Comments by HODJAS (3417)
Showing 2671-2700 from 3417
Κοσόμακ=το μουνί της μάνας σου
Χάρρρα=σκατά
Χάρς=σκάσε
μάφιμσκλε=δεν υπάρχει πρόβλημα
κουμ χαρίτ=πρόσεχε
κ.α.
(Τσόκ αγιίπ!)
Θυμάμαι προβοκατόρικη αφίσα (επί Μακεδονικού) «Ποιός θα δείρει τον Σουγκλάκο; - Ο Σκοπιανός Ντούσκωφ».
(Φυσικά ο Αποστόλης μας θριάμβευε)...
Βρε την παλαβιάρα!
Μάλλον απο ταινία-φουστανέλλα...
Ιιιιιιιιιιιιχχχχχχμμμμ! (χλιμίντρισμα)
Ντεσεσπεράδο ξανά-μανά μπράβο!
Η έκφραση «Αμάν τα καπούλια σου, αλόγα μου!» είναι αρκούντως κτηνοβατική...
Σωστός ο παίχτης!
Επίσης λέγεται: Ξέρεις απο βέσπα;
Δεν είμαι σίγουρος, γι' αυτό δεν αναλαμβάνω.
Μάλλον ο Μπούμπης και το Πονηρόσκυλο ξέρουν καλύτερα.
Κλασσική ιταλική ευχετήρια στιχομυθία:
-In bocca lupo! (=στο στόμα του λύκου)
-(Speriamo che) crepi il lupo! (=και να ψοφήσει/κρεπάρει)
Δηλαδή καλή τύχη!
Ανάλογα:
-Nel culo della balena! (=στον κώλο της φάλαινας)
-(Speriamo che) non caga! (=και να μη χέσει)
-Nella fica della formica (=στο μουνί του μυρμηγκιού)
-(Speriamo che) non abbia mestruazioni (=και να μην έχει περίοδο)
Και άλλα πολλά...
Μούτα λέγεται στην θεατρική αργκό, ο μορφασμός χωρίς λόγια, αλλά που λέει πολλά.
Κλασσικός μουταδόρος ήταν ο Αυλωνίτης.
Αναφέρει κι ο Τζιμάκος σωστά στο «Τουμπερλέκ»: Όλα τα τίκ του Τσαλδάρη, οι μούτες του Κύρκου...
Στην Πάτρα, παλιά έλεγαν τσίτο (ιταλ. zito=σκάσε), συνήθως στις γάτες που κλαψούριζαν στα κεραμίδια.
Να συμπληρώσω οτι στα παλιά τσοντάδικα (ακόμη υπάρχουν το «Αβέρωφ», «Ορφέο» κ.α. λίγα παρηλλαγμένα σε υπνωτήρια αστέγων), ακούγονταν η στερεότυπη φράση: «Το σπέρμα δε στάζει κι η αίθουσα νυστάζει»!
Φχαριστώ ρε φίλε!
Υπ' όψιν, η διαφορές μπρε-μωρέ κλπ, είναι κεφαλαιώδεις και απαιτούν το βεληνεκές ενός Σκαρίμπα για να καταγραφούν με συνέπεια. Ας λάβει κάποιος τον κόπο.
Κι όμως υπάρχει το γαλλικό sans blague (=χωρίς πλάκα)...
Σημείωση: «... κι ο Τσιτσάνης μ' ένα γιάλα (!) με προγκάει ...» (Δ. Σαββόπουλου «Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη»).
Θα' ναι (και καλά) πατριώτης, που δεν τον εξέφραζε η Χούντα. Υπήρξε και αντιδήμαρχος Παλαιού Φαλήρου;
Πολλές φορές αποσταθεροποιητικά κινήματα καταδίωξαν εθνικόφρονες λοιδορώντας τους ως προδότες, προκειμένου να θεμελιώσουν «κομμουνιστικό κίνδυνο» (βλ. Δίκη των Αεροπόρων, δολιοφθορά Έβρου κλπ).
Άλλωστε ο Μαρκεζίνης ουδέποτε υπήρξε στην πραγματικότητα συνειδητά ακροδεξιός (ήταν παμπόνηρος σπεκουλάντες), όπως κι ο Καρατζαφέρης.
Το ελληνο-γερμανέζικο σχόλιο στο μύδι είναι χαλικέντερο!
Αλλίβε γαμεί!
Γκάτζμαν το τραγούδι, δεν το τραγουδάει ο Ακατονόμαστος;
Όχι οργασμούς με την ουτοπία...
Βράστα, ο εικονιζόμενος δεν ανήκε στην αντιστασιακή ομάδα Οπρόπουλου κατά της Χούντας;
Βίκαρ: Λέγεται και πουτί (βλ. πουτάνα)
Μπούμπη: Εύγε! Πού τονε θυμήθηκες μωρέ το μουστάκια;
Σωστός ο Ανχελίτο!
Για το «...και σκατά», υπάρχει λήμμα νομίζω του Τζήζα του Κράιστ του Σούπερσταρ.
Ειδικότερα, όταν ο ταπεινωτικά ηττημένος ζητάει απεγνωσμένα ρεβάνς απο το νικητή, είναι σύνηθες ο τελευταίος να παρατείνει την αγωνία του πρώτου, ρουφώντας μακαρίως το φραπέ του και λέγοντας «βαριέμαι τώρα...»