Τα επόμενα είναι συνεπαγωγικά, μετά την πρώτη πρόταση. Θα κάνει τα πάντα να δειχτεί ανάξιος του ρόλου του ως άντρας κοινωνικά, όπως λες κι εσύ, μόνο και μόνο για να ξεφύγει.Η αρχή εστιάζει στη διάθεση, η συνέχεια στη συμπεριφορά που πηγάζει από τη διάθεση. Συνήθως όμως ο φερόμενος ως ''γκέι", ανήκει στη συμπαθή τάξη των τρολικιών, άρα φαίνεται ότι χάνει την ψυχραιμία του, εγκλωβίζεται όπως ένα θηρίο στο κλουβί και επειδής τυγχάνει και κοινωνικά ακατέργαστος (μην πω απροσάρμοστος), θα δείξει όσο προσπαθεί να κρύψει, ακόμη πιο παραστατικά τη δυσφορία του, οι άλλοι θα τον μυριστούν ότι κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν και σιγά σιγά θα τον κάνουν στην μπάντα. Το τρολίκι μας θα αυτοπεριθωριοποιηθεί. Χριστέ μου! Μεγάλη μου τιμή...
Κόρη -> κοράκλα, κορακλάρα(;) Μάλλον ως "υπερτροφικό" υπερθετικό και η καραπουτσακλάρα. Χαχα! Πλάκα έχει και δείχνει πολύ παραστατικά πόοοοοοσο γραμμένο τον έχεις τον άλλο!
5 κούδες!(καλή λύση το κινητό)
xaxaxa!σημασιολογική αναστροφή λόγω ειρωνείας!
Ο Τοτός λέει πως ο παππούς του είναι λύκος και τον πάει στο σχολείο την ημέρα που έφερναν τα κατοικίδιά τους (και καλά) να τα παρουσιάσουν. Τον ρωτάει:
- Παππού, πόσο καιρό έχεις να πας με τη γιαγιά;
- Ουουουουου! (δείχνει και ποσότητα, εδώ χρονικής διάρκειας)
Κι έλεγα πως είναι το "μαλακίζομαι" κυπριακά!
Το "να" είναι μεταγενεστερο στα ελληνικά αλλά ουσιαστικά με ασυνεχή παρουσία στη γλώσσα μας. Είναι από την κοινή ινδοευρωπαϊκή προίκα ως "ναι" που είναι αρχαϊκότατη βεβαίωση, ενώ για τη δείξη επιστρατευόταν το "ιδού" ή το "ιδέ", αναλόγως. Μεταγενέστερα ξαναεμφανίστηκε αυτό το ριζικό, το λησμονημένο στα βυζαντινά ελληνικά κατά την εποχή των σκλαβηνιών, άρα άμεσα θεωρείται δάνειο και δεν προκύπτει ευθεία από τη ρίζα που ήταν ακόμη παρούσα στα αρχαϊκά ελληνικά. Τζίζας, ευχαριστώ για την παρέμβαση.
Λέω ότι το "ναι" ξεκίνησε ως επιβεβαιωτικό μόριο που αποδεικνύει αυτό που λέει δείχνοντας κι ολας εκείνη τη στιγμή το ότι αυτό που λέγεται είναι αληθινό γιατί μπορεί να υποστηριχθεί από απτά, εμπειρικά δεδομένα. Κατόπιν απόκτησε μια πιο αφηρημένη χροιά και μετά έπρεπε να γίνει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στο αφηρημένο επιβεβαιωτικό - δεικτικό μόριο και στο συγκεκριμένο. Έτσι το "naj" πήρε το ρόλο του αφηρημένου και το "na" έγινε μεταγενέστερα, επανεφευρέθηκε από το ίδιο επιφώνημα για να καλύψει τον πρωταρχικό ρόλο που είχε το "naj", δηλαδή τη συγκεκριμένη δείξη.
Αυτό που διέφυγε από τον ορισμό (τον είχα κι ένα τετράμηνο στο πρόχειρο) είναι η σύνδεση μεταξύ του "νη" και του "ναι".Το "νη" που κατέληξε αρνητικό μόριο, αρχικά ήταν μόριο άρνησης. Η αρχαία προφορά "nee" μας δείχνει πως διαφοροποιείται από το "naj" μόνο στο φωνήεν. Αυτό που ακούγεται κοφτά είναι η κατιούσα δίφθογγος του επιβεβαιωτικού μορίου, ενώ το φωνήεν του αρνητικού ήταν μακρόσυρτοι, το μακρό [e].Η άρνηση δηλαδή είχε επίμονο άκουσμα, ενώ η κατάφαση ήταν πιο επιφωνηματική, φευγαλέα και στιγμιαία, έως δειλή και αμήχανη. Αυτή η άρνηση συνδέεται κι όλας τις παραλλαγές του "no" σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Αλλά σαν Έλληνες, πάντα πρωτοτυπούμε και εναντιωνόμαστε στη μαζοποίηση. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως η άρνηση στα τσέχικα είναι "ne"(!) με το "e"κλειστό και κοφτό. Απότομο και αποφασιστικό.
http://www.newsbeast.gr/health/arthro/826453/i-tehni-tis-sostis-afodeusis
Ένδειξη πως ο φραγκικος θρόνος του αποχωρητηρίου του ήρθε ταμάμ του Έλληνα, ενώ ο νησιώτης ή ο μικρασιάτης τα βολεύει μια χαρά και με την τούρκικη (που είναι σαν το λάκκο των παλιών καμπινέδων), είναι απόδειξη του γνήσιου του ανατολίτικου που φέρει αυτός και του βυζαντινοελληνικού του στοιχείου, αποδεικνύοντας την αδειάλειπτη παρουσία του εκεί ανά τους αιώνας. Τώρα, όσο για το πια απ'τσι δυο είναι πιο υγιεινή, η τούρκικη - ανατολίτικη - ελληνική φυσικά γιατί είναι αρχαιότερη και πιο μελετημένη, σεβόμενη τα αμελέτητα και μη "εργαλεία" και προϊόντα κένωσης. Στο σχολειό μου τέτοια είχαμενε και κιανείς δεν έφευγε παραπονεμένος ή μισοαφοδευμένος. Πλήρης κάθαρση!(για να συνδέσω την κουβέντα με την αναφορά στην τουαλέτα από τον Αίαντα, και την κάθαρση από την καθαρή του λύματ...λήμματος προς την εσωτερική καθαριότητα και την εξύψωση που επέρχεται μετά του μηδενισμού των εσωτερικών αποβλήτων).
Τώρα υπάρχει ο Νάσος Φούγκας, από το δίδυμο των άσφαιρων. Πάντως του ταιριάζει η περιγραφή!Τώρα, επειδή είναι ηλίθιος ή σουρρεαλιστικά λειτουργικός σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί να τον χρησιμοποιούν αλλά κάνει τη δουλειά του με τον δικό του τρόπο!:-Ρ
Τα όκια υποθέτω ότι τα λένε έτσι γιατί μοιάζουνε με μάτια και μάλιστα αλλήθωρα όταν είναι και οι καδένες περασμένες. Πάντως στα ιταλικά occhi είναι τα μάτια (είναι αρσενικού γένους, οφθαλμοί, από το λατινικό οculus - i, αρσ.) Οι λατινόφωνοι εννοούσαν όμως κι ολόκληρο το πρόσωπο πολλές φορές μ'αυτή τη λέξη, τη masca. Στα ελληνικά γίνεται ουδέτερο: το όκιο, τα όκια. Είναι και ένα καφέ - μπαρ στη Φρεαττύδα του Πειραιά με ναυτικό ύφος που λέγεται "όκιο".
Αυτό με υποψιασε, ειδικά το αγγλικό traitor... Αλλά προέρχεται από επέκταση της έννοιας (ο κατάσκοπος που τρυπώνει σπάζοντας άμυνες του εχθρού, αλλά στο τέλος καταλήγει να μην ξέρει ποιον υπηρετεί και ακολουθεί το συμφέρον του, μπορεί να είναι και αυτομολημένος). Στα λατινικά δεν ιφισταται ριζικό με τέτοια σημασία,απ' όσο ψάχνω για μιαν άκρη... Ως λέξη στρατιωτικού περιεχομένου, οπωσδήποτε και θα προήλθε από γλώσσα μεγάλης στρατιωτικής δύναμης με την οποία οι Έλληνες είχαν επαφές, όπως Αγγλία ή Ιταλία)...Το προδίδω είναι prodo -idi - itum - ere και κυριολεκτικά σημαίνει παραδιδω, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό μου στον εχθρό (η παράδοση, το να υποκύψει κανείς στον εχθρό ήταν για τους Ρωμαίους, προδοσία και αυτό αρκούσε για να πάψει να λογαριάζεται ως Ρωμαίος, αν τη γλυτωνε απ' τον εχθρό κι έτσι περιφερόταν ξεγραμμένος και ο προδότης proditor-is που μπορούσε και να σημαίνει δευτερευόντως απλώς ο εξαγγέλλων, αυτός που ανακοινώνει κάτι. Το ότι κατέληξε να είναι τίτλος τιμής στα ελληνικά η λέξη αυτή (διαβολέας του εχθρού) αλλά στις λατινογενείς τίτλος ντροπής, σημαίνει πως η αρχική σημασία της ριζας απ'οπου προήλθε ήταν ουδέτερη κι απλώς περιέγραφε ένα γεγονός, μια κατάσταση, μια ενέργεια που μετά χρωματιστηκε ως θετική ή αρνητική αναλόγως της οπτικής γωνίας. Μορφολογικά αγνοώ από που προέκυψε άμεσα, είναι σίγουρα λατινογενης, αλλά αν προήλθε από αγγλικά ή ιταλικά ή υπήρχε ήδη στα βυζαντινά ελληνικά ή από την εποχή των λατινοφράγκων...
Το κοπέλι αναφέρεται και στα δύο φύλα στις μικρές ηλικίες... Στην προεφηβεία είναι η λέξη κοράσι για τα θηλυκά παιδιά και αντράκι για τ'αρσενικά. Μετά το κοράσι όσο μεγαλώνει γίνεται κοπελιά και μετά γυναίκα, ενώ τ'αντράκι, παλληκάρι ή παλίκαρος και κατόπιν άντρας.
Μορφολογικά ως προς τη λέξη ναι. Ως προς το ίδιο το όργανο όχι. Το συμφωνικό κλαρινέττο είναι κατ' ελάχιστο πιο μπάσο απ' το κλαρίνο μας και ελαφρώς μεγαλύτερο... Μπορεί η λατινογενής κατάληξη -εττο να δηλώνει υποκοριστικό (κλάρους, είναι ο λαμπρός, ο καθαρός, ο εναργής) κι όμως ο λεξιπλάστης τον κλαρινογαμπρό τον αναβάθμισε, βαραίνοντάς τον σε κλαρινεττογαμπρό χωρίς να το ξέρει. Εδώ έφυγε το -εττο και έγινε κλαρίνο, ενώ το καμπινέττο, έγινε καμπινές για να αποφευχθεί αυτή η τριζάτη κατάληξη. Και τότε τί λένε οι Ευρωπαίοι κλαρίνο, απ' όπου προήλθε το "μικρότερό" του κλαρινέττο;Μια γαλλική μεσαιωνική τρομπέττα όπου πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε ο όρος για να περιγράψει τον ήχο του οργάνου κι όχι τον τρόπο που κατασκευάζεται.. Κλαρίνο και κλαρινεττο είναι πνευστά που ανήκουν για τους δυτικούς σ' άλλες κατηγορίες...
Κι εγώ νόμιζα πως τ' αρχίδι στα τούρκικα είναι τασάκ... "Μπιρ, μπιρ τασάκ" φώναζε η Ελληνίδα στον τούρκικο καφενέ όταν είχε πάει εκδρομή στα παράλια και όλοι οι θαμώνες, μόνο άντρες την κοίταζαν αποσβολωμένοι για το θράσος... Προφανώς και κάτι άλλο συνέβαινε... (ένα τασάκι για το κάπνισμα βρε παιδιά πως θα το πω στα τούρκικα;)
https://eistinpolin.wordpress.com/2008/08/15/cakmak/
Εκτός κι αν αυτό αναφέρεται σε όλο το συγκρότημα μαζί κι όχι στο @ρχίδι μόνο του...
+5 Και καραπαράκμα (καραπαρακμή) είναι ένα ίδρυμα που αντηχεί και καλά εκπαιδευτικό χωμένο σε άλλες ξινίλες μέσα σε δέλτα, που την έχουν τελειωμένη την άλφα - βήτα...
Όσο για την κούρτα που σημαίνει μάντρα, είναι κι αυτή λατινογενής λέξη... Η πρώτη είναι στα ιταλικά, η δεύτερη στα αγγλικά και η τρίτη στα πορτογαλικά!Η λέξη είναι σίγουρα από τοβενετσιάνικο ιταλικό ιδίωμα με τον βόρειο φωνηεντισμό που είναι τραχύς με ψιλώσεις και κωφώσεις,γι' αυτό και κούρτα. Αυτός είναι και ο κλασσικός φωνηεντισμός των πορτογαλικών.
Eδώ το απόσπασμα... http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=24&t=209690
Eν τη ρύμη του λόγου, υπάρχει η τάση να μιλάμε συγκοπτόμενα... Αυθόρμητα μπορούν να προκύψουν από πολλούς χωρίς συνεννόηση οι ίδιες συντμήσεις... Χαρακτηριστικά, θυμάμαι σε λόγω που σατύριζε το ΟΛΑ του μεγάλου καρατζαφύρερ, που ο μέγας αυτός συγκόπτης, έλεγε έλεγε μασημένα λόγια και σταματημό δεν είχε... Κάποια στιγμή το ακροατήριό του αρχίζει τα "OY!". - Tί πάθατε παιδιά; Γιατί γιουχάρετε; Γιατί "ου"; - Για τον Αλαβάνο!(τότε που ήταν πρόεδρος του μισητού "τσίριζα-που-δεν στον-σφύριζα-εγώ") - Ποιον Αλαβάνο, ρε παιδιά; - Αυτόν που ανέφερες μόλις τώρα! - Tί ανέφερα; ΑNAΛAMBANΩ,OXI AΛABANO! -AAAAAAAA!(ουστ βόδια,που δεν μπορείτε να καταλάβετε το λόγο ενός αρχηγου... Το ουγκ είναι δύναμη,ρε!)
Αυτό συμβαίνει, φίλε Χαλικούτη, διότι η Κρήτη δεν είναι νησί, αλλά χώρα με γύρω γύρω θάλασσα!;-)
barbarosa
in λίζι, το