σκάρτος1 more definition

Επειδη σήμερα είμαι πολύ σλανγκαρχίδης, θα έλεγα οτι το ρήμα είναι ξεσκαρτάρω, και προέρχεται απο το scartare, όπως αναφέρεται και στον άλλο ορισμό. Από την άλλη πάλι, μπορεί να κάνω λάθος.

Ο παραπάνω στερεοφωνικός, ανοξείδωτος και διαγαλαξιακός ορισμός μου αφορά μόνο τη λέξη σκάρτος. Το σκαρτάρω υπάρχε ήδη διότι έκανα προσθήκη ορισμού. Σ' τα εξηγώ ωραία; :-Ρ

θα μου κόψεις το ποδόσφαιρο δλδ;

Προέρχεται απο το ναπολετάνικο scarzo = μικρός, σύντομος, εφήμερος, ανεπαρκής.
Λέγεται και σήμερα και τυχόν allocation με ατυχή λούτσο, προκύπτει αβίαστα...

Hodja αν είναι έτσι, το λήμμα είναι απλά ξενικό. Ωστόσο το poniroskylo στον σχολιασμό του άλλου ορισμού και το βαβελόψαρο υποστηρίζουν ότι σημαίνει απορρίπτω (ρ.) ή απόρριμμα (ουσ.). Αν ισχύει το δεύτερο, υπάρχει ένας άλφα λόγος καταχώρησής του, διότι συνέβη μια νοηματική αλλαγή: από το «ελαττωματικός» στο «λειψός».

@ HODJAS Comme te po' capì;

electron: Ca' mma fa guaglio;
patsman: Ουσιαστικά έχει την έννοια του ανεπαρκούς-αναξιόπιστου, που δεν αντέχει στο χρόνο, Κυριακής χαράς-Δευτέρας λύπης=σκαρταδούρα, στράτσο (ιταλ. straccio), σαπάκι, απάτη.
Άλλωστε στην ιταλία ονομάζουν nnapulitano καθετί ψεύτικο, κάλπικο και μιας χρήσης...

γνωστά στον κόσμο είναι και τα τερτίπια των απατεώνων ναπολιτάνων. Το κόλπο με τα παπούτσια (αφού τα δοκιμάζεις, τα παίρνει το λαμόγιο και σου βάζει πέτρες σε κούτα), είναι αστικός μύθος. Ολοι την έχουν πατήσει!!

Έλεκτρον, επειδή σε κόβω να ξέρεις, δε νομίζεις οτι οι ναπολετάνοι είναι όμηροι του θεατρινισμού τους;

Απολύτως (οι ναπολιτάνοι), και γενικά όλοι οι ιταλοί (σε μεγάλο ποσοστό). Αλλά, από την άλλη, η Νάπολη είναι μια πόλη μαγική. Είμαι προκατειλημμένος, και μπορώ να μιλάω για ώρες. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πόλεις πια, που έχουν ένα τέτοιο έντονο άρωμα (που σε μεγάλο βαθμό «φταίνε και οι κάτοικοι»), και άπειρη φυσική ομορφιά. Τα κολλήματα και οι μονομανίες τους (τσίτσο, μαραντόνα, τα προσωπικά ξωκλήσσια που θυμίζουν ειδωλολάτρες, η καφετιέρα τους, το φαγητό) εμένα με τρελλαίνουν. Από τη μία κολλημένοι με το παρελθόν από την άλλη, πρωτοπόροι σε κάποια θέματα (έχεις ακούσει το scec;), και μέσα σε όλα εκκλησία και καμορα. Είναι νομίζω μια κατηγορία μόνοι τους οι ναπολετάνοι.

Αυτό είναι αλήθεια. Η δε (μπασκλασάτη για τους Φιορεντίνους) ντοπιολαλιά τους, αποτελεί γλώσσα και όχι διάλεκτο (!)
Εκείνο που έλεγα εγώ όμως, ήταν η εντύπωσή μου, οτι πρέπει να μπερδεύονται κι οι ίδιοι απ' τα φούμαρα που πουλάνε και να μην μπορεί ώρες-ώρες να ξεχωρίσουν την αλήθεια απ' το ψέμα...

απόλυτα

Και βρήκα και άλλον κολλημένο με τα ναπολετάνικα Χοτζ. Ο Μαραβεγιας στο «λολα», λέει κάποια στιγμή «malafemmena lola».

Τυχαίνει να γνωρίζω, οτι είναι κολλημένος με τα πουλιέζικα, αλλά, άστονα τώρα εκεί που είναι, μην αρχίσω παρασκεβγιάτικο...

;-)

οι ska-ρτοι είναι κ ένα σκα συγκρότημα, που είναι για το μπούτσο. οι ska-ραμαγκάς που παίζουνε στρατευμένο ναυπηγοεπασκευαστικό σκα είναι καλύτεροι.

«Υπάρχουν μέρη που πας, και μια φορά αρκει. Και υπάρχει και η Νάπολι...» (από το passione του Torturo). Όποιος θέλει να πάρει μια γεύση τι σημαίνει Νάπολι (μια από τις ωραίες πλευρές της) πρέπει να δει αυτό το μουσικό ντοκιμαντερ. Δεν είναι τυχαίο, ότι υπάρχουν τραγούδια ναπολετάνικα που οι ρυθμοί τους είναι φλαμένκο, τανγκο, τσιγγάνικα, ροκ εν ρολ, αφρικάνικα, ή μοιαζουν με μπάλο.

Αφού κι η νναπολετάνικη γλώσσα έχει μέσα επιρροές (λεξιλόγιο, σύνταξη, παραγωγικές καταλήξεις κλπ) απο ελληνικά, αραβικά, σπανιόλικα, λατινικά, γαλλικά, γοτθικά, της παναγιάς τα μάτια, ενώ ηχητικά είναι απο τις μουσικότερες γλώσσες της Ιταλίας (λόγω της ταχυγλωσσίας, των διπλών συμφώνων, του ρωτακισμού, αλλά και των αλλεπάλληλων συγκοπών, εκθλίψεων, συνιζήσεων, στενώσεων, κωφώσεων και λοιπών πασιόνων των φωνηέντων).
Κι οι σκατόφλωροι οι Ιταλιάνοι τους έχουνε του κλώτσου και του μπάτσου και τα νναπολετάνικα (οτικαικαλά βλάχικα) τους νναπολετάνους (οτικαικαλά καγκούρια, κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες, απολίτιστοι, μπατίρια κλπ)...