νάμαν

Τι μου ήρθε τώρα...

Διάλογος μεταξύ Ελληνα και Ινδού:

- Νά μαστε!
- Namaste!

http://www.youtube.com/watch?v=YcgNJ7cgDVs

;)

θα νάμαν ή θάμαν; ή άσχετο; :-/

και τα δύο είναι σωστά απλά το θανάμαν ακολουθεί την εν λόγω κλίση :)

[...] Τοπικός ιδιωματισμός της Ρούμελης και της επαρχίας γενικότερα [...]

Ερωτήσεις:

1. Απο πού μέχρι πού εκτείνεται η Ρούμελη;
2. Απο πού μέχρι πού εκτείνεται η Επαρχία;
3. Ολόκληρη η Ελλάδα [εκτός Αττικής] ορίζεται ως Επαρχία;
4. Δηλαδή ο ιδιωματισμός λέγεται απο Καστελλόριζο μέχρι Οθωνούς;
5. Τότε γιατί είναι τοπικός;

Διαπιστώσεις:

1. Η Αττική είναι Ρούμελη.
2. Η Αττική δεν είναι Επαρχία.
3. Στην Αττική αυτό δεν λέγεται.
4. Άρα, ο τοπικός ιδιωματισμός της Ρούμελης + επαρχίας, δεν είναι τοπικός, αλλά λέγεται παντού σε ολόκληρη την Ελλάδα, (εκτός της Αττικής, που ωστόσο είναι Ρούμελη και ενδεχομένως εκτός της Κρήτης, Μακεδονίας, Θράκης, Πελοποννήσου, Ιονίων, Ηπείρου κλπ, καθώς και μερικών περιοχών της Αιτωλοακαρνανίας)!

(αμάν, σχάσαμε από τον βίκα, έχουμε αυτόνα τώρα.)

(Σγά μη σχάστε έτσι εύκολα, κορόιδαααα...) Λοιπόν, το μή τυπικό στο λήμμα δέν είναι το οτι το νά 'μαν λέγεται μονορούφι βέβαια, αλλα ο τύπος ήμανε. Κάνοντας μιά κλιτική αντικατάσταση (έτσι ρε δε το λέγαμε στο σχολείο;... όιντέ φλασιά...), δέν είναι όλοι οι τύποι που δίνονται στον ορισμό αξιοπερίεργοι, αλλα υπάρχουν φυσικά γνωστές στο άκουσμα αποκλίσεις απο την τυπική γλώσσα:

ήμουν: ήμαν / ήμανε...
ήσουν: ήσαν / ήσανε...
ήταν: ήντουν / ήντουνε...
ήμασταν: ημάστε / ...
ήσασταν: ησάστε / ...
ήταν: ήνταν / ήσαντε ...

Τώρα ποιός τύπος, πού ακριβώς λέγεται, το αφήνω στο Χότζα που τό 'χει με το επαρχιώτικο. Βρίσκω ενδιαφέρον πάντως οτι οι πληθυντικοί άλφα και βήτα προσώπου που αναφέρω εδώ, δέν ειναι πρόπαροξύτονοι, όπως λέει ενας γνωστός κανόνας για τους παρελθοντικούς χρόνους στα ελληνικά (τους τύπους αυτούς τους άκουγα στα δυτικά παραθεσσαλονίκια).

Με την ευκαιρία, καλώς την και την κρίσταλ (που μόνο εμένα μου θυμίζει «Δυναστεία»;... :-Ρ)

(είπα και γω... πίσω από τις κουρτίνες κοιτάει και νάτος, τσουπ!)

Εύγε Τοτέ, πήρες δέκα στη γραμματική.

Και άσ' την Κρύσταλ ήσυχη. Άντε.

Φχαριστώ κυρία. Την κρίσταλ την αφήνω ήσυχη, αλλα έβγαλα βρόμα στην αλέξις και να της πείτε να προσέχει.

(βρόμα... αΧΧΧΧΧΧΧΧ!)

τι της είπες της κοπέλας και τόχασα;;;

Ψοφάς για σπαμάρισμα ομως έ;...

Μιάς και θίξαμε παρατατικούς πάντως, να πετάξουμε και ένα λίνκι στο ωραίο σχετικό κειμενάκι του ντόκτορος Μόσε για όσους δέν το ξέρουν ήδη (που μόνο το ήμουν δεν πιάνει, αλλα το θυμήθηκα έτσι κι' αλλιώς κι' αξίζει τον κόπο).

κ το πονηροσκύλειο γαμιοντουστάντενε

ψοφάω αμέ, και κρίμα που δεν είναι σε δικό σου λήμμα, κρίμα, κρίμαα

Βικ: Δεν είναι ζήτημα ιδιωματισμού, είναι ζήτημα αρχής να αποφεύγονται σύγχυση, ισοπέδωση και αοριστία. Οι λέξεις είναι οχήματα εννοιών. Αν δεν οδηγούνται σωστά, προκαλείται σύγκρουση.

«If you cannot say what you mean, you will not be able to mean what you say; a gentleman should always mean what he says».

Νάμαν... αχ, και τι δε θά'μαν αν.... (κλπ)

Θα νά'μαν = Θα νά'μαν = ήθελε να ήμουν (με τη μεταγενέστερη σημασία του υποθετικού μορίου. Ως γνωστό το 'θα' του μέλλοντα ήταν κάποτε 'ήθελε να' και συρρικνώθηκε. Βλ. Μετάφραση της Αγίας Γραφής από τον Βάμβα) Γι' αυτό εμείς οι παλιοί γράφαμε τον μέλλοντα με η (και υπογεγραμμένη) διότι ήταν τυπικά υποτακτική.

Καλά δε σας φώτισα... αλλά να μη λεί%C

επίσης να συμπληρώσω τους τύπους :

νάμανε= να ήμουνα (το ε στο τέλος της λέξης για όλες τις ενικές κλήσεις)

ήντουσαν= ήτανε
ήσαντο=ήτανε

καθώς και τα παρεμφερή...

το ήντουσαν και το ήσαντο το έλεγε η προγιαγιά μου (αν θυμάμαι καλά) (1897-2001) στην Ικαρία και το έχω ακούσει και απο άλλους γενικότερα.