γενική αντί ονομαστικής

Εντάξει, η καταχώριση γαμεί και έλειπε. Απο τα λήμματα που δουλεύω στο πρόχειρο εδώ και μήνες (που να πάρει ο διάολος... στο εξής κι' εγώ αντιροτζεριακός, μαζί με Βράστα).

Έχω να συμπληρώσω καναδυό πίπες, θα επανέρθω.

δες και αγαμήτου και απάρτου (γωνία)

Μόνο μια αντίρρηση, το δεύτερο παράδειγμα είναι άλλη φάση. Ότι και καλά εννοούνται οδοί απάρτου («ο άπαρτος») και αγαμίδου («αγαμίδης» - εγώ θα έλεγα αγαμήτου από το «αγάμητος»). Σα να λέγαμε Βενιζέλου και Ιπποκράτους γωνία. Είναι διαφορετικό από το «είναι απιστεύτου».

Εκτός κι αν όλο αυτό το φαινόμενο κάπως έτσι ξεκίνησε, δηλαδή το «είναι απιστεύτου» κάποτε λεγόταν «είναι απιστεύτου και αδυνάτου γωνία» ξέρω 'γω, ή κάτι τέτοιο.

απιστεύτου (το αγαμίδου δεν είναι γενική μάλλον για αγαμήτου λέμε;)

...α, οκ, η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως...

To πλουσίου το έχω ακούσει και εγώ αλλά μόνο στην φάση: «η κυρία Πλουσίου» κιέτσ'...

Λοιπόν, το συγκεκριμένο φαινόμενο το σκέφτομαι ως γενική της έμφασης, μιά και συνήθως επιτείνει τη σημασία, και έχει δύο μορφές στην καθομιλουμένη, οι οποίες έχουν όπως φαίνεται διαφορετική προέλευση η καθεμιά, άν και συγγενή σημασία και χρήση.

Η πρώτη μορφή είναι αυτή που πιάνει ο ροτζέριο στον ορισμό, και ίσως προέρχεται, όπως πιστεύει ο Άλλος σχολιάζοντας εδώ, απο κατηγορούμενα του τύπου <επίθετο + όνομα σε γενική>, όπως για παράδειγμα: «μαλάκας μεγάλου βεληνεκούς», «γκομενάκι απιστεύτου καύλας» (με μία απαραίτητη δόση παλαιοελληνισμού για να δοθεί ειρωνεία).

Απ' αυτό το σχήμα πιθανόν να αυτονομήθηκε περαιτέρω η γενική, στη χρήση που δείχνει ο ροτζέριο στον ορισμό. Και πράγματι, δέν ξέρω άν χρησιμοποιείται γενικευμένα ή άν χρησιμοποιείται σε συγκεκριμένα μόνο επίθετα.

Στην άλλη περίπτωση που έχω κατανού, έχουμε προφανώς να κάνουμε με απολειφάδι διαχρονικής σχολικής σάτιρας πάνω στην κλίση των ονομάτων, που στην πλήρη του μορφή εμφαίνει το ουσιαστικό περνώντας το από όλες τις πτώσεις:> [I]-- Θεογκόμενα έ;

-- Μαλάκα, η θεογκόμενα της θεογκόμενας τη θεογκόμενα ώ θεογκόμενα μιλάμε... Να ντρέπεσαι να την γαμήσεις ένα πράμα.[/I] Σ' αυτήν τη μορφή, η γενική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε ουσιαστικό ή επίθετο.

Να πούμε και οτι η χρήση της γενικής για πρόσδοση έμφασης αποτελεί ίσως σημείο των καιρών και συγκεκριμένα της έκπτωσης της συγκεκριμένης πτώσης (πάν άνιντέντεντ), για το οποίο όμως δέν βρίσκω πρόχειρα κάνα καλό λινκάκι --ενευθέτω.

Ά, ξέχασα παραδείγματα της δεύτερης περίπτωσης που λέω, που έχουν παγιωθεί: ποτέ των ποτών, στο τσακ του τσακός.

Κάτι σαν τα επίθετα σε -ιου (όχι ίου βεβαίως). 'Ωπερ το «πλουσίου» μπορεί επίσης να πηγαίνει στο «παιδί πλουσίου»...

Το πλουσίου τό 'χω κι' εγώ ακούσει μόνο όπως ο Μουχουσού, και θα έλεγα προσωπικά οτι πέφτει σ' εκείνη την περίπτωση, μιά και είναι πολύ συνηθισμένο στα ελληνικά να έχεις επίθετο σχηματισμένο απο γενική.

ωραίος! μου θύμισες και αυτό που καιρό τώρα θέλω να βάλω, το αντίθετο περίπου: ονομαστική αντί αιτιατικής (στον πληθυντικό). Το κατοχυρώνω εδώ και ένας θεός ξέρει πότε θα το γράψω.

Ε και το απάρτου και αγαμίδου είναι προφανώς απλά λογοπαίγνιο πάνω στη γενική των οδών. Η γενική στην αργκό έχει πολύ ψωμί. Το λήμμα γαμεί --το είπα;

επιτέλους πήρε μπρος ο συνάδελφος, μπήκε με γκάζια.

όπως λέμε δλδ, εκπαύλου;

(Με Μουχουσού και ιρονίκ γράφαμε γενικώς μαζί.)

Αβύζου και Ακώλου είναι η διεύθυνση.

Τοιαύτο λήμμα ώζει καλιαρντής! Ενθυμούμαι το λήμμα «υψομετρού» ούτως ειπίν τραβέστωρ ο οποίος (ή η οποία...) έλκει την καταγωγή του από τα τιμημένα και άπαρτα (ηθελημένον το pun) Ελληνικά βουνά!

Βέβαιως ημίν ότι ο μέγας Ψιψινάκιος έχει εισάγει τοιαύτες γενικές αντί ονομαστικές.

Η γαλλικού, ο Χαλικού...

καλοο !!

ώζει και παρα-ozzy! Φουλ καλιαρντού! ρωτήστε τον Ανδρέα, τη Φτερού, να σας πει όσες γενικές θέτε!

Ιρονίκ, για την ονομαστική αντί αιτιατικής, βλ. και ξηρούς καρποί και άντριδοι, πούστηδοι, καραγκιόζηδοι. Σηκώνει κι άλλο ψάξιμο πάντως.

ετς, αυτά είναι Λεσβιακά. Όπως και τα «θα παω στς γιατροί» και τα αυτά του Χαρρυ Κλυν «Ξηρούς καρποί και κρυφους φωτισμοί»

Δεν υπάρχει ονομαστική αντί αιτιατικής. Υπάρχουν ιδιώματα όπου η αιτ. πληθ. των αρσενικών σε -ος είναι ίδια με της ονομαστικής. Αυτό φαίνεται και από το άρθρο, που μπαίνει κανονικά σε αιτιατική -πουθενά δε λένε «θα πάω σ' οι γιατροί».
Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει συντακτική απόκλιση αλλά τυπολογική.

Χμ... Τώρα που ξαναβλέπω το σχόλιό μου, φαίνεται ότι παρά ταύτα υπάρχει γενική αντί αιτιατικής: λέω «ίδια με της ονομαστικής» αντί «με την ονομαστική». Άμα θέτε βγάζουμε κάνα συμπέρασμα, αλλιώς τ' αφήνουμε. Βασικά εννοούσα «η κατάληξη της ... είναι ίδια με της...», δεν έκανα σλανγκιά, άκανα σαρδάμ.

έκανα

[αυτός δηλαδή τώρα στ' αλήθεια θέλει να μας πεί οτι απεξαρτήθηκε;...] :-Ρ

Στο πρόπροπροηγούμενο σχόλιο συμφωνώ. Συγκεκριμένα, ακούγεται σε ιδιώματα το «θα πάω στσοι γιατροί» ή «στ'ς γιατροί» όπως λέει ο πέρκινς, αλλα όχι «σοι γιατροί». Θα τό 'λεγα κι' εγώ τυπολογική απόκλιση, πάλι για αιτιατική πρόκειται.

Για το επόμενο σχόλιο, δέν θα τό 'λεγα ούτε σαρδάμ. Είναι συνηθισμένη σύνταξη αυτή (άν και δέν θά 'ξερα να την ονομάσω), οπου ακριβώς το ουσιαστικό που προσδιορίζει η γενική παραλείπεται ώς ευκόλως εννοούμενο.

Έχω πάντως την εντύπωση οτι η σύνταξη αυτή στα τρέχοντα ελληνικά είναι κάπως ενοχοποιημένη, αποφεύγεται, σε αντίθεση με τα παλαιοελληνικά: η φράση το του πατρός δέν ξενίζει τόσο όσο το του πατέρα, που μάλλον θα λεγόταν αυτό του πατέρα.

Θυμήθηκα και το του Μπάτη (Ζεϊμπεκάνο Σπανιόλο)

Ζούλα σε μία μωρ'βάρκα μπήκα καί στη σπηλιά του Δράκου βγήκα

Βλέπω τρεις μαστουρωμένοι βρέ και στην άμμο βρέ ξαπλωμένοι

Αυτό ήρθε από ιδιώματα ;;;. Μπορεί, δεν ξέρω καθόλου. Γι΄ αυτό λέω ότι θέλει ψάξιμο από όποιον το αναλάβει.

Δε θα απέκλεια να είναι ιδιωματισμοί, προερχόμενοι όμως όχι από το μητρικό ιδίωμα του Μπάτη αλλά από κάποιο άλλο που μιμούνταν σατιρικά. Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Μπάτης τραγουδάει με πολύ έντονη προφορά (και ου Στράτους ου τιμπέλης...), που δεν την έχει σε άλλα τραγούδια. Και καθώς το σύνολο του έργου του διαπνέεται από ένα σατιρικό και χιουμοριστικό πνεύμα, ίσως κι εδώ να κοροϊδεύει καποιανού τους ιδιωματισμούς.

να προσθέσω και τα: πανακρίβου
επιπέδου

το δεύτερο μάλλον είναι τόσο συνηθισμένο που δεν είναι σλανγκ, αλλά είναι της αυτής μορφής