γιαβουκλού1 more definition

ΡΤΠ μού έλυσες μια πολύ παλιά απορία για την gender-neutral φύση του γιαβουκλού.

Η λέξη yavuklanmak μου προκαλεί πλειάδα μη σοβαρών σεφερλικών συνειρμών με πρωταγωνιστή τον acg :P

Μπράβο! Σπέσιαλ ανάλυση!

Στα ελληνικά έχουμε συνηθίσει λέξεις με το τουρκογενές επίθημα -λής να τις έχουμε ως αρσενικές, π.χ. χασικλής, σοϊλής (από καλό σόι), παραλής (με παράδες, πλούσιος), και με το -λού ως θηλυκές, π.χ. τζιβιτζιλού (λεσβία), χασικλού, τσιμπουκλού.
Όμως αυτό συμβαίνει κυρίως με λέξεις που σχηματίστηκαν εντός της ελληνικής γλώσσας. Αν είναι αυτούσιες τουρκικά δάνεια, τότε αυτή η αντιστοιχία φωνήεντος - γένους δεν ισχύει, παρά μόνο συμπτωματικά.
Στα τούρκικα, κάθε παραγωγική ή κλιτική κατάληξη -κάθε επίθημα γενικώς- υπάρχει σε δύο εναλλακτικές μορφές, με διαφορετικά φωνήεντα. Το κριτήριο για το αν θα χρησιμοποιηθεί σε μία συγκεκριμένη λέξη το ένα ή το άλλο φωνήεν δεν είναι το γένος, αλλά τα υπόλοιπα φωνήεντα της κυρίως λέξης. Η τάση της γλώσσας είναι να έχει κάθε λέξη είτε μόνο ανοιχτά φωνήεντα (a, ι χωρίς τελίτσα, ο, u) είτε μόνο κλειστά (e, i, o με δύο τελίτσες, u με δύο τελίτσες- δεν μπορώ να τα πληκτρολογήσω).
Έτσι, το yavuk (που δεν ξέρω τι σημαίνει) παίρνει επίθημα -lu, επειδή έτσι ταιριάζει με τα φωνήεντα της λέξης. Οι ελληνικοί πληθυσμοί που είχαν στενή επαφή με τους Τούρκους, π.χ. Πολίτες, διέθεταν «γλωσσικό αίσθημα» της τουρκικής. Οι άλλοι, που δεν έχουν, μεταπλάθουν αυτές τις λέξεις σύμφωνα με το ελληνικό «γλωσικό αίσθημα», όπου η κατάληξη -ού ταιριάζει μάλλον για θηλυκό.

Ωστόσο, ο γιαβουκλούς δεν είναι μοναδική περίπτωση. Έχω ακούσει τη λέξη Σταμπουλούς (αρσ.) = Κωνσταντινουπολίτης, και όχι Σταμπουλής (κατά το Δράμαλης, Κόνιαλης, Βάρναλης, Τεπελενλής, Βελεστινλής κ.ά.), ενώ η λέξη μαστουρλούκι (και όχι μαστουρλίκι) είναι γνωστή από τα ρεμπέτικα.

Ναι, το ζήτημα εδώ είναι αν πέρασε στα Ελληνικά μεταλλαγμένο ως ο γιαβουκλούς, που όντως δεν ξενίζει, ή αυτούσιο ως ο γιαβουκλού - που είναι αξιοσημείωτο.

Γκουγκλάρωντας την λέξη διαπίστωσα και το εξής ψυχαγωγικό: e-λληνάρες αποδίδουν την λέξη σε Ελληνικό αντιδάνειο!

Γιαβουκλού, η = μνηστή, ερωμένη < ηδύς + κλέος, -> γιηβυκλής -> γιαβουκλής και το θηλυκό γιαβουκλού = πολύ όμορφη, πολύ γλυκιά. Επίσης ηδύς -> γιαβύς -> γιαβάς - γιαβάς = γλυκά - γλυκά.

Από εδώ.

Τυφλωμένος από Απολλώνιο φώς διαπιστώνω ότι το δεύτερο έτυμο του τσιμπουκλού είναι επίσης το κλέος. Για το πρώτο, δέχομαι προτάσεις.

Undoubtedly (για να θυμηθούμε και τον Όμηρο)!

Και το χασικλού και το μερακλού και το Θεμιστοκλού. Όλα κλέος.

Έχω ρίξει το γέλιο της αρκούδας με τα σχόλια!

Χαχαχαχαχαχαχα

Της απολλώνιας μυστικής ευωχίας κοινωνών προτείνω το εξής:

τσιμπουκλού < τσιμπούσι & κλέος < (τουρκικό) cumbus < (αντιδάνειο από αρχαίο) συμπόσιον.

Η τσιμπουκλού είναι το κλέος των αρχαίων συμποσίων, όπου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φιλοσοφούσαν εν μέσω αυλητρίδων και ανασεισιφάλλων. Κι όταν λέμε συμπόσιο, εννοούμε συμπόσιο.

Το επίθεμα -li σημαίνει ιδιότητα και κατ' επέκταση προέλευση, οπότε χρησιμοποιείται για εθνικά κάθε είδους. Ακολουθεί σε την 'μείζονα φωνητική αρμονία' δηλαδή έχει τις μορφές: li, lı, lu και lü. Το ποια μορφή θα πάρει εξαρτάται από το προηγούμενο φωνήεν (τουλάχιστο) και όχι από το γραμματικό γένος της λέξης. έτσι yavuklu (μνηστήρας/μνηστή), istambulu (πολίτης/πολίτισσα), ενώ ismirli (σμυρνιός/ά), evli (παντρεμένος/η), sürtüklü (κουτσομπόλης/α), kadlınlı (συνοδευόμενος από γυναίκα)

Ωραίοστ!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας (περασμένες μία τη νύχτα είναι αλλά σταρχίδιαμας) : Η χρήση της φωνηεντικής αρμονίας, που παρατηρείται κυρίως στις ουραλοαλταϊκές γλώσσες, βασίζεται στην αρχή της ελάσσονος προσπάθειας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι για την εκφορά μιάς λέξης, εφόσον αυτή περιέχει φωνήεντα της ίδιας ομάδας, όπως εξήγησαν παραπάνω ο Μιτζνούρ και Ο ΑΛΛΟΣ (κακώς έφυγε αυτός, ήταν πολύ καλός...), κινητοποιείται κάθε φορά η ίδια ομάδα μυών του προσώπου, ώστε να μην εμπλέκονται διαφορετικοί μύες για να προφέρουν φωνήεντα που δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα. Αν οι μη τουρκομαθείς ξέρετε τουλάχιστον πώς προφέρονται τα διάφορα -ι-, -ü-, -ö- κλπ της τουρκικής, για να καταλάβετε τι εννοώ σταθείτε μπροστά σε έναν καθρέφτη και παρατηρείστε ποιοί μύες του προσώπου κινούνται όταν προφέρετε τις λέξεις:

Avrupalılaştıramadıklarımızdan mısınız ; =Είστε από αυτούς που δεν μπορέσαμε να εξευρωπαΐσουμε ;

Türkleştiremediklerimizden misiniz ; = Είστε από αυτούς που δεν μπορέσαμε να εκτουρκίσουμε ;

(Ακραία παραδείγματα που χρησιμοποιούνται και ως καλαμπούρι μεταξύ των σπουδαστών της τουρκικής.
Οι σιδηρόδρομοι οφείλονται στην συγκολλητικότητα, τον δεύτερο βασικό άξονα της τουρκικής και όχι μόνο γλώσσας).
Τα παραπάνω έχουν ως ηχητικό αποτέλεσμα ένα διαρκή χορό από τις πιό σκοτεινές στις πιό φωτεινές περιοχές του λόγου, δλδ πολλά -ο- και -u- ή αντίστοιχα πολλά -e- και -i- μαζεμένα σε μία λέξη. Πχ okulumuzu = το σχολείο μας (αιτ. πτώση), ή ellerimizi = τα χέρια μας (πάλι αιτ. πτώση). Από τη φωνηεντική αρμονία ωστόσο πολλές φορές εξαιρούνται ξένες, μη τουρκικής αρχής λέξεις.
Το ξέρω, σας τα 'πρηξα. Καλό ξημέρωμα.

Τραγουδάρα!

Τι σε μέλει εσένανε κι όλο με ρωτάς / ποιός είναι ο γιαβουκλούς μου αφού δεν μ' αγαπάς