Comments by johnblack (1856)
Showing 961-990 from 1856
παω με τα κακά μου (κοιτα να δεις ρε πστ που θα μου κολλήσει να ξεκινάω κ γω με μικρό)
οι γιαγιούμπες όμως;
Δεν νομίζω ότι αφορά σε ότιδήποτε το «κερί». Η μαρμελάδα είναι ένα υλικό συνεκτικό και αν στουμπωθεί σε τρύπα την φράζει αεροστεγώς. mes
Tώρα το είπες καλή μου, και με άφησες και εκτέθηκα... Κοίτα να δεις που μια ο ένας μια ο άλλος μ έκαναν κι άλλαξα γνώμη αλλά τώρα που τοποθετήθηκες εσύ εννοείται επιστρέφω στην αρχική μου θέση :Ρ
- Στος, το μπούμπειο τα αυτιά σου τα πέτσινα πρέπει να προστεθεί ως 4. μετά το «περήφανος στ' αυτιά». Με την άνεσή σας.
@ vik, περί του σουρεάλ της εκφράσεως. Κλίνω και γω εν τέλει στο οτι οι εμπνευστές της είχαν κατά νου την εξίσωση μαρμελάδα = κερί αυτιών. Αλλά (γιατί παντού υπάρχει ένα αλλά): Στην πορεία αυτό ξεχάστηκε, και οι περισσότεροι που την χρησιμοποιούν την εκλαμβάνουν απλά ως ένα νοστιμούτσικο τιραμισού. Η έκφραση δλδ ακούγεται σουρεάλ, πλέον. Κι αυτό έπρεπε να επισημανθεί και να καταγραφεί. Ούτως ή αλλως, και ο Σουρεαλισμός ξεκινά από το Αντικείμενο, το οποίο όμως εμπλέκει σε παράδοξες και πρωτοφανέρωτες σχέσεις. Σε αντίθεση πχ με τον Αφηρημένο Εξπρεσσιονισμό.
Και να σε πω βρε μπουμπι, τι ακριβώς κάνεις; Το γύρο του κόσμου σε 80 μέρες;
Δε νομίζω ρε φίλε... Το γράσο είναι που παραπέμπει καρφί στο κερί των αυτιών, όχι η μαρμελάδα (που μπορεί εκτός από κίτρινη βερίκοκο να είναι και κόκκινη με φρούτα του δάσου κλπ). Πόσο μάλλον η μερέντα, που καμία χρωματικά σχέση με το κερί δεν έχει.
Αν πίστευα πως μαρμελάδα = γράσο, τότε δν θα το ανέβαζα, υπάρχει ο ορισμός του Γκατς που είναι πληρέστατος.
Και ο πλέον συνηθισμένος τύπος της έκφρασης, είναι το «τη μαρμελάδα την τρώμε, δεν τη βάζουμε στ' αυτιά». Αντίθετα, δεν έχω ακούσει ποτέ το «βγαλτη μαρμελάδα απ' τα αυτιά σου» (κατά το «βγάλτο γράσο»)
Η απομυθοποίηση είναι μυθοποίηση απ' την πίσω πόρτα.
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο ορισμός για τα μπιτσιάνι είναι κάπως παραπλανητικός. Το «μπιτσιάνι» (αν δεχθούμε οτι υπάρχει ως σλανγκιά) σημαίνει όχι το ποιοτικό και το καλόγουστο αλλά το δευτεροκλασάτο με μια επίφαση γκλαμουριάς.
που παλιά τη λέγαμε φλωρίτζιναλ (δν ξέρω αν παίζει και τώρα ακόμα)
Τώρα αυτό θα κατέβει;
@ μες. Για την κατανάλωση τα έχουμε πει αναλυτικά και εδώ στο ό,τι βλέπετε. Είμαι εντελώς τελείως αντικαταναλωτικός τύπος και γι' αυτό με άρεσε και ο Δεκέμβρης, που επέφερε ένα ρήγμα στην καταναλωτική μας συνείδηση.
Και εννοείται πως ψωνίζω μαϊμούδες. και σώβρακα Κάλβιν Κλάνει 3 ευρώ τα 5, και γυαλία περιπτερέημπαν κι οτι θες. Κάποτε ένας φίλος μου είχε φέρει κι ένα μπέρμπερις κλασικό κασκόλ από καλάθι στην Τουρκία. Το φόρεσα λοιπόν και βγήκα ραντεβού. Όταν η τύπα με ρώτησε «είναι αυθεντικό» της είπα «όχι κι αν σ' αρέσει».
Όχι φίλε Λαμόγιε, δεν αναφερόμαστε (νομίζω συμφωνεί κι ο Χαν) μόνο στην «επάρατη» ΕΟΚΑ Β' αλλά και την ορίτζιναλ, την ΕΟΚΑ Α'. Υπάρχουν αρκετές σοβαρές μελέτες για το Κυπριακό που υποστηρίζουν αυτή τη θέση της διπλωματίας. Οτι δλδ με τους μαθητές που πέταγαν πέτρες στους στρατιωτες και τις άλλες παλικαριές, το μόνο που καταφέραμε ήταν να φοβίσουμε τους εγγλέζους, οι οποίοι αβάνταραν εν συνεχεία την τουρκική μειονότητα ως αντίβαρο στη δική μας δράση. Διαίρει και βασίλευε. Αν είχαμε κάτσει φρόνιμοι, τώρα μπορεί τα ελληνικά σύνορα να έφταναν στον Απόστολο Ανδρέα της Καρπασίας.
Και για να χαλαρώσουμε λίγο, επειδή πολύ το σφίξαμε το πράμα:
«Υπάρχει σίγουρα ένας άλλος κόσμος. Το ζήτημα είναι πόσο μακριά βρίσκεται απ' το κέντρο και μέχρι ποια ώρα μένει ανοιχτός!»
Τάδε έφη τιραμισουρεαλιστικώ τω τρόπω Γούντι Άλεν.
Ή θα μπορούσε να υπάρχει κι ένα καθεστώς απόλυτης διαφάνειας. Να ανοίγει δλδ ένα παράθυρο όπου να μπορεί να δει ο καθένας ποιοι άλλοι χρήστες ψήφισαν τον ορισμό του και τι βαθμό έβαλαν.
@ Khan. Ναι, το propaganda γραμματικώς είναι γερουνδιακό (λατινικό ρηματικό επίθετο που αντιστοιχεί στα ελληνικά εις -τέος). Το χρησιμοποιεί συχνά ο Κικέρων στις προτροπές του προς τον Καίσαρα για την ανασυγκρότηση της Res publica.
Για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Διάβασα πρόσφατα αυτό εδώ το βιβλίο της Κατερίνας Δαλακούρα, απ' το οποίο αντιγράφω το ρεζουμέ:
«Τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να βασίζονται σε μια ηθική και μεταφυσική θεώρηση του ατόμου που υπερβαίνει ως προτεραιότητα οτιδήποτε άλλο. Αυτή η θεώρηση δεν μπορεί να υποστηριχθεί αντικειμενικά. Η πίστη στην ιερότητα του ανθρώπου και και της ανθρώπινης ελευθερίας δεν είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί πως αξίζει. Είναι, όπως όλα τα ιδανικά, ζήτημα πίστης, την οποία είτε έχουμε, είτε όχι. Αυτό είναι το βέλτιστο που μπορούμε να κάνουμε αναφορικά με τα ανθρ. δικαιώματα: να ξεκινήσουμε με ένα αξίωμα που θέτουμε αυθαίρετα, αποδεχόμενοι πως δεν μπορούμε να το αποδείξουμε».
Υποστηρίζοντας τα ανωτέρω, η συγγραφέας θέτει εαυτήν ενάντια στην καθαρά αντι-μεταφυσική θεώρηση των Richard Rorty και John Rawls, μέγιστων σημείων αναφοράς στη συζήτηση για τα ανθρ. δικαιώματα.
Απαντώ μόνο για τη δουλεία και για το αν οι λευκοί ρατσιστές θα άλλαζαν απόψεις.
Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα απόψεων και κοσμοθεωρίας. Υπάρχει και η οικονομία. Σε μια ιστορική οπτική, το δουλοκτητικό σύστημα της αρχαιότητας (Ελλάδα - Ρώμη) ατόνησε βαθμιαία και εγκαταλείφθηκε, λόγω του οτι ήταν οικονομικά ασύμφορο, μη προσοδοφόρο. Όχι έπειτα από κοινωνικούς αγώνες. Μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες, αντικαταστάθηκε, στο Μεσαίωνα, από το σύστημα της δουλοπαροικίας, αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ανακριβώς φεουδαλικό σύστημα. Ο δούλος δεν έχει κίνητρα για να αποδώσει παραπάνω, ενώ ο δουλοπάροικος (serf) που καλλιεργεί ένα κομμάτι παραχωρημένης γης. Η αντικατάσταση του δούλου από τον κολίγο, και αργότερα το μισθωτό εργάτη, δεν είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εξανθρωπισμού και εξημέρωσης των ηθών. Απλά, η κυριαρχία και η εκμετάλλευση αλλάζουν πρόσωπο, αλλάζουν τα μέσα τους για να εξυπηρετήσουν λυσιτελέστερα τους σκοπούς τους. Αυτά τα λέει μ.α. και ο μαρξιστής Perry Anderson, ηγετική φυσιογνωμία της βρετανικής New Left.
Πλάκα πλάκα, το σύστημα βαθμολόγησης του αυτοκτό έχει ένα point. Nα καταργηθούν τα αστεράκια κι όποιος γουστάρει να γράφει το βαθμό του στα σχόλια. Για κοιτάχτε το.
Noμίζω πως αυτό συμβαίνει με όλα τα δισύλλαβα κοινότυπα ονόματα, που αναδίδουν μια δευτεραντζοσύνη, μια βητοσύνη να το πούμε έτσι. Λόλα - Λίτσα - Νίτσα - Μίτσα - Γωγώ κ.ο.κ. Βλ. σχετικά και μπέκα.
Γι' αυτό και οι διάφορες πλουσιέξ, βουπουδίτσες, δαπιτοφέρνουσες, επιλέγουν ονόματα πολυσύλλαβα, ασυνήθιστα, ενίοτε και με μια αρχαιοελληνική εσάνς: Κωνσταντίνα, Αλεξάνδρα, Ρωξάνη, Εριέττα κλπ.
Εννοείται πως εμείς αγαπάμε δισύλλαβα κι όποιος έχει αντίθετη γνώμη τον προκαλώ σε σλανγκομαχία στις Τρεις Γέφυρες.
Καλή μου Μεσούλα, το πουκαμισάκι που φόραγα στη συνάντα (αν θυμάσαι τώρα), ήταν αριστοτέλι μπιτσιάνι! Το οτι το φοράω όμως, δεν με εμποδίζει να αυτοσαρκάζομαι και να γελάω με τη φτηνοποιότητα και τη δηθενιά τους, νομίζω;
(Αρχίζω απ το τέλος)
@ τζιζους. Για τους Ντοράκηδες καλά τα λες (πρέπει να ανέβει αυτό, άσχετο) και δε νομίζω πως διαφωνεί κανείς σε κάτι. Για Σίλβιο όμως, επειδή έχω και φίλους στο Ιταλία που μου μεταφέρουν το κλίμα, έχω να πω το εξης. Ο άνθρωπος αυτός έδωσε μια άλλη δυναμική, έναν τόνο, μια πνοή σε μια ιταλική Δεξιά, η οποία, ως Χριστιανοδημοκρατία, κυβερνούσε τη χώρα για σχεδόν 50 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να εμπνεύσει πραγματικά τον κόσμο που την ψήφιζε, να αποσπάσει την ενθουσιώδη και ολόθερμη συμπαρασταση του. Πολύ απλά, ο κόσμος ψήφιζε Χριστιανοδημοκράτες μόνο και μόνο επειδή φοβόταν την Αρκούδα. Το ΚΚΙ διατηρούσε βέβαια τα ποσοστά του, γύρω στο 30%, ποτέ όμως πριν την Πτώση του Τείχους δεν μετείχε στην Κυβέρνηση (ενώ κάτι προσπάθειες να μπει νερό στο κρασί και ευρωκομμουνισμός κλπ κατέληξαν σε δολοφονία Μόρο κλπ). Η Δεξιά λοιπόν κυβερνούσε, ήταν όμως άχρωμη, άοσμη και βαρετή. Με τον Σίλβιο αυτό φαίνεται να έχει αλλάξει.
@ λαμογιο. Το γραπτό σου (αλλά και η επιλογή του λήμματος) δείχνουν πως ηθικολογείς. Επέτρεψέ μου να τρέφω μεγάλη δυσπιστία απέναντι στην Ηθική και να είμαι περισσότερο προσηλωμένος στους εκάστοτε συσχετισμούς δυνάμεων.
- Όσον αφορά την υπεράσπιση εκ μέρους σου του Μπούμπι. Τα παραδείγματα που φέρνεις είναι ατυχή, κττμγ. Δεν έχουν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη περίπτωση, π.χ. ο γιατρός που πληρώνεται για να θεραπεύσει κλπ. Το κάθε τι που λεμε, προϋποθέτει ένα συγκεκριμένο context. Τίποτα δεν λέγεται εν κενώ. Κάθε περίπτωση κρίνεται ad hoc, δίχως αναγωγή σε γενικής ισχύος κανόνες. Εν προκειμένω, σ' ένα ιντερνετικό περιβάλλον, αν κάποιος έχει καταλήξει οτι κάποιος άλλος συνομιλητης είναι Τρολ, τότε πολύ απλά δεν ασχολείται καθόλου μαζί του, δεν του δίνει τροφή για να συνεχίσει να τρολιάζει και να γαμάει τα νεύρα των άλλων. Τον αγνοεί μέχρι το τρολ να βαρεθεί. Εδώ στο σλανγκ οι παλιοί χρησιμοποιούν και την έκφραση «τάιζε τους καβουροσλανγκόσαυρους, όχι τους τρολαίους». Ο κύριος μπούμπς όμως, αν και επανειλημμένα έχει δηλώσει οτι δεν θα ξανασχοληθεί ποτέ με λήμματα / ορισμούς / σχόλια δικά μου, συνεχώς κωλοτρίβεται να μου απαντά και να με κατακεραυνώνει / αποστομώνει / βάζει στη θέση μου. Εμένα με διασκεδάζει αφάνταστα αυτό και γουστάρω αυτό το παιχνιδάκι, απλά το επισημαίνω σε σένα που είσαι νέος και επειδή τέθηκε θέμα συνεπειας.
- ο γκάντι είναι μυθοποιημένος ως εκεί που δεν πάει άλλο, μια Ιερή Αγελάδα που όλοι οφείλουν να προσκυνούν. Και η άποψη πως αυτός μόνος απελευθέρωσε μια χώρα (έτσι τουλάχιστον αφήνεις να εννοηθεί) με συγχωρείς αλλά είναι κάπως αφελής. Οι βρετανοί θα την έκαναν ουτως ή αλλέως απ την Ινδία, διότι δεν είχαν κέρδος απ' αυτή την ιστορία. Δεν τους φόβισε ένας ξυπόλητος.
- Και για τους μαύρους τέλος (τους συνονόματούς μου). Ρωτάς αν ήταν ηθικό να αντιμετωπίζονται ως πράγματα. Και σου απαντώ ευθέως, ΝΑΙ ΗΤΑΝ. Σύμφωνα πάντα με τις τότε κρατούσες αντιλήψεις περί ηθικής. Αλήθεια, πόσοι έχουν κάτσει ποτέ να ασχοληθούν και με την alteram partem, να ακούσουν τον θεωρητικό αντίλογο των δουλοκτητών; Αυτοί υποστήριζαν μια πολύ συγκροτημένη Πατριαρχική Ηθική, άλλωστε αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε Δουλεία, τότε ήταν απλώς το Πατριαρχικό Σύστημα. Ψάξτο λίγο αν έχεις χρόνο. Προσπάθησε να δεις τα πράγματα με το ψυχρό μάτι του ιστορικού.
Πίστεψέ με, είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα να αποβάλλεις προκαταλήψεις χρόνων σχολικής κατήχησης, νιώθεις σαν να βγάζεις την τσίμπλα απ' τα μάτια. Να αποβάλουμε τα στερεότυπα. Π.χ. η Εθνική Αντίσταση ήταν Καλή και Τέλος. Ναι, αλλά γιατί; Τι πραγματικά έγινε; Ήταν απαραίτητη; Μήπως τελικά υπήρχε κι άλλος δρόμος; Μήπως ο αγώνας της ΕΟΚΑ του 55-59 στην Κύπρο, ο ένοπλος και βίαιος, ήταν αχρείαστος και εν τέλει βλαπτικός για την υπόθεσή μας; Μήπως μια ειρηνική και διπλωματική τακτική - προδοτική κατά ορισμένους θερμοκέφαλους - θα ήταν πιο προσοδοφόρα;
Και η ανισότητα ήταν και θα είναι ο κανόνας, μέχρι τουλάχιστον την Δευτέρα Έλευση (με συγχωρείς, την έλευση της Αταξικής Κοινωνίας ήθελα να πω). Το δουλοκτητικό σύστημα, κατά τη μαρξικό σχήμα της διαδοχής των καθεστώτων, δεν είναι λιγότερο καταπιεστικό από το κεφαλαιοκρατικό που λουζόμαστε σήμερα. Το οποίο όμως και γω και συ το αποδεχομαστε και πάμε κάθε πρωί στη δουλειά μας σαν ξύλινα πειθήνια ανθρωπάκια, αντί να βγούμε να τα διαλύσουμε όλα. Στα λόγια όλοι πρώτοι είμαστε.
Εννοείται όλα αυτά φιλικά, και χαίρομαι για την κουβέντα.
βουβι με απαγοητεύεις :( κι εγώ που νόμιζα οτι όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μου...
@ patsis. εδώ ρε φίλε ο άλλος έχει ολόκληρη συγγραφική ομάδα, τι Ναπολέοντα που βγαίνει μόνο στις εκλογές, τι Μαραντόνα, τι δεν θυμάμαι τι άλλο, να μην έχω και γω το κατιτίς μου; Είμαι διχασμένη προσωπικότη, αυτό μόνο τέλος.
Και να σκεφτείς ρε γμτ μου, οτι σε λίγο όλες αυτές οι ωραίες στιχομυθίες δεν θα υπάρχουν μα τον Τουτάτη, όνειρο μιας πεταλούδας μαϊμού, θα σβήσουν σαν το κρατίδιο της Κομμαγηνής που απέμεινε βοσκής τόπος για τις γκαμούζες...
ο αναρχοφασιστής που μας δουλεύει με τους περίπλοκους πνευματικούς του αυνανισμούς
Aν πάει σε μένα (που το ελπίζω), εχω να πω οτι δύσκολα θα μπορούσε κανείς να είναι πιο εύστοχος! Εύγε, sincerely!
Aφελής ερώτηση τώρα: ένας που ασχολείται με έναν αυνανιστή, πόσο πιο αυνανιστής είναι;
Οι οροι σοφιστής / σοφιστεία / σόφισμα κλπ καλό είναι να χρησιμοποιούνται με περίσκεψη και γνώση, και όχι ως κλισεδιάρικα συνθήματα για να καταδικάσουμε άκοπα συλλογισμούς που δεν μας βολεύουν.
@ Λαμογιο. Στα δύο μεγάλα post έθιξες σειρά ενδιαφερόντων θεμάτων, επί των οποίων θα μπορούσαμε να συζητάμε επ' άπειρον, όπως π.χ. το ακανθώδες θέμα του agent provocateur (προβοκάτορα) για το οποίο η νομική επιστήμη ακόμα συζητά με πάθος, αν θυμάμαι καλά... Ίσως σε κάποια συνάντα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά.
Τώρα για Μπερλουσκόνι, κι επειδή έχω βαρεθεί να ακούω τους πάντες να τον βρίζουν και να υψώνουν ουρανομήκεις κραυγές αγανάκτησης για τα πεπραγμένα του, έχω απλά να πω οτι κι εγώ κι εσύ κι οποιοσδήποτε, το ίδιο ακριβώς θα έκανε στη θέση του. Εφόσον ΜΠΟΡΕΙ. Μάγκας ο ιταλιάνος, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Πολύ μελούρα ο ποιητής σου bubi μου, μετά σεγχωρήσεως. Κάτι τέτοια μανιφέστα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο - προς το παρδόν τουλάστιχον - όπως και τα αγάλματα του Στάλιν και άλλων ηγητόρων του κουμουνισμού που τα συγκέντρωσαν σε ένα θεματικό πάρκο ως αξιοθέατα-απολιθώματα για τους τουρίστες.
Και η Τάξη δεν είναι και Τόσο Κακό Πράγμα.
Η μπάντα του Τιτανικού έπαιζε λένε μέχρι που το πλοίο βούλιαξε, απτόητη. Και οι Λονδρέζοι μετά τους λουφτβαφικούς βομβαρδισμούς πήγαν κανονικά στις ερειπωμένες βιβλιοθήκες κι έψαχναν βιβλία, σαν να μη τρέχει κάστανο.
Αλλά και το Χάος είναι μια Τάξη. Η Τάξη του Χάους,
Πρβλ. και το ηρακλείτειο «εἰδέναι δὲ χρὴ τὸν πόλεμον ἐόντα ξυνόν, καὶ δίκην ἔριν, καὶ γινόμενα πάντα κατ᾽ ἔριν καὶ χρεών»...
@ Bubis. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ανοίξουμε ΚΑΙ αυτή τη συζήτηση, επειδή όμως όπως έχεις καταλάβει τσιμπάω, θα σου απαντήσω. ΝΑΙ ο Άιχμαν έκανε το καθήκον του. Κι αν οι Γερμανοί είχαν νικήσει τον πόλεμο, κάποιων άλλων τα κουφάρια θα κρέμονταν από σχοινιά ένα ξημέρωμα, εκείνων που κατέστρεψαν τη Δρέσδη και έριξαν τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία... «Η Ιστορία προκειται να είναι επιεικής μαζί μου, διότι σκοπεύω να τη γράψω», είχε πει νομίζω ένας κοντός παχύσαρκος και καραφλός τύπος με ένα πούρο σαν καυλί μονίμως μες στο στόμα του...
Χαίρομαι που γινόμαστε πολλές οι δικηγόρες εδώ μέσα!
Τεσπά, έτσι όπως τα λες είναι, αν υπάρχει βούληση πάντα κάτι μπορείς να βρεις, από κάπου μπορείς να πιαστείς. Δεν νομίζω όμως πως είναι εκεί το θέμα.
Το θέμα μας είναι η βουλγαράκειος ρήση, έτσι σκέτη-νέτη, διατυπωμένη υπό μορφήν αξιώματος. Πέραν του όποιου παρασκηνίου και των όποιων πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων. Και ως αξίωμα είναι, φοβάμαι, ακλόνητο.
Φίλε ΜεγαλοΕργολάβε (σου υπενθυμίζω έτσι εκείνο το λήμμα που πρεπει ρε πστ να ανεβάσουμε κάποτες), αν και όπως έχω ξαναπεί η τυπική λογική δεν είναι το φόρτες μου (ένας κχαν μας σώνει μόνο) θα σε πω τα εξής:
Ο συλλογισμός σου, φοβούμαι, εκκινεί απο λανθασμένη αφετηρία.
Το Νόμιμο είναι εξ ορισμού, a priori Ηθικό. Εντός βεβαίως της ορισμένης δικαιικής τάξης. Αν το αρνηθούμε αυτό, κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στο Χάος (όχι οτι έχω κάτι με το Χάος, κάθε άλλο μάλιστα, απλώς εξηγώ).
Το Ηθικό όμως, δεν είναι απαραίτητα Νόμιμο.
Διότι το Ηθικό είναι Υποκειμενικό. Ο καθείς το ορίζει κατά τις πεποιθήσεις, αξιολογήσεις, κοσμοαντιλήψεις, ιδέες του κλπ.
Ο καθένας και με τη δική του προσωπική Ηθική. Όπως ακριβώς με τις Γνώμες και τις Κωλοτρυπίδες, ίνα θυμηθούμε την ρήση του Ακαθάρτου Χαράλαμπου (Dirty Harry).
Αντίθετα, το Δίκαιο, εντός της εκάστοτε νομικοπολιτικής ενότητας, είναι εξ αντικειμένου. Το Δίκαιο νοείται μόνον ως Θετικό, Θετό δίκαιο. Το Φυσικό Δίκαιο είναι ένα νεφελώδες μόρφωμα, εξολοκλήρου μεταφυσικό.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός. Αν και οι μάχιμοι νομικοί του σάιτ θα μπορούσαν να σε διαφωτίσουν ακόμη καλύτερα, καθότι εγώ είμαι παροπλισμένος.
όχι δεν είναι, αλλά περιμένουμε τη σεντονιά του τζίζους
Και ουδέτερο: το πικέ.
Υπάρχει επίσης και το σκαφτό χτύπημα ή σκαφτή: χτυπάς την άσπρη (στο αμερικάνικο βιλιάρδο συνήθως) με τέτοιο τρόπο ώστε να σηκωθεί στον αέρα, υπερπηδώντας τυχόν εμπόδια (μπίλιες του αντιπάλου) και να χτυπήσει το χρώμα που θες. Εννοείται πως σκαφτό παίζει μόνο σε συνοικιακά σεφαιριστήρια και πιο πολύ για το τζερτζελέ. Δε στέκει σαν επίσημος κανόνας. Το σκίσιμο τσόχας δύσκολα αποφεύγεται.