Κχαν και Χοτζ, το ρήμα κιοτεύω αλλά και ο κιότης μάλλον θεωρούνται πλέον αρχαϊσμοί, κι ούτε έχω ακούσει να χρησιμοποιούνται παρά μόνο σε πιο λογοτεχνίζοντες (ο βούδας να τους κάνει...) λόγους. Ως εκ τούτου, η ομοιότητα δεν είναι παρά επιφανειακή.
Δεν είναι ανάγκη το κοτεύω να είναι έκτυπο του chicken out, -αν και εμφανίζεται σαν σημασία σε κάποια διαδικτυακά λεξικά- δεδομένου ότι και στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά η κότα έχει την ίδια ακριβώς έννοια της δειλίας. Σημειωτέον δε ότι το κοτεύω δεν είναι νέας κοπής ρήμα, εγώ τουλάχιστον το ακούω απ' όταν πήγαινα σχολείο (δηλαδή παλιά).
Όποιος είναι σίγουρος για τον ανδρισμό του δεν χρειάζεται πατ-πατ, μερικά μπυρόνια ή κρασάκια ή τσίπουρα αρκούν.
Μη μας πουν και γκέουλες.
Κι όμως, αντί λαθραίοι λάθροι. Ο λάθρος, του λάθρου, τον λάθρο...
Δεινόσαυρε, πιάστο από λα.
Παπαντώνη, νομικίστικο ξενομικίστικο, ο όρος με τον οποίο θα περιγράψει κανείς τους ανθρώπους αυτούς κουβαλάει και τη δική του προσωπική οπτική σχετικά με το τι πιστεύει, πως τους βλέπει, αλλά ίσως και πως αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αυτούς.
Το καθαρά νομικό επιχείρημα ως προς την ορολογία είναι ένα: Ο επιθετικός προσδιορισμός αφορά την πράξη της εισόδου (παράνομης, παράτυπης, λαθραίας, ότι) και όχι τα ίδια τα άτομα -δηλαδή το πως εισέρχεσαι είναι ένα πράγμα, το αν θεμελιώνεις δικαίωμα παραμονής ή γενικότερα στοιχειώδη δικαιώματα αυτόχθονα πολίτη στην χώρα εισόδου είναι τελείως άλλο. Και εν τέλει, όλοι έχουμε δει στην πράξη τι ρόλο βαράει αλλά και πως χρησιμοποιείται η στάμπα του λαθραίου-παράνομου-παράτυπου μετανάστη και από τα δύο στρατόπεδα.
Αφού λοιπόν επισημάνω ότι δεν κρίνω κανέναν για τις απόψεις του, κι επειδή αυτά έχουνε συζητηθεί και ξανασυζητηθεί και αναλυθεί μέχρι εξαντλήσεως χωρίς να έχει βγει (κι ούτε πρόκειται να βγει) ουδεμία άκρη, απλά θα παραπέμψω και εσένα και την Μάφι εδώ για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς λόγους, μιας και θεωρώ ότι στο λήμμα εκείνο οι απόψεις και των δύο πλευρών παρουσιάζονται πληρέστατα και επεξηγηματικότατα.
Πριν οξυνθούν τα πνεύματα εκατέρωθεν, θα σας παραπέμψω σε αυτό το νήμα της Λεξιλογίας όπου και γίνεται η συζήτηση περί μεταναστευτικής ορολογίας.
Ρίχτε μια ματιά και μετά αναλύστε όσο θέλετε.
Τι λέτε όποιος μπαίνει να τραγουδάει τον γκαϊφέ απ' τα ημισκούμπρια; Δυνατά όμως, να μπορεί να ακουστεί πάνω απ' τη βαβούρα.
Καθολικά και αξιωματικά τίποτε κοινωνιολογικό δεν ισχύει, έτσι κι αλλιώς. Κολλημένοι υπάρχουν σε όλα τα μουσικά είδη και ιδιώματα, αλλά κατά κανόνα, οι μεταλλάδες που περιγράφεις (κι ο υποφαινόμενος τέτοιας συνομοταξίας είναι) απλά δεν θεωρούνται μεταλλάδες από το υπόλοιπο σινάφι. Τέλος. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι το πιο αλτέρνατιβ κοινό είναι πιο ετερογενές ως προς τα γούστα του, οπότε είναι πιο ανεκτικό απέναντι σε διαφορετικά ακούσματα απ' ότι ο μέσος μεταλλάς στο δημόσιο βίο του (που κάλλιστα μπορεί και να ακούει ότι να'ναι είδη μουσικής άμα είναι σίγουρος ότι δεν τον βλέπουν) -τουλάχιστον από τη στιγμή που επιλέγει να αυτοπροσδιορίζεται ως μεταλλάς.
Βέβαια, το πιο αλτέρνατιβ κοινό το δέρνει άλλου είδους μαλακία, αλλά δεν νομίζω ότι είναι της παρούσης.
Όλα μαζί υπό την ομπρέλα του indie. Δηλαδή, το κοινό τους δεν είναι τόσο περιχαρακωμένο όσο είναι π.χ. οι μεταλλάδες που ακούνε μόνο χέβι-έπικ, ή μόνο μπλακ-ντεθ, ή ότι.
Οι φαν του αλτέρνατιβ θα ακούσουν και γκαραζιές, και στοουνεριές, και ροκαμπίλι, και πανκιές και όλα μαζί με λιγότερο κόμπλεξ απ' ότι ο μέσος μεταλλάς που απλά θα γουστάρει δύο-τρία πράγματα και τα υπόλοιπα θα του ξινοβρωμάνε.
Α ναι. Ωραίος ορισμός. Well done ma'am.
Και πέρα από το πανκ-ροκαμπίλι, μετεξέλιξη του αρχέγονου (άντε να σου κάνω το χατήρι, αλλά μόνο αυτή τη φορά) γκάρατζ ήταν και το grunge, ειδικά τα πρώτα nirvana και alice in chains.
Έχουν περισσότερο κοινό απ' ότι περιμένει κανείς, απλά δεν έχουν αυτόνομο κοινό. Σαν τα σερφάκια ένα πράμα.
Κι αν ο κηπουρός ξέρει ποιός είναι ο Σταρόβας, τότε διπλή η ήττα, τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίιιμα...
Κι αφού τα'χει κάνει όλα αυτά, θα τον κάνει τάρανδο με το κηπουροτεκνό που καθαρίζει την πισίνα. Και μετά θα τον πει και φλώρο από πάνω.
Αμέ, στάνταρ υπάρχει.
Μπράβο κι από εμάν Κχαν, εξαιρετική δουλειά.
Σα να λέμε κλάιν μερικούς νομούς πιο κάτω ε;
Κττμγ, ο Vag, με το παραπάνω του σχόλιο, τονίζει την λεπτή σημασιολογική διαφορά μεταξύ της αργκό (όπως την ξέρουμε και την καταλαβαίνουμε) και της σλανγκ γενικότερα σαν έννοιες. Η αργκό είναι περισσότερο συνυφασμένη σημασιολογικά και υφολογικά με το πεζοδρόμιο, την πιάτσα, τη νύχτα κλπ, ενώ η σλανγκ μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως υπερώνυμο για να πιάσει όλες τις κατηγορίες ιδιολέκτων, ακόμη και τις πιο «εξευγενισμένες» ή αυτές που θα μπορούσαν (δικαιώς ενίοτε) να θεωρηθούν καραφλώρικες.
Οφτοπίκισμα: Ίσως να μην υφίσταται αρχοντοσλάνγκ (που είναι όντως οξύμωρη σαν έννοια), αλλά νεοπλουτο-βουπουδοσλάνγκ (βλ. Κολλέγιο Αθηνών-Μωραΐτη-Κωστέα Γείτονα- Ελληνογερμανικό κ.α. ευαγή ιδρύματα) όλο και κάτι παίζει να υπάρχει. Κάπου είχε ξανασυζητηθεί το ζήτημα αυτό.
Δεινόσαυρε, κι αυτό από τους Έλληνες το μάθανε. Αν δεν ξάγκλαγε ο Πλάτωνας θα σου'λεγα τι θα κάνανε οι Ευρωπαίοι...
Να το κάνουμε τότε σα Μονή να τσιμπήσουμε και κονδύλια για να φυτέψουμε φωτοβολταϊκά, και τα ρέστα αιολικά.
Μάφι, μ' έψησες. Φέτος αντί για Ίφκινθο θα πάω Σάμο.
Εμπρός για τα νέα Γιαγιάδικα σύντροφοι. Hasta la xagloma siempre.
Αν δώσουμε την Τουρκία στη Σάμο, οι Τούρκοι άραγε θα σκαλίζουν κι αυτοί τη μύτη τους;
Τα σκα και πλερώ σο-σο.
Κι αν κάποιος δεν την σακουλευτεί με το ladyboy του πρώτου μυδιού, τότε κυριολεκτικά μουνί θα (πηγαίνει να) πιάνει και πούτσα θα γίνεται.
Πάντως τόσο η μαρμαρομούνα όσο και η αρχοντομούνα είναι αντιδραστικά πλατωνικές σαν οντότητες. Παραείναι δηλαδή...
Ξέρεις εσύ...
Κττμγ, η πραγματική εξειδίκευση θα'ναι να βρεθεί κάποιος να γράψει για την πουστίδα. Μουνίδες, πουτσίδες κλπ τα ξέρουμε και τα ζούμε, τα άλλα όμως...
Βρας, αν κάποιος θέλει να παρακάμψει το 90%+ της παγκόσμιας παραγωγής μουσικού εξοπλισμού, που έτσι κι αλλιώς είναι κινεζιά (=made in china, ασχέτως προδιαγραφών), οι χρησμοί του θεού γκούγκλη δεν βοηθάνε και τόσο.
Υπάρχουν και ελληνικά, και ευρωπαϊκά και ανατολικά μουσικά όργανα, χειροποίητα και εξαιρετικά από όλους τους τομείς, κατασκευή, υλικά, απόδοση, value for money, τα πάντα όλα. Αλλά για να τα βρεις, πρέπει ή να είσαι τίγκα νίντζα ψαγμένος, ή να πας μιλημένος και συστημένος από πριν. Και φυσικά, πρέπει να πας και φορτωμένος.
Εναλλακτικά, πρέπει να έχεις σε μόνιμη βάση ανοιχτή καρτέλα σε ιστοσελίδα αγγελιών. Αλλά κατά κύριο λόγο οι πραγματικές ψαγμενιές δύσκολα βγαίνουν στο κλαρί, κι όταν βγουν πουλιούνται με την καλημέρα.
Αν το πρόβλημα ήταν μόνο ο Νταλάρας του εγχώριου μουσικού εξοπλισμού, καλά θα'τανε. Δυστυχώς είναι πολύ γενικότερο το πρόβλημα, και από τιμές όσο κι από ποιότητα...
Έχει κι αυτό τα τυχερά του, ή έτσι λένε τουλάχιστον.