Comments by HODJAS (3417)
Showing 2941-2970 from 3417
Ο σκουρογιάννης ανοίγει δρόμους στον κώλο της τυποποίησης, με οικοδομικό υλικό που προμηθεύεται απ' τον μπετατζή. Γουστάρω και σέβομαι.
@Μπούμπη: Επιμένω στο Ε-2 γιατί η εν λόγω μάλλον δεν πολυ-συμμετείχε στην συνουσία...
Άλα Mes-άτη κουστουμιά ο σακάτης!
@φώτης: Αυτόν που έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια;
Ερμηνεία για διδακτορικό...
Συμφωνώ εν μέρει με βράστα (60%) κι εν μέρει με τζόνι (40%).
Ο άνθρωπος είναι όντως ζώο και όχι μηχανή και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιληφθεί (έστω ο έμπειρος παρατηρητής) το υπόστρωμα μιας συμπεριφοράς.
Ιδίως προκειμένου λ.χ. για χαμόγελο, χρησιμοποιούμε επί τούτου το επίθετο «ζεστό», δεδομένου οτι είναι φαινόμενο δεκτικό όχι μόνο της οράσεως αλλά και άλλων αισθήσεων (και ορμονών) ή ενστίκτων.
Παρ' όλα αυτά όντως υπάρχει τάση προς ανθρωπο-μήχανση και ξυπνοπνευματ-ύπνωση (Άσιμος), προκειμένου όχι μόνο έξωθεν για να ελεγχθεί το πηγαίον (διότι μπορεί να έχει και αρνητικό δηλ. μη επιθυμητό περιεχόμενο), αλλά και διότι είναι πιο βολική κοινωνική απάντηση και για τον ίδιο τον συμπεριφερόμενο, ως ξεκούραστος και απενοχοποιημένα ουδέτερος τυφλοσούρτης.
Οι άνθρωποι αποφεύγουν το ρίσκο να βλέπουν όνειρα, διότι ελλοχεύουν και εφιάλτες, προτιμώντας την σιγουριά της (μεσομακροπρόθεσμα) ακίνδυνης νάρκωσης...
Περπατώ στο δάσος, με πλήρη φόρτο-το Μ/71 μου γεμάτο χόρτο...
Βλ. και θολές αποδείξεις, που ότι και να 'χεις παραγγείλει γράφει «εντράδες»...
(εκ του ισπανοπρεπούς: «εντράδες ψημένες σε σχάρα τοστιέρας»)!
Υπάρχει πανομοιότυπη έκφραση, στους μερακλήδες (φίλους του κώλου), Ιταλούς: Π.χ. Έχεις μια κωλάρα να! / Σου άνοιξε ο κώλος / κωλαράς / μου' γινε η σούφρα τάληρο κλπ.
(Παλιές διαφημίσεις σε επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς): Κάλτσεςςςςςςς ανδρικέςςςςςςςςςς-εφηβικέςςςςςςςς απο χίλιες πεντακόσιες-πεντακόσιες-πεντακόσιες-πεντακόσιεςςςςςςςς (έκο)
(Αληθινή εκφώνηση απο μικρόφωνο σε πανηγύρι στα Γιάννενα):
Κάποια μάνα έχασε το παιδί τςτςτςτςτςτςτςτςτς!
Ας έρθει να το συμμάσσσσσσσσσσσσ...
Ως γνωστόν ο Μπόγκαρτ είχε μόνιμα ένα τσιγάρο κολλημένο στα χείλη.
Υφίσταται και γνωστό busker άσμα που τραγουδιέται απο την διεθνή των χασικλήδων «don't Bogart the joint my friend, pass it over to me» (δηλ. το γονάτισες το ρημάδι, άσε να φουμάρει και κανας άλλος)!
Ου γαρ έρχεται μόνον...
Λένε οτι η ηλικία ενός άντρα είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το μέγεθος της μπάλας που ασχολείται:
Στα 10-20 μπάσκετ, 20-30 ποδόσφαιρο, 30-40 (ψευτο-)βόλεϊ, στα 40-50 τέννις και 50-φεύγα γκόλφ...
Μια κι είσαι καρντάσι, άκου κι ένα παοκτσήδικο (ελπίζω να μην είσαι σκώληξ):
Γιατί δε μπορεί ο Αθανασιάδης να πουλήσει το Χαριλάου;
Γιατί δεν έχει τίτλους...
Τα θυμάμαι!
Ναι ρε γαμώτο, μια φορά βάλανε κάτι φουσκωτούς στις πόρτες (το '96;), την πέσανε σ' ενα φτωχαδάκι που πήγε να φάει στη ζούλα και το πετάξανε έξω κλωτσηδόν...
Μάνα Σαλονίκη! Τσαμπέ φαΐ για όλους (φοιτητές και μη) στη φοιτητική λέσχη!
Και στο Μίσιο υπάρχει και λέγεται!
Θα μπεί!
Γαλα-τσίου!
Ξύπνησαν κι οι κοκα-κόλες και ρεύονται...
Στός ο Βράστα:
Ο Thackeray ήξερε καλά όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις της εγκλέζικης κοινωνίας της εποχής του, ώστε αποβαίνει και διεθνής και διαχρονικός.
Άλλωστε η λέξη snob είναι σύντμηση της λατινικής sine nobilitatis (χωρίς νομπλέτσα), δηλαδή σιμουλασιόν ευγενής.
Δεν έχει μόνον η άρχουσα τάξη ή οι προηγμένες κοινωνίες όμως, το προνόμιο της ευγενείας, όπως είναι φυσικό.
Ο Ραφαηλίδης λέει σωστά, αν ευγένεια σημαίνει μόρφωση, αγενείς θα ήσαν μόνον οι αγράμματοι.
Η ευγένεια δεν διδάσκεται. Είναι άπιαστο πουλί.
Έγκειται σ' ενα χαμόγελο, στη γενναιοδωρία της στιγμής, στην ελευθεροφροσύνη, στο σεβασμό για τον συνάνθρωπο και πού δεν τη βρίσκεις.
Η υπόθεση αν η αρετή είναι διδακτή ή όχι, βασάνισε το Σωκράτη, αλλά μάλλον είναι σαν το μουνί της χήρας: Μπροστά το' χω για πίσω;
Η υποτιθέμενη ευγένεια των δυτικών, ερείδεται σε standard operational procedure, που μαθαίνουν εξ απαλών ονύχων, δίκην πειθαρχίας, ώστε να απαντά περισσότερο στον ορισμό «αποστασιοποίηση».
Οι νεοέλληνες, δεν διαθέτουν εγχώριο κώδικα σαβουάρ-βίβρ και δανείζονται στάσεις ζωής απ' οτι ακούσουν δώθε-κείθε, αφού καθετί ντόπιο = παρακατιανό.
Γιατί έτσι το θέλανε οι Βαυαροί. Γιατί έτσι το θέλανε οι Εγκλέζοι. Γιατί έτσι το θέλανε οι Αμερικάνοι.
Γιατί έτσι το συνεχίζει ο Κωστόπουλος κι ο Ζαμπούνης...
Κι όμως ο Ζαμπέτας, έβαζε σ’ όλους τα γυαλιά (!)
@Μές: (Αληθινό περιστατικό): Σε ηλιθιωδώς δηκτική ερώτηση πωλητρίας κωλονακιώτικου καταστήματος, έναντι πελάτισσας περί της καταγωγής της, η τελευταία με ψυχραιμία απήντησε οτι θα απαντούσε, μόλις καλούνταν η προϊσταμένη της.
Δεν είναι γνωστό, αν η πωλήτρια έμαθε τί θα πεί ευγένεια ή αν έχασε τη δουλειά της, είναι όμως βέβαιο οτι στο μέλλον θα είναι (τουλάχιστον) προσεκτικότερη...
Είσ' ωραίοςςςςςςςςςςς!
@Τζόνι & Πάτσμαν:
Για τη διαφορά μεταξύ ελληνικού γκαρσονιού και εγκλέζικου waiter, δείτε ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου «Learn Greek in 25 years» του χρόνια εγκατεστημένου στην Ελλάδα, Εγκλέζου δημοσιογράφου Brian Church (έγραφε και στην Athens news).
Εν Αλβιόνι, οι τυπικοί, περιχαρακωμένοι και ομοιόμορφοι Βρετανοί, αντιμετωπίζουν τον πελάτη με το μόττο «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», το οποίο μπορεί και να αποβεί δουλικό, όπως σωστά λέει ο τζόνι, έναντι αγενών πελατών (το πολύ-πολύ να φέρουν το μάνατζερ, που έτσι και ο λάτης είναι ταλαριούχος, θα του τα κλάσει), δεδομένου οτι ο σερβιτόρος-πωλητής-υπάλληλος κλπ εν Αγγλία δεν πληρώνεται για να σκέφτεται (αυτό το κάνουν άλλοι υψηλότερα ιστάμενοι στην ιεραρχία) αλλά για να εκτελεί εντολές.
Στο απείθαρχο Ελλάντα, όλοι έχουν άποψη-γνώμη και εκτιμούν τις καταστάσεις κατά το δοκούν, ανεξαρτήτως ιεραρχίας ή κοινωνικής τάξεως. Σωστό; Λάθος;
Τούτο λειτουργεί και αντίστροφα:
Μπορεί φερ' ειπείν, ο υπάλληλος να φερθεί απρεπώς στον πελάτη κι ας μην φταίει σε τίποτα ο χριστιανός...
Πάντως, όπως λέει κι ο συγγραφέας, σε ορισμένες περιπτώσεις, εν Ελλάδι ο πελάτης can get stuffed (!)
κλίμαξ μετρήματος βημάτων «ση-μαι-α» και όχι Ηράκλειοι πόδες...
Επειδής κι είμαι βραχνιασμένος, δε μπορώ τώρανες να τραγουδήξω πατρινές κλίμακες (ρε μινάρα), να παίξω μυα λά;