το μπινελίκι ως διαπίστωση
μαρεσε!
Εμένα η αγαπημένη μου βρισιά ήταν αυτή των Αράβων στη Γαλλία: " ta mere en shorts devant le Prisunic" (Η μάνα σου με σόρτς μπροστά στο Πριζουνίκ [σουπερμαρκετ]
δεν το διάβασα, αλλά μπορεί να έχει να κάνει με το θέμα σου:
http://tinyurl.com/hlt5avq
jesus
Πρόκειται για μπινελίκια τύπου «γαμιέσαι», «τον παίρνεις» κτλ. Είναι προτάσεις κρίσεως σε χρόνο ενεστώτα που δηλώνουν κάτι που θεωρείται αληθές απ' τον ομιλούντα και αποδίδει εμμέσως ιδιότητα. Δεν πρόκειται, όμως, για χαρακτηρισμό όπως στο «μωρή παλιαδερφή» (χαλαρό συνώνυμο του «τον παίρνεις»), μορφή στην οποία απαντάται πχ καί στα αγγλικά ή τα γαλλικά.
Αυτός ο τρόπος να απευθυνθούμε στον άλλον για να τον βρίσουμε είναι, απ' όσο ξέρω, αρκετά ελληνικός και συνίσταται στην αντικατάσταση του χαρακτηρισμού από την ενέργεια που τον συνεπάγεται. Η ενέργεια αυτή διατυπώνεται με μία πρόταση αλήθειας στην οποία δηλώνεται η επαναληπτικότητα της ενέργειας.
Προφανώς, προτάσεις αυτού του τύπου λέγονται και σε άλλες (αν όχι σε όλες σχεδόν) τις γλώσσες, με την διαφορά ότι δεν τις απαντάμε (πάλι απ' όσο ξέρω) δίκην επιφωνήματος τόσο εύκολα όσο στα ελληνικά. Πχ το you take it up the arse στα αγγλικά λέγεται, αλλά το tu te fais enculer στα γαλλικά δεν νομίζω. Περνάνε όμως σίγουρα σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο you're a faggot, ή το t'es qu'un enculé, αντίστοιχα. Ή το να χαρακτηρίσεις πουτάνα ή καργιόλα μια γυναίκα είναι πιο εύκολο σ' αυτές τις γλώσσες απ' το να της πεις "γαμιέσαι από παντού" (το οποίο βέβαια θα σπεύσεις να συμπληρώσεις με το "μωρή καργιόλα", για να μην αφήσεις αμφιβολίες).
Το αυτόν και για τα εθνικά μας μπινελίκια, τις χριστοπαναγίες και τους αγίους που είναι επίσης προτάσεις κρίσεως, με μεγάλη συχνότητα. Όταν λες "γαμώ το χριστό", εκφέρεις πρόταση κρίσεως και άρα διατυπώνεις μιαν αλήθεια. Δεν είναι απειλή όπως το "θα σου γαμήσω το χριστό", δεν είναι χαρακτηρισμός όπως το "γαμώχριστος", δεν είναι καν εξαγγελία, είναι απλά κάτι που ισχύει. Γαμώ το χριστό. Και αυτό νομίζω καθιστά την δόκιμη μετάφραση αυτών των προτάσεων δύσκολη.
Εν ολίγοις, ο έλλην βρίζων θα προτιμήσει την επαναληπτικότητα της ενέργειας (που συνεπάγεται το χαρακτηρισμό) απ' τον ίδιο το χαρακτηρισμό πολύ πιο εύκολα απ' τον Άγγλο ή τον Γάλλο βρίζοντα.