Σλανγκιά της μπιντιεσεμικής κοινότητας για να δηλωθεί η τάση άπειρων κυρίως κι ανώριμων μελών της, να ξεπερνούν τα όρια του σωματικού -επί το πλείστον- πόνου και βίας.
Η λέξη χρησιμοποιείται περιορισμένα προς το παρόν, αν και -λόγω της ουδέτερης φύσης της- θα μπορούσε να έχει ευρύτερη διάδοση.
Όταν λοιπόν μιλώ για όρια, σαφώς και καταθέτω προσωπική άποψη και όποιος θέλει συμφωνεί κι αν όχι, καλή καρδιά...Όμως όταν μιλώ για όρια στο BDSM, δεν μιλώ για όρια υπέρβασης πόνου, κομμάτι που ανήκει στην topping και bottoming γκάμα των μπιντιεσεμικών δραστηριοτήτων, όπως φαίνεται και από τους ορισμούς που πολύ καλά κάνεις και μας τους θυμίζεις. Το D/s ουδέποτε αναφέρεται σε πόνο, σε έλεγχο μόνο αναφέρεται. Κατ’ εμέ, οι πλέον ψαγμένοι του χώρου, δεν μετρούν την κυριαρχία τους με βουρδουλιές. Κάτι μικρά κοριτσάκια μόνο, άβγαλτα, που ονειρεύονται βιασμούς και κελάρια ανήλιαγα, πιστεύουν ότι η ορίων ξεπερασμανία είναι ότι πιο σικάτο στα καθ’ ημάς. Ουδόλως. (εδώ)
(...) διάβασα εκ νέου τα νήματα που επανέφερες, βρήκα και ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ που μου είχε διαφύγει, για τους λιμπερτίνους. Ώστε εκεί κολλάει η ορίων ξεπερασμανία... Είπα κι εγώ... (εδώ)
