Δημητρούλα

Αν δεν κάνω λάθος, το πλοίο (ξανα)ονομάστηκε έτσι, προς τιμή της κας Δήμητρας Λιάνη.

Θα είχε «επιδοτήσει» καμιά άγονη γραμμή ο Αντρέας ...

Σωστή η αναφορά στα ρημαδόπλοια. Επίσης και η Μιλένα και η Νταλιάνα... Μιας και μιλάμε για άγονη γραμμή... δεν ξεχνιόνται τα σκάνδαλα του σοκολατοποιού που προκαλούσε λέγοντας ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, κύριοι συνάδελφοι

-Πως καταλαβαίνω οτι μπήκε το καλοκαίρι;
-Στη τηλεόραση λένε για τον καταπέλτη της Δημητρούλας..
πραγματικά όμως...

εγώ το καταλάβαινα απ' το ρετιρέ, πάντως.

αμάν πια κυρα-θάλεια...αμάν!!!

τέρε-τέρε-τέρε-τέεεεεε

κα(η)μένε μου...

ε, μετά είδα ταρκόφσκυ κ αϊζενστάιν κ κόζιντσεφ κ κατάλαβα ότι το ρετιρέ υπήρξε απλά το καλλιτεχνικό προοίμιο των μικρομεσαίων.

τερερε-τέε-τέρε-τέε-τε-τέεεεε-τεεεεε

Πάντως αυτά τα παλιά και καλούα σαπιοκάραβα-σκυλοπνίχτες, με τους άπλετους ελεύθερους χώρους τους σου παρείχαν ένα πολύ πιο άνετο (αν και πολύωρο) ταξίδι σε σχέση με τη στριμόκωλη κορεκτίλα και αποστειρωτίλα των blue star και λοιπών ταχέων. Ήταν ο παράδεισος του πιτσιρικά (και όχι μόνο), μπορούσες να κινηθείς ελεύθερα σε ένα σωρό διαφορετικούς χώρους, σαλόνια, παρασαλόνια, σαλονάκια, αεροπορικές, πολυθρονάτες αεροπορικές, ό,τι τράβαγε η ψυχή σου. Κι άμα κουραζόσουν είχες άπλετο χώρο να απλώσεις την αρίδα σου σε καμιά καναπεδούρα και να την πέσεις, αφού φυσικά βγάλεις παπούτσα-κάλτσες και τα τοιαύτα. Το πλοίο σε προκαλούσε να το εξερευνήσεις, να σεργιανίσεις μες τα σωθικά του, να χαθείς και να ξαναβρεθείς, να αλλάξεις θέσεις ξανά και ξανά, να πειραματιστείς μέχρι να βρεις τη γωνιά που θα προσάραζες οριστικά. Τι κι αν έκανες λίγο παραπάνω; Σημασία έχει οτι δεν ήσουν βιδωμένος σε μια καρέκλα όλες τις ώρες, όπως υποχρεούσαι να κάνεις στα μοντερνιάρικα πλοία, όπου και να σηκωθείς δεν έχεις εντέλει πουθενά να πας εκτός απο τίποτα βρωμογκούντις και λοιπά γαμω-φραντσάιζ να τα ακουμπήσεις χοντρά. Για να μη θυμηθώ που καπνίζαμε φρη όπου γουσταρίζαμε χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να βγαίνουμε κατάστρωμα και να μας παίρνει κ' να μας σηκώνει ο κωλοαέρας.

@jesus: Άλα της η Θάλεια! 1:54

@johnblack: Σωστότατος! Είχα επιδοθεί σε επιτραπέζια πάνω απ’ τ’ αμπάρια / πάρκιν σε όχι και τόσο άγονη γραμμή.

ποιος θυμάται το ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι που ήταν σαν τραπεζάκι; κυρίως σε πλοία Πειραιάς-Αίγινα;

Αυτά και άλλα ωραία ογδονταήδικα, που γέμιζαν τους χώρους και την ψυχή μας με ζεστασιά, πριν έρθουν οι αποστειρωμένες κορεκτίλες τύπου μπλουστάρ και πούτσες μπλε. Παντού πλέον η μανία να φτάσεις γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, να διακτινιστείς ει δυνατόν. Για να πας πού και να προφθάσεις τί ακριβώς; Τις περιβόητες «διακοπές», που πάντα τοποθετούνται κάπου «αλλού», μέσα απο μια διαδικασία αιώνιας βασανιστικής μετάθεσης της ευτυχίας σε τόπους μακρινούς μακριά από το εδώ και τώρα (βλ. και σχόλιο χαλικούτι στο σαολίν). Η χαρά είναι στο ταξίδι, όχι στον προορισμό, είχε πει κάποιος κοντοχωριανός μου.

τζον θα συμφωνήσω με τα χίλια, πράγμα ανησυχητικό και για τους δυό μας. τα νέας κοπής πλοία τα απεχθάνομαι όσο δεμπάει, με την τηλεόραση στο τέζα, το πουτσόκρυο το καλοκαίρι και την ασφυκτική χνωτίλα τον χειμώνα, τις ανακοινώσεις κάθε τρεις και λίγο, τα κωλοκαθίσματα, την έλλειψη καταστρώματος στα περσότερα και, εννοείται, τη μη δυνατότητα να καπνίσεις παρά μόνο κάτω από το γαμολοφουγάρο. Μόνο τους προτέρημα τα γκαράζ, όπου δεν γίνεται το της κολάσεως όπως στα παλιότερα πλοία, αερίζονται πολύ καλά, ή, στη χειρότερη, απλώς υποφερτά.

άσε τα λεφτά που σκας εκεί για αυτοκίνητο. Άμα κιόλας θες καμπίνα για να γλιτώσεις την πλήξη + όλα τα παραπάνω, πας καλύτερα μια Ιταλία.

τα περι ταχύτητας κλπ τα συμμερίζομαι επίσης.

Εννοείται πάντα ιταλία με καράβι, κι ας κάνει 22 ώρες η ανκόνα και 36 η βενετιά, παίρνεις και την αμαξούμπα σου κοντά κι είσαι κονιόρδος,λες και τις μαλακίες σου με τους φορτηγατζήδες, περνά η ώρα στο πιτςφιτίλι.

Μέσα και στα περί τεχνητού κλίματος που σου γαμάει τα νεύρα αντιστρέφοντας τις εποχές, στα πλοία και ιδίως στις γαμημένες τις ιδιωτικές δουλειές γραφείου, ο αργός θάνατος στη γυάλα του γραφείου,έχει γράψει ένα καταπληκτικό άρθρο ο Μπουκάλας παλιότερα στην ελευθεροτυπία γι' αυτό.

Το τσιγάρο μη το πιάσουμε πάλι, πονάει το γαμημένο ... θενκ γκοντ που πρόλαβα τις θρυλικές εποχές των πανεπιστημίων, μέχρι πριν καμιά δεκαριά, που έβλεπες όλο το αμφιθέατρο να εξαϋλώνεται σε μια τεράστια ντουμάνα, για τόλμα τώρα να το κάνεις, σηκωτό θα σε βγάλουν οι κορεκτίλες έξω, ακόμη κι αριστεράντζες που θεωρητικά είναι πιο προοδευτικοί κι έτσι, μου 'χουν βάλει χέρι για το τσιγάρο, οτι και καλά «εμένα δε με πειράζει φίλε, αλλά μπορεί κάποιον άλλο να τον πειράζει» και άλλα τέτοια σάπια.

@ τύπο με τα πολλά σύμφωνα:
ο δαλιανίδης το έγραψε το τραγούδι;
τερερέ-τερερέ-τερερέ-τερερέ-κωμικόοοοοο

Είδες όμως τον παραγωγό;
Όντως πολύ χαβαλεδιάρικο. Μου 'χε κάνει κλικ το βίδεο και μου 'μεινε.
Φτάνει να χαμογέλασες. Να 'σαι καλά που μου το θύμισες!