Comments by johnblack (1856)
Showing 1081-1110 from 1856
Τέλεια! Πάμε λοιπόν όλοι μια βόλτα από τα top του σλανγκ.γκρρ να τα ξαναπεράσουμε - ανακατεύοντας βεβαίως βεβαίως λίγο την τράπουλα έτσι για την ξεκάρφα - κι όξω της πορτας! Όχι σαν μερικούς μαλάκες που στύβουν την κεφάλα τους να βρουν κάτι που δεν έχει καταγραφεί... Μα τι μαλάκες θε μου. Λοιπόν, φύγαμε για τα τοπ, όποιος πρόλαβε τα δεκάστερα οίδε!!!!!!!!!!!!
Χαχχαχα κι εγώ με το που είδα το λήμμα λέω κοιτα να δεις που ξανάσκασε μύτη το Πονηρό!
Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεστε είναι προφ το «Βασανιστήρια και Εξουσια» του Κυριάκου Σιμόπουλου, έργο ορόσημο κτγμ. Εγώ που το έχω δεν καταφέρνω παρά δυο-τρεις σελίδες να διαβάζω κάθε φορά, είναι πράγματι φρικιαστικό.
Και μιας και πιάσαμε τα βαρβαρικά / διεστραμμένα, μου έλεγε σήμερα ενας φίλος κρητικάτσης για τους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που τους έκοψαν τελετουργικά τα γεννητικά οργανα οι κρητίκαροι που τους αιχμαλώτισαν το '41. Υπαρχουν και φωτογραφίες...
Καλέ μου βράστα, η ευρηματικότητά σου, οι συνειρμοί που κάνεις και η ικανότητά σου στα λογοπαίγνια είναι πράγματι απιστεύτου, π.χ. με το Ρίτσαρντ Γκιρ που έτεκεν μυν έκλασα στο γέλιο.. Αλλά ως εκεί. Τούτη έκφραση ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει - για το μελλον δεν ξέρω - εκτός από τους νευρώνες και τις κυψελίδες του υπέροχου όντως μυαλού σου. Έχω βλέπεις την κακή συνήθεια να θυμάμαι ακόμη γιατί πρωτοάρχισα να γράφω εδώ - για να μάθω σλανγκ, κουβέντες του δρόμου πρόστυχες, όχι διανοητικίζοντα σοφίσματα... Και σε παραπέμπω ασφαλώς και στο πρώτο σχόλιο του Πονιρόσκυλου που πυροδότησε όλη τη συζήτηση στη στύση του Νίκα. Κι εγώ έχω τα λοξά μου, μ' αρέσει να παπαρολογώ για τον Ντεριντά κλπ στους ορισμούς μου. ΟΜΩΣ θεωρώ πως έχω μια στέρεη βάση, ένα λήμμα, έναν όρο, που όντως υπάρχει out there... Ο ορισμός, όσο ευφυής κι αν είναι, όσο ξεκαρδιστικός, αν δεν υποστηρίζεται από ένα καρασλανγκ λήμμα, παραμένει μετέωρος και αδικαίωτος, χάνει το χαλί κάτω απ' τα πόδια του, απομένει ένα βραχύβιο πυροτέχνημα, ένα αστειάκι με ημερομηνία λήξης σαν του γάλατος, 3 μέρες στο ψυγείο το πολύ...
Khan 1. Ναι, οι σοφιστές ήταν οι πρώτοι «μεταμοντέρνοι», το Γοργία κάπου τον είχα αναφέρει κι εγώ. Η γλώσσα είναι αυτό που διαρκώς υπόσχεται και διαρκώς αθετεί αυτό που υπόσχεται. Η μεταδομιστικη γραφή δεν απαξιωνει τη γλώσσα, απαξιωνει την αναφορικότητα, την επικοινωνία, τον ιδεοκρατούμενο, εννοιολογικό και εμπράγματο λόγο που επιβάλλει η εξουσία ως αναγκαία προϋπόθεση συνδιαλλαγής μαζί της. Η γραφή αυτή θεωρεί δεδομένο πως έχει προηγηθεί μια αχανής παράδοση λόγου και πως ο αναγνώστης είναι διανοητικά σεσοφισμένος. Στην απροθυμία της να είναι ανιαρή ή προφανής, ευνοεί τη συμπυκνωμένη δήλωση και τη συντομογράφηση που καλύπτει εκτεταμένο χώρο. Ένας φορμαλισμός που μπορεί να κατανοηθεί και ως λυτρωτική παράκαμψη κάθε προφάνειας, μια μεγαλειώδης χειρονομία καλού γούστου. Τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε ή να αποκαταστήσουμε, σε μια εποχή όπου το «μήνυμα» έχει γίνει κιόλας κατανοητό, ή είναι προ πολλού παρωχημένο. Ας το αγνοήσουε...
Khan 2. Πολύ σωστά. To ξυράφι, όπως και άλλα παρόμοια «εργαλεία», π.χ. το νιτσεϊκό σφυρί, έχει τη θέση του σε μια φιλοσοφική εργαλειοθήκη, απ' την οποία παίρνουμε κάθε φορά ο,τι μας χρειάζεται στη συγκεκριμένη περίσταση.
Khan 3. Οι φεμινίστριες του λεγόμενου «τρίτου κύματος» γίνονται ενίοτε ντερινταχτότερες του ντεριντάχ, γενικά η γυναικεία μεταδομιστική γραφή τολμώ να πω είναι δυσκολότερη απ' την ανδρική, π.χ. Τζόαν Σκοτ κ.α. από τις Σιωπηρές Ιστορίες... Όσο για Γιανναρά, τελείωσα το Καταφύγιο και τσουρουφλίζομαι με Φίνις Γκρέκιε...
Ιρον έχεις δίκιο στα περί γελοιοποίησης, αλλά επειδή δεν άντεξα στον πειρασμό, έκανα την αρχή και ανέβασα μια φωτο ενός από τους γραφικούς της Αθήνας. Πολλές λεπτομέρειες δεν ξέρω, εκτός από το οτι ανακατεύεται με τα παιδαρέλια τους ήμο. Αν οι ιθύνοντες κρίνουν πως δεν έχει θέση ας το κατεβάσουν, παντως καλο θα ήταν να το συζητήσουμε πρώτα. Είναι και χαμηλή η ανάλυση, ίσα να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
@ βράστα. Τι περιμένεις ρε φίλε από έναν άνθρωπο που ζούσε σε παραθρησκευτικό κοινόβιο ως τα 25, παρέα με θεούσους γέρους προτεστάντες, το μόνο νιμού που είχε δει ήταν της μάνας του και δεν τον άφηναν να φοράει κασκόλ γιατί και καλά προκαλούσε; Και που έχει το θράσος να λέει πως τα σιχαινόταν όλα αυτά αλλά τα υπέμενε για τη χάρη του Θεού. Βρε ουστ. Θα ήταν όμως καλό και ο γνωστός σλάνγκος, που όλοι ξέρουμε ποιος είναι, να μας πει κάτι παραπάνω επ' αυτού.
@ όλοι. Οι γραφικοί της Αθήνας κατά κύριο λόγο (αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων) είναι ένα από τα αξιοθέατά της. Λόγω του ότι είναι μια κατηγορία μόνοι τους, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και φρικιά (της κατηγορίας 3.) Προτείνω λοιπόν, όσο κανιβαλιστικό κι αν ακούγεται, να συλλέξουμε πλεροφορίες δι'αυτούς, ει δυνατόν να εξασφαλίσουμε και φωτο τους, τις οποίες θα διοχετεύουμε ευκαιριών δοθεισών, στο - βασικά λαογραφικού χαρακτήρα - σάιτ μας.
@ βραστα. Η διαφωνία μας μάλλον είναι χασματική και αγεφύρωτη. Για μένα η ακαταληψία και ο ρητορικός, λαβυρινθώδης λόγος συνιστούν προκλήσεις γοητευτικές... Αυτό βέβαια γενικά, διότι εν προκειμένω για τη διόρθωση του σεντονιού δν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.
ΥΓ. Ο Γιανναράς δεν είναι καθόλου ακατάληπτος, το παίζει τέτοιος. Από τα λίγα που έχω διαβάσει, μου φαίνεται μάλλον ρηχός. Είναι δε κλαψομούνης στο έπακρο (finis graeciae κλπ), το οποίο τον καθιστά και στο έπακρο ανιαρό.
Πες τα ρε Βράστα γμτ μου!
@ αγαπητέ Φώτη, δεκτά τα όσα λες, έχω όμως την αμυδρά εντύπωση πως ορισμένοι βαθμολόγησαν το εν λόγω λήμμα με βάση τη συμπάθεια / αντιπάθεια που τρέφουν για το πρόσωπο του καθηγητή. Ακόμη κι αν τα λεγόμενά μου φανέρωναν προκατάληψη / προτίμηση υπέρ Βέλτσου (πράγμα που δεν συμβαίνει στο παραμικρό, διότι τηρώ κτμγ ακριβοδίκαια τις αποστάσεις), δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης...
Κι αν θέλεις να συζητήσουμε εφ' όλης της ύλης περί Βέλτσου, ρητορικής γραφής κλπ, μπορείς θαυμάσια να μου απευθυνθείς μέσω πμ.
μετρό - μπουλό - ντοντό δια τοις παριζιάνοις του σάιτ.
Καλά και άγια οσα λες. Με φαινεται ομως πως δεν εχεις πιασει ουτε εσύ το point μου (τωρα δεν ξερω αν στραβος ειναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω, ήτοι αν εγώ τα λεω μπερδεγουέη ή εσεις βαριεστε να το ψαξετε, νεβερμάιντ).
Κττμγ, το «λάθος» (ας πούμε) είναι πως επιμένετε να σκέφτεστε με όρους ατομικής ψυχολογίας, είστε δέσμοι ενός ψυχολογισμού, αγοραίου ενίοτε. Η πωλήτρια, που θα ήθελε να ήταν δικο της το μαγαζί και φθονεί την ιδιοκτήτρια και τις πλούσιες πελάτισσες μπλα μπλα μπλα ή ο μάστορας που φθονεί και περιφρονεί τους καπιτάλες αστούς που δεν ξερουν από πραγματική δουλεια μπλα μπλα μπλα.... Όχι πως δεν υπάρχουν κι αυτά... Το να ανάγουμε όμως τα πάντα σε τέτοιου τύπου κοινωνιοψυχολογικές εξηγήσεις λέγεται reductionism, αναγωγισμός, βάναυση απλοποίηση.
Το λεγόμενο «πλαστικό» χαμόγελο είναι ένα σημείο, που λαμβάνει το όποιο νόημα του, μόνο εντός ενός συστήματος σημείων, το οποίο εν προκειμένω είναι η Κοινωνία της Κατανάλωσης. Από μόνο του, στερείται οποιουδήποτε νοήματος και οποιουδήποτε συμβολισμού. Κι αν επιμένω τοσο πολύ σ' αυτή τη συζήτηση, είναι γιατί κι εμένα στο παρελθόν με είχαν βασανίσει ερωτήματα του τύπου «τι να σημαίνει αυτό το χαμόγελο της πωλήτριας/πωλητή;», «μήπως με ειρωνεύεται;», «μήπως με κοροϊδεύει για την αγοραστική επιλογή μου;», «μήπως γελάει με τη μεγάλη μύτη μου;», «μήπως με γουστάρει και είναι αμήχανη;» κλπ κλπ, σε βαθμό που να αποφεύγω σαν το διάολο το σόπινγκ και να κυκλοφορώ με τα ίδια ρούχα για χρόνια. Μέχρι που είδον το φως το αληθινόν και σταμάτησα να ψάχνω για «κρυφά» νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί που υπάρχει μόνο η ασίμεια «ρομποτ-ανθρωπο-μήχανση» που ανέφερε πριν ο χοτζας.
Δεν ξερω αν παρερμήνευσα το σχόλιο του βράστα. Εκρινα οτι αναφερόταν απλά και μόνο στο μεγεθος του σεντονιού, δεν ανεφερε τπτ για λαθη κλπ. Κι επειδη δεν γουσταρεις και τα σεντονια γενικως....
Βράστα εσύ αναφέρεσαι στο φαινόμενο της ειρωνείας (π.χ. καλόπαιδο = κωλόπαιδο) το οποίο είναι παλιό όσο κι οι πέτρες και καμία σχέση δεν έχει με αυτά που περιγράφω. Όσο για τη στιχομυθία από τους Πάϊθονς, ο τιραμισουρεαλισμός της είναι το μόνο που κατάφερε να απομονώσει το φτωχό μου μυαλό..
Χότζα: η β' παράγραφος είναι ακριβώς στο πνεύμα μου. Μόνο να διευκρινίσω πως η νάρκωση που λες στο τέλος, δεν παραπέμπει απαραίτητα στα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά, με τους εφιάλτες τους, ενδεχομένως και να σε ξυπνήσουν...
Καλέ μου Στράβωνα, η μόνη διαφορά του μακρυχέρη από τον αετονύχη, είναι πως αν το ανεβάσεις εσύ, θα σε ταράξουνε στον Ιάσονα....
Και δεν είναι καθόλου ντιριντάχτα ο ορισμός, καθαρός σαν το νεράκι της πηγής είναι, ιστορικές πληροφορίες προσφέρει...
Ο ορισμός αδικείται κατάφωρα! Αν δεν είναι αυτό για 10, τότε τι είναι; Και μόνη η αναφορά στον περιβόητο καρατέκα - παλιά κυκλοφορούσε και ο κλώνος του Μαϊκελιάσον - αρκεί κττμγ...
Βράστα τον αδικείς τον άνθρωπο. Αυτή είναι η δουλειά των μοντς, νομίζω; Δεν τους υποχρεώνει κανείς... Λίγο προσοχή όμως κι ο φίλος μας σε κάτι γραμματικά-ορθογραφικά και όλα οκ.
Κι εγώ στην αρχή αυτό είχα πάθει!!!
Bράστα μου ίσως δεν έγινα αρκετά σαφής και μπωντριγιάρισα υπέρ το δέον. Επίτρεψέ μου να στο κάνω κέρματα: Το πλαστικό χαμόγελο που λες, ελάχιστη σχέση έχει με τη δυσθυμία, τη ζοχάδα και την αναίδεια / αυθάδεια της ρειτσαρλίνας. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ η μπάρμπι αεροσυνοδός δεν είναι σαν να σου λέει να πα να γαμηθείς. ΑΠΛΑ της είσαι παντελώς αδιάφορος, αν σε ξαναδεί μετά από 5 λεπτά παίζει να μη σε θυμάται. Το σημαίνον (=χαμόγελο) δεν αντιστοιχεί σε κανένα σημαινόμενο (=το να σε μπινελικώνει από μέσα της). Η κοπέλα αυτή είναι μηχανή, σαν να μιλάς με τηλεφωνητή... Το χαμόγελο είναι προσομοίωση: δεν κρύβει την πραγματική της (κακή) διάθεση. Το μόνο που κρύβεται πίσω από αυτό το χαμόγελο είναι το ΜΗΔΕΝ, το ΚΕΝΟ, η έκλειψη του ανθρώπινου, το στέγνωμα κάθε συναισθήματος, ο βαθμός μηδέν της ανθρώπινης κατάστασης.
Αντίθετα, η αγένεια / επιθετικότητα / δυστροπία κλπ, αντιστοιχούν σε κάποιες ψυχικές διαθέσεις / παιδεία κλπ. Είναι δλδ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. Ενοχλητικά μεν, αναφορικά δε. Η πωλήτρια που αναφέρει ο χότζας, η οποία ρώτησε την πελάτισσα για την καταγωγή της, προφ για να τη μειώσει, ενεπλάκη σε μια καθαρά ανθρώπινη σχέση. Ένιωσε το συναίσθημα της ζήλιας, του φθόνου.
Και εννοείται τέλος, πως δεν τίθεται ζήτημα επιλογής ανάμεσα στα δύο. Το «μη χείρον βέλτιστον» δεν έχει εφαρμογή εδώ. Ούτε προτείνουμε κάποια λύση. Απλά να ξέρουμε τι μας γίνεται.
@ όσους ικανοποιούνται με την ευγένεια των υπαλλήλων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις σε αντίθεση με την εξυπερέτηση στο Δημόσιο (μες, πάτσις) και όσους πιστεύουν ακόμα αφελώς στο «χαμόγελο» (βράστα, χότζας):
Ένα πλέγμα «προσωποποιημένης» επικοινωνίας κατακλυζει την καθημερινότητα της κατανάλωσης. Πρόκειται για κατανάλωση ανθρώπινης σχέσης, αλληλεγγύης, αμοιβαιότητας, κοινωνικής συμμετοχής, που όλα έχουν πάρει την τυποποιημενη μορφή υπηρεσιών. Κατανάλωση συνεχής της μέριμνας, της ειλικρινειας, της ζεστασιάς: πιο σωστά κατανάλωση μόνο των σημείων αυτής της μέριμνας, ζεστασιάς κλπ.
Η απώλεια της (αυθόρμητης, αμοιβαίας, συμβολικης) ανθρώπινης σχέσης, είναι το θεμελιώδες γεγονός των σύγχρονων κοινωνιών. Πάνω σ' αυτή τη βάση γινόμαστε μάρτυρες στη συστηματική επανενστάλαξη ανθρώπινης σχέσης - με τη μορφή σημείων - στο κοινωνικό κύκλωμα, στην κατανάλωση μιας σημαινόμενης σχέσης, μιας σημαινόμενης ανθρώπινης ζεστασιάς. Η κοπελα στην υποδοχή ενός μαγαζιού, η κοινωνική λειτουργός, οι άνθρωποι της τηλεόρασης, έχουν ως αποστολή τους τη λίπανση των κοινωνικών σχέσεων με το θεσμικό χαμόγελο. Αυτό παράγει, εκεί που δεν υπάρχει, μια οικειότητα, μέσω μιας γνήσιας διαδικασίας προσομοίωσης. Ο επαγγελματικος κανόνας είναι που επιβάλλει την «επαφή», τη «συμμετοχή», το «ψυχολογικό ενδιαφέρον» για τους άλλους. Παντού ένα κύμα επίπλαστου αυθορμητισμού, προσωποποιημενου λόγου, συναισθηματικότητας, ενορχηστρωμένων προσωπικών σχέσεων.
Το σύστημα της παραγωγής δεν παράγει μόνο εμπορεύματα. Παράγει επικοινωνία, παράγει ανθρώπινες σχέσεις, παράγει την κοινωνικότητα. Αναπαραγόμενη, η κοινωνικότητα και η επικοινωνία καταντούν μη-κοινωνικότητα και μη-επικοινωνία. Τίποτα το αυθόρμητο δεν υπάρχει σε αυτή τη «ζεστή» ατμόσφαιρα, επειδή παράγεται μαζικά και βιομηχανικά.
Το σημερινό κοινωνικό παιχνίδι είναι ένα γιγάντιο πρότυπο προσομοίωσης. Σε παλαιούς χρόνους, οι υπηρέτες και οι λακέδες, δουλικοί στο έπακρο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, έβριζαν και παρωδούσαν τα αφεντικά μόλις έκλειναν τα φώτα. Μια τέτοια αρχαϊκή αντίληψη επιβιώνει σήμερα - κι όσο πάει εξαφανίζεται - μόνο στον δημόσιο τομέα, με την δυστροπία, τον κυνισμό, την επιθετικότητα. Κι όμως, αυτή η χοντροκοπιά, η αυθάδεια, η βραδύτητα, είναι ότι έχει απομείνει μέσα τους - και μέσα μας- ανθρωπινο, προσωπικό και απερίσταλτο στο σύστημα.
Αντιθέτως, στο σημερινό κόσμο των υπηρεσιών, το χαμόγελο της εκφωνήτριας στην τηλεόραση, το χαμόγελο του πωλητή στη μπουτίκ, η φωνή της αεροσυνοδού στο αερόπλανο, δεν είναι πλέον ζήτημα ειλικρίνειας ή κυνισμού. Είναι μια σχέση πλήρως «λειτουργοποιημένη», αποκαθαρμένη από κάθε χαρακτηρολογική ή ψυχολογική πτυχή, απαλλαγμένη από κάθε συγκινησιακή αρμονία, απαλλαγμένη εν τέλει από κάθε βίαιη διαλεκτική του είναι και του φαίνεσθαι. Είναι ηλίθιο να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι κρύβεται κάτω από αυτό το χαμόγελο. Το χαμόγελο είναι μόνο ένα σημείο.
Σόρι για την κατάχρηση του χώρου, είναι πραγματα που θεωρώ θεμελιώδη.
@ Smoke. Καλώς ενίστασαι. Να σε θυμίσω βέβαια οτι από το Wittgenstein και μετά έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει τον εγκλωβισμό μας εντός της γλώσσας... Κι ο ίδιος ο Derrida παραδέχεται πως δεν μπορούμε έτσι απλά να απαλλαγούμε από το εννοιολογικό φορτίο που μας κληροδότησαν οι πολιοί αιώνες... Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες να περάσουμε στην άλλη όχθη, στο πέρα απ' την έννοια, να βγούμε απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη... Ο Adorno με το «μη ταυτόν», ο Foucault με το «άσκεπτον»....
Κι όμως, υπάρχει ακόμη μια σλανγκ σημασία: στους εν χρω κουρεμένους, το τριγωνάκι που σχηματίζεται στη μέση του μετώπου, εκεί που αρχίζει το τριχωτό της κεφαλής.
Εlectron υιοθετώ σε γενικές γραμμές τον προβληματισμό σου. Ανάμεσα στη γλωσσοδιφική αναζήτηση και τη γλωσσογραφικού τύπου εκζήτηση, τα όρια είναι δυσδιάκριτα και δεν είναι εύκολο να πεις ποιο το αίτιο και ποιο το αιτιατό. Το πάθος της (κατα)γραφής συχνά δεν εμφορείται από αυτό που θα λέγαμε «γνήσιο ερευνητικό ενδιαφέρον» αλλά μάλλον τείνει σε έναν αισθητικό φορμαλισμό της «λέξης για τη λέξη», την κατά κατά Wimmel «ακτινοβολία της μεμονωμένης λέξης», έναν λόγιο αποκρυφισμό αποκομμένο από την κοινωνία. Η (κατα)γραφή ως απόλυτα υλική πράξη, ως δραστηριότητα γλωσσικής παραγωγής, ως ερωτική κατεργασία της γλωσσικής ύλης. Ο μηδενισμός της μεταβατικότητας και η καθαρή κειμενικότητα του Roland Barthes. To γράφειν ως αισθητηριακό γεγονός και λεπταίσθητη χειρωναξία. Τα ονόματα - εν προκειμένω ηρωίνη - που δίνουν αφορμή για ακόμη περισσότερα ονόματα - βλ. Ηρώ - με αποτέλεσμα η όποια ουσία να θάβεται κάτω από σωρούς λόγιων γλωσσών. Το κυνήγι της γλώσσας, δλδ της σπάνιας, παράδοξης, απόκρυφης λέξης, οδηγεί συχνά στην υπερβολή και το μανιερισμό, έναν γλωσσικό φετιχισμό.
Πιο συγκεκριμένα: ο ορισμός του χαν είναι ελλιπέστατος, έχεις καθε δικαίωμα να το επισημαίνεις και να αναζητείς αναπαραστατικές αντιστοιχίες. Όσο για τη φράση «η Ηρώ είναι μια γκομενα που δεν ξεπερνάς», είναι όντως ένα ευφυολόγημα δικής μου έμπνευσης, το οποίο χρησιμοποίησα εδώ. Το ότι γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο σλανγκιάρηδες κι απ' τους σλανγκιάρηδες είναι νομίζω κοινός τόπος, αναπόφευκτη συνέπεια της θεωρητικής μας ενασχόλησης με το αντικείμενο. Είναι όμως μοίρα της τέχνης «όχι να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει», έλεγε ο Μαγιακόφσκι. Τίποτα δεν μένει ίδιο μετά την καταγραφή του, διαμεσολαβείται από την ίδια την πράξη της γραφής.
Βέβαια, το δείγμα σου είναι απελπιστικά μικρό (3 τοξικομανείς γνωστοί εκ των οποίων μόνο ο ένας αρκετά οικείος ώστε να ανοιχτεί) και δεν σε νομιμοποιεί, αλλά όπως είπα, στη βάση του ο προβληματισμός σου είναι θεμιτός. Παρόμοια παρατήρηση είχα κάνει αναφορικά με το λήμμα σίδερα....
Ωραία φωτογραφία. Ξέρουμε από που είναι;
Θα βρεις τις περισσότερες απαντήσεις που ζητάς στο παρακάτω τεκμηριωμένο άρθρο:
Δεν φταίει η πωλήτρια. Το να τα ρίχνουμε όλα σ' αυτή και να παραβλέπουμε τη λογική του συστήματος, είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Το σύστημα της καταναλωσης υποθάλπει συμπεριφορές τέτοιου είδους, με τη δύναμη που εμείς του έχουμε εκχωρήσει. Από τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας σ' ένα μαγαζί, συνθετα εξουσιαστικά πλέγματα ενεργοποιούνται. Ο καθείς και τα όπλα του. Ο έμπορας έχει αντικειμενικό σκοπο να πουλήσει, και η επιθετική στρατηγική ίσως να μην είναι η πλέον ενδεδειγμένη (δλδ να σε κυνηγάει από πίσω, με δουλικού τύπου ευγένεια κλπ). Το μαγαζί μπορεί να πουλάει ένα χάι-κλας προφίλ (εφόσον μιλάτε και για Καλογήρου μάλιστα) και αυτή η αδιαφορία και ο σνομπισμός να καλλιεργούνται στους πωλητές ως ένα βαθμό εμπροθέτως. Είναι σαν να σου λένε: «αν αγοράσεις απο μένα, εσύ έχεις να κερδίσεις περισσότερα απ' όσο έχω εγώ. Εσύ μ' έχεις πιο πολύ ανάγκη από όσο εγώ εσένα». Το να ανάγουμε τα πάντα σε προσωπικό επίπεδο, είναι ασυγχώρητος στραβισμός και αφελής μικρόνοια... Θίγω το φαινόμενο και στον καλησπεράκια. Με την ίδια ακριβώς λογική οι πορτιέρηδες στα κλαμπ π.χ. έχουν δασκαλευτεί να ρίχνουν πόρτες (για να σε έχουν στην καψούρα και να ξαναπάς για να σπρώξεις πιο πολλά λεφτά). Ψυχολογία στοιχειωδεστάτου επιπέδου: θες αυτό που δεν μπορείς να έχεις, αυτό που σε φτύνει.... (δες και παρακαλετό μουνί, ξινό γαμήσι)
Το ίδιο το «ηρωίνη» είναι υπό μια έννοια σλανγκ. Είναι η εύστοχη εμπορική ονομασία (brand name) που έδωσε η bayer στην ουσία διακετυλομορφίνη. Είναι το φάρμακο-παυσίπονο των «ηρώων», δλδ των γερμανών στρατιωτών που τραυματίζονταν βαριά στις φονικές μάχες του α' παγκοσμίου... Η Ηρώ είναι παιδί του πολέμου, όπως και τόσες άλλες εφευρέσεις
Ναι και μετά ο Στάθης από μέταλλο που μας το έπαιζε, προσκύνησε το mainstream...
μήπως έχει και ανεμοβλογιά;