Comments (102483)
Showing 82051-82080 from 102483
Τώρα, αν κατάλαβα καλά, αυτός του παραδείγματος φρίκαρε, κι ο άλλος ο φωνακλάς, βλέπει το αντανακλαστικό πνιγμού κ καραγουστάρει...
μάστα...
βράζει το αίμα, βράζει :D
Κι ένα κασόνι μπύρες.
Καλά κάνει κ βράζει κ να βγάζει κ αφρό...εγώ για τις...προσλαμβάνουσες λέω...έμαθα κάτι κ σήμερα...
(Αυτό το κενό σχόλιο απάνω πως τόκανα; όχι πως δε μ' αρέ δλδ...)
πάλι καλά που δεν του είπε κ η ντόνα η παρθενοπιπίτσα πού κρύβει τα τσιλιμπουρδίσματά του, γιατί θα τα είχε κ αυτά μαζί.
(ξέρω, δε βγάζει νόημα, αλλά νταξ.)
«Είχα έναν συμφοιτητή ονόματι Κογκολίδη καλή του ώρα» παρακαλώ.
Λέγεται κ γι' αυτόν που έμεινε ενεός.
«Του είπα οτι τόκανα με την Πεπη κι έμεινε κόγκολος...(η κάγκαλος)
Υποψήφιε, για Kavli Prize, άλλος ...
να Να ρα να νανααααα, να Να ρα νανανάνααααα...
Πρόκειται για εξωστρεφή μορφή πνιχτής.
Συνάδερφε μάγκα τον κάνεις τον λεγάμενο με τα σημειώματα της σο, γιατί δεν τα αφήνεις να βλέπει ο κόσμος τι καλά που τα έλεγε;
Μακάρι να ‘ξερα!! Ειλικρινά. Αλλά επειδή αυτό που εγώ έχω στο μυαλό σαν νόρμα δεν είναι κάτι που μπορώ να το μεταδώσω με συνταγή ή με ..νούμερα θα προσπαθήσω με ένα γεγονός:
Καλοκαίρι του 1998. Άγιο Όρος. Περπατώ με μια ομαδούλα άλλων πέντε αγνώστων από ένα μοναστήρι σε άλλο. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας Γερμανός περί τα είκοσι. Το μονοπάτι βρώμικο από ό,τι θες: κονσερβοκούτια, σακούλες, πλαστικά μπουκάλια…
Μόνο ο Γερμανός όταν φτάσαμε είχε γεμάτα τα χέρια απ’ ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν εν είδει ..λουλουδιών.
Δεν σκέφτηκε το ό,τι στην τελική ΔΕΝ καθάρισε το μονοπάτι. Δεν σκέφτηκε το «κάνε ό,τι κι οι άλλοι». Σκέφτηκε «εγώ κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για κάτι που δεν μ’ αρέσει».
Ε, εκεί, εκείνη τη στιγμή, κατά την ταπεινότατη γνώμη μου, αυτή ήταν η νόρμα!
Και δεν νομίζω πως είχα να κάνω με κανέναν απόγονο των Αψβούργων. Δεν ξέρω αν αυτή η στάση είναι προϊόν εκπαίδευσης άμεσης (σχολείο), έμμεσης (τρόπος που λειτουργούν οι πέριξ), ανατροφής (κάνω ό,τι κι η μαμά μου) ή συνδυασμού όλων αυτών. Εγώ αυτό το λέω Κουλτούρα. Μακάρι να ‘γινα κατανοητός.
Χαχαχχχ, γκαλά έχει παντού μόνο φίλους...
Ssteffannoss, έγινες, μπορεί βέβαια να μην ήταν γόνος, ο γερμανός σου, αλλά μάλλον επρόκειτο για τον...γερμανό μεταφραστή στην αρχή της καριέρας του.
Στεφ, αυτά είναι στερεότυπα κι όχι κουλτούρα. Και χειρότερο, είναι ακριβώς τα ίδια στερεότυπα περί ατομικής ευθύνης που συγκροτεί τη συλλογική (από τη βάση προς τα επάνω) νοοτροπία που προωθούν κι οι κάθε λογής σκάιδες, ατενύστες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά δεν με πείθεις. Μπορώ κι εγώ να φέρω παραδείγματα γερμανών, δανών, σουηδών κλπ κλπ τύπου 11 μήνες στη δουλειά αγγούρι και Αύγουστο στην Ελλάδα πρώτη μούρη να ξεφορτώνουν ότι σκατά κουβαλάγανε στις πατρίδες τους εδώ, γιατί απλά μπορούν. Κι αυτό κουλτούρα δεν είναι; Για τη δε κοινωνική ευθύνη των Γερμανών, ενδεικτικά θα θυμήσω τα πρόσφατα διατροφικά σκάνδαλα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Τέλος, με όρους καθαρά αστικής δημοκρατίας, η οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής ευθύνης εκπορεύεται από την κορυφή προς τη βάση κι όχι ανάποδα. Αν θεσπίσουν τα πρότυπα κι ας δώσουν τα κατάλληλα κίνητρα, και μετά ας εφαρμόσουν και τις διατάξεις για να τηρούνται ισότιμα για όλους, ασχέτως γνωριμιών, σελεμπριτοσύνης και πόθεν έσχες. Όπερ σημαίνει ας καλλιεργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης κι ας σταματήσουν να κουνάνε το δάκτυλο ενώ χτίζουν το αυθαίρετο τους.
Κι έλεος πια με τον ενδορατσισμό, πόσο ακόμη;
Μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση...
Κρότου-λάμψης πρέπει νάτανε αυτή...
Νομίζω παρεξηγήθηκα. Στο γεγονός που παράθεσα ο Γερμανός απλά έτυχε να ‘ναι ένας Γερμανός. Δεν γενικεύω αποδίδοντας αυτή τη συμπεριφορά σε όλους τους Γερμανούς ή σε οποιονδήποτε ξένο. Το ανέφερα γιατί ένας ξένος, τουρίστας σε τόπο όπου πιθανότατα δεν θα ξαναπατήσει, φέρθηκε όπως θα ‘πρεπε να φέρεται ο καθένας και πολύ περισσότερο οι ντόπιοι. Το βλέπω σαν παράδειγμα ανάληψης ατομικής ευθύνης μπροστά σε μια άσχημη κατάσταση, κόντρα σ’ αυτό που κάνουν οι γύρω. Γιατί το βλέπεις σαν στερεότυπο;
Σε όσα λες για τους ρεμαλοτουρίστες έχεις απόλυτο δίκιο. Κι εκεί βλέπω έλλειμμα κουλτούρας. Για τα σκάνδαλα με τις διοξίνες επίσης, έχεις δίκιο. Αλλά το ζήτημα κουλτούρας δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα (ή προνόμιο) κάποιου λαού ή κράτους. Αλίμονο! Με τις γενικές έννοιες είμαι πολύ προσεκτικός. Δεν υπάρχει λαός ή κράτος που να το θεωρώ εξορισμού ..αυθεντία σε ζητήματα κουλτούρας ή πολιτισμού. Αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν διαφορές και μάλιστα έντονες.
Π.χ. κοίτα τι γίνεται με την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιο κλειστό χώρο. Αμέσως με το που υποτίθεται πως εφαρμόστηκε, όπου στη ζούλα μπορούσες να κάνεις τσιγάρο, εκεί που έκαναν τρία, άρχισαν να κάνουν επτά!! Ε δεν το λες κουλτούρα αυτό. Και ασφαλώς, αν βρεθεί εδώ ένας ..Γερμανός (που εκεί, ή όπου αλλού επιβάλλεται η απαγόρευση, την σέβεται –αν μη τι άλλο σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι εδώ) θα είναι πολύ φυσικό να κάνει τα ίδια, απλά και μόνο γιατί εδώ επιτρέπεται. Και δεν θα είναι υποκριτικό αν εξαγριωθεί σε περίπτωση που εκεί, κάποιος δεν σεβαστεί την απαγόρευση.
Πίστεψέ με, (αυτό είναι στερεότυπο, αλλά ..) ρατσιστής δεν είμαι. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια σε ό,τι στραβό, ούτε βέβαια να παραβλέπω ό,τι σωστό. Κι αφού ζω εδώ, είναι λογικό να γκρινιάζω για τα εδώ, που κακά τα ψέματα ούτε λίγα είναι, ούτε μικρά είναι. Οι εκτός Ελλάδας έχουν τα δικά τους προβλήματα, κουσούρια, στραβά και τα δικά τους καλά και όμορφα. Αν πίστευα πως εκεί έξω υπάρχει ο επί γης παράδεισος (ό,τι και να σημαίνει για τον καθένα αυτό) θα την είχα κάνει από καιρό.
Αλλά όσο δίκιο κι αν έχεις για την εκπόρευση από πάνω, εγώ έχω πάψει από καιρό να περιμένω οτιδήποτε από επάνω. Για πράγματα που πραγματικά βγάζουν μάτια (και υπάρχει ατομική ευθύνη και υπάρχει δυνατότητα για ατομική πρωτοβουλία), έχω πλέον απαιτήσεις από τον καθένα ξεχωριστά (ανάλογα με τις δυνατότητες και αντοχές του), σαν άτομα που ζουν μέσα σε μια κοινωνία.
Και γι’ αυτό ακριβώς ρώτησα «..πώς μπορεί να συνεισφέρει κάποιος μέσος πολίτης..» στο αρχικό μου σχόλιο.
Πάντα, μα πάντα, φιλικά!!
Στεφ, όλα τα παραπάνω δεν πήγαιναν προσωπικά σ' εσένα, και με συγχωρείς αν τα εξέλαβες έτσι. Απλά, όπως θα'χεις διαπιστώσει, ειδικά τον τελευταίο χρόνο με αυτά τα επιχειρήματα, σε συνδυασμό με τις στημένες αποκαλύψεις και ρεπορτάζ από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, πολύς κόσμος αισθάνεται πως έχει επιβεβαιωθεί ο εγωϊσμός του, μη συνειδητοποιώντας πως με αυτόν τον τρόπο απλά εντείνει την πόλωση, και το βαρέλι δεν έχει πάτο γιατί η συζήτηση για έλλειψη παιδείας-κουλτούρας καταλήγει πάντα με μαθηματική ακρίβεια στ' ότι ένας παπαδόπουλος μας χρειάζεται (συχνά με διαφορετική διατύπωση, αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο). Κι όταν όλοι οι κήνσορες και θεράποντες του καθεστώτος συγκλίνουν στην ατομική ευθύνη και γενικά σε μια παραλλαγμένη θατσερικού τύπου ατομικότητα, εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συλλογισμό τους. Ίσως επειδή γίνεται υποσυνείδητα αντιληπτό ότι οι επικριτές έχουν ήδη διαχωρίσει εαυτούς από την χωριατομάζα και έχουν αναλάβει πόστο καθοδηγητή επειδή πιστεύουν ότι μπορούν ή ότι τους αξίζει κάτι τέτοιο. Το τελευταίο είναι μάλλον αυτό που με εξοργίζει περισσότερο απ' όλα στο επιχείρημα περί ατομικού καθήκοντος, απ' όπου κι αν εκφέρεται αυτό.
Εν τέλει, πριν μερικά χρόνια πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τον λογικοφανή παροιμιώδη εγωϊσμό των Ελ που ακυρώνει οποιαδήποτε συλλογικότητα, κάτι που φαίνεται να επιβεβαιώνεται από την ίδια την ιστορία -ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που ουδέποτε στέριωσε κίνημα στην Ελλάδα- αλλά όταν με αυτό το σκεπτικό καταλήγεις να παίζεις το παιχνίδι της κυρίαρχης προπαγάνδας και να την επιβεβαιώνεις. Ε, ντάξει, έτσι καταλήγουμε πάλι στα ίδια και να αυτομαστιγωνόμαστε ένεκα ελληνικής ιδιαιτερότητας. Και μετά;
Ο ενδορατσισμός παρέα με το επιχείρημα περί τακτικών και νοικοκυρεμένων ξένων υφίσταται από τότε που ανακαλύφθηκαν οι λάσπες. Αλλά πολύς κόσμος δεν αρκείται πλέον στο να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, θέλει να δει τον γείτονα να κάνει χαρακίρι πάνω από το πτώμα της κατσίκας και μετά να διαπομπεύσει και τους δύο.
Από την καθαρά προσωπική μου εμπειρία, εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης είναι εφικτές, αλλά αν δεν ξεπεραστεί ο εγωϊσμός ένθεν κακείθεν δεν γίνεται τίποτα...
δεν νομίζω να είναι θέμα παιδείας τόσο. σε μια χώρα η οποία δεν έζησε φεουδαρχία και αριστοκρατία, και όπου οι ιδιοκτήτες γης αποτελούν τεράστιο ποσοστό συγκριτικά με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, σε μια χώρα όπου το καλό κλίμα δεν ευνοεί τον φόβο, την ανασφάλεια άρα και την συσπείρωση, όπου ως εκ τούτου η θρησκεία και τα παρελκόμενά της (ένα από τα οποία είναι και η συλλογικότητα, είτε μας αρέ είτε όχι) είναι λάιτ σε σχέση με τις καθολικοπροτεσταντικές, σε μία χώρα, τέλος, όπου κοινωνικά υπάρχουν λιγότερες ανισότητες ό,τι και να λέμε (η φτώχεια που υπάρχει στην λοιπή ευρώπη πιθανολογώ ότι δεν θα φτάσει ποτέ εδώ, ό,τι και να γίνει), σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, ο ατομικισμός και το δεβαριέσαι ενισχύονται και φτάνουν στο σημείο να δημιουργήσει με -ιστορικά- χρονική καθυστέρηση κάποια από τα προβλήματα που άρχισαν να λύνονται στην ευρώπη από τον μεσαίωνα κι έπειτα, από την επέκταση του άστεος κι έπειτα δηλαδή, αλλά που χρειάστηκαν 400 και 500 χρόνια τρομερών εντάσεων και αιματοχυσιών ώστε να λυθούν (όσο λύθηκαν), ενώ εμείς πρέπει να τα λύσουμε σε 50 χρόνια μέσα και ειρηνικά.
Ούτε το κλίμα είναι παντού το ίδιο, ούτε η αίσθηση της κοινότητας είναι παντού η ίδια. Επίσης, κττμγ τ' ότι η φτώχεια δεν έχει φτάσει στα επίπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης οφείλεται κατά κύριο λόγο στ' ότι στα καθ'ημάς ένα πράγμα που λειτουργεί πάντα είναι η ίδια η μέριμνα της οικογένειας που έχει λοιδωρηθεί όσο τίποτε άλλο, αλλά τουλάχιστον εδώ άμα φας έξωση θα'χεις ένα κρεβάτι να κοιμηθείς που δεν θα περιμένει πότε θα φύγεις, ούτε θα σε θεωρήσει αποτυχημένο ξεφτίλα επειδή έχασες τη δουλειά σου. Η κουλτούρα που λέγαμε.
Για τον ατομικισμό και το δεβαριέσαι, όποιος έχει αναγκαστεί να κάνει αγωγή στο Δημόσιο ξέρει μια χαρά ότι άπαξ και ξεκινήσει, τον έχει πιει απ' όλες τις μπάντες ακόμη κι αν έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Άμα εξαρχής δεν έχεις ούτε επιλογή, αλλά ούτε και την πολυτέλεια να γραψαρχιδιάσεις, δεν μπορείς να βρίσκεσαι και ένοχος άνευ ελαφρυντικού. Αυτές ήταν οι επιλογές που υπήρχανε, μ' αυτές πορευόντουσαν όλοι. Ή τουλάχιστον όσοι δεν είχανε άλλη διέξοδο.
Η αναγωγή στα ιστορικά αίτια είναι πέρα για πέρα άχρηστη πλέον. Και πιο συστημική πεθαίνει.
χμ, το της οικογένειας δεν το θεωρώ προτέρημα μιας κοινωνίας, είναι μια συσπείρωση η οποία εμποδίζει την ομαλή και αντικειμενική πορεία των πραγμάτων, το δε δημόσιο πιστεύω ότι είναι μια ανάγλυφη προέκτασή της, και προσώπικλυ πιστεύω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην ελληνική κοινωνία θα έρθουν στα ίσα τους μόνο όταν πια η οικογενειοκρατία σπάσει. Είναι ένα πλανερό κουκούλι μέσα στο οποίο παίζονται ένα σωρό συναισθηματικοί εκβιασμοί και πνιγηρές καταστάσεις, ακόμα και όταν υπάρχει καλή πρόθεση. και πάντως είναι ένα άκρως εσωστρεφές σχήμα, που αγγίζει τα όρια του αντικοινωνικού κατά την ταπεινή μου.
όσο για την αναγωγή στα ιστορικά, θα την έλεγα πιο πολύ κακοποιημένη παρά άχρηστη.
Μιλάς εσύ ή η προτεστάντισσα μέσα σου; :)
Έχω έναν κολλητό με γερμανόφωνες ρίζες, του βγαίνει κι εκείνου ώρες-ώρες τελείως ασυναίσθητα...
@Φίλτατε (το εννοώ 1000%) Mr Cadmus. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως κάποιος με τον οποίο δεν γνωρίζομαι προσωπικά, θα μπορούσε με τα σχόλιά του να μου τη λέει ..προσωπικά. Οπότε καμία παρεξήγηση, άρα και καμία ανάγκη συγνώμης. :-)
Ουσιαστικά νομίζω μιλάς για τη γνωστή προσπάθεια ενοχοποίησης του απλού πολίτη για ό,τι στραβό γύρω μας, φταίει δεν φταίει αυτός, με σκοπό την έμμεση απενοχοποίηση του συστήματος από τις όποιες ευθύνες του. Αν όντως κατάλαβα καλά, δηλώνω πως συμφωνούμε απολύτως (μακριά από μένα Παπαδόπουλοι κι οι επίγονοί του, ελιτισμοί, αυτομαστιγώματα κι άλλες κινκιές).
Εγώ όμως δεν ανέφερα με αυτόν τον τρόπο την ατομική ευθύνη.
Ξεκίνησα από τον ορισμό του Khan όπου αναφέρεται στο «…πολεοδομικό μπάχαλο της άναρχης δόμησης…» της Αθήνας. Για το μπάχαλο αυτό θεωρώ τόσο τεράστιες τις ευθύνες των τότε κυβερνώντων και όσων κέρδισαν εκμεταλλευόμενοι το τότε πάρτυ που δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις επιμέρους ατομικές ευθύνες του απλού κοσμάκη (που όμως θεωρώ πως υπάρχουν).
Άλλο να είσαι επαρχιώτης που πρωτοκατεβαίνεις στην πόλη τότε και να θέλεις ένα διαμερισματάκι, άλλο υπουργός και να ξηλώνεις τις γραμμές του τραμ, άλλο εργολάβος που ρίχνεις νεοκλασικό για να σηκώσεις ..κλουβιά, άλλο αρχιτέκτονας της τότε ..διαπλοκής, άλλο ..διανοούμενος και να το βουλώνεις.
Ρώτησα λοιπόν τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό το μπάχαλο, αναλαμβάνοντας την όποια ατομική μου ευθύνη. Δεν ξεχνώ βέβαια πως την κύρια ευθύνη για να γίνει κάτι ουσιαστικό την φέρει το Κράτος από το οποίο όμως (όπως έχω πει) δεν περιμένω εδώ και καιρό απολύτως τίποτε (όχι βέβαια πως σταματώ να διεκδικώ απ’ αυτό τα ..δέοντα).
Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό και τα περί δημόσιας περιουσίας που ανέφερες: Ατομική ευθύνη υπάρχει όταν συμβαίνει κάτι μπροστά σου (κάποιος καταπατά, ρημάζει, λερώνει, σηκώνει άλλον έναν όροφο και μια σοφίτα), μπορείς να κάνεις άμεσα κάτι γι’ αυτό (αντίσταση, καταγγελία, διαμαρτυρία, καθάρισμα κι εγώ δεν ξέρω τι) και δεν το κάνεις ή ακόμη χειρότερα το νομιμοποιείς (αργά ή γρήγορα) κάνοντας κι εσύ ή την πάπια ή μια απ’ τα ίδια. (Ασφαλώς και πάλι το Κράτος έχει ασυζητητί πολλαπλές μεγάλες ευθύνες αλλά δεν μπορεί να είναι και πανταχού παρόν). Και πιστεύω πως η συναίσθηση της ατομικής ευθύνης είναι καθαρά ζήτημα κουλτούρας και παιδείας.
@ironick: Μα ο ατομικισμός και το δεβαριέσαι, είναι έλλειψη κοινωνικής κουλτούρας και προϊόντα στρεβλής παιδείας. Εγώ τουλάχιστον έτσι εξηγώ τα «Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου» (συμβουλευτικά ή εκφοβιστικά), «Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρων οι κότες» ακόμη και το «Ας πρόσεχε» (για το χαιρέκακο που ανέφερε ο Mr Cadmus)!! Χωρίς βέβαια να παραβλέπω πως ιστορικά έχουν, όντως, βάση. Αλλά σήμερα, γαμώ το μου, οφείλουμε να τα ξεπεράσουμε αν θέλουμε κάτι καλύτερο.
Η οικογένεια είναι θεσμός με τα υπέρ και τα κατά του. Αλλά η συγκυρία μακάρι να τη δυναμώσει για το καλό μεγάλων και μικρών. Δεν θέλω να σκέφτομαι παρατημένους γέρους δίχως σύνταξη, ούτε πεταμένα σε ιδρύματα βρέφη και παιδιά.
κάδμους, μιλάω μάλλον ως μοναχοπαίδι μοναχοπαιδιών. πάντα μου έκανε εντύπωση το δίκτυο των οικογενειών, με εξέπλησσε αφάνταστα το ότι ο περισσότερος κόσμος ξεμυτούσε και κατόπιν επιβίωνε επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ κυρίως μέσα από την οικογένεια και τις γνωριμίες της και σχεδόν ποτέ έξω από αυτήν. και ότι μετά από αυτό έρχονταν οι φιλίες, οι συναναστροφές, οι σχέσεις και ταλιμπάν. και ότι πάντα καθορίζονταν και ελέγχονταν από το την οικογένεια και αυτά. και κυρίως, έβλεπα πόσο αναγκάζονταν όλοι μέσα στην οικογένεια να λειτουργούν έτσι. και πόσο τελικά δεν έπρατταν όπως θα ήθελαν. με κάποιες άτυχες, σπασμωδικές και επουσιώδεις μικρο-επαναστάσεις για διάλειμμα, κάπου μξ 15 και 25.
τεσπα, φεύγω τώρα, όχι για κυριακάτικο φαγητό με την οικογένεια (:Ρ), σας αφήνω να συνεχίσετε τα δυο σας, μόνο μη σας βρω τσακωμένους όταν επιστρέψω γιατί θα το πώ στη θεία.
α και, στεφ, τα πεταμένα παιδιά τα θεωρώ και αυτά θύματα του θεσμού της οικογένειας (ως κοινωνική ανάγκη (εγκυμοσύνη) που δεν μπόρεσε να βρει έδαφος, επίσης τόσα και τόσα από αυτά θα μπορούσαν να τα υιοθετήσουν όλες αυτές οι κολλημένες με το ΔΙΚΟ τους παιδί αντί να ξοδεύονται στους ενδοκρινολόγους για εξωσωματικές), όπως θεωρώ θύματα της οικογενειομανίας και τους μοναχούς γέρους που δεν έχουν τον τρόπο να επιβιώσουν αλλιώς (γιατί μόνο με την οικογένεια ξέρουμε). τεσπα, ουφ, δεν προλαβαίνω, άντε.
Δεν αναφερόμουν σ’ αυτά τα παιδιά. Αναφερόμουν σε περιπτώσεις οικογενειών που αν και μεγάλα πλέον τα παιδιά, τα στέλνουν σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν πλέον να τα ζήσουν. Κι ο αριθμός μεγαλώνει με τρελούς ρυθμούς.
Με τον Mr Cadmus α π ο κ λ ε ί ε τ α ι να μαλώσω.
ωραίο και νηστίμο το μύδι σου Xάνε!