Comments by aias.ath (348)
Showing 151-180 from 348
Ἡ πρώτη ἐκδοχὴ θὰ μποροῦσε νὰ περιγραφῇ καὶ ὡς νταρντάνα.
Τὸ θεωρητικιὰ τὸ ἔχω ἀκούσει. Τὸ ἀντίστοιχο πρακτικιὰ τὸ ἔχει κανείς;
Κατάλληλότατο ὗφος γραφῆς γι' αὐτὸ τὸ λῆμμα. Πολὺ καλο.
καὶ μὲ δόσι φθόνου βεβαίως.
Ὅπως ξέρετε, γιὰ τὴ βαθμολογία δὲν ἐνδιαφέρομαι, πρὸς ὁποιαδήποτε κατεύθυνσι κι ἂν κινῆται. Πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι ἔχει ἄφθονα μεθοδολογικὰ προβλήματα (τὰ ἔχουμε συζητήσει μὲ τὸ Βικάριο, Χότζα κλπ), ἡ ἀντίληψί μου γιὰ τὸ σάϊ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀνταγωνιστική, ἀλλὰ συναγωνιστική. Θὰ ἔβλεπα δλδ πολὺ θετικὰ καὶ τὰ συνεταιρικὰ ἢ συλλογικὰ πονήματα, μὲ στόχο τὴν ἐξυπηρέτησι τῆς ποιότητος.
Ἐγὼ ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὰ σχόλια, καὶ γι' αὐτὸ ἀβέλω μοῦσι (δὲν ἔχει ἀνέβει) ὅταν αὐτὰ κινοῦνται ἐκτὸς θέματος, ἢ ὅταν ἐξελίσσωνται σὲ κόντρες εὐφυολογίας. Ἡ εὐφυολογία προσδίδει μεγάλο πλοῦτο στὴ forum πλευρά μας, συχνὰ ὅμως καταστρέφει καλὰ λήμματα.
@patsis
Τώρα ποὺ τὸ ξαναβλέπω, νομίζω ὅτι δὲν ἔχεις ἄδικο γιὰ τὴν καταχωρησιμότητα. Ἔχεις ὅμως ξεκάθαρα ἄδικο ποὺ δὲν ἀνεβάζεις τὸ ὁρίστε. Ἔχει πλευρὲς πρὸς ἀνάδειξιν.
Ὁ κύριος λόγος ποὺ ἀνέβασα ἐγὼ τὴν κοκώνα εἶναι ἀκριβῶς ἡ προσπάθεια ἐκφωτίσεως τῆς ἀσαφοῦς ἀξιολογικῆς της πλευρᾶς. Εἶναι τιμητικὴ ἢ ὑποτιμητικὴ προσφώνησι, πόσο καὶ πότε, καὶ γιατί (Johnblack).
Ἴσως ἦταν παράλειψι, ποὺ δὲν μετέφρασα τὴ γαλλικούρα: Χαζὸ πρόσωπο ποὺ παρὰ ταῦτα ἀγαπᾶμε.
Στὸ παράδειγμα 1 φαίνεται ἐναργῶς τὸ παιγνίδι τιμητικοῦ/ὑποτιμητικοῦ, ποὺ παίζεται στὴ λέξι: Εἶναι αὐτὸ τὸ «ἐν μέρει» τῆς καταγωγῆς, τὸ ἡμίαιμον. Νομίζω ὅτι σὲ διάφορες φάσεις ἐπάσχισε ὁ νέος ἑλληνισμὸς νὰ ἀναδείξῃ κάποια τάξι εὐγενῶν, καὶ ἀκόμη προσπαθεῖ. Ἔχοντας ὡς ἔθνος χάσει τὴν ἐκ διαδοχῆς εὐγένεια λόγῳ τουρκοκρατίας, καὶ δεδομένων τῶν συνθηκῶν (κοινωνικοὶ μετασχηματισμοί), στρεφόμαστε στὶς ἐλὶτ τοῦ πλούτου, τῆς ἐξουσίας, τοῦ πνεύματος κλπ, προκειμένου νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς κάποια «ἀριστοκρατία» γιὰ νὰ συγκρινόμαστε καὶ καλὰ μὲ τοὺς Εὐρωπαίους «φίλους» μας (ξανὰ καὶ καλὰ). Σὲ κατάλογο συνδρομητῶν κάποιου παλαιοῦ πνευματικοῦ πονήματος (δὲν τὸ λέω διότι δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀνακαλέσω στὴ μνήμη μου) ὁ τίτλος κοκώνα φιγουράριζε δίπλα στοὺς τίτλους πανοσιώτατος, ἐλλογιμότατος, εὐγενέστατος ἄρχων, ἐντιμότατος, μουσικολογιώτατος, ἐκλαμπρότατος κλπ.
Τέλος, μὲ βάσι τὴν β' ἐκδοχὴ τοῦ Τριαντάφυλλου (τὸν ὁποῖον ἔχω τὴν κακὴ καὶ βλαβερὴ συνήθεια νὰ μή συμβουλεύωμαι, διότι δὲν τὸν χωνεύω): (ειρ.) για γυναίκα μαθημένη στην άνεση και στην πολυτέλεια. [ρουμ. cocoăna], θὰ μποροῦσε νὰ κατάγεται ἡ ὑποτιμητικὴ πλευρὰ τοῦ χαρακτηρισμοῦ ἀπὸ τὶς ὑπόνοιες ὅτι ἡ ἄνεσι καὶ πολυτέλεια τῆς κυρίας κοκοăνας προέρχονται ἀπὸ μή ἔντιμες δραστηριότητες...
@Χότζα
«Κάντε κύκλο, κάντε κύκλο!»
[ἀναφέρομαι στὸ σχόλιό σου ὑπ' ἀρ. 13 ἀπ' τὸ τέλος (χάος...)]
Ἄριστα.
Ὅπως ξέρεις, ἐκτιμῶ πολὺ τὶς ἱστορικονοσταλγικὲς ἀναφορές.
Συντάσσομαι καὶ ἐγὼ μὲ τὸ μουνοκλάνι. Ἡ διαφωνία μου γιὰ τὸ κλασομοῦνι, ἔστω κι ἂν αὐτὸ λέγεται, εἶναι τυπική, καὶ ἀφορᾷ εἰς τὴν τάξι τῶν συνθετικῶν τῆς λέξεως. Ἡ σύνθετη λέξι, ὡς γνωστόν, προσδιορίζεται ἐννοιολογικῶς ἀπὸ τὸ τελευταῖο συνθετικό. Ἐν προκειμένῳ τὸ κλασομοῦνι ὀφείλει τυπικῶς νὰ εἶναι μουνὶ ἔχον τὴν ἰδιότητα νὰ κλάνῃ. Τὸ μουνοκλάνι ἀντιθέτως δηλοῖ τυπικῶς τὴν κλανιὰ (οὐδετέρως ἐκπεφρασμένη) ποὺ προέρχεται ἀπὸ μουνί.
Τὸ Καρελάκι ἔχει συγκεκριμένο νόημα: Εἶναι (μᾶλλον ἦταν, δὲν ξέρω) τὸ Καρέλια φίλτρο σὲ πακέττο τῶν 10. Ἡ ἀγορά του ὠφείλετο σχεδὸν ἀποκλειστικῶς σὲ περιωρισμένα οἰκονομικά. Μὲ ἀκόμη πιὸ περιωρισμένα ἀγόραζε κανεὶς χῦμα, ἀπ' τὴ μεγάλη κοῦτα. Ἱστορικὲς καταστάσεις. Λεπτομέρειες στὸ λῆμμα στούκας.
Τὸ Καρελάκι διαφοροπεῖται σαφῶς ἀπὸ τὸ Καρέλι, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ γενικοτέρα ἔννοια.
Συναφὲς καὶ τὸ τσάμπα μάγκας. Ἡ διαφορὰ ἀπὸ τὸν κουραμπιεδόμαγκα εἶναι ὅτι ὁ ΤΜ πουλάει καὶ μαγκιά, ἐνῷ ὁ Κ/Μ ὄχι.
Τὸ τσάμπα μάγκας δὲν ἔχει καταχωρισθῆ. Θὰ ἀναλάβῃ κανείς; Κανένας Χότζας ἂς ποῦμε;
Πολὺ καλό. Νὰ ἀναφέροωμε συναφῶς καὶ τὴν ξύλινη γλῶσσα, στὴν ὁποίαν γράφονται καὶ ἀπαγγέλλονται τὰ ἐκ τοῦ Περισσοῦ θέσφατα (ἐδῶ σηκώνει καὶ μήδιο τηλεοπτικῆς προελεύσεως).
Πολὺ καλά, φίλτατε. Long time no see, κακῶς.
Τὴν παλαιὰ ἐποχὴ τὸ παντελόνι-σωλήνας λεγόταν τζογιέ. Συζητοῦμε τώρα γιὰ περίπου τὸ 1900. Τὸ χρυσὸ στάνταρ τῆς ἐποχῆς γιὰ τὰ παντελόνια ἦταν φαρδύ, μονοκόμματο, μὲ ρεβέρ, καὶ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ κοφτερὴ τσάκισι, ἐξ οὗ καὶ τὸ καθημερινὸ σιδέρωμα ἦταν ἀπαραίτητο. Οἱ λιγότερο προνομιοῦχοι διεκρίνοντο εὔκολα ἀπὸ τὴ γυαλάδα τοῦ ὑφάσματος, ποὺ παράγεται ὅταν αὐτὸ σιδερωθῇ πολλὲς φορὲς χωρὶς πλύσιμο. Οἱ ἀκόμη λιγότερο προνομιοῦχοι (δύσκολο νὰ συντηρῇ κανεὶς κάρβουνα γιὰ τὸ βαποράκι χωρὶς ὑπηρετικὸ προσωπικό) τὸ «σιδέρωναν» κάτω ἀπὸ τὸ στρῶμα.
Ἡ πρακτικὴ σημασία τοῦ φαρδιοῦ παντελονιοῦ ἦταν ὅτι οἱ ἄνδρες ἔβγαζαν τὸ παντελόνι στὸ σπίτι, γιὰ νὰ μὴ φθείρεται, χωρὶς νὰ βγάλουν τὰ παπούτσια, καὶ ἔμεναν μὲ τὸ μακρὺ μάλλινο σώβρακο. Σημειωτέον ὅτι δὲν ὑπῆρχαν τότε κεντρικὲς θερμάνσεις, ἐνίοτε δὲ ούτε καν θέρμανσις.
Ὁ παπποῦς μου θυμόταν ἕνα δίστιχο (μᾶλλον δύστυχο εἶναι):
Λιμοκοντόρος φορεῖ τζογιέ,
Δεκάρα δὲν ἔχει νὰ πιῇ καφφέ.
Ἐγὼ ὡς παιδί, δὲν τὸ θυμοῦμαι νὰ λέγεται εὐρύτερα. Συνάγω ἀπὸ τὸ δίστιχο ὅτι τὰ τζογιὲ τὰ φοροῦσαν οἱ πολὺ μοδᾶτοι τύποι τῆς ἐποχῆς, τοὺς ὁποίους ἐμιμοῦντο ὡς εἶναι φυσικὸν οἱ λιμοκοντόροι.
Εἶναι σαφὲς ὅτι τὸ πρόσθετο μηδενικοῦρι προέρχεται ἐκ παραδραμούσης χειρός. Τρεῖς εἶναι οἱ χιλιάδες.
Ὁ Πετρόπουλος δὲν σκαρφίστηκε ἀπολύτως τίποτε. Εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθινός, μὲ ἕνα μόνο περιορισμό: Κατέγραψε αὐτὰ ποὺ τοῦ εἶπαν αὐτοὶ ποὺ συναναστράφηκε. Ἂν εἶχε ἐπιμείνει περισσότερο, θὰ εἶχε ἀκούσει κι ἄλλα, ὄχι τόσο σὲ ἄλλες λέξεις, ὅσο σὲ ἄλλες ἐκδοχὲς λέξεων, διότι οἱ λέξεις προσαρμόζονται στὴν ροὴ τοῦ λόγου, ὥστε νὰ δημιουργῆται στοιχειωδῶς ρίμα, καὶ νὰ ἀποφεύγωνται χασμώδεις περιτοσυλλαβίες. Γιὰ νὰ γίνῃ αὐτὸ σαφέστερο, μπορεῖτε νὰ δῆτε παραδείγματα ποὺ ἔχω παραθέσει σὲ καλιαρντοὺς ὁρισμούς (ἐνδεικτικῶς «σίκ», «σὶκ ρανζὲ ὀριεντάλ»). Συχνὰ οἱ λέξεις ὑφίστανται μετατροπές, δὲν εἶναι ἀκριβῶς τὸ λεξικογραφημένο λῆμμα.
@Khan
Τὸ σλαγκεπώνυμον πλήρωμα, δὲν νομίζω· κάτι ἐστὲτ πουρὲς καλιάρντες καὶ τζασλές, τὸ συζητᾶμε.
Θεωρῶ ὅτι σὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὁρισμοὺς δὲν χρειάζεται παράδειγμα, ὑπάρχει ἄλλωστε στὸ ὁρισμὸ τοῦ alliotikou.
@ Βράστα
Φυσικὸ εἶναι νὰ γίνωνται καὶ τέτοια. Θὰ φροντίσω ἐφεξῆς νὰ σχολιάζω, μόνο ἀφοῦ πρῶτα συνδεθῶ.
@Μπετατζή
Πές μου ἀγαπητέ, τὸ θαυμάσιο ἀπόσπασμα ποὺ παρέθεσες εἶναι παράφρασις ὑπάρχοντος ἔπους, ἢ τὸ ἔγραψες γιὰ τὴν περίστασι; Προφανῶς δὲν εἶναι ἴδιο μὲ τὸ φερόμενο ὡς νεανικὸ πόνημα τοῦ Λασκαράτου (ἀποκηρυγμένο ἀργότερα), τὸ ὁποῖο ἀπαγγέλαμε στὰ μαθητικά μας χρόνια.
Ἂν ὑπάρχῃ τέτοιο ἔπος, εἶναι αὐτονόητο ὅτι φλέγομαι ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸ δῶ.
Καταλαβαίνετε, ὦ φίλοι σλαγκουρογαμόσαυροι, ποιὲς φταῖνε γιὰ ὅλα αὐτά, τὰ παραπάνω: Ἡ ironik καὶ ἡ Μεσοῦλα (ναί, ἡ περισπωμένη). Αὐτὲς μὲ συνεκίνησαν καὶ μπῆκα νὰ τὶς χαιρετήσω. Ὀφείλω νὰ παραδεχθῶ τὸ λάθος μου, νὰ σχολιάσω χωρὶς νὰ συνδεθῶ, διότι ἔτσι δὲν πιστοποιεῖται ἡ γνησιότης τοῦ σχολίου.
Μετὰ βέβαια ἠκολούθησε μπάχαλο, διότι ὁ κουμπάρος τοῦ φίλου μου εἶχε ἔμπνευσι, τοῦ ἀλλουνοῦ, τοῦ ξενέρωτου, δὲν τοῦ ἤρεσε καὶ ἤρξατο ἀσχημονῶν, καὶ δὴ κρυπτόμενος ὄπισθεν ὑποκλαπέντων ὀνομάτων. Φαίνεται ὅμως ὅτι μπῆκε τοὐλάχιστον στὸν κόπο νὰ μελετήσῃ γνήσιο Αἴαντα. Τέτοιο κοπί καὶ πίτα πάντως, δὲν ξαναεῖδα. Τὸ ὑπερρεαλιστικὸ κείμενο ποὺ προέκυψε θὰ εἶχε κάποια ἀξία, ἂν ἦτο προϊὸν ἐλευθέρας γραφῆς. Ἂν τὸν ἐπικηρύξω θὰ τὸν ἐντοπίσῃ ἆραγε τὸ μοντουλέϊκο (πρέπει νὰ βρῶ συνώνυμο, διότι αὐτὸ μοῦ φέρνει κάτι σὰν Μινέϊκο).
Βικάριε καὶ Βράστα χαθήκαμε, ἀλλὰ πιστεύω νὰ διοργανώσουμε κάτι προσεχῶς.
Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἴσως πρέπει νὰ τὰ ποῦμε ἀπὸ ΠΜ ἢ καὶ διὰ ζώσης, διότι ὅπως βλέπετε τὸ περιβάλλον δὲν εἶναι πιὰ ἀσφαλές.
Ἡ ἀνδριώτικη ὀμελέττα ὀνομάζεται φουρτάλ(λ)ια, ἡ. Παραδοσιακῶς τηγανίζεται σὲ γλύνα (=χοίρειον λῖπος) καὶ περιέχει τεμαχισμένο (ἀρωματικὸ) ἀνδριώτικο λουκάνικο. Σὲ περίπτωσι ποὺ δὲν περιέχῃ λουκάνικο, χαρακτηρίζεται ὡς ὀρφανή, ἐὰν δὲ δὲν εἶναι τηγανισμένη σὲ γλύνα, χαρακτηρίζεται ὡς σπανή.
Τζέννη, μή μασᾶς! Καὶ μὲ μπὸλντ καὶ μὲ ξεμπόλντ, ἔσκισες! Σπανίως ἐμφανίζεται τέτοια πληρότης.
Σὲ τέτοιου εἴδους μεγάλα κείμενα, καὶ μάλιστα σὲ «περιβάλλον» διαδικτυακὸ (μὲ τὴν εἰδικὴ ψυχολογία του), ἡ χρῆσι ἐντόνων χαρακτήρων εἶναι ἀπαραίτητη, καὶ μὲ τὸ σκεπτικὸ αὐτό, τοὺς χρησιμοποιῶ καὶ ἐγώ.
Ἄψογος καὶ πολὺ ἀτμοσφαιρικός, ὁ ὁρισμός· τόσο ποὺ ἀρχίζω νὰ μετλλάσσωμαι σὲ μπαοκτσὴ καὶ λαχαναγορίτη.
Πάντως ἡ ἐτυμολογία γαμεῖ, ἔστω κι ἂν εἶναι παρετυμολογία ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο (δὲν γνωρίζω τὶς λεπτομέρειες)
Φίλε Abas
ὁ Βικάριος βαρυέται νὰ σοῦ ἐξηγήσῃ, γι' αὐτὸ τὰ ρίχνει σὲ μένα. Πρέπει νὰ ξέρῃς ὅτι αὐτός εἶναι ὁ δικός μου δάσκαλος.
Λοιπόν, ὁ κώδικας εἶναι:
[quote.] γράφεις ὅ,τι θέλεις νὰ εἶναι μέσα στὸ παράθεμα καὶ κλείνεις μὲ [/quote.]
Γιὰ νὰ δουλέψῃ αὐτὸ στὴν πραγματικότητα, πρόσεξε νὰ μή βάλῃς τὴν τελεία πρὶν ἀπὸ τὸ κλείσιμο τῆς ἀγκύλης κάθε φορά. Ἂν τὸ κάνῃς σωστά, θὰ φαίνεται ἔτσι:
γράφεις ὅ,τι θέλεις νὰ εἶναι μέσα στὸ παράθεμα καὶ κλείνεις μὲ Ἔχει κι ἕνα κόλπο, μὲ τὸ ὁποῖο φαίνεται ἀπὸ ποιόν εἶναι τὸ παράθεμα, ἀλλὰ δὲν τὸ θυμᾶμαι. Τώρα λοιπὸν ποὺ ἔκενα τὸ καθῆκον μου, ὁ Βικάριος, ποὺ εἶναι κγτπαιδιά, θὰ σοῦ τὰ ἐξηγήσῃ καλλίτερα καὶ πληρέστερα.
Καὶ μιὰ πουτάνα φέρατε, μανιερισμὸς εἶναι καὶ προμπαροκικὸ καλλιτεχνικὸ κίνημα, μὲ μανιέρα, που περιληπτικῶς συνίσταται στὴν ἀλλοίωσι τῆς ἀναγεννησιακῆς νατουραλιστικῆς ἁρμονίας, καὶ ἐνίοτε στὴν προβολὴ δευτερευόντων στοιχείων, κάπως περισσότερο ἀπὸ τὸ κυρίως θέμα. Παράδειγμα στὸ μῆδιο 2.
Ἐπὶ τοῦ θέματος τώρα: Προσωπικῶς μοῦ ἀρέσουν ἰδιαίτερα οἱ παρουσιάσεις αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ποὺ ἀναφέρονται σὲ ἀναλύσεις τρεχόντων ψυχοκοινωνικῶν φαινομένων. Νομίζω ὅτι συμβάλλουν πολὺ στὸ νὰ συνειδητοποιοῦμε τὴν περιρρέουσα παρακμιακὴ «ἀτμόσφαιρα» τῆς ὕστερης ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία, ὅπως ἔχω γράψει πολλὲς φορές, ἐμένα μὲ καταθλίβει. Κι ὅσο μὲ καταθλίβει, τόσο μαζοχιστικὰ τὴν παρατηρῶ. Δὲν χρειάζεται νὰ πῶ ὅτι τὸ κείμενο αὐτό, πολύπλευρο, σύντομο καὶ ὅσο χρειάζεται διεισδυτικό, θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ δημοσιευθῇ καὶ ἀλλοῦ.
@Vikar> αλλα θα πρέπει να συμφωνήσεις επίσης για το πραγματικό γεγονός οτι στις διαδεδομένες χρήσεις της λέξης στην αργκό, δέν αναφέρεται ο ομιλητής σ' αυτό το σημείο, παρα συνολικά στον «κώλο» Δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω σ' αὐτό, μιᾶς καὶ ποτέ δὲν τὸ εἶχα ἔτσι στὸ μυαλό μου· καὶ δὲν ὑπάρχει κανένα στοιχεῖο, ποὺ νὰ προδίδεται ἀπὸ συμφραζόμενα σὲ σχετικὲς ἐκφράσεις, ποὺ νὰ μὲ πείσῃ ὅτι ἡ νοητικὴ ἐκδοχὴ ποὺ λέω, ἀποκλείεται. Ὅσο γιὰ τὰ παραδείγματα ποὺ ζητᾶς ἐπιμόνως, σκέφθηκα πολύ, καὶ δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχουν, ὅπως δὲν ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα περὶ τοῦ ἀντιθέτου. Συμπεραίνω λοιπόν, ὅτι ὁ πάτος εἶναι ἀτέρμων πηγὴ εἰκονοπλασίας καὶ ὀνειροφαντασίας γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τὴν ψιλοχοντροβρήκαμε σ' αὐτὴν ἐδῶ τὴν συζήτησι, καὶ ἑλπίζω νὰ παραμείνῃ ἔτσι, νὰ μᾶς ἐμπνέῃ, ὅπως καὶ τὰ τόσα ἄλλα ἄλυτα θέματα...
Ρὲ παῖδες, τὸ κινέω ὡς γαμέω ἀπὸ ποῦ προέκυψε; Δὲν βρίσκω πουθενά τέτοια σημασία. Ἡ μόνη μή συμβατικὴ σημασία ποὺ βρίσκω εἶναι «ἀναμειγνύομαι εἰς πράγματα ἱερά», κι αὐτὴ χωρὶς βιβλιογραφικὴ ἀναφορά.
Κεκινημένος:
Παράδειγμα 1 ἀπὸ Φώτιο:
Ἔστι δὲ ὁ μὲν διθύραμβος κεκινημένος καὶ πολὺ τὸ ἐνθουσιῶδες μετὰ χορείας ἐμφαίνων, εἰς πάθη κατασκευαζόμενος τὰ μάλιστα οἰκεῖα τῷ θεῷ καὶ σεσόβηται μὲν καὶ τοῖς ῥυθμοῖς καὶ ἁπλουστέρως κέχρηται ταῖς λέξεσιν.
Παράδειγμα 2 ἀπὸ Εὐσέβιο:
Ἦλθεν δὲ εἰς ἡμᾶς καὶ Γαΐου, λογιωτάτου ἀνδρός, διάλογος, ἐπὶ Ρώμης κατὰ Ζεφυρῖνον, πρὸς Πρόκλον τῆς κατὰ Φρύγας αἱρέσεως ὑπερμαχοῦντα κεκινημένος, ....
Ποῦ φαίνεται ὅτι σημαίνει γαμημένος;
Κηνησίας: Εἶναι κύριο ὄνομα στὴν ἀρχαία Ἀθῆνα. Ἀναφέρεται ὡς μουσικός, ὡς πρόσωπο στὴ Λυσιστράτη κλπ. Ἀπὸ ποῦ προκύπτει ὅτι σημαίνει κάτι σχετικὸ μὲ γαμῆσι;
Μήπως πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ διορθώσουμε καὶ τὸ μερικῶς ἀνακριβὲς λῆμμα «μαλακίων»;
Ρὲ κλεφτόπουλα, κάποιος ποὺ ξέρει ἰσπανικὰ ἂς ρίξῃ μιὰ ματιὰ ἐδῶ νὰ μᾶς πῇ, διότι κάτι μοῦ λέει ὅτι καὶ οἱ ἰσπανοὶ χρησιμοποιοῦν παρομοίως τὴ νταρντάνα.