Η διοξίνη είναι μια χημική ουσία εξαιρετικά ύποπτη για καρκινογενέσεις, και ιδιαίτερα τοξική για τον άνθρωπο.
Με μια μικρή αλλαγή προκύπτει η δυοξύνη. Τι εστί δυοξύνη;
Δυοξύνη είναι η υποθετική ασθένεια απ' την οποία έχουν προσβληθεί οι άρρενες τεμπέληδες. Περί ξυσίματος των δυο αρχιδιών ο λόγος. Η «ασθένεια» αυτή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φιλοσοφία τουσταρχιδισμού και του γραψαρχιδισμού και φυσικά έχει απόλυτη συμβατότητα με το δεκάλογο του τεμπέλη (βλ. β' σχόλιο Hank).
Ο προσβαλλόμενος κοιμάται με τις κότες και ξυπνάει με τις κοκότες, βαριέται μονίμως, δε βάζει στόχους, κουράζεται όταν του λένε για δουλειές, απορεί γιατί ο κόσμος φθείρεται δουλεύοντας, αράζει σαν κοπρόσκυλο με τις ώρες κι όταν κάποιος του πει «κουράστηκα να κάθομαι», ή «μην κοιμάσαι τόσο πολύ αφού κάποτε θα κοιμηθούμε αιώνια», τον κοιτάζει με μισό μάτι. Όταν βέβαια έρθουν αναγκαστικές υποχρεώσεις στη ζωή του, π.χ.: συνεπεία γάμου, τότε... αισθάνεται πως τον έριξαν σε καταναγκαστικά έργα.
Στην εργασία δε γυρεύει υπευθυνότητες. Αποζητά την ξεκούραση και τη μονιμότητα. Γι’ αυτό και όνειρο του είναι να «εργαστεί» σε μια εντελώς χαλαρή «υπηρεσία» του δημοσίου τομέα και το πιο ενδιαφέρον χρονικό διάστημα στη «δουλειά» του είναι το Κίτ Κάτ, όπου μόνιμη επιδίωξη του είναι να το επιμηκύνει όσο γίνεται περισσότερο. Η ευτυχέστερη δε στιγμή κατά τη διάρκεια της «εργασίας» είναι η στιγμή που ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του «κουραστικού» ματς.
Μπορεί κάποιος να μην κουβαλάει στο γενετικό του κώδικά το «μικρόβιο» και για λόγους συνθηκών να προσβληθεί απ' αυτή την ασθένεια, π.χ.: πρόσληψη στο δημόσιο.
Πολλοί δε όταν προσληφθούν στο δημόσιο, κουβαλώντας εμπειρίες από ξεκώλωμα στον ιδιωτικό τομέα, ανθίστανται στον ιό δίνοντας τα όλα στη δουλειά, μέχρι να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να αρχίσουν θεραπευτική αγωγή με λήψη γραψαρχιδίνης.
Κάποια στιγμή όμως απ' την κατάχρηση του φαρμάκου, αυτοπροσβάλλονται από δυοξίνη κι όπως είναι φυσικό γίνονται επαγγελματίες ξύστες και φυσικά γίνονται εξπέρ στο συνεχές, χωρίς ενοχές ξύσιμο.
Ωστόσο πολλοί απ' αυτούς που προσβάλλονται από τον ιό κατ' αυτόν τον τρόπο, μπορεί να εκδηλώνουν συμπτώματα μουργέλας στη δουλειά, ενώ στο σπίτι τους υγιέστατοι, κάνουν... τις δουλειές.
Σε μια δημόσια υπηρεσία έχει πήξει ο τόπος από νωχελίμ. Ένας επισκέπτης, αμύητος στην κατάσταση, βλέποντας το συνεχές ξύσιμο, ρωτάει έναν γνωστό του, που δουλεύει εκεί:
-Τι δουλειά κάνουν αυτοί;
-Βαράνε μαλακία στους κουλούς.
-Μα καλά δε δουλεύει κανείς τους;
-Είναι όλοι τους άρρωστοι. Έχουν προσβληθεί από δυοξύνη. Άστα... κολλητική ασθένεια. Φύγε αν δε θες να κολλήσεις.
**Παράρτημα**
*Ανέκδοτο περί τεμπελιάς*
Είναι δυο φίλοι, ο ένας εργατικός, ο άλλος τεμπέλης. - Δεν γίνεται, λέει ο εργατικός, πρέπει να βρεις οπωσδήποτε δουλειά... Σου βρήκα μία, θα δουλέψεις κλητήρας σε ένα υπουργείο.
- Εντάξει, λέει ο τεμπέλης, θα κάνω κάτι δεν θα κουράζομαι και θα βγάζω και λεφτά.
Μετά ένα μήνα ξανασυναντιούνται οι δυο φίλοι, άνεργος πάλι ο τεμπέλης.
- Γιατί έφυγες ρε από την δουλειά που σου βρήκα; ρωτάει ο φίλος.
- Γιατί, κάθε 5 λεπτά έπρεπε να σηκώνομαι από την καρέκλα μου, και να χαιρετάω τους επισήμους που έμπαιναν στο υπουργείο. Έχεις καμιά πιο ξεκούραστη δουλειά;
- Έχω, του απαντάει ο άλλος, σε περίπτερο, θα κάθεσαι συνέχεια και θα πουλάς το εμπόρευμα.
Ένα μήνα μετά, πάλι άνεργος ο τεμπέλης
- Τι συνέβη αυτή τη φορά; ρωτάει ο φίλος.
- Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα και έγινε ληστεία, κλέψανε τα πάντα.
- Άκουσε να σου πω, λέει αγανακτισμένος ο φίλος, αυτή είναι η τελευταία φορά που σε στέλνω σε δουλειά και μην μου πεις ότι κουράστηκες γιατί θα σε πνίξω. Θα πας φύλακας σε νεκροταφείο, θα κάθεσαι μόνος σου και το βράδυ θα κλειδώνεις και θα φεύγεις. Τίποτα άλλο.
- Αυτή μάλιστα!! απαντάει ο τεμπέλης. Αυτή είναι δουλειά για μένα.
Ένα μήνα αργότερα συναντιούνται οι δυο φίλοι, άνεργος πάλι ο τεμπέλης.
- Μη μου πεις ότι κουραζόσουν και στο νεκροταφείο; ρωτάει άγρια ο φίλος του.
- Άκου να δεις, τι έπαθα εκεί μέσα, απαντάει ο τεμπέλης. Καθόμουν όλη μέρα σε μια καρέκλα και κοιτάζοντας γύρω-γύρω έβλεπα διαρκώς γραμμένη τη φράση, ΕΔΩ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ, ΕΔΩ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ, ΕΔΩ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ. Κι έτσι μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ο μόνος που δούλευε εκεί μέσα ήμουν εγώ!
