Comments by patsis (3005)
Showing 1951-1980 from 3005
Κι εμείς εκεί πάνω (αχ πατρίδα...) λέγαμε το τραγουδάκι «ζεις αιώνια ν’ ανασαίνεις όταν λες μολών λαβέ!» ****ήχοι από σφαλιάρες σε σβέρκο και μπάτσες****
Ρωτάω! ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ; :-Ρ
Ωραίος! Ήλπιζα να μην υπάρχει ρε γαμώτο, μόλις το χρησιμοποίησα αυθόρμητα και έσπευσα στο slang.gr να το καβατζώσω... Δεν ξέρω, τώρα που το βρήκα νιώθω κάπως...
Κλασικό λήμμα, το έχω ακούσει αρκετές φορές. Και το παράδειγμα κλασικότατος αστικός μύθος (έχω ακούσει και συγκεκριμένες ιστορίες από σκοπούς των Σ.Φ.Α.). Οι συγκεκριμένες φυλακές τώρα χρησιμοποιούνται ως καταστήματα κράτησης (=φυλακές) ανηλίκων.
Στα βόρεια δεν το είχα πολυσυναντήσει αλλά στην Αθήνα το ακούω συχνά και επιβεβαιώνω.
Να πω και κάτι, χάριν συζητήσεως: στο btjunkie.com π.χ. τα σχόλια παίρνουν τρεις χαρακτηρισμούς, νομίζω από τον ίδιο τον σχολιαστή: θετικό (επιβεβαιώνει την ποιότητα του torrent), αρνητικό (προειδοποιεί ότι πρόκειται για μούφα) και ουδέτερο. Πριν κατεβάσει κανείς το torrent, πριν καν ανοίξει την σελίδα του, μπορεί να κρίνει από τον αριθμό των θετικών/αρνητικών σχολίων (πράσινο/κόκκινο αντίστοιχα) αν πρόκειται για το real thing, κάτι άξιο ενασχόλησης.
Με αυτήν την λογική το παρόν σχόλιο θα ήταν πράσινο.
@αυτοκτονημένος: Καλά κάνετε. Να γραφτείτε και στους οικολόγους.
Ε, φαντάζομαι της Θάτσερ θα ήταν λαμαρίνα σμιλευτή.
Ε; Στάσου, δεν μας αρέσει το γυναικείο στήθος επειδή θα θέλαμε να είχαμε γυναικείο στήθος οι ίδιοι. Για να μην επεκταθώ σε τι άλλο μ' αρέσει προσωπικά στις γυναίκες και γίνει ακατάλληλο το σχόλιο (όχι jesus, δεν εννοώ τη φλαμούτζα).
Βλ. και φεστιβάλ χοληστερίνης.
Νταξ, εσείς (φαντάζομαι) τώρα χαίρεστε τους κοιλιακούς που σκάνε μύτη δεξιά αριστερά! Κάτι θα προσφέρει η άνοιξη και στα δικά σας μάτια, δεν μπορεί!
Κι όμως πρόλαβα να δω ότι υπήρξε μοντάρισμα... Χεχεχε! (Το τελευταίο ακούστηκε σατανικό)
Αφήστε όλα τα βυζάκια ν' ανθίσουν, άνοιξη έχουμε!
Μην έρθεις γιατί οι καταχωρήσεις στο ίντρανέτ μας δεν μοντάρονται και θα φρικάρεις.
Allivegp ευχαριστώ, αλλά οι ορισμοί μου πια είναι λίγοι και μακριά μεταξύ τους τον τελευταίο καιρό. Το σλανγκομεροκάματο να βγαίνει...
Το συνεχίζεται ήταν απειλή. Η καταχώρηση ήταν αντίποινα σε αυτήν του Χότζα. Μια ισορροπία του τρόμου μόνο θα τον σταματήσει...
Ο Χάμπος Παχατουρίδης (αυτό ήταν το όνομά του) μπορεί να ήταν χειρονάκτης μάστορας, αλλά δεν είναι αυτή η ακριβής ιστορία του.
Έφυγε από την Τραπεζούντα και πήγε με το βαπόρι απέναντι, στην Σεβαστούπολη, για δουλειά. Ο πρώτος διωγμός τον βρήκε εκεί και ήταν αρκετά έξυπνος να καταλάβει ότι τέλειωσε από χαΐρι ο ελληνισμός στον Πόντο. Παιδιά-σκυλιά δεν είχε, μάζεψε τα τσαμασίρια του και την έκανε για Ελλάδα.
Ήρθε στον Πειραιά αλλά η τύχη του τό ’θελε να μην τις γλυτώσει τις αναταραχές. Ένα μήνα μετά, το δίπατο που δουλεύει σαν εργάτης (χτίστης, πλακάς, τζακάς, ό,τι τον ρωτούσαν έλεγε ότι το ’ξερε μπας και βγάλει κάνα μεροκάματο) το ρίχνουν οι Σύμμαχοι στον βομβαρδισμό του 1916· αυτός γλυτώνει μ’ ένα σπασμένο πόδι και κάτι ψιλά.
Μέσα στο νοσοκομείο τον επιστρατεύουν και τον βάζουν στο 22ο Σύνταγμα της 5ης Ταξιαρχίας να πολεμήσει για τον Βασιλιά. Λίγο η τύχη, λίγο το άχρηστο πόδι του, λίγο το μυαλό του, καταφέρνει τον λοχαγό του και τον στέλνει μεταφραστή ρωσικών και τουρκικών στην ταξιαρχία απ’ όπου τον παίρνουν πακέτο για το Κράτος της Θεσσαλονίκης με μια αντιπροσωπεία συνομιλιών με τον Βενιζέλο.
Ξημερώματα παραμονής χριστουγέννων 1917 (με το παλιό ημερολόγιο) η αντιπροσωπεία φτάνει στην Θεσσαλονίκη και εγκαθίσταται στο προξενείο της Ουρουγουάης, της μοναδικής ουδέτερης χώρας που κρατά ακόμα διπλωματική αποστολή στην πόλη (τι αποστολή, ένας μιγάς εμπορικός ακολουθος ήταν όλος κι όλος, έμενε λέει για κάτι συμφωνίες καφέ με την Πύλη και το Μοναστήρι που είχαν κοπεί στη μέση λόγω του πολέμου, άλλο που του είχε κλέψει το μυαλό μια δεκαεφτάχρονη Σμυρνιά με μάγια και ξόρκια και τον είχε να κλαίει σουρωμένο κάθε βράδυ στην πόρτα της, διαφορετική ιστορία αυτή).
Κατά το βραδάκι γέμισαν οι πιτσιρικάδες τους δρόμους για τα κάλαντα, φτάσανε και στα καπνομάγαζα, χτυπήσανε και στην πρεσβεία. Ο Χάμπος έκανε λίγο λούφα και παραλλαγή και καθόταν να τα χαζεύει. Ο εμπορικός ακόλουθος είχε ήδη αρχίσει να σουρώνει με τα σεκλέτια του και τα μαράζια του, τού δωσε τα κλειδιά και την έκανε για το συνηθισμένο του προσκύνημα: ταβέρνα, τεκές, μπουρδέλα και στο τέλος η κλειστή πόρτα της Αϊσέ.
Κι ήταν κι εδώ η τύχη που χτύπησε την πόρτα, με το χέρι ενός μικρού παιδιού. Ανοίγει ο Χάμπος και βλέπει ένα παιδάκι μόνο του, ούτε καραβάκι στα χέρια ούτε καλάθι με κουραμπιέδες από τα κάλαντα, ούτε μιλιά. Μόνο τα μάτια του κάτι του είπανε. Κάπου τα είχε δει αυτά τα μάτια. «Ντο θες τζάνεμ;» το ρώτησε. Το παιδί κάτι μουρμούρισε στα σπανιόλικα. Του Χάμπου του ήρθε κεραμίδα. «Από πού είσαι μικρέ;» «Κωστάντζα». «Τον πάπα σου πώς τον λένε;» «Φερνάντο» απάντησε ο πιτσιρικάς κι έκανε να φύγει. «Φερνάντο;» τραύλισε ο Χάμπος. «Λουίς Φερνάντο; Είσαι ο γιος του Λουίς Φερνάντο; Δηλαδή...» ακούμπησε στον τοίχο που ξαφνικά έφερνε βόλτες γύρω από το ζαλισμένο κεφάλι του «ο Λουίς Φερνάντο είναι ο πατέρας σου;»
[συνεχίζεται]
Αν ενδιαφέρεστε πργαματικά να μάθετε πού πάνε τα λεφτά δείτε το EuroBillTracker για ευρώ ή το where’s George για δολάρια. Enjoy!
Μισό λεπτό. Λες ότι ένας μιλημένος παράγοντας της πόλης σκότωσε κάποιον επειδή έχτισε σαν μάστορας παράνομα σπίτια που δεν ήταν καν δικά του; Τι είναι αυτό, σαλονικιώτικη Νύχτα των Δικαστών;
Αααααααχχχχαχαχαχαχα! Ωραία έκφραση! Αλλά τους ξέρω εγώ αυτούς που γαμήσανε... :-)
Και αν σε παίρνει, βάλ’ την να σου διηγηθεί πού τη γνώρισες.
Έτσι, σκληρός.
Με την μεταφραστική ομάδα trelo pareaki καμία σχέση;
Ναι βρε mes, μην άγχεσαι, το λήμμα δεν το έχω ακούσει (και δεν το βαθμολόγησα ακόμα) αλλά ο ορισμός είναι πλήρης και κατατοπιστικός, ως συνήθως (5*). Και η βαθμολογία δεν είναι και τόοοσο σημαντική (χεχεχε, για λίγο σε πέρασα στα τσαρτς, ζήλια-ζήλια μουαχααχαχα!).
αμφ-ο-rear-άρισμα;
Χεχε, ωραία έκφραση!
Τώρα να πω ότι το νά 'χαμε να λέγαμε (βαρκούλες αρμενίζανε) το έχω εδώ και πέντε μήνες στο πρόχειρο και σας παρακαλώ να με περιμένετε ή θα φανώ σαν εκείνους που βγάζουν με θράσος έναν κώνο και κρατάνε ρεζερβέ μια θέση πάρκινγκ;