Ο μελωδός. Όχι ο Ρωμανός (μουάχαχα), αλλά το κρεμαστάρι αυτό που είναι πολύ ζεν και πολύ φενγκ σούι και που αποτελείται από γυαλάκια, κεραμικάκια, πετρούλες, βοτσαλάκια, σωληνάκια, μπαμπού κι άλλα υλικά περασμένα σαν χάντρες, που δημιουργούν μελωδιούλες ακαθόριστες και χαλαρωτικές όταν τα φυσά ο μπάτης και χτυπιούνται ελαφρά μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι δύο: πρώτον ότι πράγματι κάνουν πολύ ωραίο ήχο αυτά. Δεύτερον ότι εκτός από «γκλινγκλιν» αγνοούσα ότι έχουν και επίσημη ονομασία, το μελωδός δηλαδή. Τρίτον το είδα σε υπότιτλο στην τηλεόραση και ήμουν έτοιμη να αρχίσω πάλι τα καντήλια -όπως τότε που, από υποτίτλους στο κανάλι της Βουλής με τους (επισήμως) 1300 αδρανείς υπαλλήλους, είχα πληροφορηθεί ότι οι Βάνδαλοι, λέει, κατέστρεψαν το Παρίσι μετά την Γαλλική Επανάσταση (και πίσω απ' όλο αυτό ήταν απλώς η γαλλική λέξη vandalismes = βανδαλισμοί), αλλά είπα κάτσε ρε συ, πολύ τραβηγμένο, για να δω μπας και. Και να που. Μελωδός λοιπόν το γκλιν γκλιν. Όνομα και πράμα.
Έπαθα μόρφωση λοιπόν, κι είπα να σας τη μεταφέρω.
- Μωρό, είδες πουθενά τα 145 ευρώ που είχα αφήσει πάνω στο ψυγείο για να πληρώσω τη ΔΕΗ;
- Αχ αγάπη μουουου, νόμιζα ότι τα είχες αφήσει για μένα αυτάααα, και πήγα και αγόρασα αυτό το γκλιν γκλιιιιιιν... Το είχαν μισοτιμής, δεν είναι ωραίοοοο;;
