βυζαντινοτέτοιος

Το βυζαντινό αντίστοιχο του αρχαιόκαυλου. Από την σειρά «Κωνσταντίνου & Ελένης» με Ράντου και Ρώμα, όπου ο Ρώμας ήταν ο Κατακουζηνός άκα Κατακουζήνας, που έκανε μελέτη για το αποχετευτικό σύστημα του Βυζαντίου.

Ο βυζαντινοτέτοιος συνήθως ανήκει στην κατηγορία του Ελληνάρα, αλλά διαφέρει από ορισμένους άλλους Ελληνάρες, λ.χ. δεν είναι Παγάνας. Επίσης, ένας κλάδος βυζαντινοτέτοιων δεν πιστεύει στα γονίδια του Έλληνα, αλλά στην οικουμενικότητα του Βυζαντινού πολιτισμού, που είναι υπερφυλετική. Σε αυτό διαφοροποιείται από τον κλασικό Ελληνάρα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και βυζαντινοτέτοιοι, που, όπως λέει ο Μποστ, πιστεύουν ότι ο Μιλτιάδης έδιωξε τους Πέρσες κραδαίνοντας τον Τίμιο Σταυρό, και στην Σαλαμίνα ψάλλανε τον Ακάθιστο Ύμνο.

Συμπτώματα: Δεν λέει το Βυζάντιο Βυζάντιο, αλλά Ρωμανία, αφού Βίβλος του είναι το βιβλίο «Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη» υπό Ι. Ρωμανίδου, αναδειχθέν μηδιακώς υπό Βραστανδρός εδώ. Στην χειρότερη περίπτωση λέει: «το λεγόμενο Βυζάντιο». Αναθεματίζει την Ελληνική Επανάσταση, επειδή ήταν εθνικιστική και μας έφερε σε αυτό το χάλι, ενώ οι Φαναριώτες θα είχαν αλώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία εκ των έσω, και τώρα θα ήμασταν μέχρι την Συρία. Ο Ρήγας καλά το είχε ψυλλιαστεί με την παμβαλκανική ομοσπονδία κι ο Καποδίστριας ακόμη κάτι καλύτερο θα είχε κάνει, αν δεν τον τρώγανε οι Γάλλοι. Γενικά θεωρεί ότι το Ρωμηός είναι πιο orthodoxically correct απ' το Έλληνας. Συνήθως είναι βαρετός, αν και δεν πρέπει να γενικεύουμε... Στην καλύτερη περίπτωση θα ακούει Στελάρα Καζαντζίδη ως συνέχεια της βυζαντινής ψαλτικής και θα προσπαθεί να το παίξει «λαϊκός» χωρίς να είναι. Στην εμφάνιση είναι κυριλέ, ή εν προκειμένω Κύριλλος και παρώ, ακόμη κι αν το πάει προς λαϊκη μεριά.