Comments by johnblack (1856)
Showing 271-300 from 1856
θα σου πω στο αυτάκι ;)
Kινδυνεύοντας α) να προβώ σε βάναυσες γενικεύσεις και β) να γίνω στόχος για τους κόκκινους του σάι, θέλω να πω τα εξής:
Είναι τυχαίο που η πουστεία και οι συναφείς με αυτή συμπεριφορές, π.χ. γιούνισεξ, χιπστερίλα, emo-καταθλίψεις, και ρέστα, ευδοκιμούν κατ' εξοχήν στις δύο μεγάλες ηττημένες του Βου Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανία και Ιαπωνία; Και η μεν Γερμανία και δη το Βερολίνο είναι ως γνωστόν ο λατρεμένος γκέι προορισμός, για τη δε Νίππον τα λες πολύ καλά στον ορισμό και το 2. παράδειγμά σου. Έχουν μάλιστα χαρακτηριστεί ως «τα δύο πρώτα μετανεωτερικά κράτη», που το γύρισαν κι αποκήρυξαν τη φύση τους, δηλ. τον πόλεμο ως μέσο επίλυσης των διαφορών.
Πρόκειται για δυο λαούς ευνουχισμένους. Ευνουχισμένους όπως τα οικόσιτα ζώα, που τα απομυζούμε και τα εκμεταλλευόμαστε, είτε ψυχικά είτε υλικά. Οι λαοί αυτοί πάχυναν - δηλ. ευημέρησαν υλικά ρίχνοντάς το στη δουλειά - υπεραναπληρώνοντας την απώλεια του κομμένου πέους τους.
Οι δύο αυτοί λαοί υπεχρεώθησαν σε ένα τελετουργικό αυτομαστίγωμα δίχως τέλος. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι' αυτό το μαζοχισμό απο το - αισθητικώς τερατούργημα - μνημείο της shoah (παλιά το λέγαμε ολοκαύτωμα, στο μέλλον μπορεί να του βρούμε κανα άλλο παρατσούκλι) στην καρδιά του Βερολίνου; Βέβαια τώρα τελευταία ένας οικονομικός εθνικισμούλης αρχίζει να ξεπετάγεται δειλά-δειλά, έχουν όμως ακόμα πολύ δρόμο.
αχαχαχ0ΧΟ με τσιγκλάς τώρα να πετάξω τη μαλακία μου ε ρε θα το αρπάξω το ξέχεσμα απ' το Γκάτσμαν
Κουίζ:
Ο αποτυχημένος Vrastaman πώς λέγεται;;;
back and I ate U
Mα την κωλοτρυπίδα του Δία, πόσο σλανγκ μπορεί να είναι αυτό βρε βράστα;
η γνωστή μάρα-βγες-απ'-το-κλουβί-κι-είμαι-έρημο-πουλί;;;
Πάντως όταν είσαι τεράστιος όπως ο τυπάς στην πικ νο 3, όσο και να τον έχεις πάλι μικρός θα φαίνεται προβαλλόμενος σ' ένα τέτοιο μπακράου. Γι' αυτό λοιπόν παίδες γράμμωση και πείνα, μέχρι να μη μείνει τίποτα!
Δεν είναι κι ο σφίχτερμαν που τον έχει σφυρίχτρα; Συφτωματικά σήμερα μου έλεγε μια γκόμενα για ένα απο το μεγαλύτερα τούμπανα της Κυψέλης που τον έχει τσιγάρο. Να προστεθεί;
Ότι και να πει κανείς για έναν τέτοιο ορισμό τούμπανο ωχριά. Απο τις ευτυχέστερες στιγμές του σάι στα 5 ή δεγκζερωπόσα χρόνια λειτουργίας του.
ουπς :-/ κοίτα, η διαφορά είναι πως εσύ έριξες το σχόλιο κι όποιος το έπιασε το έπιασε ενώ ο γκάτσμαν θα το έκανε πενηνταράκια ώστε να μη μεινει κανείς in this lonely planet που να μην το καταλάβει
φιρι φιρί το πάω να φάω βρισίδι απ' το γκάτσμαν και παίζει να 'χει κ' δίκιο
Ωραίο και το οι μέρες είναι πονηρές: και καλούα παίζει να συμβεί κάτι απρόοπτο / εξαιρετικό / που εκφεύγει της κανονικής ροής των πραγμάτων, είτε για καλό είτε για κακό. Άραγες να το 'χει ο Μπάμπης; βαριέμαι να κοιτάξω.
ναι ρε φίλος αλλά όποιος είχε τις φέτες κάποτες στη ζωή του και τις έχασε μπορεί να τις ξαναβρεί σχετικά εύκολα, διότι το σώμα έχει μνήμη.
επίσης πολλοί μπίλντερς που στο παρελθόν είχαν υπάρξει εντελώς τούμπανα και κατέβαιναν σε αγώνες και είχαν αποσπάσει διακρίσεις και ρέστα, απο ένα σημείο και μετά ξεκολλάνε με τη γράμμωση και γενικά με το μπίλντινγκ (been there, got the t-shirt που λεει κι ο πονειρόσκηλος) κι ασχολούνται με πολλά και διάφορα άλλα πράγματα
γκατσμανιά: σίσυφος είναι αυτός που την περνάει ολημερίς στο συσιφόνι....
μπρρρ...
α ρε πονυρόσκηλε για πες μας όλα αυτά τα μπλουζάκια πόχεις μαζέψει πού τα βάζεις; η γαρδαρόβα σου πρέπει να έχει μέγεθος σα του σπιτιού μου ολάκερου . . .
Aν δε σ' αρέσουν
οι μακροσκελείς συζητήσεις
και τις θεωρείς φλύαρες
μην ξεχνάς πως
έχεις πάντα
τη δυνατότητα
να βρεις άλλο
ΣΑΗ
να περνάς την ώρα σου
(ναι, σε σένα μιλάω)
Όπως πολύ σωστά διέκρινε ο Ιησούς -χωρίς όμως να το αναπτύξει- ο μπηλίβερ δεν ταυτίζεται με τον μυθομανή φιδέμπορα. Ίσως υπάρχει μια αλληλεπικάλυψη μεταξύ των δύο τύπων, αλλά ως εκεί - συχνά δε, ούτε καν αυτή.
α. Καταρχήν, οι μυθομανείς πλησιάζουν επικίνδυνα τα όρια της παθολογίας. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια πρόταση κενή περιεχομένου (τί είναι εντέλει παθολογικό και τι φυσιολογικό κλπ), υπάρχει ωστόσο το δεδομένο του σχετικά μικρού αριθμού τους που κάνει τη συμπεριφορά τους να φαίνεται εντονότερα παρεκκλίνουσα. Αντιθέτως, ο believism (δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιος όρος, ο βράστα θα μας πει ;)) είναι φαινόμενο πολύ πιο γενικευμένο.
β. Πάλι απο προσωπική πείρα, οι μυθομανείς είναι συνήθως και μουνόπανα, άτομα που αργά ή γρήγορα θα σου κάνουν κάποια πουστιά, ιδίως εάν τους δείχνεις πως δεν καταπίνεις τα φίδια που σου πλασάρουν. Αντιθέτως, πολλοί μπηλίβερς είναι τίμια παιδιά, που κατατρύχονται απο τα κόμπλεξ που αναφέρω στο 2. του προηγούμενου σχολίου.
γ. Οι μυθομανείς διηγούνται συνήθως απίθανα κατορθώματα απο την ιδιωτική τους σφαίρα, που ενδιαφέρουν μόνο το μικρόκοσμό τους (γάμησα το τάδε ασύλληπτο μουνί, έπιασα 300 στην Αττικιά οδός με το εργαλείο, πλάκωσα στις μάπες το περσινό καλοκαίρι έναν πορτιέρη που κοίταξε παραπάνω απο 2 δευτερόλεπτα τη γκόμενά μου κλπ). Αντιθέτως οι μπηλίβερς αρέσκονται να μιλούν για πράγματα μεγάλα, γενικότερου ενδιαφέροντος, που αγγίζουν το σύνολο της κενωνίας, π.χ. διασπορά φημών οτι το Μάρτη πτωχεύουμε, οτι ο Παπαντρέος παραιτείται και πάει ΓουΓου στα Ηνωμένα Έθνη με το Ραγκούση πρωθυπουργό, ότι το Σεπτέμβρη που μας πέρασε θα γινόταν πραξικόπημα (ναι, είχε παίξει πολύ!) κλπ. Οι μπηλίβερς δεν το κάνουν τόσο για να εντυπωσιάσουν (όχι οτι δεν υπάρχει κι αυτή η διάσταση) όσο διότι αυτού του είδους η «απόκρυφη» γνώση είναι η μόνη στην οποία αισθάνονται οτι έχουν πρόσβαση και η μόνη -νομίζουν- που τους εξασφαλίζει ένα πρεστίζιους γνωστικό κεφάλαιο δια του οποίου μπορούν να αντεπεξελθουν σε μια συζήτηση με κάποιον μορφωτικά ανώτερό τους.
δ. Πολύ καλή η μπλε παρατήρηση του Βράστα. Διάβαζα κάπου πρόσφατα πως η Ιστορία δεν μπορεί και δεν θέλει να απεμπλακεί πλήρως απο το μύθο, παρά μόνο διαπράττοντας ένα είδος αυτοκτονίας. Να εξηγήσουμε φυσικά, για τους μικρούς φίλους που μας διαβάζουν, πως ο Βράστα υπαινίσσεται τη γνωστή αυτοεκπληρούμενη προφητεία (Self-fulfilling prophecy), κόνσεπτ που ανέπτυξε ο κοινωνιολόγας Robert K. Merton (εν μέρει ως απάντηση στον οπτιμιστικό δομολειτουργισμό του Τάλκοτ Πάρσονς) γνωστή και ως δημιουργική πρόρρηση.
Συναφές το «φτου σου Λάκη!» (ισοδύναμο με το «φτου σου ρε πούστη μου») που εκστομίζεται με θυμηδία όταν κάτι πάει στραβά.
- Πάλι ξέχασα το κινητό μου στο σπίτι... Φτού σου Λάκη!
Φαίνεται και απ' τις δύο εκφράσεις πως ο Λάκης είναι ένα είδος καρπαζοεισπράκτορα, η τελευταία τρύπα της φλογέρας, το παραπαίδι που πάντα φορτώνεται τα φταιξίματα. Ένα εξιλαστήριο θύμα, ένας αποδιοπομπαίος τράγος (scapegoat) στον οποίο η κοινότητα φορτώνει τις συλλογικές αμαρτίες της σε μια λειτουργία αυτοκάθαρσης και εξορκισμού του κακού. Ο Κηαν θα έχει να μας πει πολλά κι ενδιαφέροντα.
Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσον είναι διαδεδομένη αυτή η αγγλιά, περιγράφει ωστόσο ένα υπαρκτό και εξαιρετικά εκνευριστικό φαινόμενο. Μερικές σκόρπιες προσθήκες:
α. συνήθως ο αφελής πιστευτής, άτομο με αδύναμη κριτική σκέψη, είναι ο καλύτερος πελάτης συνομωσιολόγων τύπου Λιακό με τις τραγελαφικές θεωρίες τους. Σε μια πιο λάιτ εκδοχή, διαβάζει βιβλία όπως «Η Αθήνα κάτω απ' την Αθήνα» ή η «Μυστική Θεσσαλονίκη», που μιλούν για υπόγειες στοές και μυστικά περάσματα που ανοίγονται λίγα μέτρα κάτω απ' τα πόδια μας.
β. ο τυπικός μπηλίβερ δεν είναι καθόλου ηλίθιος - αντιθέτως, οι περισσότεροι ηλίθιοι είναι και εξαιρετικά δύσπιστοι. Είναι άτομο με ζωηρή περιέργεια και γενικά όρεξη για μάθηση, αλλά ας όψεται η-πουτάνα-η-κοινωνία-που-μ'-έριξε-απο-νωρίς-στη-βιοπάλη. Αν και κατά κανόνα δεν διαθέτει ανώτερη, πανεπιστημιακού επιπέδου, μόρφωση, έχει βγάλει στάνταρ ένα λύκειο κι ίσως και καμιά μεταλυκειακή τεχνική διετούς. Ένα κομπλεξάκι γι' αυτή του την ανεπάρκεια το 'χει. Διακατέχεται ενίοτε απο πνεύμα εγκυκλοπαιδισμού, σε φάση να ξέρω λίγο απ' όλα και να μην περνιέμαι για αμόρφωτος. Στρέφεται λοιπόν σε μορφές εύκολα καταληπτής γνώσης, π.χ. εκλαϊκευτικά «επιστημονικά» περιοδικά ιστορικού ή τεχνολογικού ενδιαφέροντος. Προσπαθεί να καλύψει τη μορφωτική ανεπάρκειά του με προσφυγή στην ποσότητα (σώρευση πληροφοριών) και όχι με πχιότητα («να μαθαίνεις πώς να μαθαίνεις»). Γι' αυτό και αισθάνεται άβολα στο να απορρίπτει και να ελέγχει ως ανακριβείς ή λανθασμένες, πληροφορίες απ' όπου κι αν αυτές προέρχονται. Με μια κουβέντα, δεν πετάει τίποτα.
γ. απο προσωπική εμπειρία, πολλοί αφελείς μπηλίβερς ευδοκιμούν στους κόλπους των σωμάτων ασφαλείας (στρατός, αστυνομία κλπ) εκεί δλδ που θάλλουν οι μεγαλύτερες αρβύλες και συνάμα η κριτική σκέψη δεν ενθαρρύνεται ακριβώς. Συνήθως όλοι αυτοί οι μπατσόκαρδοι, ως διαποτισμένοι με συντηρητικά ιδεώδη, διακατέχονται απο μια γενικότερη απαισιοδοξία για τη ζωή: «η κοινωνία πάει απ' το κακό στο χειρότερο», «το έγκλημα αυξάνεται», «οι μετανάστες σύντομα θα μας φάνε ζωντανούς», «η Τουρκία ετοιμάζεται για πόλεμο» κ.τ.τ. Άλλος παράγοντας που τους καθιστά ευκολόπιστους είναι η εξαιρετικά μίζερη και μονότονη καθημερινότητά τους, που τους κάνει να αναζητούν διέξοδο σε ευτράπελες αφηγήσεις, που διαθέτουν όμως πάντα την πατίνα του «πραγματικού».
α. Το κύριος στο τετράγωνο θα το κυττάξω (σικ) κι γω
β. Κάνεις συκωτάκι με βανκούφ τρελό αγόρι! (χαραλαμπίδης)
Μπη καίρφουλ εν γουωτς γιορ μπακ :ρ
γ. Ανύπαρκτος αρχιερατικός τίτλος για να γελάσει κάθε πικραμένος:
«Πάπας και Πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου και πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Αρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Κριτής της Οικουμένης».
βασικό λήμμα
Βανκούφ και μετά πεθαίνει!!!
Αυτή την επανάληψη κύριος κύριος ποτέ μου δεν κατάλαβα όμως ... για δώσε φως γιατρέ μου
μια φορά έξω απ' την ΑΣΟΕΕ, σε ψιλοεπεισόδια φάση καγκελάκι κι έτσι, είχαν τρακάρει ζητάς με δελτά, ο παπάκιας το 'σωσε τελευταία στιγμή μα ο ζητάς έπεσε κι έπιασε να σιχτιρίζει.. Μια άλλη φορά ζωοδόχου πηγής έφαγε σαβούρα στην ευθεία (!) δελτάς δικάβαλος κι έκαναν κανα πεντάλεπτο να σηκωθούν, ένεκα τα συμπράγκαλα: κλομπ, επιγονατίδες, αλεξίσφαιρα και κάτι σχολικές τσάντες που κρεμάνε στο τιμόνι ρε έλεοοοοοοοοοοοοοοος με τα γίδια
βίντεα δε διαθέτει το κατάστημα έχω όμως στο προφίλ μπόλικα συνθήματα αντι-μπατσικά να τα βλέπω να ξεχνιέμαι
Κανας τουρκόσπορος θα ήταν προφάνουσλυ. Μπαμπάδες aka απτάληδες aka δερβίσηδες, ημιθρησκευτικά μυστικιστικά ισλαμικά τάγματα, αποίκισαν Θρακομακεδονοθεσσαλίες απο 14ο αιώνα κ.ε. (οθωμανική κατάκτηση Ρούμελης). Πολλά χωριά και άλλα πολίσματα στα βόρεια ιδρύθηκαν απο δαύτους.
η καλύτερή μου είναι όταν δελτάδες τρώνε σαβούρες με τα παπιά απ' τη φούρια τους να πιάσουν τους κακούς, μιλάμε όμως για πολύ γέλιο. Κι ευτυχώς επειδή κινούμαι στο κέντρο έχω σχετικά συχνά αυτή την απόλαυση χοχοχο
αχαχα σωστός. Αν και τα Πονηρόσκιλο-φακτς θα 'πρεπε να έχουν αναρτηθεί εδώ και καιρό. Νομίζω;
Παίδες εδώ υπάρχει ψωμί. Καταρχήν, δεν αναφέρεται ποιος, που και πότε πρωτοείπε τη φράση. Την είπε το λεπόν ο Γιώργος Λεβέντης ως κριτής του τραγουδορηάλιτυ Έξ Φάκτωρ, ο οποίος μάλιστα υπάρχει ως λήμμα στην αγγλική γουικιπέδια!!!!!. Έχει γεννηθεί στη Σαουθάφρικα απο έλληνες γονείς και έχει ζήσει για καιρό στο Ωστρέλια, εξου και η σπασμένη ελληνική προφορά του. Ο εν λόγω κύριος, από όσο μου επιτρέπει να κρίνω η παρωχημένη φαλλογοκεντρική ματιά μου, το χαστουκίζει το δελφίνι. Αντί να πει «θα πηδήξω απο το παράθυρο» είπε «θα πηδηχτώ». Τυχαίο; Δε νομίζω. Πρόκειται πολύ απλά για ένα από τα αγαπημένα στους πούστηδες lapsi linguae, με τα οποία μας κλίνουν πονηρά το μάτι. Τα συνηθίζει πολύ ο Ρώμας στα σίριαλ του (που παρεμπιπτόντως γαμούνε). Είναι σαν να μας λένε: το ξέρετε πολύ καλά πως είμαι κοπέλα τελειωμένη αλλά parole αυτά δεν θα σας δώσω την ικανοποίηση να βγω απο καμιά ντουλάπα με παράτες και ταρατατζούμ. Κάτι σαν το «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει». Τα πουστρο-λάπσι είναι συνήθως μελετημένα, δεν τους ξεφεύγουν. Κι αν δεν είναι επί τούτου μελετημένα, οπωσδήποτε βγαίνουν με φυσικό τρόπο απο κάποιον που έχει συνηθίσει να είναι παθητικός στη γ(ρ)αμματική του («πηδηχτώ» και όχι «πηδήξω»).
Εν κατακαυλίδι: ακόμη κι αν δεν είσαι επισήμως πούστης (με το να βάζεις δλδ κρέας στον κώλο σου), το να χρησιμοποιείς γκέηκες εκφράσεις και μορφασμούς και άλλες πουστρομανιέρες σε εξομοιώνει με πούστη. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται. Ακόμη και να μην τον τρως, άμα φέρεσαι σαν τους πούστηδες ισοδυναμεί με το να είσαι. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το πουστριλίκι αλλά για οτιδήποτε άλλο. Μου έλεγε π.χ. ο Κηαν για κάποιον καθηγητή ο οποίος, όταν οι μαθητές του παραπονούνται πως δεν έχουν πρόσβαση σε γερμανική βιβλιογραφία επειδή δεν ξέρουν γερμανικά, τους απαντά πως αυτό που έχουν να κάνουν είναι απλά να προσποιούνται πως ξέρουν γερμανικά. Πολύ γρήγορα θα ανακαλύψουν πως δεν υπάρχει και τόσο μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο «ξέρω κάτι» και το «κάνω πως ξέρω κατι».