Ο όρος παραπέμπει στο τραγούδι της Ελένης Βιτάλη: «Πάμε για άλλες πολιτείες», πλην όμως για άλλες πολιτείες τραβά τούτος εδώ ο ο ποιητής.
Όταν η μπαχαλοποίηση της ζωής ενός κοινωνικού συνόλου στο οποίο εντασσόμαστε (π.χ: οικογένεια, σχολείο, Ελλάδα, παγκόσμιο επίπεδο), καλά κρατεί και όταν οι όποιες προσπάθειες για βελτίωση της κατάστασης παραμένουν λόγια, ή είναι αναποτελεσματικές και στατιστικώς τα κρούσματα oλoένα πληθαίνουν, χωρίς ωστόσο να φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα, τότε μπορεί να φτάσει η μοιραία στιγμή που οι μύθοι καταρρέουν.
Τότε μπορεί να αντιληφθούμε πως έχει καταρρεύσει και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας για τη διόρθωση κάποιων σημαντικών προβλημάτων και να αντιληφθούμε πως το loop της συνεχόμενης νεκρανάστασης της ελπίδας για αποτελεσματική αλλαγή της κατάστασης τέλειωσε. Τότε είναι που μπορεί να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε χάσει τη μπάλα παρασυρόμενοι από μια δίνη γεγονότων που αδυνατούμε να ελέγξουμε ή να βελτιώσουμε.
Τότε είναι που μπορεί να αποφασίσουμε να βγούμε από το μύθο που ζούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή και να αποφασίσουμε να αποδεχτούμε το νόημα της ατάκας «Κάθε πέρσι και καλύτερα» κι ορθολογιστικά και χαλαρά να αποδεχτούμε την κατάσταση, ώστε να μην εκπλαγούμε όταν έρθει το επόμενο χτύπημα.
Η ατάκα αυτή βγαίνει με πικρό χαμόγελο και θα μπορούσε να εκφράζει την ατομική άποψη, ή την κοινή πεποίθηση μιας ομάδας ατόμων για την αποδοχή μιας κατάστασης που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
- Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα ούτε απ' αυτή αλλά ούτε από καμία κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες να βελτιώσουν την κατάσταση.
- Πράγματι. Ας μην το κρύψωμεν άλλωστε: Πάμε για άλλες μαλακίες ιστορικές, πάμε για άλλες, πιο μεγάλες και πιο τρανές.
