Μια αρρώστια που χτυπά συνήθως τους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν έχουν συνήθως άγχος για την επαγγελματική τους κατοχύρωση, ενώ παράλληλα δεν έχουν και λόγο να κάνουν κάτι δημιουργικό στην επαγγελματική ζωή, με αποτέλεσμα να ονειρεύονται την έξοδο από την «ενεργή δραστηριότητα» και να καταστρώνουν σχέδια για την αξιοποίηση της, όταν φθάσει για αυτούς η άγια εκείνη ώρα.

Κάποια από τα συμπτώματα της νόσου που μπορεί να είναι ορατά ακόμα και 20-25 χρόνια πριν τη σύνταξη είναι:

  • Υπολογισμός υπαρχόντων και υπόλοιπων ενσήμων για τη συνταξιοδότηση.
  • Συμμετοχή σε συζητήσεις για αλλαγές στη νομοθεσία για το συγκεκριμένο ζήτημα.
  • Συζητήσεις για τρόπους αξιοποίησης του βίου στη μετά τη σύνταξη εποχή (ταξίδια, άλλες δουλειές κλπ).
  • Συζητήσεις που αφορούν αξιολόγηση τρόπων αξιοποίησης του συντάξιμου βίου αποχωρησάντων συναδέλφων. Συζητήσεις που μπορούν φυσικά να εξελιχθούν σε κουτσομπολιά ολκής.

(Νέος υπάλληλος σε εταιρεία του δημοσίου, που είναι 35 ετών, έχει 10 χρόνια προϋπηρεσία σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα και έχει απολυθεί ουκ ολίγες φορές, μιλά σε πρώην συνάδελφο του)

- Καλά, δεν μπορείς να φανταστείς φάση. Υπάρχουν άτομα πολύ νεότερα μου, που κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα και το μόνο που τους απασχολεί είναι το τι θα κάνουν όταν συνταξιοδοτηθούν... Συνταξιολαγνεία και ξερό ψωμί.

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified