αρνησίθεος

«Είμαστε όλοι άθεοι όσον αφορά στους περισσότερους θεούς στους οποίους η ανθρωπότητα έχει ποτέ πιστέψει. Μερικοί απο μάς απλά πηγαίνουν και έναν θεό πιο πέρα».
(Richard Dawkins, ημίθεος και βάλε)

υπεραξία: η αξία η παραγόμενη από τον μισθωτό εργάτη μετά το πέρας του χρόνου εργασίας του απαραίτητου για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. να μην συγχέεται με το κέρδος, που είναι απλά η μηχανιστική αφαίρεση της τιμής πώλησης από το κόστος παραγωγής του εμπορεύματος.

σειρά σου, τζονμπλάκ.

Χρησιμοποιώντας μαρξυστικά επιχειρήματα περί υπεραξίας, ο Ηλίας Πετρόπουλος είχε αποδείξει ότι οι εργάτες, μαλακιζόμενοι, παράγουν αξία. Δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο, πάνε χρόνια που το διάβασα.

lol μπερδεύετε το τόπικ σχολιασμού!!! Μπερδεψιματίες

φιρί-φιρί το πας να κάνεις το μαρξυσμό λήμμα μου φαίνεται...:ΡΡΡΡΡ

κ να ρωτήσω κάτι, με όλο το σέβας, μπλαμπλαμπλα κτλ.
είναι δυνατόν μια λέξη για την οποία ο ορίζων αδυνατεί να βρει παράδειγμα με αργκοτική χρήση της γλώσσας να είναι αργκό;;;

κατά τη γνώμη μου είναι θεμελιώδες κριτήριο το παράδειγμα. αν η γλώσσα είναι κυριλέ, ο ορισμός είναι ελλειπής κ η λημματοδότηση αν μη τι άλλο μη δικαιολογημένη.

- Ωρε μανάραμ', αρνίσ'ι'θεος;
- μπεεεεεε!

Εγώ άλλο πρόβλημα έχω: μπορεί να θεωρηθεί σλανγκ μια λέξη σαν τον «μαρξυσμό» που αποτελεί ορθογραφική παραλλαγή δόκιμου όρου και εμφανίζεται μόνο στον γραπτό λόγο; Πχ κυνοβούλιο και πολλά άλλα που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς λημματοφραγήσει…

κατ' εμέ όχι...

Εδώ συμφωνούμε. Μόνο τρυκ αστειάτορα μπορεί να αποτελέσει στον προφορικό λόγο: «Μαρξυσμός, το ξι με ύψιλον», «γκρηνιάρης το γκρι με ήτα», «Εύκωλος το κω με ωμέγα» κοκ

Καραλώλ @ BuBonic

Τώρα αυτό θα κατέβει;

δεν έχουμε συζητήσει, απλά ας αναφέρω ότι συνήθως αυτά που κατεβαίνουν κατεβαίνουν γιατί «βλάπτουν» κατά κάποιαν έννοια το σάιτ, ή τουλάστιχον προσπαθούμε να έχουμε αυτό το κριτήριο. γενικά υπάρχει ανοχή σε αυτά που ίσως να μην έχουνε θέση, αλλά δεν «χαλάνε» το σάιτ.

Σε κείμενα της πατερικής γραμματείας όντως ο άθεος έχει αυτήν την έννοια, όπως λέει ο Λαμόγιος. Λέγεται και δύσθεος. Όμως στην μοδέρνα εποχή, άθεος λέγεται κυρίως αυτός που δεν πιστεύει στον Θεό. Ο πιστεύων και στεκόμενος εναντίον λέγεται πιο πολύ αντίθεος.

Θα έλεγα:

αγνωστικιστής: Αυτός που θεωρεί ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε την ύπαρξη ούτε την μη ύπαρξη του Θεού. Συνεπέστερος φιλοσοφικά.

άθεος: Πολλές σημασίες: 1. Όταν διακρίνεται από ον αγνωστικιστή είναι αυτός που είναι σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, έχει την αθεΐα τρόπον τινά ως δόγμα, περιβεβλημένη με μια οιονεί θρησκευτική πίστη. 2. Μπορούμε να πούμε συναφώς ότι άθεος είναι και αυτός που είναι μαχητικά εναντίον των θρησκειών, γιατί τις θεωρεί ως αλλοτριωτικές, τροχοπέδη στην πρόοδο κ.τ.λ. 3. Στην παραδοσιακή σημασία (λ.χ. ύστερη αρχαιότητα, βυζαντινή περίοδος) είναι αυτός που εναντιώνεται στον Θεό. Επίσης, όταν διακρίνεται από το αρνησίθεος.
Συνώνυμα: δύσθεος, αντίθεος. Σημειωτέον ότι ο διάβολος λ.χ. (εφόσον υπάρχει) είναι άθεος μόνο με αυτήν την έννοια, εφόσον κατά τα άλλα πιστεύει στον Θεό σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη.

αρνησίθεος : Όπως το θέτει ο Λαμόγιος.

Εις τους αιώνας των αιώνων, αατα

Lamogios, η αλήθεια είναι ότι στον σχολιασμό του «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό» είπες μερικά πράγματα με τα οποία συμφωνώ, πολύ καλύτερα απ' ό,τι θα τα έλεγα εγώ. Το παρόν όμως λήμμα δεν νομίζω ότι χωράει σ' αυτό το σάιτ (για το άλλο είμαι επίσης αρνητικός, αλλά όχι τόοοοσο σίγουρος ώστε να μιλήσω). Θα μου πεις, αν δεν έχουμε ορίσει τι είναι καταχωρίσιμο, με ποιο δικαίωμα μιλάω. Ε να ρε συ, δεν σου «κλείνει το μάτι» αυτή η λέξη, είναι κυριολεκτική, δεν χρησιμοποιείται από μια περιορισμένη πληθυσμιακή μειοψηφία, ακούγεται ok ακόμα και στα πιο σοβαρά ή σοβαροφανή περιβάλλοντα, ξέρω και 'γω;

Ωστόσο, δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω επί της ουσίας. Ο μακαρίτης ο Douglas Adams αυτοχαρακτηριζόταν radical atheist, ένας δικός του όρος για να δηλώνει με έμφαση ότι οριστικά δεν πιστεύει πως υπάρχει θεός. Κι αυτό γιατί πολλοί τον ρωτούσαν με αμφιβολία ή ελπίδα ή ό,τι άλλο, «Μήπως με την λέξη άθεος εννοείτε σκεπτικιστής;»

Και το βλέπω εγκεκριμένο το λήμμα. Και λέω αποκλείεται ποιος αδιαφόρησε για την άποψη του ιησού ότι το λήμμα δεν είναι για εδώ. Και πάω να δω ποιος. Και βλέπω τον ιησού. Βρε μας δουλεύεις εσύ;

Α, ναι, το λήμμα δεν είναι ούτε για πλάκα σλανγκ. Όχι κττμγ - αντικειμενικά, όποιον θεό και να ρωτήσουμε.

γενικά είπα ότι δεν κάνει για το σάιτ, οπότε αν κατέβει δε θα χάσει κ η βενετιά βελόνι (λεξικογραφικά), αλλά δεν το χαλάει κ όλας, οπότε δεν επείγει να κατέβει. και ναι, σας δουλεύω:Ρ

@κηαν: η ύπαρξη θεού είναι μη επαληθεύσιμη, οπότε η μόνη συνεπής στάση ενός θετικού επιστήμονα ή ενός θετικού μυαλού γενικότερα είναι η πίστη στη μη ύπαρξή του.

Άλλο είμαι άθεος άλλο δεν ξέρω τί ακριβώς είμαι αλλά είμαι καλά.

Η σχετική ο-Θεός-να-την-κάνει σλανγκιά είναι το άχριστος... αλλά είναι μαρξυσμός του χειρίστου είδους...

Η Βικούλα έχει διάφορα ενδιαφέροντα.
Μου θύμισε ότι ο ελληνικός όρος άθεος είχε χρησιμοποιηθεί στο κατηγορητήριο εναντίον του Σωκράτους, όπως και από τους Ρωμαίους εναντίον των χριστιανών! Επίσης, τον χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος.
Αρχικά στα αρχαία ελληνικά σήμαινε ασεβής, όχι άπιστος, αλλά υπήρχε και αυτή η τελευταία σημασία από τον 5ο αιώνα.
Στα αγγλικά και γαλλικά εμφανίζεται από τον 16ο αιώνα.
Πολλοί ιστορικοί ιδεών θεωρούν ότι η αθεΐα εμφανίζεται για πρώτη φορά στην νεωτερικότητα, αλλά νομίζω ότι δεν είναι πειστικοί. Οπωσδήποτε πάντως στην αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, ο όρος άθεος χρησιμοποιείτο κυρίως πολεμικά εναντίον κάποιου που θεωρείτο ότι είχε εσφαλμένη/ ασεβή άποψη περί Θεού. Τέσπα, το λήμμα δεν είναι σλανγκ με κανέναν θεό!

Παρεμπίμπταμπλυ, Ιησού, έχω την εντύπωση ότι ο αγνωστικισμός είναι συνεπής στάση. Η πίστη στην μη ύπαρξη είναι και αυτή μια πίστη. Αλλά αυτά τα θέματα είναι συνήθως ζήτημα ορισμού, λ.χ. τι ορίζει ο καθένας ως «αθεϊσμός», «επαληθεύσιμο», «πίστη» κ.ο.κ., οπότε δεν επιμένω.

«η πίστη στη μη ύπαρξη είναι μια πίστη»

ναι, οκ, αλλά το πρόβλημα τίθεται εξωτερικά κ γι αυτό χρειάζεται μια δόση πίστης. για την ίδια την επιστήμη δεν υφίσταται το πρόβλημα. ο αγνωστικισμός κατ εμέ είναι το προηγούμενο στάδιο της θετικής απόρριψης της ύπαρξης: δεν μπορώ να ξέρω, λέει ο αγνωστικισμός, κ αυτή η λογική το πάει παραπέρα, ανασκευάζοντας το «δεν μπορώ να ξέρω» στο «δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω», οπότε επιστημονικά η ύπαρξη θεού δεν μπορεί να γίνει βάση θεωρίας.

στην ουσία δεν λες ότι δεν υπάρχει, λες ότι εφ όσον είτε υπάρχει είτε όχι για σένα είναι το ίδιο το ερώτημα δεν σε απασχολεί.

Τζίζα, μ' όλο το σεβασμό που σου τρέφω ως εργοδότη, να διαφωνήσω με κάποια καίρια πράματα.

Οι επιστήμες που δεχόμαστε ως τέτοιες, βασίζονται σε συγκεκριμένες αρχές. Αυτές είναι απόψεις που για τον ένα ή τον άλλο λόγο θεωρούνται κατάλληλες, και η καταλληλότητα αυτή άλλοτε σημαίνει «προφάνεια», άλλοτε απλά τεχνική ευχρηστία και λειτουργικότητα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για απόψεις που απο τον ορισμό τους δέν είναι ποτέ επαληθεύσιμες! Είναι αρχές. Κάθε βάση θεωρίας είναι μή επαληθεύσιμη (εννοείται, απο την ίδια τη θεωρία). Η πίστη στην ύπαρξη ή την ανυπαρξία θεών (ότι κι' άν σημαίνει αυτό), είναι άποψη που μπορεί κάλλιστα ν' αποτελέσει βάση θεωρίας --μπορούμε να σκαρφιστούμε όσες τέτοιες θέλουμε.

Η τελευταία σου δέ πρόταση, «εφ όσον είτε υπάρχει είτε όχι για σένα είναι το ίδιο το ερώτημα δεν σε απασχολεί», συνοψίζει τη στάση του αγνωστικιστή, όπως την είχα προσωπικά ανέκαθεν κατανού.

Απο την άλλη, το καταπόσο κάθε «επιστημονική» θεωρία δέν έρχεται πακέτο με τη δικιά της μεταφυσική, είναι ένα ερώτημα που δυστυχώς περνιέται στο ντούκου στα γαμάτα μας δυτικά πανεπιστήμια. Μεγάλη κουβέντα, πού να μήν μπώ όμως...

αυτή την κουβέντα προσπάθησα να αποφύγω κ τα έγραψα έτσι:Ρ

να συμπεράνει ο ανυποψίαστος αναγνώστης, ότι δεν τα κατάφερς...

Πολλοί σημερινοί «νεοάθεοι» (Ονφρέ, Χάρρις, Ντόκινς, Βράσταμαν, κλπ) αισθάνονται αμφιθυμία στο να αυτοπροσδιορίζονται «ά-θεοι». Δηλαδή όσοι δεν πιστεύουν σε αστρολογία, μονόκερους και νεράιδες θα πρέπει να αποκαλούνται α-αστολόγοι, α-μονόκεροι και α-νέραϊδοι; Θεωρούν πιο δόκιμους τους όρους «θεϊστής» (όποιος ζει με την παραδοχή ύπαρξης κάποιας/ων θεότητας/ων) vs «αθεϊστής» (όποιος δεν νοιώθει ότι είναι απαραίτητη μια τέτοια παραδοχή). Θεωρούν δε τους αγνωστικιστές gay οπορτούνες ;-)

Θεέ μου -αν υπάρχει Θεός-, σώσε την ψυχή μου -αν υπάρχει ψυχή.-
(νομίζω Βολταίρος)

Kάποτε μου άρεσε ο Dawikins, αλλά τον βαρέθηκα, γιατί επαναλαμβάνεται... Let's say, είμαι άθεος, ΟΚ, αλλά το βασικό για μένα είναι επίσης ότι έχω άλλες προτεραιότητες, πράγματα ν'ασχοληθώ, οπότε στα παπάρια μου. Μου λείπει και το σημαντικό element που λέγεται πίστη, ποτέ δεν την είχα, ούτε μου την έμαθαν οι γονείς μου, και γενικά δεν φοβόμουν παιδί. Το μόνο που μου την σπάει είναι ότι κάποια στιγμή πεθαίνεις, of course... Τώρα από την άλλη το να πεθαίνεις, είναι μιά γαμημένη εμπειρία, που στο κάτω, κάτω είναι private.... Σκόρπιες σκέψεις αλλά αυτές τις μέρες διαβάζω μια εκλαικευμένη εισαγωγή στην καταγωγή της πίστης από τον Robert Wright με τίτλο Τhe evolution of God. Ψιλο-coffee table book θα μου πείτε αλλά καλό για τα ταξίδια μου... Σας αφήνω για λίγο, τα λέμε next week!

Μπα, όπως θα έλεγε κι ο Johnny ας απομυθοποιήσουμε τον θάνατο. Τόσα δισεκατομμύρια χρόνια που δεν υπήρχαμε, χάσαμε τίποτα; Ε, για άλλα τόσα δεν θα υπάρχουμε πάλι, been there, done that!

Μα ποιός σου είπε οτι δέν υπήρχαμε;...

Καλό ταξίδι Μπούμπις και μή μασάς, δέ θα πεθάνουμε ποτέ! Ποτέ λέμε!...

Κάπως έτσι φίλε μου! Από την άλλη, όσο μιλάς γι αυτόν, τον ξορκίζεις, τον μοιράζεσαι με την καλή έννοια βέβαια, τον απομακρύνεις... και από την παράλλη το δύσκολο είναι αλλού, όπως έλεγε και ο Tζιμ ο Μόρισον «Could any Hell be more horrible than now, and real;». Hasta luego!

- Σκέψου να έχουμε διαλέξει τον λάθος θεό. Κάθε φορά που πάμε εκκλησία, απλά τον κάνουμε όλο και πιο έξαλλο!
(Χόμερ Σίμπσον)

Kαι όπως εικάζεται πως έλεγε ο Καραισκάκης...

Η απομυθοποίηση είναι μυθοποίηση απ' την πίσω πόρτα.

Άλλο η απο-μυθοποίηση, άλλο η πισω-μυθοποίηση μην τα μπερδεύουμε.

Πέστα σίστα!

Η απομυθοποίηση δεν είναι αποζυθοποίηση απ' την πίσω πόρτα.

Και άλλο ο ζωντανός μύθος και άλλο ο ζωντανός ζύθος. Κι αυτό δεν είναι αστικός μύθος.

Πάντως, κάνει καλό μπινελίκι γαμώ τον αρνησίθεό μου μέσα γαμώ

Σωστή!

Τραγούδι της ημέρας:

Felix Da Housecat - Ready 2 Wear (Benny Benassi Remix)

Άρε μπενάσιιιιιιιι!!!

Ο Καββαδίας στη «Βάρδια», ερωτηθείς απο τους (όχι απαραίτητα συμπλέοντες) ναυτοσυντρόφους του αν πιστεύει ή όχι απήντησε «πιστεύω όταν φοβάμαι» (=όταν μπορώ να προβλέψω, παίζω το ρόλο του θεού για την πάρτη μου κι αν τύχει αναποδιά αφήνω το τιμόνι σε κάποιον πιο αρμόδιο).
Οι τελευταίοι (Κεφαλλονίτες γαρ) παρατήρησαν «να χέσω την πίστη σου»...

Την γούσταρα από καιρό. Πρέπει να το είχε καταλάβει γιατί όταν είσαι έφηβος, τα δείχνεις αυτά τα πράγματα. Κάθε πρωί περίμενα την στιγμή που θα συναντιόμουν μαζί της, εκεί που οι δρόμοι μας για το σχολείο ενώνονταν.

Μαζί με τον έρωτα φούντωσε πάλι μέσα μου κι ο θάνατος. Μια νύχτα ονειρεύτηκα πως είχα πεθάνει. Ήμουν κάτω από το έδαφος, στο ίδιο ακριβώς σημείο που επιζητούσα κάθε μέρα να την συναντήσω. Κοιτούσα από χαμηλά και περίμενα. Εκείνη φάνηκε από το βάθος, έφτασε στο σταυροδρόμι και συνέχισε το δρόμο της χωρίς καθόλου να με αντιληφθεί. Γιατί εγώ, έτσι απλά, δεν υπήρχα πια. Ξύπνησα παγωμένος.

Πέρασαν χρόνια κι άλλοι έρωτες ήρθαν και πέρασαν. Κι ο θάνατος πάντα εκεί, σαν άγχος από παράξενο σημάδι στο σώμα χωρίς έναν γιατρό να σε καθησυχάσει.

Κι ονειρεύτηκα κάτι διαφορετικό. Ήμουν ξανά στο ίδιο σταυροδρόμι, ζωντανός. Ήταν κι αυτή αλλά και πλήθος πολύ, μαζεύονταν σιγά-σιγά από παντού. Και κάπου εκεί, στο κέντρο όλων αυτών, είδα ότι είχε ανοίξει ο άλλος κόσμος κι οι άνθρωποι, έτσι απλά, σαν να έπαιρναν ένα τηλεφώνημα, μιλούσαν με τους συγγενείς τους, με τους αγαπημένους τους, με τους φίλους τους που είχαν φύγει. Κι είπα από μέσα μου, ώστε αυτό είναι ο θάνατος, μια μετακόμιση και μόνο. Και μια βαθιά, οριστική ηρεμία με πλημμύρισε.

Κι ήταν και τα δύο όνειρα και μόνο.

α και νόμισα ότι κάποιος συνεχίζει την Λιλιανάδα...

Άχχ, αυτοί οι ανώνυμοι λογοτέχνες που ντρέπονται να συμμετέχουν εγγεγραμμένα στο σάιτ...