Μπράβο, πολύ καλό! Τυπικά σε μπανιστήρι περιορίζονται χειρουργοί που επισκέπτονται «εξειδικευμένα» κέντρα του εξωτερικού και κατόπιν γυρίζουν εδώ και παριστάνουν στους τυφλούς τον μονόφθαλμο.
Δηλαδή είχε πατσαβουριάσει κιόλας από τα 46 της; 'Οταν μόλις πριν 12 χρόνια μεσουρανούσε με το Heart of Glass; Δεν θέλω να το πιστέψω...
@Βράστα: Προφανώς αναφέρεσαι στο Reunion των Blondie, που έγινε το 1999 με το Maria. Δεν ήταν όμως τόσο χάλια η Debbie ρε πστ μου, το αντίθετο μάλιστα (μήδι).
Τότε δεν βάζουμε κόμμα, αλλά τον σύνδεσμο «και» ανάμεσα στις δυο λέξεις. Τσόοονξ!
Από τα Αθλητικά Νέα της Κingston:
«Ο φιλικός ποδοσφαιρικός αγών Τζαμάικα-Κολομβία διεκόπη στο 5ο λεπτό επειδή οι Τζαμαϊκανοί κάπνιζαν το χόρτο και οι Κολομβιανοί σνιφάριζαν τις γραμμές.»
Δηλώνει και αμήχανη απραξία, π.χ. «Έμεινα να περιμένω το ασθενοφόρο μένοντας δίπλα στον ασθενή με το πουλί στο χέρι, (αφού δεν μπορούσα να του προσφέρω τίποτε)»
Σε γκανγκστερικές ταινίες υπάρχει ως «to hold one's prick».
Long live rock, Vrasta!
Δηλαδή δίνει τα σπόρια στη μια εκ των δυο ομάδων;
Καλά, τί συζητάμε; Εδώ δεν έχει καταχωρηθεί το πρωτόλειο «ζώον» (π.χ. «Βρε ζώον!»)
συνώνυμο: μένω ενεός
Θυμίζει διαλόγους του στυλ:
[I]- Σκυλοβαριέμαι...
- Κι εγώ γατοβαριέμαι.[/I]
Κυριολεκτικά, επειδή αυτές τις μέρες, κλείνει ακριβώς ένας χρόνος.
Είχε πάρει και έναν ιταλό ονόματι Scioppa, ο οποίος μας άφησε χρόνο.
βούνευρον, το
Τελικά, ο Άρης εξελίσσεται σε μέγα σλάνγκαρχο: γουναράδικα, ταμπάκικα, μαλαπέρδα (βλέπε σχόλιο στο λ. κλάρα), εσείς κακό χερόβολο κι εμείς κακό δεμάτι, αποτελούν λίγα μόνο από τα σλάνγκικα του καπετάν-Μιζέρια που έχουν αναφερθεί στο σάη.
Έπαιξε το όνομά του και για Πρωθυπουργός όταν πριν από λίγες μέρες μας τα είχαν κάνει τσουρέκια μέχρι να βρουν κάποιον για να αναλάβει την Πρωθυπουργία.
Θυμίζει το ευκολάκι, χαρακτηρισμό για γκόμενα που πέφτει εύκολα. Πιθανώς να υπάρχουν και άλλα παρόμοια ομοειδή.
Ο Στελάρας είναι στο μήδι; χααχαχα
Χαχα! Μέσα (σε εισαγωγικά) είσαι!
Ο ίδιος ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β, αρχιστράτηγος των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, κατατρύχονταν από το φάσμα της «Ελλάδας της Μελούνας» σε όλη τη διάρκεια των πολέμων, όταν κάτι δεν (του) πήγαινε καλά και κινδύνευαν να χαθούν όλα.
Το φάσμα ξορκίστηκε τελικά με τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του θέρους του 1913, αλλά η προοπτική μιας Ελλάδας υποτελούς, μίζερης και ακρωτηριασμένης (με άλλη μορφή βέβαια), ξαναγύρισε στις μέρες που ζούμε.
Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, που υπηρέτησε στο Επιτελικό Γραφείο του Κων/νου, κάνει αναφορά στην Ελλάδα της Μελούνας, εδώ.
Όπως μπορούμε να δούμε εδώ, η αντιπαράθεση βορρά-νότου, έχει περάσει από το ποδοσφαιρικό στο οικονομικό-επιχειρηματικό πεδίο.
Έχεις απόλυτο δίκιο για το εδιτ φίλε ηαρδψορε.