Comments by HODJAS (3417)
Showing 1171-1200 from 3417
Γαμάτο!
Σωραίοςςςςςςς!
Να το πάρει το ποτάμι;
Γίδια-πρόβατα φυλάει,
όλη νύχτα κελαηδάει
και πεντέμισυ χρωστάει
Τί είναι;
Μπόγια, πρώτη φορά τ' ακούω ως ξεματοχινά.
Στην Ημαθία σταντέ, λέγεται ξυμετοχιά-ξυμέτοχος. Δεν ξέρω απο πού διάλο βγαίνει, ούτε και κανείς ήξερε να με πεί.
Όσο για τις εικασίες (αξιωματούχος κλπ), γουστάρετε να μοντάρουμε μια Λασκολογία στο γόνατο;
Μα, εξεφράσθη ανωτέρω παιγνιώδης διάθεσις υπο δεδηλωμένων φορέων εθνικών φρονημάτων, άτινα μηδαμώς συνάδουσιν τοσούτω τω προσφιλεί παιγνίω, ουχ ήττον και τη εθνική προελεύσει της βυζοφερούσης Κιγκαλλερίου ...
:-Ρ
Επίρρημα ξωμάτοχα λοιπόν.
Καλά, θα μπορούσαμε να λασκολογήσουμε κομμάτι (π.χ. προέρχεται απο κάποιον τιμαριούχο ξωμάχο αξιωματούχο, όποιος είν' έξω απ' την ξυμμετοχή πολλά τραγούδια ξέρει < ξυγγραφή, ξυνός κλπ).
Αλλά, το έχω ακούσει στην Ημαθία ως ξυ(μ)μέτοχος και ουσ. ξυ(μ)μετοχιά, με την έννοια του αστόχαστος, απερίσκεπτος, ανεύθυνος και εν τέλει αναίσθητος (στομπουτσιστής).
Βοηκοτάζ: Κανείς Έλληνας να μην επιτρέψει στον εαυτό του να καβλώσει με το μήδι ένα (είναι αντεθνικό)...
Πώ ρε πούστη! Τα πάντα όλα έχει το σάη! Εκφράσεις και γλώσσες απο ιταλική μέχρι μοσχαρίσα...
Αποδίδεται στον συχωρεμένο το Ράλλη, με το αμίμητο αξάν του, οτι είχε πεί το '80 για το παραγωγικό μέλλον των Ελλήνων, οτι οι μισοί θα μάθουν τέχνες κι οι άλλοι μισοί γάμματα...
Τζονάκο, δεν έχεις και πολύ άδικο (δηλ. έχεις δίκιο απλά χρησιμοποιείται understatement για λόγους φλέγματος) Χρρρτ, φτούουουου!
Κι απ' την αρχή:
Σαφώς, δεν μπορείς να απαιτείς απ' τον καθένα να εντρυφήσει στο τί είπε ο Σκεντέρμπεης κι ο Τσιρίμπασης, πόσο μάλλον να πεισθεί κιόλας. De gustibus χοχλιοί κτλ.
Πράγματι, στη μεταμοντέρνα εποχή έχει υποστεί πολλές ρηγματώσεις η συντεχνιακή ακολουθία ύφους και παραδόσεων του υποκόσμου. Καθένας, κάνει ό,τι τον φωτίσει η Παναΐτσα.
Όμως η μεταμοντερνούρα δεν έχει εφαρμογή πάντα και παντού. Φερ' ειπείν, στα λαϊκά προάστια του Πειραιά, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σπαράγματα κουτσαβάκικων εκφράσεων και στησίματος απο τηνέιτζερζ ή να δημιουργείται αργκό πάνω στο πατρόν της κλασσικής.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν είναι γνωστή η κατάθεση του Γιοβάν-Τσαούς, γι' αυτό την έβαλα (να υπάρχει).
Καλόοοοο!
Χαρίζει η ομάδα
:-Ρ
Ρεπατζού στην κλασσική αργκό της ομαδικής πορνείας λέγονταν η αναπληρώτρια (εκ περιστάσεως πουτάννα για χαρτζηλίκι) της βεριτάμπλ εκδιδομένης, όταν η τελευταία είχε τα ρούχα της ή ήταν άρρωστη (ή το έσκαγε με κανα ομορφόπαιδο κλπ). Η ρεπατζού ως παγκίτισσα του αγοραίου έρωτα, συνήθως δεν είχε ειδική άδεια του υγιειονομικού (δηλ. ο θεός να σε φυλάει)!
Η κουφάλα ο Ντύλαν (που μας ξανακόπιασε), έπαιξε στα '90ς στο ρωμαϊκό θέατρο Πατρών, με γυρισμένη πλάτη στο κοινό καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας του (δε φταίς εσύ αγόρι μου, αφού βρίσκεις και τα κάνεις, ήπρεπε να σε περιλάβει στις ψωλιές κανα μαγκάκι τύπου «Τέλος», αλλά φαίνεται μόνο ανώνυμη πλακίτσα εις βάρος καμιάς μοναχικής αδερφής ξέρουνε να κάνουνε)...
Α! Ξέχασα, αρπαχτές εννοείται παίζουν και στην Αθήνα.
Πριν μερικά χρόνια, κάποιοι καλλιτέχνες (κάποτε προσφιλείς) βούταραν την επιχορήγηση απ' το Δήμο (δηλ. κάποιο φιλαράκιτους), για να παίξουν δωρεάν ένα σκατο-συνοθύλευμα μουσικής-θεάτρου-σάτιρας-καιδεσυμμαζεύεται, σε θερινό «πολυχώρο» των Αθηνών.
Οι εν λόγω καραγκιόζηδες, έλεγαν κι έκαναν ό,τι τους κατέβει, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αργομισθία, κοιτώντας τα ρολόγια τους και αναλώθηκαν σε «παρεΐστικα» καλαμπούρια, επιδεικνύοντας πρωτοφανή απαξίωση στα κορόιδα = το κοινό τους, δηλ. δημότες Αθηναίων, παππούδες, γιαγιάδες, πιτσιρικαρία κλπ στην πλαστική καρέκλα, που δεν είχαν λεφτά Αυγουστιάτικα να πάνε διακοπές...
Κάποιος γνωστός μου απο την Αυστραλία πρόγκαρε πρόσφατα μ' έναν φίλο του, τη μπάντα του Δήμου Αθηναίων στη Φώκα Νέγκρα, (που κατά την άποψη του Δημάρχου, «προσφέρει μια νότα δροσιάς στο κλεινόν άστυ» παίζοντας ανάλατα τανγκό), φωνάζοντας «Παιδιά! Στην Πρέβεζα να πάτε, εδώ είναι Αθήνα!» (προφ. αναφερόμενοι στον γνωστό στίχο του Καρυωτάκη).
Ήρθε ο εξαίρετος Leonard Cohen και τον ξαποστείλανε σε κάποια ξεραΐλα της Αττικής, που χωράει 40.000 κόσμο, να παίξει ο άνθρωπος για τους τρείς κι ο κούκος και δώσανε το Λυκαβηττό στον Οτεγιάννη...
Δε θέμε ρε!
Όντως Πάστ-Βρατς, (πώς μου διέφυγε) το ίδιο συμβαίνει και με δυτικά συγκροτήματα, θιάσους, αθλητές κλπ που πάνε στον Τρίτο Κόσμο.
Συνήθως στέλνουνε τίποτα ψόφια άλογα του Τσίρκο Μεντράνο (π.χ. Κανα ραμολί τραγουδιστή του '40 στη δύση της καριέρας του ή νέους που την πέσανε στα ζαμπόνια και πρώτα θα τους βγεί η ψυχή και μετά η φωνή, κανα μπαλαδόρο με καραμπινάτο κάταγμα, καμια πουράκλα-πεθαμένο λικέρ για σελέμπριτι εγκαίνιο, τίποτα ψοφίμια που έρχονται να πουλήσουν φύκια για λατέρνατιβ αρτ - κλασμένοι στη χώρα τους κλπ).
Οι αδύναμοι (υπερήλικες ή βαριά πληγωμένοι) ελέφαντες λέει, όταν διαισθάνονται το τέλος τους πάνε και πέφτουν μόνοι τους σε μια χαράδρα, για να μην γίνονται βάρος στην αγέλη...
Βέβαια, μπορεί να σκάσει και κανένας σοβαρός τύπος είτε ινκόγνιτο (όπως π.χ. ο Μίλλερ και οι Μπήτλες) είτε πραγματικά άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στην αναζήτα πρωτόλειου υλικού στην αρχή της σταδιοδρομίας (όπως π.χ. ο Έρικ Κλάφτον, ο Λακαριέρ κλπ).
Παραδόξως, οι Στόνες ήρθαν στην Ελλαδίτσα όταν βρίσκονταν στον κολοφώνα της δόξας τους, αλλά αποθαρρύνθηκαν όταν έπεσε στειλιάρι με το ζεμπίλι απο τους τσουζμπά, προοιωνίζοντας τη γυψαετία για μας και υπενθυμίζοντας σ' αυτούς να μην ανακατεύονται με τα πίτουρα.
Τώρα τελευταία, όλο κι έρχονται τίποτα εν ενεργεία καλά σχηματάκια (εννοείται via Rome & Balkans en route to Istanbul!) αλλά τους διώχνουμε κι αυτούς με την ανοργανωσιά των γνωστών εγχωρίων εταιρειών promo...
Δηλ. τσουτσούνι < τσουνί = Αλβανικός αναδιπλασιασμός;
:-Ρ
Κλασσικό παράδειγμα: Οι «αρπαχτές στην επαρχία», δηλαδή σκάνε σε μικρές πόλεις σελεμπριτέοι των Αθηνών, μοντάρουνε μια προχειράντζα (π.χ. και καλά «εμφανίσεις» σε τοπικά μαγαζιά για ν' ανέβει ο τζίρος, κανα χάππενινγκ, τίποτις καλλιστεία Μις Γοργόβιτσα 2010, καμιά εξωτερική λήψη για ταινία κλπ), οι ντόπιοι χαίρονται κι ευφραίνονται που «ακούστηκε ο τόπος τους» κι οι Αθηνέζοι στάρ γαμούν επιδεικτικά την αφρόκρεμα των εδωδίμων φερέλπιδων μουνακίων και τα κονομάνε άκοπα (χωρίς να λείπει μια δόση σνομπισμού) απ' τα κορόιδα, που αν είχανε μια σταλιά φιλότιμο ήπρεπε να τους πάρουνε με τα σάπια...
«Έντεχνες» αρπαχτές με εσσάνς «τηλεοπτικής αποκέντρωσης» έκανε η Μ. Παπαοικονόμου στα 90'ς...
Προέρχεται απο τον παλιότερο γνωστό στίχο του Μητσάκη «Φτωχό Κομπολογάκι μου» (1967 με Σ. Παγιουμτζή):
«... κι αν έχασα τη γκόμενα, φταίγανε τα δεδόμενα ...»
Όποιος «ψάχνεται», ας λάβει τον κόπο ν' ακούσει το τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς (Ιωάννης Εϊτζιρίδης Κασταμονή 1893-πέθανε τον Οκτώβριο του 1942 από δηλητηρίαση: Εφαγε τηγανόψωμο που έφτιαξε με χαλασμένο αλεύρι που το βρήκε ψάχνοντας σε ένα βομβαρδισμένο πλοίο στον Πειραιά. Λίγες ώρες αργότερα, από την ίδια αιτία, πέθανε και η γυναίκα του), σχετικά με την προδιαγεγραμμένη κατάληξη των (φτωχών) χρηστών αλκαλοειδών και οπιούχων. Βλ. συγκλονιστικό μήδι «Είμαι Πρεζάκιας» (1936) και ιδού οι στίχοι:
[I]«Είμαι πρεζάκιας μάθε το, μα όπου και αν πάω
όλοι φύγε με λέγουνε, νομίζουν θα τους φάγω.
Με βλέπουν και σιχαίνονται, μα ’γω δυάρα δε δίνω
την πρέζα μόνο να τραβώ και ό,τι θέλει ας γίνω.
Μεσ’ το βαγόνι κάθομαι, για σπίτι δε θυμούμαι
κι ένα τσουβάλι βρώμικο το στρώνω και κοιμούμαι.
Τα ρούχα μου ελιώσανε, φάνηκε το κορμί μου,
η πρέζα με φαρμάκωσε τελείωσε η ζωή μου.
Χαρμάνης όταν κάθουμαι, πώς σκέφτομαι την πείνα,
σαν μαστουρώσω βρε παιδιά, δική μου είν’ η Αθήνα.
Σαν αποθάνω φίλε μου έρχετ’ Αστυνομία,
με κάρο σκουπιδιάρικο και κάνει την κηδεία».
[/I]
Τα μαλακισμένα πρεζάκια, καίτοι «μαγκίζουν» είτε δεν έχουν ποτέ ακούσει τους στίχους αυτού του μάγκα, είτε τον έγραψαν στα παπάρια τους...
Mist in Bristol; viz, zero visibility...
Το λέγανε αυτοί, που παίρνανε μαλακία τη Λιζελόττε...
:-Ρ