Definitions by Jonas (158)
Showing 51-60 from 158

Έκφραση, η οποία χρησιμοποιείται όταν κάποιος έχει αφήσει μούσι και δεν του πηγαίνει με τίποτα, αλλά από την άλλη δεν παίρνει από λόγια και δε θέλει να το κόψει με καμία Παναγία.

Σαν ύστατη λύση λοιπόν, επιστρατεύεται αυτό το επιχείρημα με ρίμα.

Εννοείται πως αφορά σε κολλητά και αγαπητά σε εμάς πρόσωπα.
Η χρήση σε αγνώστους ή παραξηγιάρηδες αντενδείκνυται, προς αποφυγήν κλωτσομπουνιδίων.

Επαινετική έκφραση προς κάποιον που κατάφερε κάτι δύσκολο ή αξιοθαύμαστο, άξιο πολλαπλών σπεκίων.

Οι συνάψεις στην ιατρική ορολογία, είναι τα μικροσκοπικά σημεία επαφής μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων), διαμέσου των οποίων ανταλλάσσονται πληροφορίες, με τη μορφή χημικών ενώσεων, των νευροδιαβιβαστών.

Σλανγκικώς, όταν λέμε ότι «ο Χ έχει κάψει συνάψεις», εννοούμε πως βρίσκεται σε άσχημη διανοητική κατάσταση και δεν αισθάνεται ή δεν έχει επίγνωση των πράξεών του. Μιλάμε πάντοτε για επίκτητες καταστάσεις, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους σε διάφορους παράγοντες, όπως:

1. Χρόνια χρήση ουσιών (αλκοόλ, ντρόγκες κλπ)
2. Ισχυρό σοκ, μεγάλη δόση άγχους κλπ που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία κρίσης πανικού και κατά συνέπεια περιστασιακής εγκεφαλικής ανεπάρκειας.
3. Παθολογικά αίτια

Λέγεται και περιπαιχτικά, σε κάποιο δικό μας πρόσωπο, χωρίς απαραίτητα να ισχύουν τα ανωτέρω (βλ. παράδειγμα).

Έκφραση που χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις ελαφριάς μορφής αμνησίας, καμένης RAM ή αρχικών σταδίων Έμενταλ, όπου καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια να ανακτηθεί από τη μνήμη μία λέξη, ένα όνομα ή ένα γεγονός, αλλά χωρίς επιτυχία.

Το εκνευριστικό της όλης κατάστασης, είναι η αίσθηση που μας πλημμυρίζει ότι το 'χουμε, λίγο ακόμα και θα το θυμηθούμε. Το «εδώ» άλλωστε, αναφέρεται μεταφορικά στην «άκρη της γλώσσας» (ότι δηλαδή, η εν λόγω λέξη έχει σκαλώσει στα πρόθυρα του ξεστομίσματος και δεν μπορεί να βγει).

Συναντάται και με την ως άνω προσθήκη (εδώ το 'χω, στην άκρη της γλώσσας μου), ενώ πολλές φορές συνοδεύεται και με την κατάλληλη χειρονομία (δάκτυλο στοχεύον στο στόμα του ομιλούντος).

Κλασική απαξιωτική έκφραση που λειτουργεί παράλληλα και ως καμπανάκι κινδύνου, αναφορικά με ένα σύνολο ατόμων, το οποίο μπορεί να είναι περιορισμένο σε αριθμό ή ευρύ, για παράδειγμα, από μία συμμορία του υποκόσμου, έως το σύνολο των πολιτικών, μεγαλογιατρών, μεγαλοεκδοτών, δικηγόρων, επιχειρηματιών, ιερωμένων και δεν συμμαζεύεται, στην Ελλάδα σήμερα.

Σχετικά νέας κοπής έκφραση στα πλαίσια μιας βλαχομπαρόκ αστρολαγνείας (με την κλασική έννοια), η οποία χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις γκαντεμιάς, γαμωκατάστασης, ατυχίας ή απλά όταν παίζει τρελό fail, χωρίς όμως να διαφαίνεται καμία λογική εξήγηση γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.

Έτσι λοιπόν, αντί να το ψάξουμε λίγο παραπάνω και προκειμένου να αποφύγουμε την όποια (αυτο)κριτική, τα φορτώνουμε όλα στον έρμο Ερμή, ο οποίος όταν γίνεται ανάδρομος (όταν δηλαδή φαίνεται ότι κινείται σε αντίθετη τροχιά στον ουράνιο θόλο) υποτίθεται ότι επηρεάζει τα περισσότερα ζώδια αρνητικά (go figure..).

Προσθήκη σε προτάσεις καθημερινής φύσεως. Συναντάται συνήθως όταν προτείνουμε σε κάποιον να κάνει κάτι το οποίο δεν χαρακτηρίζεται από δυσκολία ή κόπο και δεν είναι χρονοβόρο (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται).

Πιθανή εξέλιξη της φράσης «μία στιγμή», μετά από απόρριψη της δεύτερης λέξης.

Κολωνακιώτικη έκφραση που δηλώνει ξάφνιασμα ή έκπληξη, στο πνεύμα του «α στο διάλο!» (της εκπλήξεως) και πολλών άλλων συναφών εκφράσεων, όπως:

• καράμπα!
• wtf!
• ο Χριστός και η Παναγία!
• ο Χριστός κι η μάνα του!

• φύγε από δω! (αγγλ. get out of here!)

  και δεν συμμαζεύεται...

Το «ευχαριστώ», κομμένο στο ένα τρίτο, λέγεται συνήθως υποδηλώνοντας ανεμελιά ή βαρεμάρα/παρακμή.

Έκφραση της οποίας η προέλευση εντοπίζεται σε παλιότερες εποχές, στα χωριά, όπου σε κάθε γιορτή, πανηγύρι και τα συναφή, η έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων δινόταν από την εκάστοτε μπάντα, τους οργανοπαίχτες (με την καλή έννοια).

Σήμερα, η έκφραση αυτή έχει χάσει αρκετά την αρχική της σημασία, της έχει αποδοθεί ένας μάλλον αρνητικός χαρακτήρας. Όταν χρησιμοποιείται, σημαίνει την είσοδο σε μια ενοχλητική κατάσταση διαρκείας την οποία ενδεχομένως έχουμε ξαναζήσει, χαοτική, ταραχώδη, ίσως λίγο βίαιη ή με σημαντικές για μας ανακατατάξεις, που μας προκαλεί δυσφορία και που θα θέλαμε να αποφύγουμε, αλλά είναι αναπόφευκτη.