αυτοψυχοψάξιμο

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ενασχόληση με τον εαυτό είχε αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία, καθότι θεωρείται και είναι μια μέθοδος πρόληψης των κακών που μαστίζουν τον άνθρωπο. Με το να ψάχνεις την εσωτερική σου αλήθεια, ταυτότητα, ισορροπία κλπκλπ, πρώτον αφήνεις τους άλλους ήσυχους, δεύτερον δεν αναλώνεσαι σε περιττές επαφές, τρίτον πιθανόν να προκύψει από την ενδοσκόπησή σου κάποια λύση που να αφορά τους συνανθρώπους σου.

Σήμερα, στην εποχή της εξαπλωμένης ημιμάθειας, η οποία αποτελεί απαραίτητο στάδιο ανάμεσα στην μαζική αμάθεια του παρελθόντος και την ευκταία καθολική γνώση, όλα τα συμπεράσματα του παρελθόντος έχουν γίνει πρωτίστως αντικείμενο επίδειξης ημών των ημιμαθών και αντικείμενο εκμετάλλευσης των πονηρών που κοιτάζουν με άλλον τρόπο τον εαυτό τους, αρχίζοντας από την τσέπη τους.

Η ενδοσκόπηση λοιπόν, που τόσο υμνήθηκε ανά τους αιώνες (θυμίζω τον Μάρκο Αυρήλιο με το περίφημο «ένδον σκάπτε»), ζυμώθηκε σαν αξία μέσα στον χρόνο, κι έφτασε να πάρει νέα μορφή μετά τον Φρόυντ, συστηματικοποιήθηκε, επιστημονικεύτηκε, εξαπλώθηκε. Έφτασε έτσι και στην πόρτα του κάθε πονεμένου και του κάθε μαλάκα, μεταξύ των υπολοίπων. Από την πόρτα αυτή, βγήκε στο φως της δημοσιότητας, παραλλαγμένη και αλλοτριωμένη. Και κατέληξε, όπως χίλια δυο αξιόλογα πράγματα, να παρεξηγηθεί και να διακωμωδηθεί, ιδίως από αυτούς οι οποίοι πιστεύουν στην πραγματική αξία της.

Κοροϊδεύοντας λοιπόν τώρα τον ασόβαρο, ημιτελή και επισφαλή (ωσεκτουτού) τρόπο με τον οποίον χειριζόμαστε στις μέρες μας τα του εαυτού μας, λέμε την ενδοσκόπηση και την ανάλυση «αυτοψυχοψάξιμο», λέξη γελοία από την σύνθεσή της και μόνο, γεμάτη αστείους ήχους.

Ακόμα και κάποιος που πραγματικά προσπαθεί (όχι επειδή είναι της μοδός, αλλά διαβασμένα και διακριτικά) να φέρει σε ισορροπία τις ψυχικές του εκκρεμότητες, θα μπει στο καζάνι με τον κάθε μαλάκα και θα υποστεί το δούλεμα του περίγυρού του. Πράγμα που σημαίνει ότι η προσπάθειά του θα αποκτήσει ένα καινούργιο μέτωπο.

Το αυτοψυχοψάξιμο μπορεί να το κοροϊδεύουμε, αλλά είναι αναπόφευκτο, ιδίως σε στιγμές υποχρεωτικής μοναξιάς, όπως είναι, για παράδειγμα, η σκοπιά των φαντάρων. Όπως γράφει σε ένα ΠΜ που μου έστειλε συσλανγκιστής, «δεν υπάρχει φαντάρος που να έχει κάνει δίωρο, τρίωρο, ν-ωρο στη σκοπιά και να μην έχει περιπέσει στον εν λόγω όρο. Συνειδητοποιήσεις έχουν συντελεστεί, ημερολόγια έχουν γραφεί, ποιήματα έχουν γεννηθεί, σχέσεις έχουν χαλάσει ή αποκατασταθεί στο μυαλό του νέου που έχει για παρέα τα χωράφια, τις βουνοκορφές, τις τυχόν εφόδους, τα γίδια... Για να μη μιλήσουμε για τα, καθόλου αστεία, τραγικά περιστατικά...».

Έχω λοιπόν να σας αναφέρω δύο τέτοια, κι ας μακρηγορήσω, κι ας εξειδικεύσω τον ορισμό. Ένας φίλος φαντάρος μου τα διηγήθηκε.

Μια νύχτα στη σκοπιά, εκεί που σκεφτόταν τα δικά του και κοίταζε το υπερπέραν, έπεσε το μάτι του σε μια κοντινή ξερολιθιά και είδε κάτι λευκό να φεγγίζει. Πλησίασε, και βρήκε χωμένες ανάμεσα στις πέτρες, καμιά δεκαριά σελιδούλες από μπλοκ, από αυτά που συχνά κουβαλάνε οι φαντάροι στην τσέπη. Πήρε τα χαρτιά και διάβαζε το ανορθόγραφο και κακογραμμένο παραλήρημα κάποιου συν-φαντάρου του, που είχε εκμεταλλευτεί τις ώρες της σκοπιάς για να καταγράψει τις ψυχώσεις του. Κοντολογίς, έγραφε ότι τον ενοχλούσαν τα πάντα. Τα έβαζε με διάφορους εκεί μέσα, με συγκεκριμένα άτομα. Τους κατηγορούσε ότι τον έφεραν στη φάση που ήταν. Και κατέληγε στο ότι ορισμένοι από δαύτους ήταν βρυκόλακες που τον κυνηγούσαν να του πιουν το αίμα... Ο φίλος μου ουδέποτε έμαθε την ταυτότητα του συγγραφέα. Το κείμενό του, λέει, ξεπερνούσε τα τρία Α4. Το ξανάβαλε εκεί που το βρήκε.

Το άλλο περιστατικό, αφηγημένο από τον ίδιο φίλο μου, είχε ως εξής: δυο φαντάροι κουβεντιάζαν στην πύλη του στρατοπέδου. Νύχτα μαύρη. Ξαφνικά ακούνε έναν πυροβολισμό. Σα να ερχόταν από το φυλάκιο που βρισκόταν από πίσω τους. Πλησίασαν έντρομοι, σιγά-σιγά. Πάνε στην είσοδο της σκοπιάς και βλέπουν τα πόδια ενός φαντάρου που κείτονταν στο έδαφος με την πλάτη ακουμπισμένη στον πέρα τοίχο του κτίσματος. Το όπλο ακουμπισμένο στο στήθος του και, πίσω από το κεφάλι του, μια σκούρα κηλίδα. Και τότε τον ακούνε να λέει, αρντάν τελείως: Τι θέτε ρε μαλάκες; Όταν του εξηγήσανε τι τρόμος τους είχε πιάσει νομίζοντας πως ήταν αυτοκτονία, ο τύπος τους είπε πως το μπαμ ήταν από ένα σακούλι με πατατάκια το οποίο είχε ανοίξει με τον γνωστό τρόπο. Τους είπε επίσης ότι ο ίδιος είχε μείνει εκεί χάμω ακίνητος, χεσμένος -μόλις είδε τα κεφάλια τους να ξεπροβάλλουν από το πλάι του ανοίγματος του φυλακίου- για την φυλακή που θα έτρωγε. Και η κηλίδα; Από κάποιον άλλον φαντάρο, που είχε πετάξει κάτι τύπου μίλκο στον τοίχο...

- Τι γίνεται αυτή η Στέλλα βρε παιδί μου, έχω να την δω από τα Χριστούγεννα...
- Τό 'χει ρίξει στο αυτοψυχοψάξιμο. Αποφάσισε ότι είναι ένας κακός άνθρωπος και πρέπει να ψάξει μέσα της να βρει την καλή Στέλλα.
- Ωχούουουου!

Αυτομηνυματώνομαι (από knasos, 11/04/12)

Three word phrase. (από patsis, 15/03/13)

vikar

2009-04-21 22:06:53+00:00

Μπράβα (που λέν και οι σεισμόπληκτοι).

GATZMAN

2009-04-21 22:43:21+00:00

@ironic
Διέπρεψες!

@viκar:
Για μάρκα μουστάρδας το ήξερα...

Galadriel

2009-04-22 01:22:21+00:00

Αφενός έχω να δηλώσω ότι δεν σου ξαναστέλνω πιμί γιατί ό,τι πιμί σου κάνουν οι φαντάροι τα κάνεις copy paste και όπως έμαθες μετά τις πρόσφατες εξελίξεις υπηρετώ στο Σώμα Εφοδιασμού Μεταφορών και φοβάμαι ότι θα εκθέσεις τις σοφές μου απόψεις σε κάποιο άλλο ορισμό σου.

Αφεδύο το αυτοψυχοψάξιμο είναι εντελώς της μόδας πολύς ο κόσμος που πάει και τα ακουμπάει για να μιλάει αυτός και ένας προφέσορας να ακούει (;) και να κάνει πότε πότε «μμμμ» σκεπτικός. Ή να πετάει κατά διαστήματα διαπιστώσεις σε φάση «είσαι μπερδεμένος» (έλα!), «πενθείς» και δεν ξέρω ποια άλλη μαλακία. Τουλάχιστον ο εξομολόγος παλαιότερα σε άφηνε, τα έλεγες και τσάμπα σε απάλλασσε από το άγχος σου με λίγο προσευχή νηστεία και καμια μετάνοια. Μεγάλο θέμα έπιασες.

ο αυτοκτονημενος

2009-04-22 05:11:46+00:00

το ότι μπορούμε κ ανοίγουμε την καρδιά μας σε κάποιους ανθρώπους είναι η λεγόμενη συζητισιοθεραπεία που μισούν αφάνταστα όλοι ψυχαναλυτές κ οι ψυχολόγοι
όσο για τα φαντάρια από το πολύ κανάκεμα τρελαίνονται
βλέπεις τώρα έχουν κέτερινγκ για φαγητό κ καθαρίστριες να καθαρίζουν τις καλιόπες
αργία μήτηρ κάθε κακίας ας δούλευαν περισσότερο και περνούσε η θητεία τους χωρίς να το καταλάβουν αλά η μαμάδες τα έχουν μαμακιδοποιήση τα αβγουλάκια των μέγα λάθος
νομιζω ;;;;;;

2009-04-22 05:36:46+00:00

@MES
ΜΕΣ---->ΣΕΜ (με αναγραμματισμό)

2009-04-22 08:29:35+00:00

Καλά, η «συζητησιοθεραπεία» που λέει ο αυτοκτονημένος, η παλιά καλή ειλικρινής συζήτηση δηλαδή με το συνάνθρωπό σου, είναι εντελώς λογικό να ενοχλεί οποιονδήποτε επαγγελματία φίλο (ψυχαναλυτή, ψυχολόγο, παπά-εξομολόγο...). Το άλλο το ωραίο; Το οτι όλοι ετούτοι αυτοπλασάρονται ως «ουδέτεροι»; :-Δ

Αλλα τί να πείς, η κοινωνία μας φαίνεται οτι, κοντά στα άλλα τα αφύσικα, αξίζει καί αυτό το επάγγελμα.

iron

2009-04-22 08:52:51+00:00

πιστεύω ότι το επάγγελμα του ψυχολόγου / ψυχαναλυτή / ψυχιάτρου είναι, δυστυχώς για τον κλάδο αυτόν, από τα κατεξοχήν επαγγέλματα που σηκώνουν απίστευτο τσαρλατανισμό. Κι αυτό είναι το κρίμα της ιστορίας, γιατί οι λίγοι καλοί είναι δυσεύρετοι και κάποιος που δεν έχει ψάξει σωστά το θέμα, δεν ξέρει πού να πάει. Θεωρώ ότι η επιστήμη αυτή είναι μια σωστή και διαρκώς εξελισσόμενη κατεύθυνση προς την μελέτη των ψυχικών συμπτωμάτων τα οποία έχουν αυξηθεί κατά κόρον. Είναι αντικειμενική και επιστημονική προσέγγιση, χωρίς να εμπλέκεται η θρησκεία (όπου υπάρχει, πρώτον, η μετάθεση προς τα έξω -προς έναν θεό, άρα εμείς είμαστε έρμαια και απαλλασσόμαστε από κάθε ευθύνη, βολικότατο!- και δεύτερον το φόβητρο του Θεού αυτού, πράγμα κατά τη γνώμη μου βλαβερό ή έστω αδιέξοδο, στις μέρες μας πια). Επίσης σήμερα η κλασική ιατρική και η ψυχιατρική (της οποίας κλάδος είναι όλες οι ψυχο-ειδικεύσεις) έχουν συγκλίνει αρκετά, έχουν αποδεχθεί την ψυχή και το σώμα αντίστοιχα, καιρός ήταν.

Τεσπα, αν κάποιος θέλει να ψαχτεί, γνώμη μου είναι ότι πρέπει να απευθυνθεί σε επαγγελματία που να έχει σπουδάσει τα δέοντα (ιατρική>ψυχιατρική), που θα έχει κάνει απαραιτήτως την δική του πολυετή ανάλυση και τα σχετικά σεμινάρια, που θα έχει περάσει από την φάση της ειδίκευσης και την παρακολούθησης της δουλειάς του από άλλους και που, κοντολογίς, δεν θα είναι κάτω των 45 ετών. Δεν πας στην κυρα Κατίνα των καναλιών, ούτε στην φιλενάδα σου που πήρε ένα χαρτί ψυχολογίας από το Deree και το παίζει σύμβουλος-θεραπεύτρια και πούτσες μπλε. Θέλει πολύ ψάξιμο το αυτοψυχοψάξιμο!

Για να πάρετε μία ιδέα, δείτε τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις ψυχαναλυτής κλπ, σύμφωνα με τα κριτήρια της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, του πιο σοβαρού κλάδου της ελληνικής ψυχο-δουλειάς:
http://www.psychoanalysis.gr/el/index.php?option=com_content&task=view&id=62&Itemid=42

xalikoutis

2009-04-22 09:01:21+00:00

συμφωνώ ironick σε όλα, και για τον τσαρλατανισμό, και για όλα, αλλά ξέχασες ένα κριτήριο που υπόκειται όλων των άλλων... τα πολλά λεφτά.... και τα πολλά λεφτά φέρνουν και ένα κακό.... μπορείς να κατανοήσεις μόνον εκείνους που έχουν πάνω κάτω επίσης πολλά λεφτά.... οπότε έχει δίκιο κι ο αυτοκτονημένος... όλα τα τυπικά κριτήρια είναι απλά αυτό-τυπικά.... οπότε υπάρχουν και τα ουσιαστικά κριτήρια... κάπου τα λεγε κι ο φρόυντ αυτά, που είχε πλήρη κατανόηση όλων αυτών των παραγόντων, και όπως συνήθιζε, δεν τους έκρυβε κάτω από το χαλί κάτω από το ντιβάνι κάτω από την κολωνακιώτικη ταράτσα.....

και τώρα ας πούμε όλοι μαζί
σεξοπορνοανωμαλοδιαστροφικό πουτσομουνοκαριολοκαυλομαλακομπούκωμα για να στανιάρουμε

2009-04-22 09:16:07+00:00

χαχα! καλό!

ναι, έχεις δίκιο για τα λεφτά, είναι ένα τεράστιο θέμα, δεδομένου κιόλας ότι για να γίνει σωστή δουλειά πρέπει (όπως πχ με τη γυμναστική) να πηγαίνεις τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα. Και είναι το μόνο πράγμα στο οποίο διαφωνώ απόλυτα με την πρακτική της ανάλυσης. Αλλά είναι διεθνές το κακό. Δεν ξέρω τι (σοβαρές) συζητήσεις έχουν γίνει επί του θέματος. Ακόμα και οι «φτηνοί» αναλυτές χρεώνουν 70 ευρώ την επίσκεψη... Αλλά σου λέει, εφόσον κυρία μου άμα λάχει θα ξοδέψεις τα χιλιάρικά σου σε ρούχα, καλλυντικά, βραδινές εξόδους, κλπ, κάνε για ένα διάστημα στη ζωή σου λίγο κράτει και δώσ' τα γι' αυτό που διατείνεσαι πως σε καίει. Και μετά ξαναξοδεύεις στα μπουζούκια αβέρτα (λέω εγώ). Η Ντολτό πάντως, μια γαλλίδα παιδοψυχολόγος, έβαζε τα παιδάκια να της δίνουν κάτι το οποίο τους ήταν πολύτιμο, αντί χρημάτων: να της χαρίζουν μια ζωγραφιά, ένα παιχνίδι, ένα κοχύλι, τέτοια. Αυτό, επειδή η ανάλυση φρονεί πως αν δεν υπάρχει αντίτιμο, δεν υπάρχει και εκτίμηση από την πλευρά του αναλυομένου προς τον εαυτό του και την προσπάθεια που κάνει. Όλα αυτά καλά, αλλά προσφέρονται και ως θαυμάσιο επιχείρημα προς εκμετάλλευση...

#10

2009-04-22 11:11:27+00:00

ανοιχτείτε στον διπλανό σας μπορεί 9 στους 10 να σας ειρωνευτούν κοροϊδέψουν σφαλιαρίσουν κλπ κλπ αλά πιστέψτε ο ένας θα αξίζει πολλαπλάσια από τους εξευτελισμούς των υπολοίπων 9 αντισταθείτε στην απομόνωση κ κατ επέκταση έλεγχο του συστήματος
συγχρωτισμός κ πάλη συγχρωτισμός
τα ανωτέρω αποτελούν την περιγραφή ενός σεξουαλικού οργίου
νούλις

#11

2009-04-22 11:53:43+00:00

Ωραίος!

#12

Vrastaman

2009-04-22 16:53:49+00:00

Α'

#13

2009-04-22 18:10:22+00:00

Αμφιβάλλω και αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα της ψυχανάλυσης. Αμφισβητώ αν τελικά όλος ο χρόνος και το χρήμα που επενδύονται αποπληρώνονται, δεδομένου ότι όσοι γνωστοί μου έχουν μπει σε αυτή την διαδικασία έχουν χαζέψει εντελώς και φαίνεται να έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Ενδέχεται να έπεσαν σε σκιτζίδες οκ κρατάω πισινή.

Αλλά το «είναι προφανές ότι είσαι μπερδεμένος, θα χρειαστείς ψυχανάλυση, στις αρχές θα έρχεσαι 3/ βδομάδα και μετά από ένα 6μηνο 2/ εβδομάδα για δύο χρόνια, η επίσκεψη έχει 70 το πρώτο εξάμηνο και μετά από 50» είναι εντελώς χάλια ως κόνσεπτ και για να το δεχθεί κάποιος εκτιμώ ότι πρέπει να είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολύ μπερδεμένος.

#14

2009-04-22 18:44:33+00:00

αγαπητή μες πολύ πιθανών ακούγοντας ένας για 70ρια και 60ρια να παθαίνει τέτοιον τζερτζελέ που τα χάνει παντελώς

#15

2009-04-22 19:01:49+00:00

Μες, πρέπει να ισχύει ότι και για τους ωριλάδες. Μπορεί η στατιστική μας να 'ναι π.χ: 10/10 μαύρο, ωστόσο δεν υπάρχουν απολυτότητες σε τούτη δω τη φύση. Νομίζω;

#16

2009-04-22 19:18:52+00:00

Για να αυτοψυχοψαχτείς πρέπει πρώτα να αποστασιοποιηθείς από τον εαυτό σου. Ζόρικα πράγματα!

#17

2009-04-22 20:23:05+00:00

Βράστα σου σφίγγω το χέρι

#18

2009-04-23 05:35:38+00:00

σιγα ρε τα δυσκολα :
τραβα σε ενα καθρεφτη και αρχησε το ψάλσιμο η καλητερη αποστασιοποίηση

#19

2009-04-23 06:40:27+00:00

Στο τέλος θα σπάσει ο καθρέφτης
Γιούρι Γκέλερ

#20

2009-04-24 19:09:47+00:00

ναι ρε και η γρουσουζια μετα που την πας ;;;
7 χρονια ειναι πολα
λοιπον χρειαζομασται επιγοντος chat room για να τα λεμε αναμεταξη μας

#21

Hank

2009-07-13 17:50:32+00:00

Χαρακτηριστικά τσατσιλίκια παλιού ψυχαναλυτή μου. Όταν δεν πήγαινα εγώ σε μια συνεδρία, με έβαζε να την πληρώνω κανονικά, ακόμη κι αν επρόκειτο για προγραμματισμένο ταξίδι προ εβδομάδων. Όταν απουσίαζε αυτός, για υποχρέωσή του, δεν με αποζημίωνε χρηματικά για την χαμένη συνεδρία. Όταν αργούσα εγώ σήμαινε ότι «αντιστέκομαι υποσυνείδητα στην θεραπεία μου». Όταν αργούσε αυτός σήμαινε ότι απλά δεν χτύπησε το ξυπνητήρι.

#22

2009-07-13 17:59:00+00:00

Παρεμπίπταμπλυ η δουλειά του ψυχαναλυτή είναι άλλη από αυτήν του παπά. Υπάρχουν και ψυχαναλυτές που είναι και παπάδες, και, τουλάχιστον, οι σωστοί απ' αυτούς, αντιμετωπίζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο τους θεραπευομένους τους, από τα πνευματικά τους παιδιά. Βέβαια, στην πράξη υπάρχει μια αλληλοεπικάλυψη, αλλά κττμγ αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο μπερδεύουν την δουλειά τους με πράγματα που δεν είναι η δουλειά τους.

Λ.χ. ως προς τους παπάδες. Η εξομολόγηση δεν ξεκίνησε ως αυτοψυχοψάξιμο. Ήταν ένα τελείως κοινωνικό γεγονός, γινόταν δημόσια, και σήμαινε απλά ότι δεν μπορείς να κοινωνήσεις, άμα σφάζεσαι-πλακώνεσαι με ένα άλλο μέλος της ίδιας κοινότητας. Πρέπει πρώτα να τα βρεις μαζί του και μετά να κοινωνήσεις. Σημειωτεόν ότι είναι (μάλλον, θα έπρεπε να είναι) άλλο η εξομολόγηση και άλλο η πνευματική καθοδήγηση. Στην εξομολόγηση δεν χρειάζεται να σου πει κάτι ο παπάς. Αρκεί να μιλήσει ο εξομολογούμενος και να διαβαστεί η ευχή. Στην πνευματική καθοδήγηση κάποιος σου δίνει συμβουλές, αλλά αυτός δεν χρειάζεται να είναι παπάς, μπορεί να είναι κι ένας μοναχός ή μοναχή (λαϊκός δεν συνηθίζεται). Ασφαλώς μπορούν αυτά τα δύο να συμπέσουν, και μια εξομολόγηση να είναι και πνευματική καθοδήγηση, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Ασφαλώς και τα δύο διαφέρουν από την ψυχοθεραπεία.

#23

2009-07-13 18:19:21+00:00

ΥΓ: Πάντως, δεν αποκλείω αυτό που λέει η Μες. Μπορεί να βρεις παπά, που να την έχει δει λίγο ψυχολόγος (με την καλή έννοια) και να κάνεις την δουλειά σου στο τζάμπα. Αλλά είναι ρίσκο, και στον παπά θα μπει η συζήτηση σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια σχέσεων με τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς λ.χ. να λες ελεύθερους συνειρμούς, ό,τι σου κατέβει εκείνη την ώρα κτλ.

ΥΓ2. Δεν ήταν εξαπανέκαθεν το αυτοψυχοψάξιμο. Οι πρώτες αυτοβιογραφίες γράφτηκαν με τεράστια ιστορική καθυστέρηση μετά Χριστόν. Νομίζω ότι είναι το «Εις Εαυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου (2ος αιών), ένα αντίστοιχο έργο του Γρηγορίου Ναζιανζηνού (4ος αιών), και αυτό που άνοιξε νέα εποχή είναι οι «Εξομολογήσεις» του Αυγουστίνου (5ος αιών). Δεν θυμάμαι αν είχε γράψει αυτοβιογραφία ο Σενέκας (1ος αιών), νομίζω όχι. Με λίγα λόγια, οι προ Χριστού αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν έκαναν αυτοψυχοψάξιμο, τουλάχιστον δεν έγραφαν αυτοβιογραφίες, παρά μόνο βιογραφίες άλλων.

#24

2009-07-13 19:00:49+00:00

Χανκ νομίζω έχεις καταλάβει ότι τα περί παπάδων έχουν σχολιαστεί σε άλλο λήμμα έτσι; χαχαχαχαχ

#25

2009-07-13 19:06:43+00:00

υπάρχει και αυτό που λέμε «προγραμματική σύγκλιση» αγαπητέ χανκ...

μια ωραία - αδημοσιεύτη - ιστορία είναι αυτή ενός βούλγαρου , ορθόδοξου ιερέα μέχρι το 2ο ΠΠ, κομισάριου του βουλγ. ΚΚ μετά, ο οποίος έγραφε τεφτέρι αυτοψυχοψαξιματικου χαρακτήρα, με όρους πατερικής θεολογίας αρχικά, κονστρουκτιβιστικής φιλοσοφίας μετά... το τεφτέρι ως τεφτέρι ήταν μάλιστα το ίδιο, και ήταν μισό έτσι, μισό γιουβέτσι....

#26

2009-07-13 19:37:24+00:00

ή παπάς παπάς, ή σρινκάς σρινκάς.

Επίσης, το θα δείς παπά κώλο μπορεί να περιγράψει αντιμεταβίβαση από παπά ψυχαναλυτή καθήλωσης σε πρωκτικό σταδιο. Λέμε τώρα...

Χαλικού, ετς! Με Μαρξ, Φρόιντ, ορθοδοξία και μια ζεϊμπεκιά.

#27

HODJAS

2010-02-23 11:35:58+00:00

Πολύ καλό!
Σχετική και η λεγόμενη «ταβανοθεραπεία» ή «ταβανοσκόπηση».

#28

2010-02-23 11:39:19+00:00

Ταβανοθεραπεία, εμβληματικός ορισμός του σάιτ.

#29

allivegp

2010-04-20 13:24:35+00:00

Ζόρικο είναι και το Σύνδρομο De Clerambeau, όπου ο/η ασθενής πιστεύει ότι κάποιο πρόσωπο του άλλου φύλου διάσημο για την ομορφιά ή τη γοητεία του (π.χ. ο Μπραντ Πιτ ή η Μόνικα Μπελούτσι) είναι ερωτευμένο με αυτόν/ήν.

Άλλα κουλά σύνδρομα με ονοματεπώνυμο είναι:

- Παραίσθηση Capgras: Δεν είσαι εσύ ο αδελφός/πατέρας/σύζυγος μου, αλλά κάποιος που του/της μοιάζεις.

- Παραίσθηση Fregoli: Όλοι οι άνθρωποι που συναντάω, δεν είναι παρά ο ίδιος άνθρωπος που αλλάζει μορφή.

- Παραίσθηση Cotard: Δεν έχω αίμα, δεν έχω σπλάχνα, δεν υπάρχω (ή υπάρχω πάντα/είμαι αθάνατος).

Όλα τα παραπάνω, θέλουν πολύ δουλειά με το αυτοψυχοψάξιμο...

#30

patsis

2010-04-20 13:35:01+00:00

Εντάξει, παθήσεις είναι κι αυτές και άνθρωποι αυτοί που πάσχουν, αλλά δεν μπορώ παρά να πω ότι ανατρίχιασα βρε παιδί μου... Όλοι οι άνθρωποι που συναντάω, δεν είναι παρά ο ίδιος άνθρωπος που αλλάζει μορφή. Μπρρρ...

#31

2010-04-20 13:52:52+00:00

Πολύ βολικό αυτό το φρεγκόλι. «Αγάπη μου δεν κοιμάμαι με άλλες γυναίκες, μόνο μαζί σου»... ε; Ε;

#32

2010-04-20 14:13:27+00:00

- Σύνδρομο Tourette: Γαμώ το συσελέκι σας, τσογλαναράδες!

#33

2010-04-20 14:15:45+00:00

Βολικό και σε άααλλες περιπτώσεις: «Αγάπη μου δεν κοιμάμαι με άλλους ανθρώπους, μόνο μαζί σου». Αθώος/-α και για απιστία και για ομοφυλοφιλία.

#34

2010-04-20 14:16:49+00:00

H Bίκι λέει αυτά για το Fregoli.

#35

2012-03-05 21:52:41+00:00

Αναφορά στο Cotard delusion επιχειρεί το όνομα του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα (Caden Cotard) του Synecdoche, New York, μιας ταινίας που θα σας πρότεινα να δείτε στην περίπτωση που ο κοπέλα σας δεν σας θεωρεί ακόμα αρκετά βιτσιόζους στα κινηματογραφικά.

(«Μα είναι αμερικάνικη αγάπη μου, πόσο πια αυτοψυχοψάξιμο να έχει; Έλα κερνάω εγώ...»)

#36

2012-03-06 06:05:26+00:00

Όχι ρε φίλο, μη γκζιγιέσαι...

#37