#1
D.S

in τέρμα τα δίφραγκα

Η φράση καταφανώς σχετίζεται με το γαλλικό φράγκο και όχι με τις

δραχμές. Λέει: "Τέρμα τα φράγκα ή τα δίφραγκα" και όχι "τέρμα οι δραχμές ή τα δίδραχμα", άρα είναι παλαιότερη και σχετίζεται με την εποχή που η δραχμή και το γαλλικό Φράγκο ταυτίζονταν και συνυπήρχαν !!! Πότε έγινε αυτό ; Με την "πρόγονο της ΟΝΕ" και του Ευρώ, την Λατινική Νομισματική Ένωση (ΛΝΕ), που ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα, σε μια προσπάθεια ενοποίησης πολλών ευρωπαϊκών νομισμάτων σ' ένα ενιαίο νόμισμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα κράτη μέλη σε μια εποχή που τα περισσότερα εθνικά νομίσματα εξακολουθούσαν να είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον χρυσό και τον άργυρο. Ιδρύθηκε το 1865 και διαλύθηκε το 1927. Το τότε κοινό νόμισμα ήταν το Φράγκο. Όταν η Ελλάδα βγήκε από την Ένωση αυτή, ο λαός είπε και έμεινε η φράση: " Τέρμα τα φράγκα ή τέρμα τα δίφραγκα". Οταν θα βγεί από το Ευρώ είτε οικειοθελώς, είτε με ώθηση, είτε θα καταρρεύσει η ΟΝΕ όπως παλιά η ΛΝΕ, ίσως να λέμε τη φράση: " Τέρμα τα Ευρά / Εβρά ή τα δίευρα/δίεβρα" :) Για εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, σερφάρισμα στο λήμμα: Λατινική Νομισματική Ένωση (ΛΝΕ).

#2
D.S

in μπουζουκοκέφαλος

Φίλε sarant, μα ποιός είπε ότι ο επιθετικός προσδιορισμός είναι bozorg-i tambur όπως λέει ο «οθωμανολόγος» ; Αντιθέτως είναι tambur-i bozorg, όπως μας αναφέρει ο Villoteau στα τέλη του 18ου αιώνα και δίνει και ζωγραφικές αποτυπώσεις των οργάνων http://fr.wikipedia.org/wiki/Guillaume_Andr%C3%A9_Villoteau
και επομένως καταφανώς είναι επιθετικός προσδιορισμός: ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ =Ταμπουράς μεγάλος. Οι γλωσσολόγοι των λεξικών δεν ξέρουν ούτε μπουζούκι, ούτε εθνομουσικολογία, ούτε τεχνικά χαρακτηριστικά του οργάνου. Οι μουσικολογούντες όμως έχοντας ασχοληθεί έτη επί ετών με το θέμα και με όλες τις πιθανές εκδοχές ( από bozuk, bozok, bozorg έως Βυζίον/Μπουζίον ) έχουν καταλήξει στον πέρσικο επιθετικό προσδιορισμό αυτή την περίοδο ( μεγάλος/η/ο ). Καλό θα ήταν οι γλωσσολόγοι να παρακολουθούν και άλλες έρευνες πρίν αποφανθούν «θεσφατικά» :-) Πέραν τούτου υπάρχει διδακτορική διατριβή για το Μπουζούκι από το τμήμα μουσικών σπουδών. Καταπληκτική μελέτη από το Νίκο Φρονιμόπουλο για τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη ( τον επισκεύασε και παίζει ) , διδακτορική διατριβή από το Δημήτρη Σταθακόπουλο ( οθωμανική περίοδο- Πάντειο ) και πολλούς άλλους, που δέχονται ώς επικρατέστερη πηγή τον Villoteau και το tambur-i bozorg , δηλ. Ταμπουράς Μπουζούκι ( Μεγάλος ). -

#3
D.S

in μπουζουκοκέφαλος

Galadriel , θα σε γελάσω :-( βασικά ήθελα να αναφερθώ στο Μπουζούκι που ετυμολογούν από το bozuk/χαλασμένο-κατεστραμμένο, ενώ είναι από το bozorg-i / μεγάλο, στα Πέρσικα και κατ΄ επέκταση στον «μπουζουκοκέφαλο», που μπορεί να σημαίνει και Κεφάλας ( Πέρσικη επιρροή ) και Κακοκέφαλος ( Τούρκικη επιρροή ). Αν δεν το ταξινόμησα σωστά ζητώ συγγνώμη... νέος γάρ στο forum. Αν υπάρχει κάποιος ειδικός που μπορεί να το ταξινομήσει καλύτερα ( καλλίτερα ), άς το κάνει για μένα. Υπόχρεος !!!

#4
D.S

in μπουζουκοκέφαλος

Να συμπληρώσουμε προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, πώς αμερικάνικου τύπου τρίχορδα μπουζούκια ( υβρίδια του Επ.Σταθόπουλου μεταξύ παραδοσιακού μπουζουκοταμπουρά και μαντολίνου κ.λ.π ), εισήχθησαν στην Ελλάδα από έλληνες επαναπατριζόμενους μετανάστες, ότι αντίστοιχα σύγχρονα εποχής οργανοκατασκευαστικά πειράματα είχαν γίνει και στην Ιταλία ( Νάπολη ) και στη Σμύρνη και Πόλη και στην Πάτρα, Πειραιά, Αθήνα κ.λ.π. Επίσης τετράχορδα μπουζούκια με βασικό κούρδισμα la, re,la, re είχαν περιγράψει και οι ξένοι περιηγητές ήδη από τον 17-18ο αι. στην οθωμανική αυτοκρατορία, πολύ πρίν στον 20αι. το διαμορφώσουν στο re,la,fa,do που απογειώθηκε στα χέρια του Χιώτη, Ζαμπέτα κ.λ.π Επίσης μιά απλή επίσκεψη στο μουσείο λαϊκών οργάνων στην Πλάκα ( συλλογ. Φοίβου Ανωγειανάκη ) θα σας πείσει πώς ταμπουράδες στο σχήμα του μπουζουκιού ,σαν αυτό του γερο Μιλάνου από τον Βόλο, προϋπήρχαν , έτη πολλά, πριν την εισαγωγή του εξ αμερικής υβριδίου. Απλά οι παλαιοί μπουζουκοταμπουράδες ήταν για δημοτικά τραγούδια, ενώ το ( μπουζουκομαντόλινο ) υβρίδιο καθιερώθηκε μέσω του ρεμπέτικου και το 4χορδο μέσω των Χιώτη και Ζαμπέτα.

Εντάξει , αλλά άλλο είναι αυτό που λές εσύ φιλε Vrastaman. Πρόκειται για παρ-ετυμολογία που μπορεί ο καθένας στο διάβα των αιώνων να δίνει διαφορτεική «σημαντική» στις λέξεις. Π.χ στα αρχαία: Αργός σήμαινε γρήγορος, π.χ η ΑΡΓΩ το γρήγορο πλοίο. Στο διάβα των αιώνων το αργός , από γρήγορος τελικά κατέληξε να σημαίνει τον όντως αργό. Το στόμα μου τσαρούχι είναι ουσιαστικά το στόμα μου cariha= πληγή. Το λένε και οι Τούρκοι και φυσικά οι επί οθωμανικής περιόδου Ελληνες και σημαίνει στην κυριολεξία το στόμα μου πλήγιασε και όχι ξεσκίστηκα στο φαϊ :-) βλ. σχετικά και Ηλία Πετρόπουλο . Στα βιβλία του το αναφέρει συνεχώς.