Τα χοροπηδητά και τα τραβήγματα, και κατεπέκταση οι σκουντιές, κλοτσιές, αγκωνιές, κεφαλιές, γονατιές και τα λοιπά επιθετικά εφαψιακά που λαβαίνουν χώρα κατά τη διεξαγωγή πανκ, ή άντε ροκ συναυλίας ανάμεσα στο κοινό, καθώς αυτό εκτονώνεται. Ο χορός των πάνκηδων.
Σύμφωνα με τη Γουικιπίντια, η λέξη προέρχεται από τα πόγκο στικ –στα ελληνικά, όπως μας πληροφορεί το άνσουερς κομ, ελατηριατά ξυλοπόδαρα, αν κι' εγώ θα έλεγα απλά χοροπηδηχτήρια–, εκείνα τα παλούκια δηλαδή, μετά συγχωρήσεως, που έχουν ένα μηχανισμό με σούστες και μπορείς να χοροπηδάς επάνω τους σα' χαζός ή σα' παιδάκι. Ή σαν πάνκης των εβδομήντα. Η λέξη πόγκο (pogo) αυτή καθαυτή, καθιερώθηκε ίσως από σήμα κατατεθέν παλιού αντίστοιχου παρασκευαστή (σύμφωνα με την Γουικιπίντια αλλά και το Μέριαμ-Γουέμπστερ).
Συνώνυμα: χτύπημα
Φιλοσοφικομουσικολογικό μπόνους
Υπάρχει μία μπαμπαδίστικη αντίληψη κατά την οποία «δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην χορεύεται». Στην προκείμενη περίπτωση βέβαια, ένας μπαμπάς θα δυσκολευτεί τόσο να δεχτεί ότι το πόγκο είναι χορός, που προκειμένου να διασφαλίσει το έγκυρο της ατάκας θα προτιμήσει να αποκηρύξει κοτζάμ πανκ σκηνή ως μη μουσική –καλά, υπάρχουν ίσως και άλλοι λόγοι να θέλει να το κάνει αυτό, δεν τους αναλύω...
Τελοσπάντων, ενδιαφέρον είναι ότι, καθώς στο πανκ ο χρόνος μετριέται με τη μεγαλύτερη δυνατή απλότητα, θα 'λεγα αφέλεια –τόση απλότητα δεν βρίσκεις εύκολα, πάρε μινιμαλιστές ξέρω 'γώ, παλιούς μπλουζίστες των είκοσι, ή ακόμη τα ρεμπέτικα (βλέπε αμπντάλικο ζεϊμπέκικο πιχί) και τα δημοτικά τα δικά μας, πόσο μάλλον παλιούς κλασικούς, μοντέρνους συνθέτες αλλά και τζαζίστες–, γι' αυτόν το λόγο λοιπόν το πανκ μπορεί να θεωρείται μια από τις πιο χορέψιμες μουσικές της ιστορίας, που μπορεί να συγκριθεί απ' όσο σκαμπάζω αυτήν τη στιγμή, μόνο με τα σημερινά μπίτια και νταπαντούπα που στοιχειώνουν τα μπιτσόμπαρα όσο εσύ νομίζεις ότι απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα στην παραλία.
Ότι όμως ο χορός που αντιστοιχεί σε μια θεωρητικά τόσο χορέψιμη μουσική, στην πράξη είναι μάλλον ό,τι να 'ναι, χωρίς φανερή αντιστοίχιση προς το ρυθμό και χωρίς ο χορευτής να δείχνει πως έχει σαφή αντίληψη του χώρου και των συγχορευτών του, αυτό είναι κάτι που μας βάζει σε σκέψεις. Έχοντας υπόψη ότι ο ρυθμός μετράει τον χρόνο, και με πλήρη επίγνωση ότι παραλείπονται εδώ ένα σωρό άλλες παράμετροι (μουσικές και κοινωνικές), προκύπτει η εξής υπόθεση: σε λιτό χρόνο, ο χορός τείνει να καλύψει τον χώρο.
(πλήρης ανάλυση στο Τρακτάτους Μουζικοπαπαρολόγκικους του υποφαινομένου, εκδόσεις Παπαζήση και βάλε)
Πάντα το λέγαμε πως μας την έσπαγε να παίζουμε για να χορεύουν πόγκο μερικοί ανεγκέφαλοι που αν τους ρώταγες τι έλεγαν οι στίχοι μας δεν ήξεραν να σου απαντήσουν. (από συνέντευξη των Γενιά του Χάους, εδώ)
Τα δύο τελευταία συγκροτήματα ήταν κατά σειρά Βαλπουργία Νύχτα και Χάσμα, που το πόγκο έπαιρνε και έδινε. Ουσιαστικά μέχρι την τελευταία στιγμή της συναυλίας ο κόσμος χόρευε όλη την ώρα. Βάλτε επιπρόσθετα και τον ξύλο των πάνκηδων στα πόγκο. (από το ντού ιτ γιορσέλφ μιούζικ)
Ξεχώρισε η διασκευή του White Power των Skrewdriver, όπου ένα απίστευτο πόγκο έλαβε χώρα, παρόλο το αδιαχώρητο. (από ιστολόι)
