Είναι το άτομο που είχε πολλούς συντρόφους στην έως τώρα ζωή του, σε σημείο που να μην μπορεί -ή να είναι αδύνατο αντικειμενικά- να τους θυμάται όλους.

Προκύπτει από το υπερσύνθετο ουσιαστικό της λαϊκής λεξιπλασίας
και την τεχνική την οποία πρέπει να ακολουθήσει ο κάθε μαθητής για να έχει επιτυχία στις πανελλήνιες -και άρα και στη μετέπειτα ζωή του (χα).

  1. - Πώς τον λέγαν τον πρώην σου ρε που έβαζε μουσική όταν πήγαινε τουαλέτα για να μην ακούγεται;
    - Νικόλα; Όχι ρε, κάτσε, Θύμιο. Α, τον Θύμιο, τι μου θύμισες!
    - Καλά, μέχρι αυτού το σημείου έχεις φτάσει; Άκου: όταν στην ιστορία είχα μια δύσκολη πρόταση που έπρεπε να κατανοήσω, αλλά ήταν τόσο σύνθετη και με δύσκολες και πολλές λέξεις και δε μπορούσα, έπαιρνα το αρχικό γράμμα της κάθε λέξης της πρότασης, τα έβαζα όλα μαζί, έβγαινε μια απροσδιόριστη ηχολέξη, αλλά με βοηθούσε στην κατανόηση (σ.σ: απομνημόνευση!!!) γιατί είχα μετά το αρχικό της κάθε λέξης.
    - Μπάστα φιλενάδα, αν το κάνω αυτό με τους πρώην θα βγει σκουληκομυρμηγκότρυπα.
    - Καλά, κλείσε τώρα. Α, μετά την ορκομωσία μου θα μείνουμε Σόλωνος για έναν καφέ, έτσι;;

  2. - Ώπα το Βικάκι. Καλά ρε, τέτοιο πις, πώς και δεν ακούστηκε ακόμα κάτι για αυτήν;
    - Καλά ρε, σωβρακολογείς;; Αυτή βγάζει σκουληκομυρμηγκότρυπα!!

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
perkins

Το κάναμε στην Ιστορία δέσμης το κόλπο. Μετά που γίναμε παραμορφωμένοι μάθαμε ότι λέγεται αγχίνους μνήμη ο συγκεκριμένος νοητικός μηχανισμός.

#2
perkins

Κοιτα κι εδώ

#3
assosmalakos

Το έκανα στην Ιστορία γενικής παιδείας (πανελλήνιες β και γ λυκείου) και στην Ιστορία κατεύθυνσης (πανελλήνιες γ λυκείου),αλλά κυρίως στις αρχές φιλοσοφίας (πανελλήνιες β λυκείου).Τ' αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά,αλλά μόλις σήμερα έμαθα πώς ονομάζεται ο τρόπος αυτός «ανάπτυξης κριτικής ικανότητας και σκέψης» από τους μαθητές.

#4
iron

μα ο κόπος για να το μάθεις έτσι δεν ισούται με τον κόπο να το μάθεις με την κλασική αποστήθιση; και σου μένει καμία γνώση έτσι;

εγώ είχα το άλλο, είχα φωτογραφική μνήμη και θυμόμουν τα κείμενα σα να τα είχα μπροστά μου και να τα διάβαζα. Νομίζω ότι θυμάμαι ακόμα πως στην ιστορία της Α (;) γυμνασίου (το πάλαι ποτέ βέβαια αυτό, άει βρες το βιβλίο τώρα) η Μάχη της Μαντινείας περιγραφόταν σε μια αριστερή σελίδα, το σχετικό κεφάλαιο άρχιζε κάπου στα μισά της, πιθανόν και να είχε χρώμα αντί για μαύρο στην επικεφαλίδα και πάνω πάνω υπήρχε μια φωτογραφία, γενικό πλάνο από την σημερινή περιοχή, μάλλον ανοιξιάτικο γιατί ήταν όλα πράσινα. αλλά δεν παίρνω και όρκο, γιατί αυτή την ικανότητα την έχω χάσει πια κατά ένα 80%: και δεν μπορώ τώρα να «φωτογραφίσω» εύκολα κείμενο, και δεν θυμάμαι τις παλιές «φωτογραφίες» (όχι, ΜΗΝ το πείτε, ΜΗ).

#5
assosmalakos

Ανταπαντώ στην ερώτησή σου στην αρχή του σχολιασμού σου:ο κόπος να γράψεις με μέγεθος γραμματοσειράς 1 εις τη μείον εικοστή πέμπη σε ένα χαρτάκι τα sos,δεν ισούται με τον κόπο για να τα μάθεις;;Πολύ περισσότερο θα έλεγα.Αλλά,όπως βολεύει τον καθένα,αρκεί να έχει αποτέλεσμα.Για μένα τουλάχιστον παραείχε!!!

#6
assosmalakos

H αγχίνους μνήμη εννοώ,όχι το σκονάκι.

#7
patsis

[I]στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.[/I] Γιώργος Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός

#8
perkins

@ Ιρον η αγχίνους μνήμη βολεύει μόνον όταν έχεις διαβάσει αλλά πουχου ενα θεμα έχει α, β, γ, κουτουλου κάνεις μια αλαμπουρνέζικης προέλευσης ακροστιχίδα, θυμάσαι τις πρώτες λέξεις και σου έρχονται αυτομάτως και τα υπόλοιπα.
Και σ αυτήν την περίπτωσση το λοιπόν χρειάζεται η φωτογραφική μνήμη. Θυμαμαι μια απο την ιστορία δέσμης (τη Μπλέ ): Ε Π Α Φ Ε Ν Δ Ε ( για τη συνθηκη νομίζω της Λωζάννης ήτουνε.)