βλακ μέταλ

Να προτρίνω και εύη μέταλ.
Πρόκειται για μουσική που τελευταία ακούει το παστάκι η Εύη. Η μικρή αδελφή της Λίλιαν, ντε.

!!

ναι, ρε συ, τι κάνει αυτό το κορίτσι; έμαθα ότι θέλει πώς και τι να παντρευτεί τον Άκη...

...Τσοχατζόπουλο, ο οποίος ως γνωστόν διεζεύχθη προσφάτως, παραμένει άκρως κοτσονάτος και διαθέτει άπειρο ελεύθερο χρόνο.

Το μαντάτο αυτό έριξε τον κατά 20 χρόνια νεότερό του Περικλή σε μανιοκαταθλιπτικό κάτωθεν σπιράλ, δεδομένου ότι η κατά 3 έτη μιοκρότερη αδελφή της Λίλιαν επέλεξε έναν τοιούτο εσχατόγηρο. Καθώς πασάλειβε το σκοινί του με σαπούνι, άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα.

Αφηνοντας το σκοινι να πεσει απ' τα χερια του, κινηθηκε προς την πορτα. «Ουτε να αυτοκτονησει κανεις με την ησυχια του δε μπορει, γαμω το φελεκι μου μεσα» σκεφτηκε. Απο το ματακι της πορτας διεκρινε την μορφη της Λιλιαν. Της Λιλιαν του. Βεβαια με το μουτρο της κολλημενο στο ματακι και τον ευρυγωνιο φακο του προαναφερθεντος ματακίου, η αγαπημενη και χιλιοτραγουδισμενη οψη του οριτζιναλ αμαρτωλου δεν ηταν αυτη που ο Περι ειχε ερωτευθει περαν πασης λογικης. Εφερνε μαλλον προς γκρεμλιν, γεγονος που με τη σειρα του εφερε ενα μικρο χαμογελο στα χειλη του. Ομως το χαμογελο δεν κρατησε πολυ γιατι...

... η Λίλιαν όρμηξε μέσα, πήρε το γλιτσερό σκοινί στα χέρια της, του το τύλιξε βίαια γύρω από τον λαιμό, τον γονάτισε χάμω, τομπούστη, του πάτησε την καχεκτική πλάτη με το τακούνι και ούρλιαξε: «Θα σε σκίσω πούστη, θα σε σκίσω, Τ' ΑΚΟΥΣ;!» ... και δώστου έσφιγγε το σκοινί μέχρι που ο κλασμένος πια Περικλής ψέλλισσε: «Λίλιαν... Δε σ΄αναγνωρίζω... Πού ήξερες τί ετοιμαζόμουν να κάνω;... Μόνο εγώ δεν φταίω σε όλη αυτή την ιστορία...»

«Αυτό ξαναπέστο, παλιοτσουτσέκι!» είπε η Λίλιαν το γκρέμλιν και, χα, σφίγγοντας λίγο περισσότερο το σκοινί, ήρθε μπροστά στα μούτρα του, έτσι, να τον δει να μπλαβιάζει, και τότε... με μια κίνηση... πέταξε τη μάσκα από το πρόσωπό της.

Στο καλύτερο το κοψες ρε γμτ

και ναι, λοιπόν, η λίλιαν ήταν ο αρμάντο μεταμφιεσμένος. γι αυτό όταν κούναγε το στόμα για τρία λεπτά έβγαιναν μετά βίας δύο λέξεις, και αυτές στομφώδεις.
ο γιος του σκληρού μεγαλοκτηματία δεν άντεχε την κατακραυγή της κοινωνίας και έσπασε κάτω από την πίεση της κατακραυγής. οι περιουσιακές διαφορές με τα ξαδέρφια του τον είχαν οδηγήσει μακρυά από την χασιέδα και το ορυχείο χρυσού, όπου τα απογεύματα χάζευε τα σμιλεμένα κορμιά των ανθρακωρύχων να λαμποκοπούν ιδρωμένα στο απαλό φως του φούρνου μικροκυμάτων.
ΌΧΙ, δεν θα παντρευόταν την Κουμπαρσίτα, όπως ήθελε ο πατέρας του. η ελεύθερη ψυχή του δεν θα άντεχε ποτέ ένα γάμο συμφέροντος...ένα πρωί κατούρησε στην κούπα του καφέ της γαλιάντρας υπηρέτριας καρλότας και έφυγε για να βρει την τύχη του.

«Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν pentejo», σκέφτηκε ο Αρμάνδος και αυτόχαστουκίσθηκε. «Δεν θα χρειαστεί πια να περιμένεις τα γενέθλια σου για να συμπληρώσεις 100 χρόνια μοναξιάς» ψέλλισε και έβγαλε απ’ τον κόρφο του ένα βαζάκι. Το σώμα του Armando διαγραφόταν μέσα από το αραχνοΰφαντο νυχτικό του. «Το μπερδεύω με τα λουλούδια» σκέφτηκε ο Περικλής νοιώθοντας μια καταιγιστική ερωτική πλημμυρίδα. «Μοιάζεις με ένα παράθυρο που βλέπει προς την άνοιξ…» Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα λόγια του, το σπάνιο φαινόμενο της αυτόματης ανθρώπινης αυτοανάφλεξης …

... πραγματοποιήθηκε μπροστά στα ηλίθια μάτια του -και τότε, για πρώτη φορά στη ζωή του, κατάφερε να πιστέψει σε δυνάμεις ανώτερες από τον ίδιο.

Πάγωσε. Μετά, ξαναπάγωσε. Οι φλόγες δεν μπορούσαν να τον ζεστάνουν καθόλου. Εξάλλου είχαν ήδη κάψει ό,τι ήταν να κάψουν και αργοπεθαίναν. Και αυτό που απέμεινε ήταν ένα βουνό γαμημένα αποκαΐδια...

- Αυτό λοιπόν ήταν όλο..., μουρμούρισε απογοητευμένος κι επανήλθε αμέσως στη στείρα αυτοπεποίθησή του. Ξανάπιασε το σκοινί με το σαπούνι και άρχισε να ψάχνει για κανα γάντζο στο ταβάνι.

Ομως ειναι γνωστο οτι γαντζοι στο ταβανι και μαλιστα ελευθεροι και εν αναμονη του πιθανου αυτοχειρα υπαρχουν μονο στην αρρωστημενη φαντασια σκηνοθετων τριτης διαλογης του Χολλυγουντ. «Ισως τελικα να μην ειναι σημερα η μερα που θα πεθανω» σκεφτηκε και αυτοματα εκανε το λογικο και αναμενομενο συνειρμο: «Die another Day» > James Bond > «Quantum of Solace» > Quantum Physics > φυσικος χυμος πορτοκαλι > πορτοκαλι εσωρουχα... και το μυαλο του, που τελευταια του επαιζε μυστηρια παιχνιδια, ανεσυρε παλιες μνημες απο τη ζωη που αφησε ανεπιστρεπτι πισω, απο τα οργια στο Πουστονησι, τα ατελειωτα παρτυ με ουζα και διαφορα αλλα ποτα πχ βερμουτ και βεβαια τον πρωτο του ερωτα, τοτε που το Λιλιαν δεν υπηρχε, τοτε που η υπαρξη του ολη ειχε κυριευθει απο ενα και μονο ενα πραγμα: την αγαπη του Βαγγελα, αυτου που η μητερα του δεν αφησε να παντρευτει στην Τηλο επειδη λεει ηταν κομμουνιστης. «Πουτανα ζωη» μονολογησε και κοιταζοντας ακομη μια φορα το ταβανι σκεφτηκε πως μονο ο Βαγγελας δεν τον προδωσε ποτε... «Αλλα... μια στιγμη! Η κηδεια της μαμας του, εκεινη η τυπισσα με το κοκκινο ξεκωλο φορεμα... ΘΕΕ ΜΟΥ!»...

ξέκωλο φόρεμα, ξανασκέφτηκε. πορτοκαλί εσώρουχα... ΛΙΛΙΑΝ!!!
η κραυγή αντήχισε στο κρύο και άδειο δωμάτιο. τώρα κατάλαβε ποια ήταν η πρωταγωνίστρια στην σφοδρή τσόντα 'γαμήσια στο γκουαντάναμο νούμερο 2: κάβλες στον κόλπο των χοίρων' που τον έστειλε χτες βράδυ στο νοσοκομείο με εξάρθρωση ώμου.
'την καργιόλα, θα τη σφάξω στο γόνατο, να με ατιμάσει έτσι...'
οι γάτζοι στο ταβάνι φαινόταν πιο θελκτικοί από ποτέ. άφησε με νόημα το σαπούνι να πέσει στο πάτωμα. η κατσαρόλα με τα μακαρόνια στην κουζίνα ξεχείλιζε.

εμβόλιμο: μήπως το έπος να το αποκαλέσουμε Ομπύρου Λιλιάδα;

Προφανως. Προτεινω δε ν' αναλαβει το αφεντικο τα εξοδα της εκδοσης.

Ρε Χαλ, το 'ψαχνα αυτο χρονια. Μπορεις να το ριπαρεις σε ΜΡ3 και να μου το δωσεις; Το Vag the Blacksmith ειναι υμνος! Τι μου θυμισες τωρα;

Το συγκεκριμένο track θα το βρεις και σε cd, στο δίσκο «Τα Λημματοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» που επανακυκλοφόρησε....

Παίδες, κάντε κλικ στο μύδι του βράστα ...

μηηηηη, μην τα ακούτε ανάποδα αυτά!

πόσες φορές θα πω ακόμα ότι έχει πάρει λέβελ το κατάστημα;

Καταγγέλω δημοσίως ότι ο acg ήταν τελικά ο Σλάνγκος εκείνος που πρώτος οδήγησε τον Πέρι στο γκεϊλίκι (βλ. ~ 9 msg πάνω)

Ζητείται τωρα ο σλανγκος εκείνος που θα τον βγάλει από την ντουλάπα για να ξαναμπεί στην ενεργή δράση. Μπορεί να γίνει.
Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Μπέζου

Α ρε Γκατζ ακριβώς το ίδιο έχω απορία κι εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ο άτιμος μπόρεσε να «ξεφύγει» από την εικόνα του γκέι (ειδικά την τότε εποχή που η τηλεόραση είχε σαφώς περισσότερη δύναμη σαν νέο μέσο) και τώρα εμφανίζεται ο άντρακλας ο πολλά βαρύς στις σειρές του. Ωραίος ο παίκτης.