Λιλιάδα - Ραψωδία Β

ΡΑΨΩΔΙΑ Β
MES (13/06/09)
ΛΙΛΙΑΔΑ RELOADED. ΑΡΧΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ: ΕΧΕΤΕ ΞΕΦΥΓΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ. ΌΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΚΑΤΟΚΑΡΙΟΛΕΣ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥΣΤΗΔΟΙ. ΟΚ Η ΛΙΛΙΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΟΚΑΡΙΟΛΑ ΠΡΟΦ ΑΦΟΥ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΤΕΡΜΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΠΡΑΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΘΕΪΚΟΣ ΜΟΥΝΑΡΟΣ ΕΠΟΣ ΝΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΠΕΟΠΑΙΡΝΟΥΛΕΣ, ΕΛΕΟΣ.

«Πότε σουρούπωσε...». Η μαυροφορεμένη Λίλιαν κοίταξε τον ήλιο που έβαφε τον ουρανό χρυσό... Δεν το πίστευε ότι σε μια στιγμή όλα θα άλλαζαν κι όμως έφτασε μόνο μια στιγμή. Το αυτοκίνητο που κουβαλούσε τον Πέρι και τον Βαγγέλη καρφώθηκε σε μια κολόνα. Ήταν και οι δύο νεκροί. Οι δυο πιο σημαντικοί άντρες της ζωής της...

Τα δάκρυά της είχαν στερέψει πια καθώς κατηφόριζε το καλντερίμι... Σήκωσε τα κοκκινισμένα μάτια της προς το τέλος του δρόμου και είδε: ο Επαμεινώνδας αυτός ο καλός φίλος της, που πάντα στα δύσκολα είχε να της προσφέρει έναν ώμο να κλάψει, ήταν εκεί και την περίμενε. Τί παιδί κι αυτό... Ποτέ δεν θέλησε να την πηδήξει όπως οι άλλοι... «Άραγε» αναρωτήθηκε...

xalikoutis (13/06/09)
... μα ανέβαλε για λίγο να ολοκληρώσει τη σκέψη, γιατί από την άκρη του δρόμου ο Νώντας της χαμογέλασε. Την πλησιάζε, κοιτώντας τη στα μάτια μα χωρίς να της ζητά κάτι, με το συνηθισμένο περίεργο βηματισμό του, αργό και διστακτικό, λες και θα μπορούσε να σταματήσει να χαζέψει το ο,τιδήποτε, ένα μπαλκόνι, ένα ζητιανάκι, κάποιο ξεχασμένο μαγαζάκι, το απόλυτα κοινότοπο με τα μάτια ενός παιδιού.

Η Λίλιαν ξαφνικά ένιωσε ξαφνικά τη ζέστη του απόβραδου να της γαργαλάει τις τιράντες...

Ο Νώντας ήταν πια κοντά. Κουβαλούσε στην πλάτη του το ούτι που μάθαινε, και που ποτέ δεν της είχε παίξει, παρά τις παρακλήσεις της. Η Λίλιαν κοιτάζει τη μάυρη δερμάτινη θήκη, και από το φερμουάρ βλέπει να εξέχει ένα πλοκάμι, τόσο μεγάλο, που πρέπει να ήταν από μια χταποδάρα να τόσημε το συμπάθειο...

ironick 13/06/09
- ωωωω!, λέει, δικό σου είναι αυτό;
- Όχι καύλα μου, το δικό μου είναι άλλο πράμα!, της είπε ο Νώντας και κείνη έμεινε με το στόμα ανοιχτό, όχι επειδή φανταζόταν κάτι ακόμα μεγαλύτερο ή θηριωδέστερο, αλλά επειδή δεν φανταζόταν ποτέ ότι ο Νώντας, ο Νώντας της, θα της μίλαγε έτσι. Και καθώς δεν φορούσε βρακί, μια σταγόνα μουνόχυμα κύλησε στο ένα της μπούτι.
- Τι είναι αυτό μωρή τσούλα! ούρλιαξε ο Νώντας και πέταξε πάνω στην καυτή άσφαλτο τη θήκη με το ούτι, οι χορδές του οργάνου έσκουξαν παράφωνα, και ο Νώντας πλάκωσε κάτω τη λίλιαν και την σκυλογάμησε. Την ώρα που εκείνη σκεφτόταν «ααυτός είναι άντρας!», σκάει ο γαλατάς με το μπλε καρούμπαλο. Μέσα από το μπατσικό, βγαίνει ένας θεόρατος άντρας.
- Τι γίνεται εδώ κοπελιά, σας ενοχλεί μήπως ο κύριος;, της λέει το Κ.Δ.Ο.Α.

Acg 13/06/09
Ουτε να γαμηθει δε μπορει πλεον κανεις με την ησυχια του σ΄αυτη την πολη» σκεφτηκε το οριτζιναλ αμαρτωλό και κοιταξε το ΚΔΟΑ με το καλο της ματι:
- Duuuh! Εσυ τωρα πώς το κοβεις ρε τρισδιαστατε; Βλεπεις να ενοχλουμαι; Ασταδγιάλα πια...

Ο Νωντας, ματι θολο απο τη γκαβλα, ειδε τον κοσμο του να γκρεμιζεται πιο γρηγορα κι απο 'κεινα τα ντοκυμαντερ του Discovery, πώς το λενε να δεις, α ναι, Destroyed in seconds. To Λιλιαν στο πατωμα μισοχυμενο και διαφορα οργανα διασπαρμενα παντου: το πουλι του στο χερι, το ΚΔΟΑ απεναντι και το ουτι παραπερα. Ο νους του γυρισε πισω, 4 χρονια, 6 μηνες, 17 μερες, 11 ωρες, 4 λεπτα και 42.3 δευτερα περιπου, τοτε που ο μονος συντροφος του, το χταποδι του ο Μητσαρας ηρθε στη ζωη του - η μονη σταθερη αξια. Ειχε κατηγορηθει οτι ειχε εμμονες με το Μητσαρα κι οτι θα του ηταν πολυ πιο χρησιμος ξυδατος, αλλα ηξερε βαθια μεσα του οτι μονο εκει μπορουσε να ελπιζει. «Πού ειναι τωρα που τον χρειαζομαι, το ξεσταυ-» σκεφτηκε και πριν προλαβει να τελειωσει το σιχτιρι ο Μητσαρας καταφερε μια γερη πλακαμιά στο καλαμι του ΚΔΟΑ. Το οργανο λυγισε απ' τον πονο και το Λιλαν σκεφτηκε οτι μπορει τελικως και να γαμησει, για διε...

Ο ασυρματος του περιπολικου ηχησε ξαφνικα: «Μαραμενα τα γιουλια κι οι βιολες, μαραμενα και τα γιασεμια...».

«Ξεκινησε λοιπον» σκεφτηκε το ΚΔΟΑ και κινηθηκε αργα προς το αυτοκινητο. Μηνες προετοιμασιας και ατελειωτες προβες γι' αυτο που εφερε την κωδικη ονομασια «Μαγικο Βουνο» εφθαναν τωρα στο σημειο μηδεν. Επρεπε να βιαστει.

Ο Νωντας κοιταξε το ουτι, ο Μητσαρας χαλβαδιαζε το Λιλιαν, το ΚΔΟΑ σταθηκε επιτελους στα ποδια του κι εβγαλε την προσυμφωνημενη κραυγη:

Mes (13/06/09)
-ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΚΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ! φώναξε με όλη την δύναμη των πνευμόνων του, δίνοντας έτσι το σύνθημα στους κρυμμένους συντρόφους του να ξεχυθούν σαν εμετοί από τα γύρω δρομάκια προς την κοντινή πλατεία.

Η Λίλιαν, ακόμα θλιμμένη, ακόμα ημίγυμνη, τράβηξε τον Επαμεινώνδα από το χέρι που το 'νοιωσε ζεστό στο δικό της. Φαινόταν ενοχλημένος από την προηγούμενη σκηνή, ήταν γνωστό ότι ήταν φανατικός γαύρος και κάτι τέτοια δεν του άρεσαν καθόλου. Δεν είχε όμως ταρχίδια να τα βάλει με την ΕΑ. Αποφάσισε να πιει το πικρό αυτό ποτήρι και επανήλθε στον μόνο πραγματικό του έρωτα. Η Λίλιαν ήταν δική του πια. Μπορούσε να την απολαύσει εκεί, πάνω στις σκόνες.

Εκείνη σηκώθηκε ελαφρά, πλησίασε το μάγουλο της στο δικό του και με την γνωστή, εντελώς γκαβλλλωτική φωνή της του ψιθύρισε: «Take me, and take me to your darkest room»... Έκπληκτος εκείνος

Hank (13/06/09) Παιδιά, μια σλανγκαρχιδιά, αλλά μην σας επηρεάσω. Ο ορίτζιναλ Επαμεινώνδας ο προκεχωρημένης ηλικίας οικογενειόρχης έχει επίσης πεθάνει από εγκεφαλικό πάνω στο σεξ με την Λάουρα. Προφάνουσλυ πρόκειται για συνωνυμία.

Mes (13/06/09)
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ; ΓΕΜΑΤΗ ΝΩΝΤΑΔΕΣ Η ΠΙΑΤΣΑ ΕΓΚΑΤΑΛΑΒΑ.

ΈΛΑ ΕΛΑ ΧΑΝΚ YOU CAN DO BETTER, ΣΕΠΑΝΑΦΕΡΩ:

«Έκπληκτος εκείνος...»

Vrastaman (15/06/09)

Εν τω μεταξύ, 3000 μέτρα πάνω από το Μάλι, το lear jet του Ηλία Ψινάκη φυγάδευε στο Αμπιτζάν τους σφαδάζοντες, πλην ζωντανούς, Πέρι και Βάγγο. «Η εκδίκηση είναι ένα σάντουιτς που σερβίρεται κρύο» ψέλλισε ο εγκέφαλος της επιχείρησης μελαψός Γαλάτης Πιέρ, αφού είχε πρώτα φροντισει να τοποθετήσει στα συντρίμμια του αυτοκινήτου του Πέρι ...

Mes (15/06/09)
ΒΡΕ ΒΡΑΣΤΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΘΑΨΕΙ ΑΥΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΓΥΡΝΑΓΕ ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΩΣΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΔΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ - Η ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙΣ Η ΘΑ ΒΑΛΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΙΕΡ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΕΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΡΩΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ «ΠΕΘΑΝΕΣ ΤΩΡΑ;» ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΧΕ

Vrastaman (15/06/09)
ΜΕΣ, Ο ΟΠΑΛΑΚΙΑΣ ΔΕΝ ΕΘΑΨΕ ΤΙΣ ΣΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΚΑΙ ΒΑΓΓΟΥΡΑ - ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΓΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ – ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΟΡΡΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΑΡΗ - ΩΣ ΣΛΑΝΓΚΟΔΡΑΚΑΙΝΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, BE MY GUEST ΚΑΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΤΟΥΣ, ΤΑΙΣΕ ΤΟΥΣ ΝΤΟΛΜΑΔΑΚΙΑ ΜΕ ΑΠΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟ ΟΥΡΑΝΙΟ, ΡΙΧ’ ΤΟΥΣ ΣΕ ΛΑΚΚΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΕΣ ΛΕΥΚΕΣ ΤΙΓΡΕΙΣ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΑ (ΓΙΕΤ ΑΝΑΔΕΡ ΝΤΙΣΚΛΕΗΜΕΡ!) ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΣΑΠΟΥΝΟΣΦΑΙΡΑ ΟΙ «ΝΕΚΡΟΙ» ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΠΙΣΤΕΨΟΥΝ. ΤΟ ΕΚΑΝΕ Ο VICTOR (ΘΥΜΑ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ) ΣΤΑ ΑΤΙΘΑΣΑ ΝΙΑΤΑ ΚΑΙ Η TAYLOR (2 ΦΟΡΕΣ ΜΑΛΙΣΤΑ - ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΝ ΜΙΑ, ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ SHEILA ΤΗΝ ΑΛΛΗ!) ΣΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΕ ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΛΟΚΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ...

Mes (15/06/09)
ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ:

ΕΚΕΙΝΗ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΕΛΑΦΡΑ, ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΓΚΑΒΛΛΛΩΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥ ΨΙΘΥΡΙΣΕ: «TAKE ME, AND TAKE ME TO YOUR DARKEST ROOM»... ΈΚΠΛΗΚΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ...

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ, 3000 ΜΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΙ, ΤΟ LEAR JET ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΨΙΝΑΚΗ ΦΥΓΑΔΕΥΕ ΣΤΟ ΑΜΠΙΤΖΑΝ ΤΟΥΣ ΣΦΑΔΑΖΟΝΤΕΣ, ΠΛΗΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, ΠΕΡΙ ΚΑΙ ΒΑΓΓΟ. «Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΠΟΥ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ ΚΡΥΟ» ΨΕΛΛΙΣΕ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΜΕΛΑΨΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ ΠΙΕΡ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ...

...την λαστιχένια κούκλα που τον συντρόφευε τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς του στην σπηλιά. Αυτά τα ψοφίμια θα πλήρωναν ακριβά την επιμονή τους να μείνουν ζωντανά παρά τα αυτοκινητιστικά και το θάψιμο, σκεφτόταν ο Πιέρ. «Καλά που έστειλα τον γιγάντιο αρουραίο μου να σκάψει εκείνο το τούνελ από το Μάλι ως το 1ο νεκροταφείο Πατρών που ήταν οι τάφοι τους» σκέφτηκε χαιρέκακα. Του χε κοστίσει πολύ ακριβά ο αρουραίος αυτός αλλά, ο Ψινάκης είχε δίκιο, άξιζε τον κόπο.

Από την τρύπα του τάφου την ώρα που οι κάσες άρχιζαν την ελικοειδή κατηφορική τους πορεία, πρόλαβε να δει το φως του ήλιου και τα κλαμένα μάτια της Λίλιαν...

ironick (15/06/09)
<<σόρυ που σας γαμάω τη ροή>>, είπε εκείνη την αναπάντεχη στιγμή η Λίλιαν κοιτάζοντας προς τον ουρανό -
και σηκώθηκε από το έπος της, <<αλλά εσύ, έισιτζή, έχεις κρυμμένη φλέβα για να με κάνεις ηρωίδα. Μόνο που δεν κατάλαβα γιατί ο/η/το ιρονίκ γελάει με τον κωδικό «Μαγικό βουνό»>>...
... δεν πρόλαβε να ξεστομίσει τις σκέψεις της και την ξαναπήρε το κλάμα νιώθοντας τον Πιερό να έχει ήδη αρχίζει να μποχάει μες το φέρετρο που οι οπαλάκηδες τοποθετούσαν απρόσεχτα μέσα στο σκάμμα.

Mes (15/06/09)
Σε αυτή την ανάμνηση ο μελαμψός Πιέρ (αμάν μωρέ βράστααα πέρι πιέρ το πήρε και η ιρον σε πιερό θα με πεθάνετε) έκλεισε τα μάτια. Ο Πέρι βόγκηξε το ίδιο και ο Βαγγέλας. Δεν ήταν βογκητό πόνου... Όσο ο Πιερ στεκόταν βυθισμένος στις σκέψεις του οι δυο εραστές αποφάσισαν ότι κάνουν μαλακίες που δεν εκμεταλλεύονται την κάθε στιγμή σαν να ναι η τελευταία, σο, άρχισαν μια σέσιον εκεί, στο πάτωμα του αερόπλανου (sic).

O μελαμψός Πιέρ, όταν κατάλαβε τί παίζεται, γλάρωσε. «Να ένας ωραίος τρόπος να περάσει η ώρα μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ...» μετά κόμπιασε. Το σκέφτηκε. Αμφιταλαντεύτηκε. Και να, πήρε την απόφασή του! Με φόρα έβγαλε από το ζωνάρι του το περίστροφο, το γύρισε προς τους δυο εραστές που ήταν και οι δύο σε προοργασμικά πελάγη ευτυχίας και την ώρα που πατούσε την σκανδάλη μουρμούρισε: «Άει σιχτίρι πούστρες, κάθομαι και ασχολούμαι, είσαστε και παράλυτοι (σ.ς. αναφέρεται στις συνέπειες του αυτοκινητιστικού), σιχτίρι».

Ο Πέρι έμεινε σαν κεραυνοβολημένος, όταν έφαγε την πρώτη σφαίρα στην κόχη του ματιού, την δεύτερη στην καρδιά και την τρίτη στον δεξί κρόταφο. Ο Βαγγέλας κρατώντας τα έντερα που του περίσσευαν από την τρύπα της κοιλιάς, όπως την έφτιαξε συμμετρική ο άξονας του τιμονιού του αυτοκινήτου του Πέρι το οποίο οδηγούσε, κοίταξε με τρόμο τον Πιέρ... «ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα ρε φίλε, καλά του κανες του πούστη και τον καθάρισες θα μας έτρωγε τα σάντουιτς». Ο Πιέρ γέλασε. «Πέταξε το πτώμα κάτω» είπε αυστηρά στον Βαγγέλα. Εκείνος...

jesus (15/06/09)
Στο σκάμμα, στο οποίο το πάλαι ποτέ ο μπομπ μάρλεϋ είχε κάνει παγκόσμιο ρεκόρ ρέχλας εις τριπλούν μετά αποτσίγαρου. Η σχέση του μητσάρα με τον επαμεινώνδα πλέον, όμως, λάμβανε μια αναπάντεχη πλοκή, καθώς το λίλιαν είχε μπει για τα καλά ανάμεσά τους. για πάρτυ με ούζα ούτε λόγος, λόγω των καννιβαλιστικών γαστρονομικών συνειρμών που δημιουργούσε στον ασυνήθηστα μεγαλο και περίπλοκο εγκέφαλο του μητσάρα.

το βράδυ στις τρεις γέφυρες, του είπε ο νώντας πετάγοντάς του ένα γάντι, ένα καδρόνι και μια άδεια συσκευασία συμπυκνωμένου υγρού πιάτων με ξίδι. διαλέγεις νούμερο άλεν.

jesus (15/06/09)
ΦΤΟΥ ΡΕ ΠΣΤ, ΓΡΑΦΑΜΕ ΜΑΖΙ....

ironick (15/06/09)
«μπορείτε να τα αναποδογυρίσετε, αλλά κι έτσι πλάκα έχει, είναι τιραμισουρεαλιστικό», είπε ο Μέγας Σχολιαστής του έπους. Όλοι όμως νομίσανε ότι το έλεγε η Λίλιαν εννοώντας τα πτώματα. - Μα πόσοι είναι πια οι πεθαμένοι; ρώτησε μια κυρία.

Mes 15/06/09 «Τί ανακατεύεσαι κυρά μου εσύ;« της φώναξε ο Παμίνος. »Άσταγδιάλα πήγαινε σπίτι σου, αυτί της γης, όσα θένε είναι, το ένα μάλιστα το πέταξε ο Βαγγέλας στη θάλασσα, με μία σφαίρα στο μάτι, με μία σφαίρα στην καρδιά και μία σφαίρα στον κρόταφο (για να μην ξεχνιόμαστε)». Ο Πέρι είναι νεκρός. Ο Πέρι είναι νεκρός. Ο Πέρι είναι νεκρός - αυτή την πληροφορία δεν μπορούσε να διαχειριστεί η Λίλιαν ακόμα, εκεί στην αγκαλιά του Επαμεινώνδα.

«Σήκω» της λέει εκείνος τρυφερά. «Είναι η ώρα να

Hank (16/06/09)
μου σερβίρεις τον καφέ της παρηγοριάς. Το καλύτερο μέρος κάθε κηδείας άλλωστε. Κι απ' ό,τι βλέπω, μια χαρά εύθυμη χείρα είσαι, μουαχαχά«.

Το Λίλιαν εκνευρίστηκε με το αγροίκο γέλιο του Νώντα. »Γαμώ τα φραπελήμματα, γαμώ το φραπουτσίνο μου μέσα!«, σκέφτηκε. Αλλά ήξερε καλά πως δεν είχε επιλογή. Βρισκόταν στις δύσκολες μέρες του μήνα και η μυρωδιά καμένου ντουί είχε κάνει έναν κιθαρίστα να προσπαθεί να αλλάξει όλες τις λάμπες του καφενέ του νεκροταφείου, ενώ άλλοι 99 κιθαρίστες φώναζαν από κάτω: »Αυτό το κάνω κι εγώ«. Ναι, του είχαν μείνει μόνο η άλλη δίοδος και τα χειροπόδαρα. Άρχισε να μαλάσσει την βάλανο του Νώντα, κι ένιωθε κιόλας το Kavli cheese spray να αλείφεται στα δάχτυλά της σαν λιωμένο κεφαλοτύρι. »Τον τυροβρωμίκουλα«, σκέφτηκε! Πόσες μέρες έχει να πλυθεί! Όχι σαν τον Πέρι μου, που ξύριζε και τις τρίχες και την αρωμάτιζε κι όλη την περιοχή ως την αρχιδοχορεύτρα!». Κι όμως, ήξερε πολύ καλά πως κατά βάθος την ερέθιζε η απλυσιά του Νώντα. Καιρός ήταν πια να νιώσει λίγο βαρβατίλα! Νισάφι με τους παρφουμαρισμένους μετρό και τους στρέι. Επιτέλους, λίγο βρώμικο γαμήσι. Το τυροκομείο του Νώντα αποτελούσε άλλωστε άλλοθι για τα δικά της καφέ. Όμως, η θύμηση του Πέρι ήταν αρκετά νωπή στη μνήμη του Λίλιαν για να μην χύσει ένα καυτό δάκρυ μαζί με τον Νώντα πού 'χυνε τα χοντράδια του. Ήταν άραγε αλήθεια ότι όλα είχαν τελειώσει;

Την ίδια ώρα το σώμα του Πέρι έπεφτε στον ωκεανό στα ανοιχτά της Ναμίμπιας. Ένα άψυχο κουφάρι θά 'λεγε κανείς. Κι όμως λίγες στιγμές αργότερα ο Πέρι ένοιωσε μια αίσθηση που τον αναζωογόνησε. Ήταν το κοπάδι με τους λούτσους. Λούτσοι, πολλοί λούτσοι, χιλιάδες λούτσοι, από το χαρακτηριστικό είδος της Ναμίμπιας έδιναν στον Πέρι μια ελπίδα, έναν λόγο να ζήσει. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να βγάλει από πάνω του το αλεξίσφαιρο που τον έσωσε από τις σφαίρες. Ναι, το φανταζόταν ότι οι παραγωγοί του σαπουνιού θα του κανόνιζαν κάποιο «ατύχημα». Τό χε καταλάβει πως δεν υπήρχε χώρος για έναν άνδρα με τις δικές του ευαισθησίες δίπλα στο Λίλιαν. Θα το έκαναν να φανεί ως «ατύχημα», το δίχως άλλο. Τό ΄χε καταλάβει όμως ο Πέρι και το αλεξίσφαιρο ήταν η μόνη λύση. Και πάλι καλά να λέμε που η δεύτερη σφαίρα εξοστρακίστηκε στον φακό επαφής του. Κι η τρίτη στην ζώνη αγνότητας που τού 'χε φορέσει ο ζηλιάρης Βάγγουρας, και που δεν είχε προλάβει να του την ξεκλειδώσει. Το καταλάβαινε, όμως, κι αυτός πως η σχέση του με το Λίλιαν είχε τελειώσει. Ναι, εδώ ανάμεσα στους λούτσους της Ναμίμπιας, ένιωθε στο στοιχείο του, ήταν ειλικρινής με τον εαυτό του. Μα τι ήταν αυτή η σκιά;