Ναι ΟΚ, συμφωνώ ότι τα ζωντανά έθιμα εξελίσσονται. Αλλά η πλατεία του χωριού, το πλακάκι και το τσιμέντο είναι γη, και στης γης τη γονιμοποίηση αποσκοπεί το τρίψιμο του πιπεριού.
Όσο για τη συμμετοχή των γυναικών, δεν έχει νόημα αν το κάνουν υποδυόμενες έναν ανδρικό ρόλο! Το ότι κατά τόπους οι γυναίκες συμμετέχουν τραγουδώντας τα αθυρόστομα και προσκυνώντας το Φαλλό το βρίσκω μια χαρά θεμιτό. (Και μη μου πείτε ότι είμαι σεξιστικό γουρούνι επειδή μ' αρέσει να τον προσκυνάνε!). Τέτοιου είδους συμμετοχή υπήρχε ήδη όταν κατά τα άλλα οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες από τα κοινά.
Βασικά η αντίρρησή μου με αυτό που περιγράφω για την Ικαρία είναι ότι η «εξέλιξη» γίνεται κόντρα στη λογική του εθίμου, και γίνεται μόνο για το χαβαλέ. (Χωρίς να εννοώ -να εξηγούμεθα!- ότι θα πρέπει να ζητείται πτυχίο ανθρωπολογίας για να συμμετάσχεις στο χορό. Δε χρειάζεται να ξέρεις όλα όσα υποκρύπτονται. Απλώς, πριν κάνεις ό,τι βλέπεις να κάνουν οι άλλοι, πρόσεξε τι ακριβώς κάνουν και μην το αλλοιώνεις. Η κάθε εξέλιξη δεν είναι συνώνυμη της αλλοίωσης, κατά περίπτωση όμως μπορεί να είναι.)
Τα περί σεξ στα σπαρτά έχω ακούσει ότι όντως γίνονταν, μέχρι σχετικά πρόσφατες εποχές. Όχι ως εθιμική παρτούζα, αλλά σεμνά και ιδιωτικά, από ζευγάρια που μόλις είχαν ολοκληρώσει τη σπορά του χωραφιού.

Θα γίνω σπαστικός και μονότονος αν πω πάλι ότι αυτό δεν είναι σλανγκ;

Πάντως, υπάρχει και μια πιο σλάνγκικη χρήση της λέξης: όταν χρησιμοποιείται χωρίς άρθρο, δηλ. ως μη μετρήσιμο, και ιδίως με προσδιορισμούς όπως «λίγο», π.χ.: «Θα τσίμπαγα λίγο αγλέορα». Η σημασία είναι ακριβώς η ίδια όπως και με την κανονική χρήση της λέξης.

#3
Ο ΑΛΛΟΣ

in χαλούλου

Μαζί με το απολελέ (και τρελελέ), δεν την παλούλου και μερικά άλλα, κυρίως φανταρίστικης προέλευσης, αποτελούν μια ιδιαίτερη ομάδα γλωσσικών στοιχείων της αργκό, με χαρακτηριστικό το ότι δεν ανήκουν σε κάποιο προφανές μέρος του λόγου. Άκλιτα ουσιαστικά υπήρχαν στα ελληνικά από την αρχαιότητα, αλλά το άκλιτο ρήμα είναι κάτι εντελώς αντικανονικό, αναπάντεχο και ανατρεπτικό.