Μεταφορικά, οι σάλτσες είναι όλα αυτά τα γευστικά αλλά μη απαραίτητα στοιχεία με τα οποία εμπλουτίζουμε τον λόγο μας για να τον κάνουμε πιο ελκυστικό. Συνήθως βάζουμε σάλτσες όταν αφηγούμαστε μια ιστορία, όταν περιγράφουμε ένα κατόρθωμά μας ή όταν λέμε ένα ανέκδοτο.

Βασικό συστατικό της σάλτσας στις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι υπερβολές προς την κατεύθυνση που μας βολεύει. Οπωσδήποτε, όμως συναντώνται και οι άσχετες λογοτεχνίζουσες αναφορές και περικοκλάδες του λόγου μας. Ο όρος χρησιμοποιείται όταν υπάρχει έστω και μια μπουκιά πραγματικό φαγητό πάνω στο πιάτο, δηλαδή ένα γεγονός ή μια άποψη, διαφορετικά έχουμε περάσει στην παπαρολογία.

Χρησιμοποιείται κυρίως στον πληθυντικό, στην έκφραση βάζω σάλτσες, αν και ο γράφων έχει ακούσει να χρησιμοποιείται και ο ενικός. Πρβλ. και άσε τις σάλτσες και έλα στο ψητό και άσε τα φιλοσοφικά.

Πρόκειται για πολύ παλιά χρήση της λέξης «σάλτσα» που, περιέργως, δεν βρέθηκε καταγεγραμμένη στον Τριανταφυλλίδη (βλ. εδώ, όπου και η κυριολεκτική σημασία και ετυμολογία). Όχι, δεν έχω άλλα λεξικά να το κοιτάξω γιατί είμαι ένας φτωχός πλην τίμιος σλανγκιστής...

  1. - Λέγε ρε, από γκόμενα ζειπέ ποτατί;
    - Ναι φίλε! Τραβιέμαι με μία από τη σχολή τώρα. Χθες ήρθε πρώτη φορά από το σπίτι.
    - Και;
    - Είχαμε βγει για ένα ποτάκι παραλία, μετά κλαμπάκι, χορέψαμε λίγο, εντωμεταξύ έχει μια κορμάρα κόλαση. Μας χάζευαν όλοι σά πεινασμένοι. Φορούσε ένα μπλουτζίν κολλητό, κάτι πόδια, τι να σου λέω, από τον κώλο μέχρι το πάτωμα πόδια. Είχε και κάτι στρασάκια πίσω, ακόμα μπροστά στα μάτια μου τά 'χω. Μού 'κανε κάτι κουνήματα, κάτι ματιές, μιλάμε τρελή για μένα με καραγουστάρει η κοπέλα.
    - Και;
    - Ε, την έβαλα σ' ένα ταξί, αυτή όλο μού 'λεγε πρέπει να πάω σπίτι και θ' ανησυχεί η συγκάτοικος και τέτοια, αλλά άλλο που δεν ήθελε. Εγώ είχα μάθει γι' αυτήν ότι κάνει την δύσκολη στην αρχή, μου τά 'χε πει ο Μπάμπης απ' το Παιδαγωγικό που την πηδούσε ένα φεγγάρι αλλά τα χαλάσανε γιατί...
    - Ρε μαλάκα άσ' τις σάλτσες, γάμησες ή όχι;
    - Ε ναι ρε φίλε, γάμησα!
    - Α να γεια σου πια! Ο προστάτης μου θά 'σκαγε!

  2. - Ωχ! Τι έγινε στο στενό, τι φασαρία είναι αυτή;
    - Κάποιον μαζεύει το περιπολικό. Στάσου, έρχεται ο Ντάνης. Ρε Ντάνη, πήρε το μάτι σου τίποτα, τι παίχτηκε;
    - Γκάιζ, πήγα στον Νοστιμούλη να χτυπήσω ένα σαντουϊτσάκι...
    - Ναι;
    - ...και δεν είχε κοτόπουλο και του είπα βάλε ένα μπιφτέκι...
    - Ν-ναι;
    - ...ήτανε κι ο Τζόνις εκεί, από το ΤΕΛ...
    - Ντάνη, άσε τις σάλτσες, με τον τσαμπουκά τι έγινε;
    - Δεν ξέρω, δεν πήρα πρέφα τη φάση. [Σ.σ.: Ο Ντάνης αποδείχτηκε παπαρολόγος και όχι σαλτσολόγος.]

  3. - Γιάννη τελικά πώς ήτανε η μονάδα σου στην Ξάνθη;
    - Ψιλογαμησάκι ρε συ... Αγγαρείες, σκοπιές, αγήματα, εμπλοκή δεκαπέντε-μία...
    - Τι πίπες μας λες ρε; Ο Μπιλάκος που ήτανε μαζί σου μας είπε ότι σας πήγαινε δύο-μία!
    - Νταξναούμ, έβαλα και λίγη σάλτσα...

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
electron

και αυτός που βάζει πάντα σάλτσα στις ιστορίες του, ή είναι και υπερβολικός στα λεγόμενά του, λέγεται -->σαλτσαδόρος

#2
smoke

Άψογο.Εύγε.

#3
johnblack

Βασικό λήμμα, αν και κτγμ ελαφρώς μπαμπαδίστικο.

Επί του θέματος τώρα. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι έλεγε πως «η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη / μα σαν φακός να μεγεθύνει». Και ουδεμία τέχνη μείζων της τέχνης του λόγου. Η ρητορική. Που γεννήθηκε σ' αυτά εδώ τα χώματα (δάκρυ εθνικής υπερηφάνειας κυλάει), κι όμως οι φοιτητές μας την αγνοούν παντελώς. Γνωρίζει την αναγέννησή της στα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Και στο Κάιρο διδάσκεται. Όχι όμως εδώ.

Αυτό που λέμε σάλτσες ή φιοριτούρες ή (υποτιμητικά) φιλοσοφίες, δεν είναι συμπληρώματα του λόγου, είναι ο ίδιος ο λόγος (όπως ακριβώς τα περιβόητα «παραθυράκια» του νόμου - ακούει Χότζα; - δεν είναι παραθυράκια, είναι απλούστατα ο ίδιος ο νόμος). Παντοτινή μοίρα της γλώσσας, η ακυριολεξία. Όλη η γλώσσα είναι σλανγκ, υπό μια έννοια. Η γλώσσα ουδέποτε «κυριολεκτεί», πάντα «μεταφέρει», διαμεσολαβεί. Οφείλεις να «μεγαλοποιήσεις» μια «πραγματικότητα», αν θες ο συνομιλητής σου να συλλάβει έστω κάτι από την ποιότητα της εμπειρίας σου.

«Πραγματικό φαγητό», ως το αντίθετο του «μη πραγματικού-σάλτσας», δεν υπάρχει. Μήπως κι οι σάλτσες πραγματικό φαΐ δεν είναι κι αυτές; Μια χαρά την έχουν τη θρεπτική τους αξία, και το λιπάκι τους και τις πρωτεϊνούλες τους, όλα κομπλέ.

Ο Μύθος, που πολλοί αδαείς ταυτίζουν με το ψεύδος, χρησιμοποιεί την αλληγορία και τη μεγέθυνση, για να εκπληρώσει τις λειτουργίες του.

To Mήνυμα έχει προ πολλού επιδοθεί, το Νόημα είναι κιόλας παρωχημένο. Ποιο όμως το Μήνυμα του Μηνύματος; Ποιό το Νόημα του Νοήματος;

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Η συνέχεια επί της οθόνης.

#4
electron

Να τα που τα λέω εγώ. Σε ορισμό αυτό θα ήταν ολίγον βαρύ! σαν σχόλιο όμως παίρνει 10, διότι προβληματίζει (όποιον και αν θέλει) τον αναγνώστη. Ερχεσαι στα λόγια μου!!

Μου θυμίζει κι έναν φίλο μου που η αγαπημένη του λέξη είναι η «νοηματοδότηση». Ρε για βυζιά μιλάμε, ρε για ποδόσφαιρο, την κολλάει.

#5
jesus

κοίτα θείο. έχω πιει κάτι ψιλά με μια μουνάρα φίλη που έχει μια ελιά ψηλά στο αριστερό μπούτι κ κ σε μόνταρα, νομίζω αυτά που έβαλα μετράνε. αν όχι, σφύρα κ σε γράφουμε όλοι στα @@ μας. όταν το διαβάσω αύριο σου λέω κρίση για τον ορισμό.

παρατηρήσεις:

όταν λες ανέκδοτο, καλό είναι να βάζεις ανούσιες λεπτομέρειες εν είδει μούφας. κάνουν πιο πειστική την αφήγηση, επειδή σε κάνουν να φαίνεσαι μέρος της ιστορίας.

το ίδιο ισχύει κ με τις μούφες.

#6
jesus

α. το άβαταρ καμμένο είναι, το δικό μου είναι καλύτερο.:Ρ

#7
Khan

Όπως έχω παραφράσει και αλλού τον Nietzsche, η (mainstream) γλώσσα του σήμερα είναι η σλανγκ του χτες, ή όλη η γλώσσα δεν είναι παρά απολιθωμένη σλανγκ.

(Λ.χ. άρθρο της Ελευθεροτυπίας παρουσίασε τον βρασταμανισμό συσιφόνι ως νεανική ιδιόλεκτο ή κάτι παρόμοιο).

#8
patsis

Ευχαριστώ σας.

@electron: Το σαλτσαδόρος δεν το έχω συναντήσει αλλά ωραίο ακούγεται, σαν το σαλταδόρος.
@johnblack: Σίγουρα είναι μπαμπαδίστικος όρος και αρκετά πρέπων μπορώ να πω, μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις σε πάρα πολλές καταστάσεις, ακόμα και στο γραπτό λόγο, εκτός ίσως από λίγες, «επισημότερες» περιπτώσεις.

#9
patsis

Ουπς! Πάτησα αποστολή αντί για προεπισκόπηση. Συνέχεια σχολίου:
@johnblack: Η αλήθεια είναι ότι ταιριάζει πια σε κανονικό λεξικό και γι’ αυτό εξεπλάγην όταν δεν το είδα εκεί. Και σε περίπτωση αμφιβολίας καταγράφουμε (ότι δεν κινείται βάφεται και τέτοια). Όσο για την ουσία πίσω από τις λέξεις, ακολουθώ μία πιο πρακτική προσέγγιση: τι χρειάζεται να θυμάσαι ή να σημειώσεις από μία τοποθέτηση κάποιου; Σε ένα ανέκδοτο π.χ. τα πρόσωπα και τα γεγονότα, άντε και το punchline. Όλα τα άλλα μπορείς να τα αναπλάσεις εκ νέου και πολλές φορές αυτό γίνεται.

@jesus: Επειδή έχω και το ακαφελόγιστο, έβαλες κάτι άλλο εκτός του λινκ για τον συσλανγκιστή; Είχες την μουνάρα τη φίλη σου και μόνταρες λήμματά μου; Ό,τι δουλεύει για σένα, εγώ δεν έχω κόμπλεξ σ’ αυτά τα πράματα...
Το άβατάρ μου είναι φωτογραφικό στιγμιότυπο από την τελευταία συνάντα.

#10
Galadriel

Αυτά είναι τα ωραία. Μετά από αυτά τα σχόλια μην ξανακούσω κανέναν να λέει σεσινεπάσλανγκ γιατί προφ η μη σλανγκ είναι η γλώσσα και η γλώσσα η σλανγκ και σεσινεπάγλωσσα τελικά.

Όσο για την υπερβολή στον λόγο που χρησιμοποιείται για να αποδώσει το σωστό βαθμό δεδομένου ότι κάθε ακροατής χάνει κι από κάτι στην μεταφορά (όπως το γνωστό ανέκδοτο με το τί είπε ο ναύαρχος και πώς έφτασε στα αυτιά του ναύτη αφού πέρασε από δέκα εγκεφάλους και άλλα τόσα στόματα), είμαι φαν της. Το κάνουμε παντού, κυρίως στις διαπραγματεύσεις - ζητάς δέκα για να πάρεις πέντε - λες εκατό για να καταλάβει ο άλλος ογδόντα. Το κάνω συνέχεια σε φάση «μαλάκα νόμιζα ότι θα είμαστε δυο - τρεις και τελικά πλακώσανε εκατό άτομα» (ήταν καμια τριανταριά), το θεωρώ απολύτως θεμιτό, θεωρώ ότι αν ο άλλος δεν καταλάβει τον στόχο της υπερβολής είναι απλά βλάκας και κακώς κάθομαι και μιλάω μαζί του. Αντε να δεχτώ καμια διευκρινιστική τ. «εκατό ρε;», για να δώσω διευκρινιστική «ε, ναι ρε, εκατό της μες, καμια τριανταριά δηλαδή». Μέχρι εκεί.

#11
electron

Μεγίστη σαλτσαδόρισσα η μεςς!

#12
jesus

@ πάτσις. (σσσστααδγιάλα, πολύ ψηλά τον έχεις πάρει τον αμανέ με το γιώτα)

ειλικρινά ούτε που θυμάμαι, αλλά κ κάτι σουλούπωμα οβ μάινορ σήμασυ έκανα. τη γκόμενα την έδιωξα γιατί δεν έχει φλαμούτζα κ ξενερώνω.

#13
patsis

Έτσι έχω γραφτεί τώρα, δεν αλλάζουν αυτά, είναι ληξιαρχίδικο το σύστημα.

Φλαμούτζα ε; Εμένα μου τη σπάει όταν γουρδώνουν τα περπούτσια τους παράμοιρα. (Τι είναι η φλαμούτζα ρε συ;)

#14
iron

εγώ τι να πω, που προτιμώ ασυζητητί τις σάλτσες από το κυρίως φαγητό... Οι οποίες σάλτσες περιέχουν, ενννοείται, την πεμπτουσία της βάσης -του κρέατος, κοτόπουλου, ψαριού κλπ: χωρίς αυτά δεν υφίσταται σάλτσα.

Όμως στην γραφή προσπαθώ να είμαι οπαδός των Σταντάλ («Je fais tous les efforts pour être sec») ή του Μπάμπελ (αγγλική μετάφρση: «No iron can stab the heart with such force as a period put just at the right place.»). Η αλήθεια είναι πως εδώ στο σλανγκρ δεν το πετυχαίνω όπως θα το ήθελα, τεσπα.

#15
jesus

φλαμούτζα είναι (αν δε λέω μαλακίες) το μαλακό κομμάτι του λοβού του αυτιού, εκεί που μπαίνουν τα σκουλαρίκια, στα μπρανελίτικα.

μπρανελίτικα: το ιδίωμα των κατοίκων της πόλης της λευκάδας, δλδ των μπρανέλων (βγαίνει από το λατινικό για το άστυ με κάτι παραφθορές). προφέρεται «μπρανελίτκα» με μια προφορά που βρίσκω πολύ αστεία. αν σας ενδιαφέρει μπορώ να ανεβάσω μύδι.

#16
Galadriel

(συνέχεια από προηγούμενο σχόλιο) Τελικά δεν ήταν ναύαρχοςαλλά η ουσία περί της αποτελεσματικότητας της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι η ίδια.

#17
iron

ε βάλ' τα σε λημματάκια ντε!

#18
jesus

εμένα λες, ιρον;; ε, όχι, λαογραφία είναι αυτά.

#19
Galadriel

Το «να» είναι σλανγκ και το «φλαμούτζα» δεν είναι κατά τον τζίζα. Άιντε άιντε... :-P

#20
Khan

Μες, σε προσηλυτήσαμε στον βελτσισμό; ξυπνήσαμε τον Βέλτσο μέσα σου;

Στην αντισάλτσα ανήκει και η θεωρία του elevator pitch που προσπαθεί να σλανγκίσει ο Βράστα, δηλ. ότι ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί μέσα στον χρόνο που απαιτείται από ένα ασανσέρ για να σε πάει στον οροφό σου είναι παπαρολογία.

#21
electron

Αμερικλανιά το ασανσερ! Και όλη αυτή η γενιά κουλτουροπατέρων του '70 και '80 (που διάβαζαν την «ανεξάρτητη» ελευθεροτυπία), θα τη σβήσουμε ρε vrasta. Ελεος! Αλήθεια είναι πάντως ότι ο,τι αφορά την σλανγκ, σίγουρα πρέπει να είναι σύντομο, γιατί και η φύση της σλανγκ εμπεριέχει α) την ευστροφία της λεξιπλασίας β) χιούμορ (που χάνεται στο εύρος γ) στη γλήγορη αντίληψη και την απλοποίηση, αμονγκ αδερ σταφ (τώρα με ΓΑΠ, τα greeklish kai ta xenika tha ginoun μαστ)

#22
Galadriel

Μακρυά από μένα χανκ. Υπάρχει διαφορά επί της αρχής.

Κττμγ ο στόχος της γλώσσας είναι η επικοινωνία. Αν θες να επικοινωνήσεις με τον άλλο, κοιτάς να γίνεις κατανοητός, αυτός είναι ο στόχος σου, συνεπώς, αν ο άλλος δεν μιλάει στην δική σου γλώσσα θα κοιτάξεις να μιλήσεις στην δική του. Αν αυτή είναι τα ισπανικά ή αν είναι τα πιο απλοϊκά ελληνικά από όσο θα μπορούσες να μιλήσεις, επειδή ο άλλος δεν έχει το δικό σου επίπεδο μόρφωσης που λέει ο λόγος, δεν έχει σημασία. Ή τέλος πάντων θα προσπαθήσεις να συνεννοηθείς με νοήματα, θα προσπαθήσεις γενικώς να πετύχεις το επιθυμητό που είναι η επικοινωνία.

Σε αυτή την βάση, το να γίνεται ο άλλος ακατανόητος ΕΠΙΤΗΔΕΣ το θεωρώ μεγάλη έπαρση και απαράδεκτο. Όταν σκοπίμως γίνεσαι ακατανόητος, όταν το γνωρίζεις από πριν ότι ο άλλος δεν θα σε κατανοήσει αλλά συνεχίζεις να αυνανίζεσαι μιλώντας μόνο για πάρτη σου, σου φεύγει η κάβλα μεν, αλλά δεν πετυχαίνεις τον στόχο της γλώσσας, πετυχαίνεις έναν άσχετο δικό σου στόχο που ενδεχομένως είναι το να νιώσεις ανώτερος από τα σκουπίδια που σε περιτρίγυρίζουν. Ή, βέβαια, μπορεί να σημαίνει, σας έχω όλους για τον κώλο μου, εκτός από τους λίγους εκλεκτούς που θα κάτσουν να ασχοληθούν με όσα λέω και θα προσπαθήσουν ΑΥΤΟΙ να επικοινωνήσουν μαζί μου, αναγνωρίζοντας την μεγαλειότητά μου. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον ποιητή που γράφει αυτά που νοιώθει σε μορφή ακατανόητη για τους πολλούς - σου αρέσει και την παλεύεις να τον νιώσεις ή δεν ασχολείσαι και τον κατηγορείς για ελιτισμό. Ο καθείς τις επιλογές του.

Η αδυναμία της γλώσσας να πετύχει την απόλυτη επικοινωνία οφείλεται στο ότι δεν μπορεί να μεταβιβάσει συναισθήματα και δεν μπορεί να εξασφαλίσει στον συνομιλητή ότι εκφράζει ακριβώς την σκέψη εκείνου που μιλάει, δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ειλικρίνια κλπ.

Συνεπώς αυτό που δέχομαι εγώ είναι ότι, για χάρη της επίτευξης του τελικού στόχου της επικοινωνίας και της κατανόησης των όσων λες, δικαιολογείται μεταξύ άλλων η υπερβολή, εφόσον είναι γνωστό σε όλους ότι πρόκειται για τέτοια. Σαν να λέμε με το να πεις «πλάκωσαν εκατό - υπερβολικά - άνθρωποι» δίνεις έμφαση στον μεγάλο αριθμό και όχι στο «άτομα » σε αντιπαράθεση με το ενδεχόμενο «εκατό - κυριολεκτικά - σκυλιά».

Γενικώς είχα από μικρή έφεση στην παπαρολογία, γιατί σκέφτομαι πολλά ταυτόχρονα και είχα και την τάση να νομίζω ότι, μια και τα σκέφτομαι εγώ πρέπει να τα μάθουνε και οι άλλοι (τον πούτσο κλαίγανε). Η [εκθεσού] μου στο λύκειο με έμαθε να αναγνωρίζω την αξία των προτάσεων με σύνταξη «υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο» χωρίς πολλά αναφορικά, παρενθέσεις και βαρύγδουπα λεκτικά ντάμπα ντούμπα - αλλιώς δεν γίνεσαι κατανοητός και στις πανελλαδικές, που έχουν οι εξεταστές το πάνω χέρι, σου σκίζουνε το είναι και μένεις απέξω.

Εξου και τώρα με τις νέες τεχνολογίες βρήκα την γιατρειά μου. Γράφω την σεντονάρα όπως μου βγαίνει από το κεφάλι και μετά πιάνω και χωρίζω προτάσεις και παραγράφους. Και πάλι ακατανόητη γίνομαι μερικές φορές αλλά τεσπά την παλεύω. Και όοοολοι μαζί τώρα όσοι διαβάσατε τα παραπάνω αναφωνείστε «σταρχίδιαμας με τα προσωπικά σου δράματα» (ναι αλλά την πατήσατε, τα διαβάσατε ούτως ή άλλως) ααααααααχαχαχαχαχα

#23
HODJAS

Τζόνι:
Χότζα ακούει. Πολύ ωραίο σχόλιο. Συμφωνώ κατά το μέγιστο μέρος, διατηρώ επιφύλαξη για τον πατερναλισμό της καρικατούρας και το δικαίωμα στην εξομολογητική έκφραση (χωρίς διάθεση ελιτισμού).
Το φαγητό και τα συμπληρωματικά καρυκεύματα-σάλτσες κλπ, είναι πρωτίστως ουσίες, που κεντράρουν στο νευρικό σύστημα, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις.
Άλλες μας αρέσουν αφ' εαυτού, άλλες είναι αντικείμενο επίκτητου γούστου (acquired taste), που επιδέχονται (και προϋποθέτουν) μύηση.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, η λέξη νόστιμος (<νόστος) είναι εξελικτικά αδόκιμη, αφού μας παραπέμπει μόνο στο οικείο, ξενίζοντάς μας απο εξωτικές περιπέτειες.
Τα όρια προσωπικού γούστου-περαιτέρω καλλιέργειας/αναζήτησης, τίθενται απο το άτομο, κατόπιν ωρίμου σκέψεως και κατραπακιών.

#24
Khan

T'είπες τώρα! να καταρηγθεί πάραυτα η λέξη νόστιμος!

#25
Khan

καταργηθεί

#26
Khan

Μείον ένα στις υποψήφιες βελτσομούνες...

#27
electron

και μαζί και το αλάτι, γιατί νοστιμίζει τα φαγητά

#28
nikospip

Ο φίλος της Σοφίας ξέρει ότι το είναι της Σοφίας, είναι.Υπάρχει , όμως, μόνο αυτοαναιρούμενο και μετουσιώνοντας την ουσία του στο μηδέν.Η κάθαρση της ανυπαρξίας της, μετατρέπει το φίλο της Σοφίας σε καινό κενό, σε αντίστιξη με το χάος της γνώσης που η άρνησή της προϋποθέτει.Εν τέλει , ο φίλος της Σοφίας λείπει για δουλειές και την πηδάμε όλοι μας.

#29
jesus

βλέπε κ εδώ

#30
HODJAS

Τζίζα: Δεν πιστεύω να έχουν τα μπρανέλια καμιά σχέση με τα μπρατίμια (στολίσματα-σύμβολα αδερφοποιητών/συγγενών στους αρβανιτάδες);
Γιατί απ' την Τσαμουριά στη Λευκάδα, είναι δυο δάχτυλα...

#31
johnblack

@ MES. Ρε γμτ κοίτα να δεις, στο πρωτο σχολιο σου, λέω όπα εδώ είμαστε, οι άνθρωποι αλλάζουν τελικά, μπράβο κλπ. Στο δεύτερο σεντόνι έγινες η κλασική Μες. Μίλησες για κατανοητότητα, για επικοινωνία (όροι που έχουν πάψει να έχουν οποιοδήποτε περιεχόμενο προ πολλού) αναμάσησες τις γνωστες μομφές εναντίον των «δυσνόητων» επηρμένων διανοουμένων, έκανες λόγο για προθέσεις και «επίτηδες» συμπεριφορές (αν και ο Walter Benjamin είχε πει πως αλήθεια είναι ο θάνατος κάθε προθεσιακότητας). Τεσπά γι' αυτήν τη sanctam siplicitatem σου σ' αγαπάμε.

ΥΓ. Ωραίο αυτό με τις αγκύλες στην [εκθεσού]. Προφ προτείνεις να χρησιμοποιούμε το σχήμα αυτό για λέξεις αδιαμφισβήτητα σλανγκ, που δεν έχουν καταγραφεί ακόμα, ως μια πρώτη ανεπίσημη (πρόταση προς) καταχώριση.

#32
jesus

...και κάτι.
όι μπααα. οι ξένες λέξεις στα λευκαδίτικα συνολικά (τα χωριάτ'κα είναι διαφορετικά κ σε λεξιλόγιο καί σε προφορά) είναι ιταλικές. νταξ, συν τις τούρκικες που απαντάνε στο σύνολο της επικράτειας, αλλά προφ σε μικρότερο βαθμό από τη βόρεια ελλάδα. αν κ η λευκάδα, λόγω μικρής απόστασης από τη στερεά είναι το πιο «στεριανό» νησί του ιονίου κ έχει επιρροές από αιτολακαρνανία μεριά.

#33
Khan

Μες, λες ότι δεν μεταβιβάζονται συναισθήματα από την γλώσσα;
Εμένα αυτό που με έχει εντυπωσιάσει σε αυτό το σάιτ είναι ότι μέσα από την ασώματη επικοινωνία των διαδιχτυών έχουν περάσει πολλά συναισθήματα με τον λόγο και μόνο. Να μην πούμε για τις οσμές εις -ίλα!

#34
Galadriel

@Τζόνυ - μου φτάνει που μ' αγαπάτε, αατα. @χαν - ασφαλώς μεταβιβάζονται συναισθήματα από την γλώσσα αλλά όχι απαραίτητα με την ομιλία.

#35
HODJAS

Τζίζα: Δεν βρίσκω τί σκατά σημαίνει μπρανέλλο-α στα ιταλικά. Brandello όμως είναι το ξέφτι, το απολειφάδι.
Για δώσε τυμολόγιο.

#36
Khan

Δήλωση!!!

#37
jesus

αχ θείο χότζα, δε με διαβάζεις προσεκτικά. είναι από το λατινικό για το άστυ, ως προείπα και κατά τας γραφάς: από το urbs (λατινικά μόνο απ' το αστερίξ, οπότε αν δεν το γράφω σωστά διορθώστε). μπρανέλοι δλδ είναι οι κάτοικοι του άστεως, κ δη οι έχοντες καταγωγή από εκεί.

τίνος είσαι συ παιδάκι μου;;

#38
HODJAS

Του Ζεβεδαίου και Ευφροσύνης-Μαρίνας Γκικαπέπα το γένος Δέρπαπα.

Το είδα που το' γραψες ο έρμος κι ο στερημένος, αλλά δεν πήγε το μυαλό μου στο «ουρμπανέλλο»...

Φώτισον Κύριε τον δούλον Σου!

#39
Επισκέπτης

Καταγγέλω ότι σε τόσα σχόλια κανείς δεν είπε ότι το αντίθετο από τις σάλτσες είναι το ζουμί.

#40
patsis

Η καταγγελία σας ετέθη στο αρχείο, με την καλή έννοια.