσα αυτό εδώ (το λήμμα, στον ορισμό δεν έχω βάλει βαθμολογία). Και ξέρετε γιατί;
(-Γιατί καλέ Άλλε; Έεεελα πες μας!!)
Άντε, με τουμπάρατε και θα σας πω. Γιατί δίνει λύσεις. Είναι μία πετυχημένη λέξη, που καλύπτει ένα ουσιαστικό κενό. Κατά καιρούς συμμετέχω στις διάφορες συζητήσεις για τη βαθμολογία, και συνειδητοποίησα ότι αν δεν καταφύγω στις λέξεις μπαγαποντοδότης, -δοτώ, -δοσία, είμαι υποχρεωμένος να κάνω σχοινοτενείς περιφράσεις.
Λοιπόν. Πολύ καλή αρχή διερεύνησης του ζητήματος. Νομίζω όμως ότι δεν πρέπει να το θεωρήσουμε ακόμη ολοκληρωμένο -γι' αυτό και δεν το βαθμολογώ.
Τις έννοιες 2-4 δεν τις πολυέχω ακούσει. Αφού τις αναφέρεις, σίγουρα θα υπάρχουν. Ωστόσο, νομίζω ότι είναι μάλλον μεταφορές των εννοιών του αγγλικού freak, παρά ότι αντιστοιχούν κανονικά στο ελληνικό φρικιό.
Η έννοια 1 είναι η βασική. Όμως επεκτείνεται και πέραν της εμφάνισης. Άμα το φρικιό πάει φαντάρος, στις εξόδους του πάλι φρικιό θα είναι, κι ας έχει κουρευτεί και βγάλει τα σκουλαρίκια και τα τσαπράζια. Αυτό πώς μπορούμε να το ορίσουμε;
Δεν ξέρω, αλλιώς θα το είχα κάνει. Αλλά μπορώ να δώσω μερικά κλου. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε με τα περισσότερα.
Του φρικιού του αρέσει η φτήνια, όχι από τσιγγουνιά ή αφραγκία αλλά από άποψη.
Ταξιδεύει μονο κατάστρωμα.
Προτιμάει το φρη κάμπινγκ παρά τα δωμάτια.
Μπορεί να περάσει πολύ ωραία με την παρέα του πίνοντας άμστελ περιπτέρου σ' ένα παγκάκι.
Παίζει κιθάρα. Ιδίως το βράδυ στην παραλία γύρω από τη φωτιά.
Δεν ακούει κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, (εννοώ ότι δεν ακούν όλα τα φρικιά τα ίδια), αλλά κάποια πράγματα δεν τα ακούει: λαϊκά, φλωροπόπ. Ωστόσο, σ' αυτό που ακούει ο καθένας, συνήθως είναι ψαγμένος.
Κάπνιζε στριφτά πριν γίνουν της μόδας. Αν όχι, τότε Κάμελ μαλακό. Σίγουρα όχι Μάλμπορο.
Μοιάζει κάφρος αλλά δεν είναι. Είναι πολύ πιθανόν να διαβάζει ποίηση, να βλέπει καλό σινεμά, ενίοτε και θέατρο. Δεν αποκλείεται και να ζωγραφίζει λίγο. Αλλά πάει και γήπεδο. Και μαζί με την γκόμενά του μάλιστα.
Μπορεί να μην έχει πολιτική τοποθέτηση. Αν όμως έχει, θα είναι κάπου στον ευρύτερο αριστερό χώρο.
Μπορεί να μην οδηγάει. Αν έχει αμάξι, συνήθως είναι αρχαίο. Ιδανικά κατσαριδάκι (κανονικό, όχι τα καινούργια). Αν πάλι έχει μηχανή, εδώ δεν αποκλείεται να είναι κάποια ακριβή, καλή και σε άψογη κατάσταση.
Δε δεσμεύεται από τόπους. Όπου γης πατρίς. Επίσης, δε δεσμεύεται από υλικές ανέσεις. Με μια βαλίτσα πράματα βολεύεται για πολύ καιρό.
Αν έχει σκύλο, αυτός είναι κοπρίτης. Έχει πολύ καλή συμπεριφορά, γιατί το φρικιό δεν τον μπριζώνει, μη το ένα και μη το άλλο.
Αν είναι ζευγάρι φρικιών με μωρό, το μωρό επίσης είναι πολύ κουλ, συνήθως. Δε φοβάται ότι όλα είναι βρώμικα ή επικίνδυνα, και δεν αισθάνεται συχνά την ανάγκη να καταφύγει στη γκρίνια και την κλάψα αν δε γίνεται το δικό του.
Χαρακτηριστικό δείγμα, οι τύποι (ορισμένοι εξ αυτών) που κυκλοφορούν στα νησιά πουλώντας ασημένια κοσμηματάκια και αρωματικά στικ. Όχι αυτοί που γράφουν το όνομά μου σε ένα κόκκο ρυζιου.
Αυτά κάνει το φρικιό. Τι είναι;
Καλά, η μίμηση του Μητσικώστα είναι εντελώς άθλια, από την αρχή μέχρι εκεί που βαρέθηκα και το 'κλεισα. Μα τόσο ερασιτέχνης είναι;
Θυμάσαι τότε που αλωνίζαμε τους ατέλειωτους δρόμους της Αμερικής, χωρίς άλλη περιουσία εκτός από μια Ρέμιγκτον και μια αλλαξιά εσώρουχα; Α ρε εποχές!
Αποδήμων Καρπαθίων. Που στην προέκτασή της μετονομάζεται σε Πεσόντων Καρπαθίων, σ' εκείνο το σημείο που είναι τόσο γλιστερό ώστε όντως βλέπεις συχνά πεσόντες Καρπαθίους (και ξένους).
Καλά, έλειπε τέτοιο λήμμα;
Το πρώτο παράδειγμα γαμεί!
Και οι Ινδιάνοι, π.χ. «ο Σουβλιστός Τράγος μίλησε».