παλαρός

Το «ρο» πάντα τρέχει στην κρητική διάλεκτο, γνήσια μεσογειακή γαρ αυτή.

Shdday, ωραίος, καλώς όρισες.

Μάλλον είναι ο πελελός (λέξη από Ερωτόκριτο). Βλ. λήμμα και σχόλια στο μοσχοκούζουλος.

Για το φωνητικό μπέρδεμα -λ- και -ρ- κάπου αλλού έχει γίνει κουβέντα, αλλά δεν θυμάμαι που. Μπονζούρ σε όλους.

@betatzis Παλαιότερα τον λέγανε πελαλό, δλδ τρελλό, σε κάποιες περιοχές τής δυτικής Πελοποννήσου. Kυρίως στην Αχαγιά :-)

Δύται και στα σχόλια του παλάβρας ενδιαφέρουσες ετυμολογίες και πορτοκαλίσμους

Το αντίστοιχο στα ποντιακά είναι παλαλός:

[I]πόντιος είμαι σκυρός σεβνταλής και παλαλός
λάσκουμαι όλεν την ημέραν και χορεύω και την σέραν
το μυλέτ ίμ' εν τρανόν και δοξάζω τον θεόν
ας είμαι εφτωχός πόντιος και παλαλός
πόντιος και τραγωδάνος τσαλιμτσής και πεχλιβάνος
είπαν ά' πολλοί νομάτ πόντιος και έναν ομμάτ' [/I]
Όπως έχει προαναφερθεί, ίσως από:

παλαβός αγνώστου ετύμου. Ίσως
1. < με ανομοίωση από *παλαλός < απολωλός
2. < *παλαβιός < *παλαβιά < παλάβρα.
3. < αρχαίο αιολικό πάλαος = παλαιός.

Σκέφτηκα αρκετά γύρω από την παλιά ρίζα αυτής τής λέξης επειδή τη συναντάμε και στα Ποντιακά που έχουν κρατήσει πολλές αρχαίες λέξεις ατόφιες ή με μικρή παραφθορά.
Ίσως να έχει σχέση και με τούς μάλλον αθώους Πελασγούς τούς οποίους βρήκαν οι εισβολείς Αιολοί και Δωριείς και τούς πήδηξαν. Δεν ξέρουμε πολλά για τούς αυτόχθονες Έλληνες Πελασγούς. Ξέρουμε μόνο τα όσα λίγα αναφέρονται γι' αυτούς στις αρχαίες γραφές, Ηρόδοτος κ.α. Λίγο-πολύ όλοι οι αρχαίοι ιστορικοί τούς αναφέρουν αλλά όχι με ουσιαστικές αναφορές. Μάλλον τούς περνούσαν ντούκου, στο στυλ δλδ «εντάξει μωρέ, υπήρχαν πριν από εμάς αλλά χάθηκαν μετά». Δε χάθηκαν βέβαια, απλώς ανακατεύτηκαν με τούς νιόφερτους κι έγιναν επιμιξίες κλπ. Η ανάμνησή τους έμεινε αλλά ίσως να ήταν υποτιμητική ανάμνηση για τούς πολεμοχαρείς εισβολείς τής εποχής εκείνης. Ίσως το «Πελασγός» να έγινε «πελαρός».
Μάλλον τραβηγμένη από τα μαλλιά είναι η ιδέα που ρίχνω, αλλά δε μπορώ να βρω και κάτι άλλο πιο ορθό.

Πάντως ήταν ο ΜΧΣ που με παράπεμψε στούς Πόντιους και από εκεί άρχισα να σκέφτομαι την αρχαία Ελλάδα.

Το «παλάβρα» δεν έχει καμμία σχέση, σημαίνει το «πολλά λόγια», εχει γίνει και τραγούδι και στα Ισπανικά και στα Ιταλικά, «palavra, palavra, palavra», «parole, parole, parole», λόγια, λόγια, λόγια.
Με το νόημα τού λόγια χωρίς ουσία δηλαδή, κι όχι τής χαζομάρας.
Όστις έχει στοιχεία καλλίτερα ας τα προσκομίσει, πλιτς.