Δέκα λεπτά σεναρίου από αυτήν την ταινία έχουν περισσότερη επαφή με την πραγματικότητα από δέκα χρόνια ελληνικού κινηματογράφου της "χρυσής εποχής". Και δεν είναι και τόσο στρατευμένη όσο μου φάνηκε στην αρχή, τώρα που την είδα ολόκληρη. Μπράβο ρε πστ, μπράβο.
Χτήνος πολλά ρησπεκτ για το εύρημα. Λόγω τεχνικού προβλήματος είδα μόνο το πρώτο μισό της ταινίας αλλά με καθήλωσε ο ρεαλισμός των διαλόγων της. Στις σκηνές στο δικαστήριο έγιναν κάποια λάθη αλλά νταξ, ποιητική άδεια. Για την εποχή της στην Ελλάδα υποθέτω ότι ήταν μάλλον ξεχωριστή. Ίσως λίγο στρατευμένη για τα γούστα μου αλλά και πάλι, γούσταρα.
Οσίου Κόπρου σήμερα, βοήθειά μας.
Υπάρχει ένα φαινόμενο στη φύση που μοιάζει με γάλα πουλιού, σε περιστέρια, φλαμίνγκος και μερικά είδη πιγκουίνων.
— Σε ποια ηλικία αυτό;
— Δεκατεσσάρων; Εκεί πρέπει να 'μουν. Πολύ μικρό παιδάκι. Πούλαγα τσιγάρα με το κασελάκι κι έκανα το λαμόγιο για τους παπατζήδες. Ξέρεις τι θα πει λαμόγιο; Αβανταδόρος.
Ο Κώστας Βουτσάς, σε συνέντευξη στον Α. Μποσκοΐτη για τη lifo
Από εδώ:
Ισχνές έως ανύπαρκτες εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες: κοπτάτσιες· εξουθενωτική αντιμετώπιση διαφωνούντων· «εκλογή» με υπόδειξη της καθοδήγησης ή –το νέο φρούτο- από εισήγηση «ε π ι τ ρ ο π ή ς π ρ ο τ ά σ ε ω ν» εκλογής· διαμόρφωση της γραμμής στους «απάνω» και αποστολή της στους «κάτω»· παρακομματικές διαδικασίες κτλ.
Δημήτρης Φύσσας. Από το περιοδικό «Αντί» τ. 282, Παρασκευή 1 Μαρτίου 1985, στις σελίδες ‘Διάλογος’
Όπως καταλαβαίνεις, κάνανε ό,τι πέρναγε από το χέρι τους χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μάς έλεγαν τα παιδιά εκεί ανατριχιαστικές ιστορίες. Μαστούρωναν, και τούς τράβαγαν το βράδυ στο Γολγοθά -οι ίδιοι το βαφτίσαν έτσι. Ήταν ένα παλιό αλωνάκι πάνω απ’ τα πειθαρχεία, όπου γινότανε το σώσε. 'Όλο το νησί γεμάτο συνθήματα: «άμύνεσθαι περί... πάρτης», «νύν υπέρ πάντων ο αγών» και άλλες μαλακίες. το πρωί στη γραμμή, πατερημών και τα ρέστα, κι ύστερα τραγούδι «Σόφια, Μόσχα είναι τ’ όνειρό μας», «Έξω βουργαριά, ουστ» και τα τέτοια. ’Εμείς τούς το κόψαμε απ’ την αρχή, ήμασταν δέκα καινούριοι πολιτικοί: δε δουλεύουμε, δεν κάνουμε προσευχές, δεν τραγουδάμε, δε γράφουμε συνθήματα. ’Απάντηση τού αρχιφύλακα: θα πεθάνετε. Εμείς, εντάξει.
Χρόνης Μίσσιος, «... καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», 1985, εκδόσεις γράμματα
Σού έλεγα λοιπόν για τον Σταύρο -έτσι λένε το παιδί πού φέραν δίπλα μου. ό Σταύρος λοιπόν δικαιούται κάθε μέρα φαγητό, και βέβαια κάνουμε «κωλοχτύπα», έτσι πιάνανε οι ποινικοί τη λέξη κολεχτίβα. Καλά, και μεις μ’ όλες αυτές τις ξένες λέξεις τα μπερδεύαμε. θυμάμαι μια δόση, σε συνέλευση θαλάμου, ήμουνα τότε ακόμα μελλοθάνατος και ήμουνα στις μεγάλες φυλακές, ένας πού ήθελε να κάνει τον εγγράμματο λέει, συναγωνιστές, νομίζω πώς πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα τα σεξουαλικά μας προβλήματα, γιατί παρουσιάζουμε πολλές αδυναμίες, π.χ. πολλοί συναγωνιστές εξακολουθούν να σβήνουν τα τσιγάρα τους στο πάτωμα... με τον Σταυράκη λοιπόν έχουμε κολεχτίβα, μοιραζόμαστε το φαί, το νερό, τα τσιγάρα.
Χρόνης Μίσσιος, «... καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», 1985, εκδόσεις γράμματα
1-0.
Μπράβο ρε.
Μόλις άκουσα τη λέξη "θαλασσοδάνεια" στην ταινία του 1964 "Η χαρτοπαίχτρα", οπότε το λήμμα είναι παλαιότερο. Ο χαρακτήρας που υποδύεται η Σαπφώ Νοταρά μαλώνει το αφεντικό της Ρένα Βλαχοπούλου για τα φέσια που αφήνει δεξιά κι αριστερά και λέει "όλο θαλασσοδάνεια μου είσαι".
Ναι, μαζί σου! Αλλά έτσι τα λένε, π.χ. δες μια αναζήτηση στο Google.
Οκ, ως προς την σημασία της λέξης "παιδοτρίβης" στα αρχαία λες, έτσι; Όχι ως προς τη σημερινή στα πατρινά. Μπορούμε κάλλιστα, είτε να μείνουμε σε αυτό το σχόλιό σου, που προσθέτει χρήσιμη πληροφορία/διόρθωση και μπορεί να επιβεβαιωθεί και από άλλους (και από τον συντάκτη του ορισμού aias.ath), είτε να ανεβάσεις άλλον ορισμό, εφόσον βέβαια έχεις υπόψιν σου τη συγκεκριμένη σημασία του "παιδοτρίβης" στα πατρινά.
patsis
in μπεζαχτάς