Comments by johnblack (1856)
Showing 1021-1050 from 1856
Ε αυτό δεν υπάρχει κύρες και κύροι!! Βράστειο λήμμα και με βαθμολογία κάτω από 98%!
Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας νικόλα τσιαμτσίκα, όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν;
Αν δεν προσέφερε τίποτα στη φιλοσοφία αυτή η «σχολή» που αβασάνιστα διακρίνεις, είναι ακριβώς διότι δεν επιθυμούσε να προσφέρει τίποτα. Η φιλοσοφία έχει πεθάνει κι αυτοί ψάλλουν τον επικήδειό της. Επιστροφή λοιπόν στην α-σήμαντη μικρο-ιστορία της καθημερινής ζωής, το μόνο μέρος όπου έχουμε υπαρξει. Ο ειρωνευτής Richard Rorty, προσφάτως εκλιπών, δίδασκε μετα-φιλοσοφία, δλδ τον κριτικό στοχασμό επί του συνόλου της προηγηθείσης φιλοσοφικής παράδοσης. Μια φιλοσοφία-μετά-τη-φιλοσοφία.
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης αναφέρεται συχνά και στο «Μπουμ Σανγκά», παρεμφερής επιφωνηματική έκφραση για τις άγιες στιγμές που σκάει ο μπάφος. Προσθέτει πως η έκφραση προέρχεται από το κάπνισμα με τσίλουμ, είδος ινδικής πίπας όπου το σταφ μπαίνει σκέτο νέτο και την ακούς στερεοφονικά, τραβάς τζούρα και φτύνεις τα πλεμόνια σου...
Αλήθεια αδέκαστε Τιμωρέ και Ηγήτορα της Σταυροφορίας κατά των Ναρκωτικών και των αφελών νάρκισσων που τα προπαγανδίζουν στο Ίνδερνετ όπως εγώ, για την περίπτωση του Χρηστάκη τι έχεις να πεις;;;; Μιλάμε - για όσους δεν ξέρουν - για ωραιοποίηση κάργα, σε στιλ «να κάνω καμιά στάση τώρα να πιω κανα γάρο να 'ρθω στα ίσα μου γιατί μου φαίνεται γράφω μαλακίες».....
Καλά μιλάμε γράφαμε 4 άτομα ταυτόχρονα
Γκάτσμαν με πρόλαβες, σωραίος. Το μηλιώκειο τσικα μπουμ κι όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου κλπ, σε τι νομίζεται οτι αναφέρεται μπρε;
Τσίκα (τα ετυμολογικά με αφήνουν αδιάφορο) είναι μικροποσότητα χασίς που επαρκεί για μια χρήση. Τσίκα μπουμ = σκάει ο μπάφος, ελεμένταλλυ μάι ντήαρ Γουώτσον.
Γι' αυτό και όλα μετά «γυρίζουν στο κεφάλι μου», γι' αυτό «πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου» πάλι κατά Μηλιώκα.
Τα χαζά όμως που χοροπηδάνε σαν κα-τσίκια τα καλοκαίρια στα μπαρ με αυτά τα φαινομενικά αθώα τραγουδάκια, ούτε που υποψιάζονται τι θέλει να πει ο ποιητής.
@ τζιζα. Ξυράφι του Όκκαμ.
@ betatzis. Πολύ σημαντικά όσα λες. Ο λημματογράφος της σλανγκ κάνει ένα δύσκολο αγώνα.Πρέπει να μεταφέρει νοητά τους αναγνώστες του όσο το δυνατόν, εντός του περιβάλλοντος που γέννησε και χρησιμοποιεί την έκφραση που καταγράφει. Να τους μεταδώσει κάτι από το πως ηχεί η λέξη αυτή, όταν λέγεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, στα πλαίσια μιας προσπάθειας επικοινωνίας.
Και φέρνω παράδειγμα τη δική μου κωλοπαντιέρα. Εξαιρετικά αλήτικη έκφραση, καταδικασμένη εντούτοις να αναπαράγεται εντός ενός στενού σχετικά κύκλου καυλόγκαζων καγκουριάρηδων. Κανείς από δω δεν την είχε ακούσει στο παρελθόν, όμως με το σεντονάκι μου, επέτυχα σε ένα βαθμό αυτή τη μέθεξη, τη μύηση αν θέλετε. Η γλώσσα έχει και τη μυστικιστική πλευρά της, νομίζω όλοι το αντιλαμβάνονται αυτό. Πράγματι λοιπόν, το λήμμα απέσπασε πολύ καλές κριτικές και έγινε πλήρως αποδεκτό, παρόλο που - ξαναλέω - ουδείς σλανγκιστής το είχε ξανακούσει. Ε λοιπόν εγώ, με το να εισαγάγω τον αναγνώστη στον «κόσμο» αυτό των κατά πολλούς καμένων τύπων, ένιωσα οτι κάτι πρόσφερα ρε διάολε, αισθάνθηκα μια πληρότητα.
Άλλο παράδειγμα. Στη συνάντα είχα ρίξει προς συζήτηση τη λέξη φλωροκάναρο (= ο καραφλώρος του κερατά που μοιάζει με καναρίνι ενώ οι γενναίοι είναι οι αετοί κλπ). Υπήρξε η παραδοχή περί της υπερ-σλανγκικότητας και της «βρομιάς» που αναδίδει ο όρος, κανείς όμως δεν το είχε ακούσει. Έχουμε λοιπόν και πάλι την περίπτωση όπου μόνο ένα σεντόνι με γνώση και ζήλο θα καταξίωνε αυτήν την εξόχως μαγκιόρικη έκφραση.
Και τέλος τα σεντόνια μου για τα ναρκωτικά. Που τόσο ντόρο προκάλεσαν και έγιναν οι αιτία να δαιμονοποιηθώ από κάποιους. Δεν αρνούμαι οτι ίσως οι ορισμοί αυτοί - με την απλή έκτασή τους και μόνο - ωραιοποιούν σε ένα βαθμό το φαινόμενο. Πώς όμως αλλιώς να αντιληφθεί κανείς την ωμή πραγματικότητα του ντέρτι π.χ., της μόλυνσης του αίματος από ακάθαρτες ουσίες νόθευσης; Ορισμοί του τύπου π.χ. άλογο = ηρωίνη και τέλος, δεν λένε σχεδόν τίποτα και αποθαρρύνω τους σλανγκοφίλους μου από το να ανεβάζουν τέτοιους. Οφείλει κτγμ ο αναγνώστης, να έρθει και λίγο απ' την άλλη πλευρά, να μπει έστω για ένα κλάσμα του δ/λεπτου στη θέση ενός πρεζάκια. Στόχοι που τελικά με τα σεντόνια μου φαίνεται πως επετεύχθησαν, αν κρίνω από τη λυσσώδη αντίδραση ορισμένων.
Τεσπα πάλι σεντόνι έγραψα...
Στις δύο πρώτες παράγραφοι δν θα απαντήσω, τα 'χουμε ξαναπεί για τα φιλοσοφικά, εσύ είσαι του ξυραφιού, εγώ (μαζί με κχαν νομίζω) γράφουμε το ξυράφι στα παπάρια μας, τέλος.
Στα του σάιτ, τώρα που τα ξανασκέφτομαι, δεν έχεις και πολύ άδικο. Ειδικά σ' αυτό με το χάρτη μου θύμισες Μπόρχες (ο μόνος ακριβής χάρτης είναι ο με κλίμακα 1:1, δλδ ένας άχρηστος χάρτης). Το γεγονός όμως παραμένει οτι τελευταία η παπαρολογία δαμέσα έχει πάει σύννεφο και το σεντονι τείνει να γίνει ο κανόνας. Δυσκολεύομαι να διακρίνω κάποιο τρόπο να επιστρέψουμε στη δωρικότητα των παλιών ημερών... Κι εγώ ορισμένων σεντονιών την ανάγνωση δν την τελειώνω ποτέ, κι εμένα οι πρώτοι ορισμοί ήταν 5 γραμμές.. Η σεντονομανία είναι σαν κύμα που σε παρασέρνει... Ειλικρινά δν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει. Ένι σατζέστιονς;
Εν τοιαύτη περιπτώσει ως #1 μήδι θα ψήφιζα εκείνο του μπούμπι (παρόλο που δεν είναι η συμπάθεια μου) με το χριστό που κλαίει, στο να.
Γενεαλογικότατος. Πάθαμε Μόρφωση με Κεφαλαίο.
Στα επιμέρους:
Για τις ιδιωτικές αγορές στο γκαράζ ή την αυλή του σπιτιού σου. ΠΟΤΕ δεν θα φτουρήσει εδώ, ο έληνας το θεωρεί γυφτιά και ξεφτίλα. Μαλακιωδώς βέβαια. Θέλει να δείχνει οτι δεν έχει ανάγκη, πως είναι λαρτζ, κιμπάρης, χουβαρδάς κλπ. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη: ο έληνας χαρίζει. Χαρίζει πολύ, σε φίλους - συγγενείς - γνωστούς. Όχι μόνο για να επιδειχθεί, αλλά και για να βγάλει υποχρεώσεις, να εξιλεωθεί απέναντι σε ζήτουλες και απαιτητικούς. Είναι αυτά τα προσωπικά δίκτυα που στη Δύση (θεωρείται οτι) έχουν ατονήσει. Υπολείμματα κοινοτισμού (Vergemeinschaftung) εδώ, «συνεταίρωση» (Vergesellschaftung) εκεί, για να χρησιμοποιήσουμε βεμπεριανή ορολογία.
Γιατί ο έληνας έχει εγκαταλείψει το δημόσιο χώρο και επιλέγει να περιχαρακωθεί στους 4 τοίχους ενός μπαρ/καφετέριας κλπ; Αυτό παρατηρείται βασικά από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μετά, με τη συρροή των αλλοδαπών, που έχουν καταλάβει πλατείες - πλατώματα - παιδικές χαρές - άλση κλπ. Ο έληνας τρέμει μήπως εξομοιωθεί με αυτούς, αγωνίζεται για έναν τρόπο ζωης που θα τον διαφοροποιεί πάση θυσία από τους ξένους, τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Ομοίως έχει εγκαταλειφθεί στα παιδιά των μεταναστών και το δημόσιο σχολείο, τα εληνάκια πάνε στα φλωρο-ιδιωτικούλια τους.
Μια γενική παρατήρηση. Πολλά από αυτά που περιγράφεις, όπως π.χ. τα γλέντια στο δρόμο που αργότερα κόπηκαν ή το προσωπικό στοιχείο στην αγοραπωλησία, δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Η αλλαγή των συνηθειών αυτών σηματοδοτεί το πέρασμα στην περίφημη Νεωτερικότητα, διαδικασία με διαφορετικές χρονικότητες σε κάθε ορισμένη περίπτωση. Στην ελάδα η Νεωτερικότητα (που καλό είναι να την ορίζουμε ad hoc και όχι με βάση προκαθορισμένα σχήματα) άργησε να έρθει.
Η μείωση του μεγέθους των πλατειών εξασφαλίζει μείωση και των συγκεντρώσεων, άρα και των ταραχών; Και ναι και όχι. Στο Παρίσι π.χ. έγινε το ακριβώς αντίθετο. Επί Δεύτερης Αυτοκρατορίας, όταν δημιουργήθηκε το Παρίσι όπως το ξέρουμε σήμερα, η παλιά μεσαιωνική πόλη μεταμορφώθηκε στη σύγχρονη Πόλη του Φωτός με τα μεγάλα βουλεβάρτα κλπ. Με τους ανοικτούς χώρους ελέγχεις ευκολότερα το πλήθος, διευκολύνεται η καταστολή. Ο Ναπολέων ο Γου, γνώριζε πολύ καλά τι έγινε το 1830 με τις trois glorieuses και το 1848 και θέλησε να αποτρέψει τυχόν επανάληψη τέτοιων γεγονότων. Τα σοκάκια και τα στενά ήταν ιδεώδη για οδοφράγματα και για hit and run, ενώ στην ανοιχτοσύνη...
Άλλωστε, οι πολλές πλατείες και ο πολεοδομικός σχεδιασμός είναι σχετικά καινούριο φρούτο. Η Αρχαία Ρωμη, τουλάστιχον την εποχή της Respublica, αλλά και οι μεσαιωνικές πόλεις, όπου προείχε ο οχυρωματικός-φρουριακός χαρακτήρας (εξου και κάστρα) έμοιαζαν πιο πολύ με παραγκουπόλεις: καλύβια στοιβαγμένα το ένα πανω στ' άλλο σε υπερ-πυκνούς σχηματισμούς.
@ βραστα. Γιατί σ ενοχλούν τα σεντόνια;
Eύγε Φώτιε, ανοίγεις εκ νέου ένα αγαπημένο μου θέμα. Λοιπόν, δια την περιγραφή των γραμμωμένων κοιλιακών χρησιμοποιούνται μεταφορικά αρκετές εκφράσεις, οι πλείστες των οποίων παραμένουν - προς το παρόν τουλάστιχον - στα όρια της απλής μεταφοράς, χωρίς να έχουν αναβαθμιστεί σε αυτοτελείς σλανγκιές. Υπάρχει και μια σχετική συζήτα για το θέμα αυτό, αλλά αγνοώ που, αν θυμαται κανας παλιός / παλιά ας ενημερώσει. Ένιγουέιζζ.
Εγώ χρησιμοποιώ πολύ το τρακτέρ (διότι τα τρακτερωτά λάστιχα, με τα εξογκώματα και τα βαθουλώματα θυμίζουν κοιλιακά).
Επίσης το σκαμμένος.
Με μια παρέα παλιά λέγαμε και το άλιεν, επειδής το μυικό εξαπάκετο, ανάλογα με τις κινήσεις που διαγράφει το σώμα, τις κάμψεις, τις εκτάσεις, την εισπνοή-εκπνοή, παίρνει διάφορα παράξενα σχήματα, σαν να πρόκειται να πεταχτεί κανα τερατάκι έξω απ' την κοιλιά, σαν εκείνο που έβγαινε από την κοιλιά του αργηγού των αρειανών αντικαθεστωτικών στην ταινία Ολική Επαναφορά με τον Σβαρτς και την Σάρον Στόουν.
Κλασικότατη η σκακιέρα.
Όπως επίσης και ο τρίφτης.
Όταν κάποιος, στα πλαίσια φιλικών οικειοτήτων μεταξύ ανδρών, πάει να σου δώσει και καλά γροθιά στο στομάχι, του λες «μην παίζεις με τα σίδερα».
Υπάρχει και το μπακλαβαδάκια, για τα τετραγωνάκια των κοιλιακών που είναι το ένα δίπλα στ' άλλο σαν σε ταψί μπακλαβά.
Κάποιος που έχει εξαπάκετο, ενδέχεται να κομπάσει πως μπορεί να μετρήσει τους κοιλιακούς του.
Συχνότατη και η αναφορά σε αυλάκια και αυλακωμένους κοιλιακούς.
Ο φετιασμένος με λεπτή μέση είναι και φίδι, καθώς τα τετραγωνάκια της κοιλιάς και των παϊδίων φέρνουν σε φολίδες φιδοδέρματος.
Ειδικά για το άνω ζεύγος (από τα τρία) του εξαπάκετου, εκείνο που είναι τζαστ κάτω από το διάφραγμα, έχω ακούσει το λουκάνικο, διότι σε ορισμένους σωματότυπους τείνουν τα δύο κομματάκια να ενωθούν σε ένα ενιαίο, ημικυλινδρικού σχήματος.
Όποιος έχει πολύ καλούς πλάγιους, λέμε οτι έχει τον κούρο (από τα αρχαία αγάλματα που ήταν φετιασμένα). Το ίδιο ακριβώς τμήμα λέγεται και χελώνα, μάλλον επειδή και καλά μοιάζει με το στρογγυλεμένο και σκληρό καβουκι της.
@ μες. Αυτό ακριβώς προσπαθούσα να εξηγήσω του ηλέκτρονα πιο πάνω. Περί της φυσιογνωμίας και των ευαισθησιών του σάιτ. Που πά να πει οτι κάποιος ακούμπησε μια τζιζ απαγορευμένη λέξη κι αμέσως όλοι σοβάρεψαν... Που πα να πει πως κάνουμε φοβερή πλάκα εδωμέσα, υπάρχουν όμως κάποια στεγανά, κάποια όρια... Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε προσωπικού τύπου επιθέσεις. Το θέμα «Εβραίοι και Σλανγκ» κάποτε πρέπει να ανοίξει κττμγ. Μόνο και μόνο διότι είναι ταμπού και επειδής πρέπει να καταρρίπτουμε τα ταμπούς, να τους γαμάμε τα κουτάλια.
Το σχόλιο περί της εβραϊκής καταγωγής της Miss, δεν το διαβάζεις μεμονωμένο, αλλά σε συνάφεια με την προηγούμενη αναφορά μου στους ελληναράδες. Μυκτηρίζω, χλευάζω - αν έτσι θες, αν δε θες υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές αναγνώσεις - τη μανία των ελληναράδων να ανακαλύπτουν παντού εβραίους, να σηκώνουν κάθε πέτρα για να ξεσκεπάσουν σιωνιστικές συνωμοσίες. Π.χ. ο παππούς του Σημίτη ήταν εβραίος, Ααρών Αβουρής με τ' ονομα, ο Λευτεράκης ο Βενιζέλος ήταν εβραίος, Μπεν Ζελόν, δλδ ο γιος του Ζελόν, η Κούρτοβικ είναι εβραία και πάει λέγοντα. Ίσως κάποιος πρέπει να γράψει κανα λήμμα για τον Πλεύρη και τον Πλευρισμό και τα μανιτάρια Πλευρώτους, κχανκ ακούει;
@ MES. Ρε γμτ κοίτα να δεις, στο πρωτο σχολιο σου, λέω όπα εδώ είμαστε, οι άνθρωποι αλλάζουν τελικά, μπράβο κλπ. Στο δεύτερο σεντόνι έγινες η κλασική Μες. Μίλησες για κατανοητότητα, για επικοινωνία (όροι που έχουν πάψει να έχουν οποιοδήποτε περιεχόμενο προ πολλού) αναμάσησες τις γνωστες μομφές εναντίον των «δυσνόητων» επηρμένων διανοουμένων, έκανες λόγο για προθέσεις και «επίτηδες» συμπεριφορές (αν και ο Walter Benjamin είχε πει πως αλήθεια είναι ο θάνατος κάθε προθεσιακότητας). Τεσπά γι' αυτήν τη sanctam siplicitatem σου σ' αγαπάμε.
ΥΓ. Ωραίο αυτό με τις αγκύλες στην [εκθεσού]. Προφ προτείνεις να χρησιμοποιούμε το σχήμα αυτό για λέξεις αδιαμφισβήτητα σλανγκ, που δεν έχουν καταγραφεί ακόμα, ως μια πρώτη ανεπίσημη (πρόταση προς) καταχώριση.
Σε πιστεύω!!!!!
Μάλλον ο Stravon / Stravonas / Στράβωνας / Στάβρωνας / Στραβ / Στρ θα ήταν που έβαλε τους ασαίους, τσ τσ τσ τσ....
Αλήθεια τι γίνεται αυτό το παιδί, έχουμε κανά νέο του;;;;;;;;
Βασικό λήμμα, αν και κτγμ ελαφρώς μπαμπαδίστικο.
Επί του θέματος τώρα. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι έλεγε πως «η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη / μα σαν φακός να μεγεθύνει». Και ουδεμία τέχνη μείζων της τέχνης του λόγου. Η ρητορική. Που γεννήθηκε σ' αυτά εδώ τα χώματα (δάκρυ εθνικής υπερηφάνειας κυλάει), κι όμως οι φοιτητές μας την αγνοούν παντελώς. Γνωρίζει την αναγέννησή της στα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Και στο Κάιρο διδάσκεται. Όχι όμως εδώ.
Αυτό που λέμε σάλτσες ή φιοριτούρες ή (υποτιμητικά) φιλοσοφίες, δεν είναι συμπληρώματα του λόγου, είναι ο ίδιος ο λόγος (όπως ακριβώς τα περιβόητα «παραθυράκια» του νόμου - ακούει Χότζα; - δεν είναι παραθυράκια, είναι απλούστατα ο ίδιος ο νόμος). Παντοτινή μοίρα της γλώσσας, η ακυριολεξία. Όλη η γλώσσα είναι σλανγκ, υπό μια έννοια. Η γλώσσα ουδέποτε «κυριολεκτεί», πάντα «μεταφέρει», διαμεσολαβεί. Οφείλεις να «μεγαλοποιήσεις» μια «πραγματικότητα», αν θες ο συνομιλητής σου να συλλάβει έστω κάτι από την ποιότητα της εμπειρίας σου.
«Πραγματικό φαγητό», ως το αντίθετο του «μη πραγματικού-σάλτσας», δεν υπάρχει. Μήπως κι οι σάλτσες πραγματικό φαΐ δεν είναι κι αυτές; Μια χαρά την έχουν τη θρεπτική τους αξία, και το λιπάκι τους και τις πρωτεϊνούλες τους, όλα κομπλέ.
Ο Μύθος, που πολλοί αδαείς ταυτίζουν με το ψεύδος, χρησιμοποιεί την αλληγορία και τη μεγέθυνση, για να εκπληρώσει τις λειτουργίες του.
To Mήνυμα έχει προ πολλού επιδοθεί, το Νόημα είναι κιόλας παρωχημένο. Ποιο όμως το Μήνυμα του Μηνύματος; Ποιό το Νόημα του Νοήματος;
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Η συνέχεια επί της οθόνης.
Παρόλο που σου έχω πολλά ράμματα για τη γούνα σου και παρόλο που συνεχίζεις να με γαμάς βαθμολογικά (πιο διακριτικά βέβαια τώρα που είδες οτι οι μηδενισμοί επιστρέφονται στον μηδενίσαντα όπως οι μαλακίες στο μαλάκα, τεσπα κάνε δουλειά σου συνέχισε, δεν μπορεί κατι παραπάνω θα ξέρεις εσύ), έχω να παρατηρήσω πως ο συγκεκριμένος ορισμός αδικήθηκε.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι ιδού η διεύθυνσις για το βιδεάκι με τα υπέροχα μεμέ της τζενούλας. Σπεύσατε να απολαύσετε διότι ως γνωστόν αυτά τα καλά τα κατεβάζουν...
Aν κρίνω απ το μεγεθος των μηδίων του γενικά (μια σταλιά) τοτε είναι αλλιά τα πράματα μπουαχαχα χα
Καλλλλλλα πλλλλλάκα με κάνεις;;;;;;;;!!!!!!!!!!! Δεν ξέρεις την ηθοποιά Τζένη Μπότση, καλά εσύ τηλεόραση νάκα; Σήριαλς, χαλλόου; Τεσπά, είναι μια χυμώδης και πολύ ερωτική γυναίκα, όχι τραγικά όμορφη, με α-πι-στευ-το στήθος. Στο συσιφόνι κεκλοφορούν και βιδεάκια όπου είναι τοπλεςςς
Καλά ρε κοπελιά μόνη σου μιλάς, για δε βλέπω καμια ιρον σ' αυτό το θρεντ... :)
Με την ένταση της φωνής να πέφτει σταδιακά από το πρώτο ως το τρίτο έτσι!
@ μες. Τις είχα τσεκάρει κι εγώ αυτές τις φωτο που παραπέμπεις. Αυτή είναι σίγουρα; Μιλάμε οτι δεν μοιάζει καθόλου με την Μπότση που ξέραμε και αγαπούσαμε. Πότε έγινε ξανθιά και μπίμπο και δεν πήραμε πρέφα;
Κατ' επάγγελμα κλαψομούνης όπως ο Γιανναράς. Η δυστυχία του να είσαι ο Δήμου. Η δυστυχία του να χρειάζεται να αναφερθείς σ' αυτό το κωλοβιβλίο, έστω για να το κράξεις.
Mistakes we are, humans we produce!
Vrasta το 'χεις; Αν όχι χώστο να υπάρχω και γω στη λίστα...
Τεσπά, για να καταλάβεις, έχω ένα θέμα με την έκφρασις επειδής την είχε στο τσεπάκι της μια παλιά μου γνωστή, μιλάμε για γκόμενα επιπέδου τσάμπιονς λιγκ, που προκαλούσε ατυχήματα όταν έβγαινε απ' το σπίτι της... Αυτή λοιπον ήτανε συνέχεια στην κλάψα, «αχ, ναι γιάννη μου, όπως τα ξέρεις, μόνη σαν το λεμόνι, ποιος να με θέλει εμένα την καψερή». Γι' αυτό την έχω συνδέσει με τους γλοιώδεις ακκισμούς, την υποκρισία και την κατ' επάγγελμα κλαψομουνιά...
Λοιπόν.
Καταρχήν νταξ, ήταν λίγο πικρούλικο το σχόλιο, αλλά δεν περίμενα να ανοίξει τέτοια σοβαρή συζήτα. Και κυρίως να πετάγονται ορισμένοι με βεβαρυμένο παρελθόν και να ρίχνουν λάδι στην (ανύπαρκτη) φωτιά...
Εννοείται πως ο Κχαν με κάλυψε σχεδόν απόλυτα και έθεσε το όλο θέμα σε ορθή βάση. Να συμπληρώσω τα εξής.
Ο Βράστα είναι αναμφισβήτητα ο σλανγκομπαμπάς μας, όπως ακριβώς η Μες είναι η σλανγκομαμά μας (σκεφτόμουν να τα ανεβάσω ως αυτοτελή λήμματα τούτα τα δυο, αλλά η σλανγκομαμά σωστα με αποθάρρυνε, πως αν αρχίσω κι εγώ τα αυτοαναφορικά χαθήκαμε). Ένας λίαν φιλελεύθερος μπαμπάς, με το λεπτό εγγλέζικο χιουμοράκι του. Αυτός μας καλωσορίζει όταν γραφόμαστε (με το αναγραμμαντείο), αυτός σιάχνει τους ορισμούς μας ως μοδ, αυτός σπεύδει να απαντήσει σε οποιαδήποτε απορία μας. Όλα από γνήσιο ενδιαφέρον. Ένας γλυκούλης και αξιαγάπητος άνθρωπος, καταφανέστατα ευτυχής και γι' αυτό στο έπακρο δοτικός και με διάθεση προσφοράς προς τους σλανγκοφίλους του.
Σε ποιον πάει καρδιά να μαυρίσει το μπαμπά του σάιτ; Εννοείται σε κανέναν, και δικαίως. Και εξηγούμαι ευθύς πως άλλο πράμα η προσηνής μπαμπαδοσύνη του βράστα και άλλο ο πατερναλισμός, στον οποίο υπέκυπτε ορισμένες φορές πχ. το πονηρόσκυλο. Η πρωτιά του κττμγ οφείλεται στην όλη φωτεινή παρουσία και προσωπικότητά του, και όχι στο σλανγκικό του γονίδιο τόσο. Όχι πως δεν είναι σλανγκιάρης τύπος, κάθε άλλο. Και μόνο το υποκειμενικο στοιχείο της εδώ ευεργετικής παρουσίας του αρκεί. Δεν είναι όμως η αλήτρα εκείνη που στις φλέβες τις κυλάει η «αυθεντική» (εντός δεκάδων εισαγωγικών) σλανγκ. Αλητεία που έχω διακρίνει π.χ. σε acg, poniroskylo, cunning, leouras κ.α. Στην αρχή το εκλάμβανα ως αδυναμία. Κατόπιν όμως υποψιάστηκα πως πρόκειται ενδεχομένως για ενσυνείδητη επιλογή. Όχι δλδ οτι δεν δύναται, απλά θέτει διαφορετικές προτεραιότητες. Ο Βράστα ίσως θεωρεί πως η πρόκληση έγκειται περισσότερο στην επιτυχημένη εισαγωγή μιας λεξιπλασίας/νεολογισμού του τύπου τρωκτικό σεξ και λιγότερο στην καταγραφή τετριμμένων και κοινότυπων εκφράσεων όπως (λέμε τώρα) η «μάνα» στο τάβλι.
Αν ήταν να δώσω κάποιο Όσκαρ Σλανγκοσύνης στο Βράστα, θα του έδινα το τιμητικό Όσκαρ Συνολικής Προσφοράς στο σλανγκοσάιτ. Όχι όμως Όσκαρ για κάποια συγκεκριμένη ταινία (δλδ λήμμα). Ο Βράστα είναι ο αρχηγός της σλανγκομάδας. Όπως όμως ειθισται, ο αρχηγός σχεδόν ποτέ δεν είναι ο ικανότερος παίχτης μιας ομάδας, αλλά ο πιο έμπειρος, ο πιο ψυχάρας, ο πυροσβέστης μεσολαβητής στις διενέξεις. Π.χ. ο Γιαννάκης στην εθνική μπάσκετ.
Να το θέσουμε σε ψυχαναλυτική βάση; Ο σλανγκογιός πρέπει να διαπράξει τη συμβολική πατροκτονία, να «σκοτώσει» τον σλανγκομπαμπά, όπως ο Δίας έφαγε τον Κρόνο, ο Κρόνος έκοψε τ' αρχίδια του Ουρανού κ.ο.κ. Όπως ακριβώς πρέπει να ξεπεράσει το στάδιο του σλανγκοοιδιπόδειου, που περνούν οι περισσότεροι νιούμπηδες (όσοι τουλάστιχον ήρθαν για να μείνουν) και να γίνει και λίγο κακούλης με τη σλανγκομαμά του, αγνοώντας τις συμβουλές και υποδείξεις τις, αυθαδιάζοντας ενίοτε. Κι αφού διέλθει τα στάδια αυτά, θα τους αγαπάει και τους δύο περισσότερο!
ΧΧΧΧ