Comments by jesus (4830)
Showing 1471-1500 from 4830
παράγωγο αυτου είναι κ το «καίγομαι με κάτι», δλδ αφιερώνω (δυσανάλογα) πολύ χρόνο σε κάτι. επίσης, σημαίνει κ γουστάρω άσχημα με κάτι που κ εγώ αναγνωρίζω ως καμένο, πχ «έχω καεί άσχημα με τα ανέκδοτα με τη μικρή αννούλα».
το καίγομαι σκέτο έχει κ την έννοια του σπάω αρχίδια κάνοντας κάτι καμμένο, πχ «μην καίγεσαι άλλο με τα ανέκδοτα με τη μικρή αννούλα ρε μλκ».
επίσης, υπάρχει κ το μεταβατικό «καίω κάποιον» το οποίο προσπαθώ καιρό να βρω πώς να το ορίσω, αλλά δεν τό 'χω. ουσιαστικό αυτού, ο κάφτης, αυτός που συνηθίζει να καίει κόσμο.
η στοιχομυθία έχει τη λογική ότι έχει τρεις φράσεις επαναλαμβανόμενες από δύο άτομα, άρα μετά από κάθε γύρω αλλάζεις ρόλο στην στιχομυθία. όταν γίνεται γρήγορα, λοιπόν, είναι δύσκολο να την συνεχίσεις σωστά κ κάποιος μπερδεύεται.
σε φάση μεγάλης καίλας με μαθηματικό φίλο, το ποιηματάκι το 'χαμε κάνει
- έχεις χάος;
- έχω χάος.
- έχει ευστάθεια;
- έχεις χάος
κτλ μέχρις σιχάματος.
ούτε ο βικαρ θα με καταλάβει μάλλον, αλλά το καταθετω.
εγώ πάντως, κατά κανόνα με το που ξυπνάω ρίχνω ένα διεκπεραιωτικό προς καλό, κ μετά τον καφέ ένα χαοτικό. διπλά πρωινός κατα έλεκτρον δλδ, κ ακολουθούν κάνα-δυο μέσα στη μέρα.
να δω αν θα κρατηθείς, τώρα, άιρον.
εεεεεεεεεετς. σκληρός.
το παράδειγμα δεν ταιριάζει στον ορισμό. ξέρω τουλάχιστον δύο άτομα εδωμέσα που καταλαβαίνουν τι πα να πει:ΡΡΡ
την πρώτη φορά που μου είπαν γι αυτήν την ταινία άκουσα «ο τζόνυ πυρετόπουλος» κ έπαθα για κάνα πεντάλεπτο είχα μπλοκάρει κ δεν καταλάβαινα τι γινότανε γύρω μου.
θα διορθώσω τον συντοπίτη δόκτορα. τον κομμουνισμό είναι ίσως δυνατόν να τον συμβιβάσεις με τον χριστιανισμό, τον μαρξισμό είναι αδύνατον.
ο μαρξισμός είναι ο ιστορικός υλισμός, δλδ η ανάλυση της ανθρώπινης κοινωνίας με βάση τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού. κ αυτές οι αρχες είναι ασύμβατες με την ύπαρξη ένος υπέρτατου όντος.
από την άλλη, ο κομμουνισμός, που είναι η ιδεολογία που προκύπτει από τον ιστορικό υλισμό, ενδεχομένως σε εκφάνσεις του να μην είναι ασύμβατος με τη θρησκεία, καθώς τίποτα δεν περνάει άθικτο από την θεωρία στην πράξη.
γυρίζοντας πίσω από τον κομμουνισμό στον μαρξισμό, είναι επόμενο να βρει κανείς γραπτά (πλεχτά ή και διαλεχτά) έργα που να προσπαθούν να επιτύχουν έναν αντ-χοκ συμβιβασμό, αλλά παραμένουν αντ-χοκ συλλογισμοί.
κάτι μου θυμίζει αυτό...
ναι, αμί, αλλά;;;;
είχα ψηθεί να ανεβάσω φράσεις κλισέ του μάριου, αλλά έχω χάσει επαφή εδώ κ καιρό. τό' χεις;
έλα τώρα που σε χάλασε...
Τοίχο-τοίχο...
σ'στος, έλειπε. δε νομίζω όμως ότι το «τρώω» εδώ έχει να κάνει με το γαμήσι.
αντίστοιχη φάση με το χιούμορ του ανεκδότου παίζει στην ταινία les invasions barbares, γύρω στη 1 ώρα κ 17 λεπτά της ταινίας, όλαφ τα στο γαλλικό με επική καναδέζικη προφορά, κ το πιο κουλτουριάρικο.
ο διάλογος έχει να κάνει με το ρήμα πιπώνω, στο υπαρκτό μεν, σε αχρηστία δε, imparfait du subjonctif (υποτακτική αορίστου). το χρησιμοποίησε ο σαρκοζύ πρόσφατα σε συνέντευξη κ έφαγε τρελλή καζούρα (τουλάστιχον απ' τα guignol) ότι το παρακάνει με τις γαλλικούρες.
στο σωλήνα δε βρήκα το απόσπασμα. γενικά στ' αρχίδια σας, αλλά είπα να το καταθέσω.
μάρα μπ. την λένε την κοπέλα, αλλά ας μη βγάλουμε τα άπλυτά της στο ίντερνετς...
αγαπημένε μου θείο,
πιάσαμε επιτέλους λιμάνι, και μπόρεσα να ξεφύγω λίγο από τη λαδίλα, τις κατσαρόλες και τις κατσαρίδες. και τί κατσαρίδες...
ο χρόνος στη θάλασσα κυλάει διαφορετικά απ' τη στεριά και ευτυχώς σταμάτησα να σκέφτομαι ολιμερίς την οργάνωση, το σωματείο και τη νεολαία. δεν σταμάτησα ποτέ όμως να σκέφτομαι τη μάρα και τη στιγμή που τα ματ ετοιμαζόταν να μας την πέσουν, την κοίταξα στα γεμάτα οργή μάτια της και της φώναξα «μάρα, ντου!!!».
θα της αφιερώσω την ποιητική συλλογή που έχω ξεκινήσει να γράφω, αν και δεν νομίζω να εκδοθεί ποτέ.
σε φιλώ,
ο ανιψιός σου τζήζα.
*ιδίως αν κάνεις κτλ...
εκτός κ κάνεις μαθήματα αγγλικών σε αγνώστους.
επίσης, είναι κ το «ερήμην παράσταση» που σαπίζει εδώ κ κάτι αιώνες στο πρόχειρό μου, ο τζονψη ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει.
επειδή > «μεταξύ αντιπάλων υποθέσεων που εξήγουν εξίσου τα φαινόμενα να διαλέγεις πάντα αυτήν που απαιτεί τις περισσότερες προϋποθέσεις» ή «τα ίδια αποτελέσματα, πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να τα αποδίδουμε σε όσο γίνεται περισσότερες αιτίες»
khan
ο κλασσικός αστικός μύθος για το στρατό: σου βάζουν στάχτη σ' ένα ταψί κ κλάνεις από πάνω. απ' τη λακκουβίτσα που κάνεις καταλαβαίνουν άν τον παίρνεις
;)