Tagged definitions (60)
Showing 31-40 from 60

Πρόσφατο εθνικό αυτοφαυλιστικό εκ των Μανωλάδα και Ελλάδα, και άμα λάχει και από το μάνα. Η αναφορά είναι στα γεγονότα στη Μανωλάδα και ο υπαινιγμός είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί μια χώρα όπου θάλλει η εκμετάλλευση των μεταναστών παρατύπων και μη, με φαινόμενα δουλεμπορίου όπως το trafficking, ή τ. «δουλοπαροικίας», ή ανασφάλιστης εργασίας κ.τ.λ.

Το «με Μαρξ, ορθοδοξία και μια ζεϊμπεκιά» είναι στίχος του Χάρρυ Κλυνν από το «Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου» στα '80ς. Ο Χάρρυ Κλυνν στα '80ς σατίριζε την τότε νεοεμφανιζόμενη γειτνίαση μαρξιζόντων και ορθοδόξων, που εν μέρει προήλθε εκ των τελευταίων ως αντίδραση για τις κατηγορίες όσον αφορά στον ρόλο της Εκκλησίας κατά την Δικτατορία, και εν μέρει στα πλαίσια γενικότερων ζυμώσεων στην σοσιαλιστική δεκαετία των '80ς. Σήμερα, όμως, το οξύμωρο σχήμα «μαρξορθόδοξος», ως αντιδιαστελλόμενο από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως ευρωλιγούρηδες ή φωταδιστές, δηλώνει ότι στην σύγχρονη Ελλάδα πλάι στην κλασική αντίθεση Δεξιά-Αριστερά, υπάρχει ένα παράπλευρο ιδεολογικό δίπολο που μπλέκεται με περίεργους τρόπους στα υπάρχοντα κόμματα. Οι «μαρξορθόδοξοι» είναι αυτοί που πιστεύουν σε ιδανικά της «καθ' ημάς Ανατολής», των ελληνικών «κοινοτήτων», σ' ένα είδος ιθαγενούς σοσιαλισμού. Το οποίο στην πράξη σημαίνει απλώς έντονη κριτική στην Δύση και τον φιλοδυτικισμό, η οποία κριτική τους φέρνει σε στενή γειτνίαση με καθαυτό μαρξίζοντες αντικαπιταλιστές. Από την άλλη, έχει γίνει και μια γειτνίαση μεταξύ δεξιών με την έννοια του φιλοδυτικού φιλελευθερισμού και ορισμένων αριστερών τύπου λ.χ. ΣΥΡΡΙΖΑ, που είτε απλώς διεκδικούν κάποια γενικά δικαιώματα (στην καλύτερη περίπτωση), είτε απλώς θεωρούν ότι είναι τρέντυ να ψηφίσεις ένα αριστερό κόμμα, που να μην βαρύνεται όμως με τον δογματισμό του ΚΚΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο οι μαρξορθόδοξοι, όσο και οι ευρωλιγούρηδες διοχετεύονται σε πολλά κόμματα και εξουσίας και εναλλακτικά. Έχω την εντύπωση ότι οι μαρξορθόδοξοι τείνουν να διοχετεύονται περισσότερο σε Ν.Δ. και μετά ΚΚΕ, Παπαθεμελή ή και ΛΑΟΣ, ενώ οι ευρωλιγούρηδες πιο πολύ σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΡΙΖΑ και μετά Ν.Δ. και εναλλακτικά φιλελεύθερα ή οικολογικά κόμματα. Αλλά πιστεύω εξίσου ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν και μαρξορθόδοξους και ευρωλιγούρηδες στις τάξεις τους, κι αυτό τα καθιστά κατάτι αντιφατικά. Βεβαίως και τα δύο άκρα αυτά του διπόλου έχουν καθ' εαυτά τις αντιφάσεις τους. Μερικά φαινόμενα για χάρη παραδείγματος. Βλέπουμε μια γειτνίαση στους «μαρξορθόδοξους» προσωπικοτήτων τόσο ετερόκλητων όσο ο Κώστας Ζουράρις, η Λιάνα Κανέλλη, ο Χρήστος Γιανναράς, ο π. Μεταλληνός, ο Διονύσης Σαββόπουλος (πιο πολύ '80ς - '90ς), ο Γεωργουσόπουλος, ο Παπαθεμελής κ.ά., ενώ η κατά βάση αριστερή εκφραστική τους χρησιμοποιείται και από ακροδεξιούς λ.χ. του Καρατζαφέρη. Από την άλλη, βλέπουμε φαινόμενα, όπως λ.χ. της «συμμετοχικής δημοκρατίας», που επαγγέλθηκε ο Γ. Παπανδρέου το 2004 βάζοντας στο ίδιο κόμμα Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο με Μίμη Ανδρουλάκη και Μαρία Δαμανάκη, πράγμα που του κόστισε τις εκλογές, εν μέρει. Και το άλλο οξύμωρο, που βλέπουμε στις μέρες μας είναι ότι έχουμε μια οιονεί φιλορωσική Δεξιά της Ν.Δ. και μια ας πούμε φιλοαμερικανική Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, πολύ σχηματικά βέβαια, και κυρίως σε επίπεδο συμπαθειών των δύο ηγεσιών.

Αυτά. Απλώς διερωτήθηκα μήπως σε σλανγκ λεξιπλασίες μπορεί να βρεθεί ακριβέστερη περιγραφική δυναμική από ό,τι σε κλασικούς όρους, όπως Δεξιά-Αριστερά.

Αθάνατη ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από την εποχή των 80ς και του σιδηρού παραπετάσματος. Την έλεγε Νεοέλληνας που είχε μόλις γυρίσει από την Σοβιετική Ένωση. Εννοούσε ότι η ανέχεια ήταν τόσο μεγάλη απ' την άλλη μεριά του σιδηρού παραπετάσματος, που είχανε ξεφύγει από τη νομισματική οικονομία και είχαν περάσει σε οικονομία ανταλλακτική ειδών, και μάλιστα πρωτευόντων ειδών, όπως η οδοντόκρεμα Κολινός, γνωστή παρακμιακή οδοντόκρεμα, που άκμασε στα 80ς. Τώρα ο Πούτιν προσπαθεί να βγάλει την Ρωσία από την εποχή Γιέλτσιν, αλλά η χαρρυκλυννική ατάκα χρησιμοποιείται ακόμη για χώρες-παραδείσους του σεξοτουρισμού.

Εθνικό αυτοφαυλιστικό που δηλώνει την Ελλάδα ως μια «αποικία χρέους» της Γερμανίας της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ- Sauer καθώς και όσους μερκέλληνες βροντοφωνάζουν βάστα Μέρκελ! ανεχόμενοι ή και ευαρεστούμενοι με αυτή τη συνθήκη. Αποτελεί και αγαπημένη λεξικλασία του Κώστα Βουτσά.

Ακόμη ένα εθνικό αυτοφαυλιστικό εις -στάν, που περιγράφει την Ελλάδα των μνημονίων.

Μπορεί βεβαίως να σημαίνει πολλά πράγματα ή να στεγάζει διαφορετικές απόψεις. Λ.χ.

- Η Ελλάδα ως μια χώρα οσφυοκαμπτών, ναισεολατζήδων, νενέκων και η πνευματική παρακμή που αυτό συνεπάγεται (με αυτή την έννοια το χρησιμοποιούν οι κλασικοί αντιμνημονιακοί).

- Η Ελλάδα ως μια χώρα όπου τα Μνημόνια εφαρμόστηκαν όπως εφαρμόστηκαν από τους κρατικιστές παλαιοκομματικούς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., ή ως μια χώρα που χρειάζεται μνημόνια ιν δε φερστ πλέις (με αυτή τη σημασία μπορεί να το χρησιμοποιήσουν και φιλελέδες).

- Η Ελλάδα ως μια χώρα όπου ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος της λιτότητας και των περικοπών που δυσχεραίνουν το ήδη υπάρχον μπάχαλο. Γενικά η Ελλάδα της κρίσης ή/και της παρακμής.

- Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί για να ειρωνευτεί όσους και καλούα ευρωπαϊστές ελίτ της αλήτ επιχαίρουν με τα μνημόνια και τα θεωρούν θετικά. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε ειρωνική υπονομευτική χρήση του -σταν, όπως λ.χ. στα Διαφωτιστάν ή Φιλελευθεριστάν. Ενώ δηλαδή το -σταν συνήθως χρησιμοποιείται για να κατακρίνει τον ανατολίτικο χαρακτήρα της Ελλάδας, ορισμένα -σταν αντιθέτως σχηματίζονται για να ειρωνευτούν τα πρωκτάγματα εξευρωπαϊσμού της ή τον ατελή/ εκκρεμή εξευρωπαϊσμό της.

Πρόκειται για χρήση ενός γενετικού συνδρόμου - Down's/τρισωμία 21 - ως προσβολή, κυρίως απευθυνόμενη στη νοημοσύνη (ένα από τα γνωστά συμπτώματα του συνδρόμου).

Επίσης, μόγγολο χαρακτήρισε ο Varg Qisling Larssøn Vikernes (ή αλλιώς Burzum) τον Eyronymous, ως αιτιολόγηση για τη δολοφονία του τελευταίου (από τον πρώτο!).

Φημολογείται ότι είναι η πρώτη χρήση του όρου (συμπεριλαμβανομένης της μετάλλαξης) ως μπινελίκι.

Δεν αναφερόμαστε στο Μπαγκλαντές, αλλά στον μπαγκλαντέ, πρόκειται δηλαδή για έναν μειωτικό τρόπο να ονομαστεί ο μπαγκλαντεσιανός, ο εκ του Μπαγκλαντές προερχόμενος, ιδίως στον πληθυντικό: οι μπαγκλαντέδες. Με άλλα λόγια παρερμηνεύεται ηθελημένα το όνομα της χώρας Μπαγκλαντές σαν να ήταν ελληνικό αρσενικό ουσιαστικό σε -ες, πληθυντικός -έδες, πώς λέμε κουκουές / κουκουέδες, τζες/τζέδες ένα πράμα. Η ιδιότυπη αυτή ένταξη στο ελληνικό κλιτικό σύστημα χρησιμοποιείται μειωτικά και ρατσιστικά συχνά από κοινού με το πάκης/ πάκηδες ή πάκι/ πάκια.

Το υβριδικό γλυκό που προέκυψε από διασταύρωση της μπουγάτσας με το κρουασάν και έκανε πραγματική θραύση, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και των διεθνών μέσων ενημέρωσης.

Γρήγορα όμως προέκυψαν σοβαρότατες ενστάσεις:

Η μπουγατσα εχει μια φυση (λεπτο τραγανο φυλλο) και δυο υποστασεις (κρεμα, τυρι). Τα υπολοιπα ειναι σκευασματα αιρετικων.

Το ΚΚΕ καταδικαζει απεριφραστα το Μπουγατσαν

Μεταφορικώς δηλώνει μεταμοντέρνα -πάντα με την κακή έννοια- και τραβηγμένη απ' τα μαλλιά μείξη χωρίς δημιουργικότητα, -κάτι σε σταθεροτυρόπιτα δηλαδή-, καθώς και βλαχομπαρόκ αισθητική.
Έχω την εντύπωση οτι σημαίνει και Ελλαδιστάν, ταιριάζει σαν νόημα και τελειώνει σε -άν, αφού.

Το πολιτικό μπουγατσάν, που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, απ' έξω Ευρώπη, κι από μέσα κρέμα της αριστερής γιαγιάς από τας Σέρρας ας πούμε, ετοιμάζεται τώρα, που έχει μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη και αντιπρόεδρο στο Ευρωκοινοβούλιο, να καταθέσει αίτημα κατοχύρωσης της ελληνικότητας του μπουγατσάν και με ειδική ανθρωπιστική οικονομική μελέτη των οικονομολόγων του όλων των τάσεων, έτσι ώστε το μπουγατσάν να είναι κεντρική τροφή μη κυβερνητικών οργανώσεων που θα χορηγείται σε αναξιοπαθούντες πληθυσμούς.

Πηγή εδώ

• Εν κατακαυλείδι, τα ίδια και τα ίδια, μας πρήξατε τα αρχίδια, τουματσίλα οι διασκευές, γιατί.

- Διασκευή εκείνο, διασκευή τούτο. Και ναι μπορεί να ακούσεις διαμαντάκια και άλλα τόσα σαχλά πειράγματα. Απορία μου όμως- έχει στερέψει η γλώσσα, η μουσική, το βίωμα για να 'γεννηθούν' νέα τραγούδια όσων ασχολούνται συνεχώς με διασκευές.?? Μου λείπουν σημερινά δυνατά κομμάτια. Όχι δοκιμασμένα στο χρόνο κομμάτια με νέο φόρεμα...
- [...] και μενα μου λειπουν πολυ τα νεα ακουσματα, θα ρθουν θα γεννηθουν θα δεις [...] την επομενη φορα ομως θα φαμε μαζι μπουγατσαν

Πηγή εδώ

Ένα από τα πλέον κλασικά εις -στάν εθνικά αυτοφαυλιστικά της Ελλάδας, σύμφωνα με το οποίο η Ορθοδοξία θεωρείται ως το κύριο χαρακτηριστικό που καθιστά τη χώρα μας ανατολικό κράτος, απομακρύνοντάς την από τη Δύση ή τη δυτική εκδοχή της Ευρώπης.

Ο όρος βγάζει μια χαντινγκτονιά, σύγκρουση πολιτισμών κιέτσ', σύνορα της Ευρώπης στη Σλοβενία/ Κροατία, πολιτισμική σχέση της ορθοδοξίας περισσότερο με το Ισλάμ παρά με τον δυτικό χριστιανικό πολιτισμό κατά το υστεροβυζαντινό «κρεῖττον ἐστὶν εἰδέναι ἐν μέσηι τῆι πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν Λατινικήν» και ταλιμπάν (χριστιανοταλιμπάν για την ακρίβεια).

Χρησιμοποιείται για να περιγράψει φαινόμενα της Λαϊκής Θεοκρατίας του Ελλαδιστάν, λ.χ. την έλλειψη χωρισμού Εκκλησίας- κράτους, συμπεριφορές παπαδαριού ή έξαλλων ορθολόξων και διάφορες φανατίκλες.

Στον γούγλη βλέπω ότι είναι δημοφιλές σε Ελληνάρες παγάνες. Επίσης, βλέπω ότι υπάρχει και άλλο Ορθοδοξιστάν ακόμη πιο ορθόδοξο.

Όταν εμείς οι Έλληνες φτάνουμε σε εθνικοπατριωτική σύγκρουση με τους βαρβάρους - δηλαδή όλους τους αλλοεθνείς που, ως γνωστόν, είναι βάρβαροι γιατί δεν έχουν την ελληνική παιδεία - χρησιμοποιούμε πάντα ένα ακλόνητο επιχείρημα που έχει πάντα τη δομή Όταν εμείς (οι Έλληνες)... εσείς... Παραδείγματα:

• Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εσείς κρεμόσασταν από τα δέντρα
• Όταν εμείς γράφαμε φιλοσοφία εσείς ζούσατε σε σπηλιές

Ενίοτε ακολουθεί και αντίστροφη δομή, δηλαδή, Όταν εσείς... εμείς (οι Έλληνες)... Παραδείγματα:

• Όταν εσείς σκαρφαλώνατε στα δέντρα, εμείς τα καίγαμε και χτίζαμε αυθαίρετα.
• Όταν εσείς ανακαλύψατε το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη.

Όποιος ξέρει και άλλα ας σχολιάσει.