Έχω την αίσθηση ότι πρώιμες μορφές θείτσες μπορούν να εντοπιστούν στη λογοτεχνία των μέσων του 19ου αιώνα.
Αναφέρομαι στη λατρεία της γυναίκας ως οικιακής μοναχής και στη λατρεία της γυναικείας σωματικής αδυναμίας, ο συνδυασμός των οποίων μας δίνει πλήρη και σαφή εικόνα της σημερινής θείτσας.
Τα χαρακτηριστικά της λατρείας ως οικιακής μοναχής συνοψίζονται στη βασική ιδέα της διαφύλαξης του οικιακού χώρου και της διαφύλαξης των ηθικών αξιών μέσα σε αυτόν. Η θείτσα εγκαταλείπει το σπίτι αυτό μόνο κατά τις πρωινές ώρες (9.30-11.30) και μόνο για να το εφοδιάσει με απορρυπαντικά και τρόφιμα. Τα πρώτα χρησιμοποιούνται για τον καθαρισμό της μαρμάρινης σκάλας, η οποία πρέπει να είναι φρεσκοσαπουνισμένη και καθαρή, κατά τρόπο ανάλογο με την καθαρότητα της ηθικής της.Ένα καθαρό σπίτι δε μπορεί παρά να είναι ένα ηθικό σπίτι. [από τα τρόφιμα, εξέχοντα ρόλο κατέχουν τα κρεμμύδια, τα οποία τείνει να τσιγαρίζει και να προσθέτει σε κάθε φαγητό, με αποτέλεσμα να βρωμάει ολόκληρο το σπίτι, αλλά και τα δάχτυλά της (μόνιμα πλέον)].
Η γυναίκα, ως οικιακή μοναχή, περιθάλπει την ανδρική ψυχή που τραυματίζεται από τις κοινωνικές μάχες. Ο άντρας της (ο οποίος περιγράφεται, για να μην πω φωτογραφίζεται, με τη λέξη θείτσος, όπως αναφέρεται και παραπάνω και συνήθως ονομάζεται Κώστας ή Τάσος) λόγω υπερβολικής περιποίησης καταλήγει ευτραφής, ευνουχισμένος, ανάξιος να αρθρώσει λόγο μπροστά στη θείτσα-τύραννο (της οποίας την αυθεντία τείνει να βεβαιώσει δημόσια με κάθε ευκαιρία).
Η τελευταία γνωρίζει καλύτερα από όλους το καλό του, πώς να τον προστατεύσει από τις κοινωνικές μάχες και πώς να τον ευχαριστεί (παντίοις τρόποις).
Από τα παραπάνω απορρέει και η λατρεία της γυναικείας σωματικής αδυναμίας, η οποία και αποτελεί ένδειξη αγνότητας.
Μία ασθενική γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο, είναι μία πιο πνευματική γυναίκα για τον άλλο κόσμο. Γι' αυτό άλλωστε διακηρύσσει την πίστη της στον Ιησού Χριστό και σταυροκοπιέται συχνότατα αφού παρατηρήσει ή αναφέρει (ως παράδειγμα προς αποφυγή) οποιαδήποτε κατάσταση ηθικής κατάπτωσης, αποκηρύσσοντάς την.
Κατά την είσοδό της στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πιάνει την καρδιά της με ένα αίσθημα πόνου στο πρόσωπο και με το άλλο χέρι κάνει αέρα στο πρόσωπό της δήθεν για να συνέλθει.
Αναζητά επίμονα θέση, τοποθετώντας τον εαυτό της σε κατάσταση ανάγκης και επικαλούμενη λόγους υγείας (κάποια πρόσφατη χειρουργική επέμβαση ή, συχνότερα, κάποιο πρόσφατα σπασμένο πόδι ή χέρι).
Αποφεύγει συστηματικά οποιασδήποτε μορφής φυσική άσκηση, πρώτον λόγω του ότι είναι άσεμνο το να αγγίζουμε το σώμα μας, αλλά, κυριότερα, γιατί η πρώτη θα οδηγούσε σε αποφυγή ασθενειών.
Άρα η θείτσα θα έχανε αυτομάτως το βασικό θέμα συζήτησης στις πρωινές ουρές στις τράπεζες και το ΙΚΑ, καθώς επίσης και το δικαίωμα να σηκώνει επιβάτες, υποχρεώνοντάς τους να της παραχωρούν τη θέση τους.
Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση. Η θείτσα τονίζει ότι ό,τι κάνει το κάνει για τα παιδιά της. Η ίδια «έζησε όσο ήταν να ζήσει, τι να τα κάνει». Παρά τα όσα διακηρύσσει, παρουσιάζει μηδενική ανοχή στην καθυστέρηση του ενοικίου, παρουσιάζεται άκρως αρνητική σε οποιαδήποτε μείωση αυτού και, κατά την είσπραξη, επιμένει ότι απαγορεύεται η ρίξη απορριμάτων στη λεκάνη της τουαλέτας, «γιατί θα βουλώσει και θα βγει το σκατό να μας πνίξει).
Επομένως, η αυταπάρνηση, η ασθενικότητα και η τάση επιβολής (με όλα όσα της αποδίδονται παραπάνω στο σχόλιο περί της αρχιτεκτονικής της ρητορικής της).
Περιοχές με μεγάλη κινητικότητα θείτσας αποτελούν οι εξυπηρετούμενες από τα λεωφορεία 608 (Γαλάτσι- Ζωγράφου) και 235 (Ακαδημία- Ζωγράφου) . Μπορούν εύκολα να γίνουν αντιληπτές από το καροτσάκι της λαϊκής, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εξοπλισμού της.
Έχω την αίσθηση ότι πρώιμες μορφές θείτσες μπορούν να εντοπιστούν στη λογοτεχνία των μέσων του 19ου αιώνα.
Αναφέρομαι στη λατρεία της γυναίκας ως οικιακής μοναχής και στη λατρεία της γυναικείας σωματικής αδυναμίας, ο συνδυασμός των οποίων μας δίνει πλήρη και σαφή εικόνα της σημερινής θείτσας.
Τα χαρακτηριστικά της λατρείας ως οικιακής μοναχής συνοψίζονται στη βασική ιδέα της διαφύλαξης του οικιακού χώρου και της διαφύλαξης των ηθικών αξιών μέσα σε αυτόν. Η θείτσα εγκαταλείπει το σπίτι αυτό μόνο κατά τις πρωινές ώρες (9.30-11.30) και μόνο για να το εφοδιάσει με απορρυπαντικά και τρόφιμα. Τα πρώτα χρησιμοποιούνται για τον καθαρισμό της μαρμάρινης σκάλας, η οποία πρέπει να είναι φρεσκοσαπουνισμένη και καθαρή, κατά τρόπο ανάλογο με την καθαρότητα της ηθικής της.Ένα καθαρό σπίτι δε μπορεί παρά να είναι ένα ηθικό σπίτι. [από τα τρόφιμα, εξέχοντα ρόλο κατέχουν τα κρεμμύδια, τα οποία τείνει να τσιγαρίζει και να προσθέτει σε κάθε φαγητό, με αποτέλεσμα να βρωμάει ολόκληρο το σπίτι, αλλά και τα δάχτυλά της (μόνιμα πλέον)].
Η γυναίκα, ως οικιακή μοναχή, περιθάλπει την ανδρική ψυχή που τραυματίζεται από τις κοινωνικές μάχες. Ο άντρας της (ο οποίος περιγράφεται, για να μην πω φωτογραφίζεται, με τη λέξη θείτσος, όπως αναφέρεται και παραπάνω και συνήθως ονομάζεται Κώστας ή Τάσος) λόγω υπερβολικής περιποίησης καταλήγει ευτραφής, ευνουχισμένος, ανάξιος να αρθρώσει λόγο μπροστά στη θείτσα-τύραννο (της οποίας την αυθεντία τείνει να βεβαιώσει δημόσια με κάθε ευκαιρία).
Η τελευταία γνωρίζει καλύτερα από όλους το καλό του, πώς να τον προστατεύσει από τις κοινωνικές μάχες και πώς να τον ευχαριστεί (παντίοις τρόποις).
Από τα παραπάνω απορρέει και η λατρεία της γυναικείας σωματικής αδυναμίας, η οποία και αποτελεί ένδειξη αγνότητας.
Μία ασθενική γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο, είναι μία πιο πνευματική γυναίκα για τον άλλο κόσμο. Γι' αυτό άλλωστε διακηρύσσει την πίστη της στον Ιησού Χριστό και σταυροκοπιέται συχνότατα αφού παρατηρήσει ή αναφέρει (ως παράδειγμα προς αποφυγή) οποιαδήποτε κατάσταση ηθικής κατάπτωσης, αποκηρύσσοντάς την.
Κατά την είσοδό της στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πιάνει την καρδιά της με ένα αίσθημα πόνου στο πρόσωπο και με το άλλο χέρι κάνει αέρα στο πρόσωπό της δήθεν για να συνέλθει. Αναζητά επίμονα θέση, τοποθετώντας τον εαυτό της σε κατάσταση ανάγκης και επικαλούμενη λόγους υγείας (κάποια πρόσφατη χειρουργική επέμβαση ή, συχνότερα, κάποιο πρόσφατα σπασμένο πόδι ή χέρι).
Αποφεύγει συστηματικά οποιασδήποτε μορφής φυσική άσκηση, πρώτον λόγω του ότι είναι άσεμνο το να αγγίζουμε το σώμα μας, αλλά, κυριότερα, γιατί η πρώτη θα οδηγούσε σε αποφυγή ασθενειών.
Άρα η θείτσα θα έχανε αυτομάτως το βασικό θέμα συζήτησης στις πρωινές ουρές στις τράπεζες και το ΙΚΑ, καθώς επίσης και το δικαίωμα να σηκώνει επιβάτες, υποχρεώνοντάς τους να της παραχωρούν τη θέση τους.
Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση. Η θείτσα τονίζει ότι ό,τι κάνει το κάνει για τα παιδιά της. Η ίδια «έζησε όσο ήταν να ζήσει, τι να τα κάνει». Παρά τα όσα διακηρύσσει, παρουσιάζει μηδενική ανοχή στην καθυστέρηση του ενοικίου, παρουσιάζεται άκρως αρνητική σε οποιαδήποτε μείωση αυτού και, κατά την είσπραξη, επιμένει ότι απαγορεύεται η ρίξη απορριμάτων στη λεκάνη της τουαλέτας, «γιατί θα βουλώσει και θα βγει το σκατό να μας πνίξει).
Επομένως, η αυταπάρνηση, η ασθενικότητα και η τάση επιβολής (με όλα όσα της αποδίδονται παραπάνω στο σχόλιο περί της αρχιτεκτονικής της ρητορικής της).
Περιοχές με μεγάλη κινητικότητα θείτσας αποτελούν οι εξυπηρετούμενες από τα λεωφορεία 608 (Γαλάτσι- Ζωγράφου) και 235 (Ακαδημία- Ζωγράφου) . Μπορούν εύκολα να γίνουν αντιληπτές από το καροτσάκι της λαϊκής, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εξοπλισμού της.