λουμπενάς, λουμπενιάρης
Όροι κι αυτοί της λουμπενικής που πλέον ομιλείται φαρσί ενταύθα και τείνει να αποτελέσει ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνικιά γραμματικιά.
Μετά τον λούμπεν και το λουμπεναριό, να συμπληρώσουμε εδώ και τώρα και τα χθαμαλά λουμπενάς, λουμπενιάρης.
Λουμπενάς είναι το λούμπεν στοιχείο (όπως λέν κι οι Παρασυνταξίες εδώ)· συγκρινόμενος όμως με τον πιο πολιτικό -λέμε τώρα- και ξεπερασμανιακό λουμπενικό τύπο έχει μια πέραν της κανονικής, δόση τρασιάς.
Η κατάληξη -ιάρης στον λουμπενιάρη, προσδίδει έχτρα τρασίλα και όπως θα δείτε παρακάτω, ο λουμπενιάρης παρουσιάζεται ως το αντίθετο της ελίτ.
Στην αυλή του Διοικητηρίου να πάει, στο Παλατάκι και σε άλλα ερείπια της διστακτικης εξουσίας και να τάξει πως θα φτιάξει εκεί, ένα μουσείο πόλης και ένα μουσείο των τοπικών πολιτισμών, από τις ελίτ έως τους λουμπενιάρηδες.
Η πόλη δεν είναι Ντορέ και Λαδάδικα και Σαλαμίνα και Καραϊσίν. Στην Αθήνα, όταν εκλείπει ο Απότσος και το Ζώναρς, εκλείπουν και πάνε γι΄άλλα.
(...) Ο Ασλάνογλου έσβησε σαν καρικατούρα μιάς άσπλαγχνης πόλης και ο Χριστιανόπουλος δεν είναι παραμάγαζο του Καβάφη.
Η Ταυτότητά της αναμένεται. Θα την φτιάξουν οι αγέννητοι και οι αλλαντάλλα.
Επιτέλους.
Πριν τα εμπόρια, φέρτε στην πόλη την πολιτική σκέψη.
από δω
- «Μέσα σ'ένα μπουλούκι στο μετρό ένας κύριος είπε δυνατά: η απόσταση
ανάμεσα σ'έναν κομμουνιστή κι έναν λουμπενιάρη δεν είναι μεγάλη.
Ένας άντρας που στεκόταν δίπλα του πήρε χωρίς βιασύνη ένα μέτρο από
την τσέπη του παντελονιού του, μέτρησε την απόσταση ανάμεσα σ'αυτόν
και τον ομιλητή και είπε: ογδόντα εκατοστά!»
(Μπ. Μπρεχτ, 1949, εδώ)
- Nταξ, είπαμε, είμαστε λουμπενιάρηδες, αλλά όχι κι έτς #net #ert (εδώ)
Σημείωση: Την Σφυσλανγκασίστη πολλοί εμίσησαν, εγώ νέβα!
