Comments by aias.ath (348)
Showing 211-240 from 348
Καθ' ὅσον γνωρίζω, ἡ ἔκφρασι αὐτὴ σήμερα σημαίνει ὅ,τι καὶ ἡ κλασσικὴ «κατόπιν ἑορτῆς», ὅτι δλδ κάτι γίνεται καθυστερημένα.
Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀξία εἶναι ὅτι ἡ ἔκφρασι δημιουργήθηκε ὅταν ὁ Ἀντρέας Παπαντρέας (ὅπως λένε καὶ στὴν Πάτρα) ὑπεβλήθη σὲ μεταμόσχευσι χοιρείου βαλβίδος ἀορτῆς εἰς τὸ Harefield. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ ἐπέμβασι αὐτὴ φάνηκε νὰ διχοτομῇ τὸν χρόνο στὸ μυαλὸ τοῦ κόσμου, ὁπότε ἐπεκράτησε γιὰ λίγο νὰ ταξινομοῦνται χρονικῶς τὰ γεγονότα ὡς «πρό ἀορτῆς» καὶ «κατόπιν ἀορτῆς». Μετὰ μᾶς ἔμεινε ἡ σλαγκιά γιὰ κανονικὴ χρῆσι. αατα.
Ἔψαξα κατόπιν ἀορτῆς στὸ λῆμμα «καθῆκι», ὅπου ἡ ἔκφρασις «σπάω καθήκια» δὲν ὑπάρχει. Ἐπειδὴ κάποιοι ἴσως δὲν τὴν γνωρίζουν, σημαίνει ὅτι τὸ χαρακτηριζόμενο μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν εἶναι ὑπεράγαν καλό ἢ ὑπεράγαν δυνατό.
Ἐξαίρετος.
Ὁ ὑπερθετικὸς τοῦ «καθήκης» εἶναι «κάθηκας».
Τὸ γιο-γιό, ὅπως λέγεται συνήθως, στὸ σπίτι μου (ἢ στὴν ἐποχὴ ποὺ ἤμουν μικρός) τὸ ἔλεγαν γκιο-γκιό. Κάνω τὴν ἐτυμολογικὴ σκέψι ὅτι:
γιο-γιό < γκιο-γκιό < γγιο-γγιό < γγειο-γγειό < τ' ἀγγειό-τ' ἀγγειό (ὥστε νὰ καταλάβῃ ὁ ἄλλος ὅτι δὲν ζητάει τὸ ἀγγεῖο μὲ τὸ νερό).
Ἐπίσης ἡ ἔκφρασις «στ' ἀγγειά μου» σημαίνει «στ' ἀρχίδια μου». Προέρχεται πιθανῶς ἀπὸ τὴν περιοχὴ Καρδίτσης (παρακαλῶ ἐπιβεβαίωσι, διότι δὲν θυμοῦμαι).
Μοῦ ἀρέσουν πολὺ οἱ ἀναρτήσεις ὁμαδοποιημένων λημμάτων κατὰ κατηγορίες. Εἶναι πολὺ ἐποπτικὲς καὶ προάγουν καὶ τὴν «οἰκονομία» τοῦ σάϊτος. Θὰ πρότεινα μάλιστα κάποια τέτοια λήμματα νὰ τὰ λέμε χάριν διακρίσεως «ὑπερλήμματα» ἢ κάτι τέτοιο. Ἔχουν βεβαίως ἕνα μειονέκτημα: Ὁ ἀναγνώστης δὲν ξέρει ποῦ νὰ πρωτοεστιάσῃ.
Ἀπὸ τὸ παρὸν ἐξαίρετο ὑπερλῆμμα, ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ σπάει καθήκια εἶναι:
τους Νεοδημοκράτες, τις πούτσες από την πενταετή διακυβέρνηση των οποίων τρώμε τώρα.
Μπιχλώδης!!! Πώ, πω!
«Ποῦτσες μπλέ καὶ ἀρχίδια κοτιλέ», γιὰ νὰ βγῇ ἔμμετρο.
Πολὺ ὡραία ἡ παρουσίασι τοῦ θέματος. Μέχρι ποὺ μοῦ ἦρθε στὸ στόμα ἡ γεῦσι αὐτοῦ τοῦ χυσαμολίου, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια.
Ὅποιος ξέρει παραδοσιακὰ λήμματα, μὴν τὰ ἀφήσουμε νὰ πᾶνε χαμένα.
Τὸ λῆμμα ἔλλειπε. Ὡραῖο.
Εἶχα πεῖ νὰ μήν ἀνοίξω τέτοια κουβέντα σκωρολογίας βρωμιάρες μέρες, ἀλλὰ τώρα ποὺ περάσανε, ἐνδίδω καὶ ἀνταποκρίνομαι στὶς ἀλλεπάλληλες προκλήσεις (κουράδα, νάρκες).
Τὰ σκατὰ τῶν διαφόρων ζώων ἔχουν συγκεκριμένα ὀνόματα, πχ τοῦ ἀνθρώπου λέγεται κουράδα, τοῦ σκύλου σκυλόσκατο καὶ κουράδα, τοῦ ἴππου (γ)καβαλίνα, τοῦ προβάτου καὶ αἰγός (τῶν λιανῶν δλδ) λέγεται βερβελιά, τοῦ λαγοῦ καὶ κονίκλου (τῶν μιαρῶν δλδ) κακαράντζα, τῶν πτηνῶν κοτσιλιὲς ἢ κουτσουλιές (οἱ ἀπεξηραμένες γκουανό), τοῦ βοδιοῦ (σ)βουνιά· τῆς οἰκόσιτης γάτας λέγεται βρωμιά, ἐνῷ τῆς κεραμιδόγατας δὲ λέγεται, διότι τὸ θάβει.
Παρατηρήσεις: Ὅταν τὰ σκατὰ τῶν ζώων ἀποκτήσουν χρηστικότητα, ὡς λίπασμα, λέγονται συλλήβδην κοπριά. Ἡ κοπριὰ χρησιμοποιεῖται κατ' ἐξαίρεσιν καὶ ὡς ἀπολυμαντικὸν καὶ ἐπουλωτικὸν μέσον διὰ τραύματα. Παρ' ὅτι ἡ κοπριὰ δὲν τρώγεται (μὲ τὴν ἐξαίρεσι ὅτι συμμετέχει στὸ σιτηρέσιον τῆς καλλιεργουμένης πέστροφας), διακρίνεται σὲ χωνεμμένη καὶ ἀχώνευτη (γι' αὐτὸ εἶναι οἱ δύο αὐτὲς λέξεις slang). Τὴν ἀχώνευτη δὲν τὴ «χωνεύουν» οὔτε τὰ φυτά. Σὲ περιπτώσεις διαταραχῆς τοῦ ἐντέρου (εὐερέθιστο ἔντερο) δύναται ὁ ἄνθρωπος νὰ παραγάγῃ βερβελιές, ποτέ ὅμως πχ καβαλίνα, κακαράντζα κλπ. Στὴν περίπτωσι παραγωγῆς βερβελιῶν ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου, χαρακτηρίζεται ὁ κῶλος του «μάστορας», ὅπως καὶ τῆς κατσίκας.
Ἕνα ὡραῖο καὶ χορταστικὸ λῆμμα, ποὺ εἶχα στὰ ὑπ' ὄψιν γιὰ ἀνάρτησι, ἀλλὰ δὲν εἶχα ἔμπνευσι γιὰ τὸν ὁρισμό. Μπράβο!
Ἀντιστοιχεῖ στὸ «τὸ μποῦλο» > le pule
Δυστυχῶς τὸ προσφιλὲς σπὸρ τοῦ νεοέλληνος εἶναι ἡ ἀλληλοενόχλησι.
Ὅταν ὁ τόπος κορεσθῆ ἀπὸ σκῶρ καὶ -όχαρτο, λέγεται πλέον ναρκοπέδιο.
Μαρζάν, σαρζάν, ταρζάν (ὅπως εἴπαμε).
Hodjus maximus!
Γιὰ φαντάσου ὅμως σαδισμὸ ὁ μάζοχος, νὰ κρατιέται νὰ μή χύσῃ, μέχρι νὰ φύγῃ τὸ κλαπέτο τῆς ἀφέντρας ἀπ' τὸ φραγγέλωμα! Ὁπότε ἐξουθενωμένη, παραδίδεται καὶ αὐτὴ στὴν ἡδονή!
Αὐτὸ θὰ πῇ ἀλληλοπεριχώρησις τῶν ἐννοιῶν.
Αὐτὸ εἶναι τὸ opus magnum τῆς Μεσούλας (ναί, κ. Βράστα, τῆς περισπωμένης).
Εἶμαι ἀσυγχώρητος, διότι δὲν εἶχα δεῖ τὸ λῆμμα, ὅπερ μου ὑπέδειξε ὁ Βράστας, μετὰ ἀπὸ λογοπαικτικὰ σχόλια στὸ σύκα (ficus dentatus > fica dentata). Βλ. καὶ μήδιο, σκηνοθετικῶς πληρέστερο ἐκείνου ποὺ ἔχω στὰ «σῦκα».
Ἐπὶ τῆς οὐσίας τώρα: Τὸ δαγκανόμουνο παριστᾷ πράγματι ἕνα ἀρχέγονο φόβο τοῦ ἄρρενος, ὁ ὁποῖος στηρίζεται στὴν (ἁπλοϊκή, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι τὸ ἀρχέγονο) θεώρησι, ὅτι ἀφοῦ τὸ πέος «ἐξαφανίζεται» κατὰ τὴ διείσδυσι, τρέχα γύρευε τί γίνεται ἐκεῖ μέσα, καὶ μήπως, παρὰ τὶς γλῦκες, μοῦ τὴ φυλάει νὰ μοῦ τὴν κόψῃ. Κατὰ τὸν Freud (Fetishism 1927), τυχὸν καθήλωσι στὸν ἀρχέγονο φόβο εὐνουχισμοῦ παράγει τὸν φετιχισμό, διὰ μεταθέσεως τοῦ ἐρωτογόνου ἀντικειμένου σὲ σχετιζόμενα μὲ τὸ ἐπιθυμητὸν θῆλυ ὑποκατάστατα, πχ ὀσμηρὰ κυλοτάκια, καλσόν, γοβάκια κλπ. Βεβαίως, ἄμα τὰ φοράῃ κιόλας τὰ γοβάκια καὶ δυσκολεύεται νὰ τρέξῃ... κλπ, τότε πᾶμε ἀλλοῦ... (σῦκα, τσαπέλες καὶ τέτοια), ὅμως καὶ ἡ πουστία στὸ ἴδιο πλαίσιο τοῦ τρόμου ἀπέναντι στὸ θῆλυ, μήπως μεταδώσῃ (μαγικῷ βεβαίως τῷ τρόπῳ), διὰ τῆς συνουσίας, τὴ θηλυκότυητα (ἐν ᾗ καὶ τὸ μουνί), ἀνάγεται. Ὅμως ὁ Freud δὲν ὑπεστήριξε ποτέ, ὅτι παίζει ψυχαναλυτικὰ ἡ παράστασι «μουνὶ δοντᾶτο». Τὸ ἀπολύτως ἀντίθετο. Περισσότερα, γιὰ νὰ μή χαρακτηρισθῶ δικαίως ὡς μουνοπρίχτερμαν ἢ καὶ πριχταρχίδερμαν, στὸ On the Sexual Theories of Children (1908).
Ὁ φόβος αὐτὸς εἶναι τόσο ἀρχέγονος, ποὺ ἔχει καὶ μυθολογικὴ διάστασι, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὸν Ἡσιόδειο κοσμογονικὸ μῦθο τῆς γεννήσεως τῆς Ἀφροδίτης. Κατ' αὐτόν, ὁ Τιτὰν-υἱὸς-Κρόνος, κρυμμένος ΜΕΣΑ σὲ κοίλωμα τῆς Γαίας-μητέρας του, ἀνθρωπομορφικῆς παραστάσεως τῆς μεριστῆς οὐσίας (ἕτερον), εὐνούχισε τὸν Οὐρανὸ-πατέρα του, ἀνθρωπομορφικὴ παράστασι τῆς συνεχοῦς οὐσίας (ταὐτόν), καθὼς αὐτὸς συνευρίσκετο μὲ τὴ σύζυγό του Γαῖαν. Ἡ τελευταία αὐτὴ συνουσία δὲν ἀπέβη ἄκαρπος, τοὐναντίον παρήγαγε τέκνα, μεταξὺ αὐτῶν τὶς κρατερὲς Ἐρυνίες (προφανὴς ὁ λόγος) καὶ τὴν Ἀφροδίτη. Καὶ κάπως ἔτσι ἄρχισε τὸ νέο Σύμπαν νὰ μοιάζῃ μὲ κάτι ποὺ μποροῦμε κάπως νὰ καταλάβουμε. Τὸ θέμα ἔχει τεράστιο ἐνδιαφέρον, ἀλλὰ ἂν γράψω κι ἄλλα θὰ ἔχω ξεφύγει πολὺ ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα ποὺ ἐδῶ μᾶς ἀπασχολοῦν.
Καλὸ φαίνεται...
Στὰ χέρια (στὴ μοῦνα δλδ) μιᾶς μπαγαποντοalumeuse, παίζει καὶ γιὰ ἐργαλεῖο μπαγαποντοσυνουσίας.
Σπέκια σὲ γιὰ λῆμμα, ὁρισμό, κλπ ἐπεξεργασίες
Σημειῶστε περικαλῶ ὅτι ἡ συκιὰ εἶναι εἶδος δίοικο, διαθέτει δηλ. θήλεα καὶ ἄρρενα δένδρα. Τὰ πρῶτα παράγουν τὰ βρώσιμα σῦκα, τὰ δεύτερα τοὺς ὀρνούς. Στοὺς ὀρνοὺς ζῆ τὸ ἐντομάκι ποὺ λέγεται ψήν (καμμία σχέσι μὲ τὸ ζῶον ποὺ λέγεται ψιψήν, ἀγγλιστὶ pussy), τὸ ὁποῖο πραγματοποιεῖ καὶ τὴν ἐπικονίασι.
Παίζει δηλαδὴ ὁ ficus dentatus (ὀρνὸς) καὶ στὸ θηλικὸ fica dentata = συκιὰ = vagina dentata; (βλ. μήδιο)
Κι ἡ Εὐρύκλεια, τοῦ Ὤπα γέννημα, τοῦ γιοῦ τοῦ Πεισινόρη,
τὶς παρακόρες φώναξε, ἡ γριὰ ἡ τιμημένη.
Ἀργύρη Ἐφταλιώτη «Ὁμήρου Ὀδύσσεια» Υ 147-148
Ὑπάρχει καὶ ἐπώνυμο Μπίθας. Ὁ πατέρας μου ἀπέδιδε μεγάλη σημασία στὰ ἐπώνυμα, διότι ὅπως ἔλεγε «τὰ δίνει ἡ κοινωνία...»
Φαίνεται ὅτι καὶ ἄλλοι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ἐμπορικοποίησι τῶν ἀρχαιτυπικῶν ἑορτῶν. Μαζί σας σύντοφοι, ὅμως ἔτσι ἐξελίχθηκε ὁ Δυτικός μας Πολιτισμός.
Ἡ προσφορὰ τεκμηριώσεως ἀναβαθμίζει ἀποφασιστικὰ ἕνα οὕτως ἢ ἄλλως ἐξαιρετικὰ δοσμένο λῆμμα. Γι' αὐτὸ προτείνω νὰ μπῇ ἕνα χεράκι καὶ νὰ περαστοῦν τὰ πρόσθετα μέσα στὸν κυρίως κορμό τοῦ ὁρισμοῦ, διότι ἀδικεῖται ἔτσι, καὶ εἶναι κρῖμα.
@Vrastaman
Λιακαδόρε!
Ἀξιολογότατο λῆμμα τῆς καθημερινότητος καὶ ἐξαίρετη ἐπεξεργασία. Ἐκτιμητέα ἡ ἱστορικὴ ἢ τοὐλάχιστον χρονογραφικὴ τεκμηρίωσι.
Mπράβο Μεσοῦλα, γιὰ τὴν πολὺ καλὴ παρουσίασι τοῦ λήμματος.
Ἐκεῖνο τὸ «φταιςςς» ἀποδίδεται παραστατικότερα ὡς «φταιsss».
Χρόνια πολλὰ (ἐπέκτασι σὲ ὅλους) καὶ εὐτυχὲς τὸ νέον.
Καλά, ἔχω χάσει πολλὰ μαθήματα. Πάω γιὰ Σεπτέμβριο ἀπὸ τώρα.
Δηλαδὴ μετὰ λέγεσαι ἀσπρόκωλος, λευκοπύγης, χιωνατοσούφρης ἢ καλιαρντιστὶ πούλη ντεκαπέ < ντεκαπάζ;
Ἡ Ἑβραϊκὴ βουλὴ ὀνομάζεται Κνεσέτ, καὶ δὲν ἔχω ἀρκετὲς πηγὲς γιὰ νὰ ἐξετάσω πῶς τὸ ὄνομα αὐτὸ σχετίζεται μὲ τὴ λέξι χάβρα. Μερικὲς διαδικτυακὲς ἀναφορὲς ποὺ εἶδα σὲ blog δὲν ἔχουν καμμιὰ ἀξιοπιστία. Στὴν ἀρχαιότητα, τέλος, δὲν ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου νὰ μαρτυρῆται Ἑβραϊκὴ βουλή. Ἡ σύναξις ποὺ λέγεται συναγωγὴ δὲν ἀποτελεῖ πολιτικὸ σῶμα, ἀλλὰ σύναξι προσευχῆς, χωρὶς μάλιστα ἱερατεῖο, διότι ἡ διαδοχὴ τοῦ ἑβραϊκοῦ ἱερατείου κατεστράφη στὴν ἀρχαιότητα ὑπὸ τοῦ Τίτου. Ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας ὁμιλῶν, λέγω ὅτι κατὰ τὴν προσευχὴ στὴ συναγωγὴ παράγεται πολὺς θόρυβος ἀπὸ τὴν ἀνεξάρτητη ἀπαγγελία προσευχῶν καὶ βιβλικῶν στίχων, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ τρίψιμο τῶν ποδιῶν στὸ ἔδαφος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιστοιχηθῇ στὴ δική μας ἔννοια τῆς χάβρας, τῆς ὁποίας τὴν προέλευσι δὲν γνωρίζω
῾Η ᾿Απέλλα τῆς ἀρχαίας Σπάρτης δὲν μπορεῖ σὲ καμμία περίπτωσι νὰ χαρακτηρισθῇ ἢ παραλληλισθῇ μὲ συναγωγή, χάβρα, ἢ ὅ,τιδήποτε ἀσύντακτο καὶ χῦμα. Ἦταν ἡ συνέλευσι ἢ ἐκκλησία τῶν οἰκονομικῶς ἐνεργῶν πολιτῶν, δηλ. τῶν βασικῶν κοινωνικῶν μονάδων κάθε δημοκρατίας (μὲ τὴν πηγαία ἔννοια). Στὴ συγκεκριμένη περίπτωσι ἡ δημοκρατία εἶχε χροιὰ ἀριστοκρατική, διότι ἐφαρμοζόταν ἕνα εἶδος κάθετης διαπλοκῆς τῶν διαφόρων πόλων τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, μέσῳ διαδοχικῆς ἐκλογῆς καὶ ἐλέγχου. Τὸ κοντυνότερο ἀνάλογο τῆς Ἀπέλλας στὴ σύγχρονη ἐποχὴ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ ἡ συντεχνιακὴ βουλὴ ποὺ προέβλεπε τὸ μουσολινικῆς ἐμπνεύσεως φασιστικὸ πολίτευμα. Σημειωτέον ὅτι τὸ πολίτευμα αὐτὸ δὲν ἐφαρμόσθηκε ποτέ, διότι οἱ διαδικασίες ἐφαρμογῆς του διαρκῶς μετετίθεντο, λόγῳ τῶν πολεμικῶν ἐμπλοκῶν τῆς δικτατορικῆς Ἰταλίας (δὲν τὴν ὀνομάζω φασιστική, διότι, παρ’ ὅτι κυβερνοῦσε τὸ φασιστικὸ κόμμα, δὲν ἐφήρμοζε τὰ προβλεπόμενα ἀπὸ τὸ πολιτικό του μανιφέστο (δηλ. φασισμό), ἀλλὰ τὴν ἑνὸς ἀνδρὸς ἀρχή, κατὰ μακρυνὴ ἀναλογία πρὸς τὴν Περικλεικὴ δημοκρατία τῶν Ἀθηνῶν).
Παρακαλῶ νὰ παρατεθοῦν σοβαρὲς πηγὲς ποὺ συσχετίζουν τὴν Ἀπέλλα μὲ τὴν Ἑβραϊκὴ βουλὴ (ὅ,τι κι ἂν ἐννοεῖται μὲ τὸν ὅρο), διαφορετικὰ νὰ ἀναθεωρηθῇ ὁ ὁρισμός, διότι διαστρεβλώνει τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία. Σημειῶστε ὅτι ἂν ψάξῃ κανεὶς στὸ google μὲ ὅρους «Ἀπέλλα χάβρα» βγαίνει πρῶτος ὁ ὑπὸ συζήτησιν ὁρισμός, ἀκολουθούμενος ἀπὸ δύο ἄλλα blogs, τὰ ὁποῖα μᾶλλον ἔδωσαν καὶ τὴν ἰδέα τοῦ κτγμ ἀτυχοῦς αὐτοῦ συσχετισμοῦ.
Ὁ προκείμενος χαλικούτειος ὁρισμὸς «ἔγραψε», διότι μὲ πολὺ ὡραῖο τρόπο ἐξέφρασε ἕνα κυρίαρχο φαινόμαινο τῆς μεταπολιτευτικῆς Ἑλλάδος (ὄχι ὅτι παλαιότερα δὲν ὑπῆρχε, ἦταν ὅμως περιθωριακό). Τὸ σημαντικότερο σημεῖο τῆς παρουσιάσεως εἶναι κτγμ αὐτὸ ποὺ διαπιστώνει τὴ μεταλλαγὴ τῶν ἀξιῶν (θὰ προσέθετα καὶ τῶν ἐννοιῶν, φίλε Χαλικού, μὲ τὴ μέθοδο τῆς διολισθήσεως τῆς ἐννοίας).
Κάθε νόμισμα ὅμως ἔχει καὶ δεύτερη ὄψι. Ἐν προκειμένῳ πρόκειται γι’ αὐτὴν ποὺ παρουσιάζει ὁ φίλος Μαυρόγιαννος. Αὐτὸ εἶναι ὅμως ἕνα ἄλλο φαινόμενο, ποὺ συνυπάρχει μὲ τὸ πρῶτο, καὶ αὐτὰ τὰ δύο δὲν εἶναι ἀμοιβαίως ἀποκλειόμενα. Ἔχετε ὅλοι φαντάζομαι ἀκούσει τὴν ἔκφρασι «ἡ ἄλλη Ἑλλάδα» (ἡ Ελλάδα τοῦ μόχθου, τῆς ἐργασίας, τῆς δημιουργίας, τῆς προόδου, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴν Ἑλλάδα τῶν βολεψάκηδων, τῆς ἤσσονος προσπαθείας, τοῦ μέσου, τῆς ἐξασφαλίσεως στὸ Δημόσιο, τῶν off-shore ἑταιρειῶν καὶ τῶν σκανδάλων). Ἡ μόνη διάστασις ἀπόψεων ποὺ χωρεῖ ἐδῶ, κατὰ τὴν ἄποψί μου, εἶναι ποιό κυριαρχεῖ καὶ ποιό ἕπεται.
Ἂν ἀξίζῃ τίποτις ἡ γνώμη μου, λέω ὅτι κυριαρχεῖ τὸ φαινόμενο Χαλικού καὶ ἕπεται τὸ φαινόμενο Μαυρογιάννου. Ὁ λόγος: Τὰ πράγματα στραβώνουν, ὅπως λέει ὁ Χαλικού, μὲ τὸ τέλος τοῦ ΙΙ ΠΠ. Ὅμως τὸ βαθὺ αἴτιο εὑρίσκεται στὴν ἦττα τῆς ἐθνικῆς ἀστικῆς τάξεως ἀπὸ τὴν μεταπραττικὴ τοιαύτη (ὁρόσημο ἡ δολοφονία τοῦ Καποδιστρίου). Μὲ τὴ μεταπολίτευσι τὰ πράγματα μπαίνουν στὴν ὁδὸ τῆς μή ἀναστρεψίμου φθορᾶς. Ἐν βραχυτάτῃ περιλήψει, ὡς κοινωνία εἴχαμε «ἀποφασίσει» νὰ λύσουμε τὸ κοινωνικό μας πρόβλημα μὲ τὴν εἰκονικὴ συγκράτησι τῆς ἀνεργίας, ὑπερτρέφοντας τὸ Δημόσιο. Ἄλλες χῶρες δὲν τὸ ἔκαναν ἔτσι, καὶ τὸ πλήρωσαν μὲ πρώϊμη διάσπασι τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς (κοινωνίες τῶν 2/3). Μᾶς διέφυγε ὅμως τὸ μέτρον. Μὲ τὸ σύστημα τῆς πολιτικῆς πατρωνίας, βαθέως ἐρριζωμένο ἀπὸ τὰ μετακαποδιστριακὰ χρόνια, κάναμε τὸ πρᾶγμα τόσο ἀντιπαραγωγικό, ποὺ τὸ ὑπερπροϊὸν τῶν ἐργαζομένων δὲν ἔφτανε γιὰ νὰ ἀναδιανεμηθῇ στοὺς «κοινωνικὰ προστατευομένους» (ἐφ’ ὅσον κι οἱ ἐργαζόμενοι δὲν ἤτανε τελείως μαλάκες, συνεπῶς ἔκρυβαν ἀπ’ τὸν ἔφορο, ποὺ μετωνομάσθηκε προσφυῶς σὲ φορομπήχτη), κι ἔτσι οἱ ψηφοθηροῦσες μεταπολιτευτικὲς κυβερνήσεις μας ἄρχισαν νὰ μᾶς χρεώνουν στοὺς διεθνεῖς τσιφούτηδες. Ἐφ’ ὅσον μάλιστα κανεὶς δὲν παρουσίαζε τὰ προβλήματα, τοὺς κινδύνους καὶ τὶς ἐνδεχόμενες λύσεις, οἱ πιὸ «ξύπνιοι» τὴν εἶδαν ΔΗΜΟΣΙΟ, καὶ μάλιστα μὲ ἰδεολογία καὶ πολλὰ ἐπιχειρήματα κατὰ τῆς «ἐντατικοποίησης» τῆς δουλειᾶς στὸ δημόσιο (ἂν εἶναι δυνατόν). Μάλιστα στὰ φοιτητικά μου χρόνια εἴχαμε καὶ «πάλη ἐνάντια στὴν ἐντατικοποίησι τῶν σπουδῶν», μὲ κύριο ἐπιχείρημα «νὰ μπορῇ ὁ φοιτητὴς νὰ στοχάζεται λεύτερα τὰ κοινωνικὰ προβλήματα». Ἔτσι γαλουχήθηκε ἡ μεταπολιτευτικὴ Ἑλλάς. Συντρεχουσῶν καὶ ἄλλων, διεθνῶν συνθηκῶν, γίναμε μιὰ χώρα παροχῆς ὑπηρεσιῶν (ἀπὸ τὸν ἕνα στὸν ἄλλον κυρίως) καὶ δημοσίων ὑπαλλήλων. Μὲ τοὺς τελευταίους φαίνεται νὰ ἰσχύῃ τὸ «κάνουν ὅτι ἐργάζονται καὶ τὸ κράτος κάνει ὅτι τοὺς πληρώνει». Καὶ φτάσαμε τώρα στὸν κόμπο, ὅπου τὸ κράτος θέλει νὰ ἐπιβαρύνῃ ἀκόμη περισσότερο τὴν ὅποια παραγωγὴ πλούτου ὑπὲρ τῶν μή παραγωγῶν, ἐνισχύοντας ἀκόμη περισσότερο τὸ φαινόμενο ποὺ περιέγραψε ὁ Χαλικού.
Ἀκόμη μιὰ φορὰ τὰ σέβη μου καὶ πρὸς τὶς δύο ἐκφρασθεῖσες ἀπόψεις. Γιὰ λόγους ἰσορροπίας λημμάτων προτείνω στὸν Μαυρόγιαννο νὰ ἀνεβάσῃ τὸ λῆμμα «ἡ ἄλλη Ἑλλάδα», μὲ περιεχόμενο τὸ σχόλιό του.
Ἡ λέξι «σκῶρ» συνήθως περισπᾶται. Παραπάνω ἔγραψα τὴ δωρικὴ ἐκδοχή, ἡ ὁποία ὀξύνεται.
Τὸ ἔτυμον ἀνάγεται στὸ σανσκριτικὸ apa ava-skara-h, μὲ τὴν ἴδια σημασία· ἀνάλογοι τῦποι σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς καὶ τὴν ἰαπωνική.
Παράγωγες λέξεις εἶναι ἡ σκωρία (σκουριὰ καὶ παραπροϊόντα μεταλλουργίας), ἡ σκωραμίς = δοχεῖο γιὰ σκατά = πάπια (σκωραμὶς λέγεται σήμερα στὰ νοσοκομεῖα), καὶ ἀποσκωρακισμὸς = ἀπόρριψις περιττῶν πραγμάτων (ἐκκαθάρισις). Ἡ λέξις ἔχει ἀργότερα παρετυμολογηθῆ (κόραξ) καὶ γραφῆ μὲ ο, παίρνοντας τὴ σημασία πέμπω εἰς κόρακας = στέλνω στὸ γεροδιάολο, διατηρώντας ἐμμέσως τὴν σημασία τῆς ἀπορρίψεως.
Μακρυνὰ παράγωγα θεωροῦνται τὰ κρίνω καὶ κείρω.
Ἡ διπλοθεμία τῆς λέξεως σκῶρ σκατὸς εἶναι ἀνάλογη μὲ αὐτὴν τῆς λέξεως ὕδωρ ὕδατος.
Σωστός.
Ἡ γενικότερη ἐν προκειμένῳ ἔννοια εἶναι ἡ «φυλλάδα». Ἔτσι λεγόταν παραδοσιακά. Οἱ μαθηματικὲς φυλλάδες ἐλέγοντο εἰδικότερον «λυσάρια», καὶ ἀπὸ τοὺς παλαιοτέρους «λυτάρια», πιθανῶς πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τὰ ὁμόηχα «λυσσάρια», τὰ καυλωμένα δλδ ἐφηβάκια, ποὺ μόνο στὰ μαθήματα δὲν εἶχαν τὸ νοῦ τους. Οἱ φιλολογικὲς φυλλάδες ἐλέγοντο «μεταφράσεις» ἢ σλαγκιστὶ «μετάφρες». Σ' αὐτὲς δὲν περιελαμβάνοντο τὰ φτηνιάρικα καὶ συντετμημένα λεξικὰ ἀνωμάλων ρημάτων τῆς ἐποχῆς, διότι ὅποιος ἔμπαινε στὸν κόπο νὰ τὰ διαβάσῃ, ἦτο πολὺ «κυριλὲ» μαθητής.
Ἔτσι, γιὰ μνημόσυνο, θὰ ἀναφέρω καὶ τοὺς προπατακίους φυλλαδοεκδότας: Χριστόπουλος καὶ Ρώσσης, λαϊκότερος καὶ δημοφιλέστερος ὁ πρῶτος. Οἱ μαθηταὶ ἐχαρακτηρίζοντο βάσει τῆς φυλλάδας εἰς Χριστοπουλικοὺς καὶ Ρωσσικούς.
Ὅποιος θυμᾶται τοὺς ἐκδότες τῶν λυσαρίων, ἂς τὰ ρίξῃ περικαλῶ.