ρομαντζούρα

Δηλαδή «Σοπέν; Σου πω...»

Και ο Τζο Ντασέν ήταν αρκετά ρομαντικός...

«όνειραααα...»

όνειρα, ξόνειρα, τσοντ'ας'εν, κι ότι θέλ'ας'εν...

όποιος δεν τ' αρέσει ο σοπέν, να του πέσει το πουλί. τι; δεν έχει; ε, να του καεί το βίντεο.

(σέβας στην ανάλυση κ στη ρομαντική μουσική)

μια συμπλήρωση: όταν λέω χοντρικά τέλη 18ου, εννοώ το εμφανές ξεκίνημά του. Από κει και πέρα βάστηξε καλά μέχρι το τέλος του 19ου.

γενικά, τζιζ, όποιος αποκρούει μετά βγδελυμίας ό,τι δεν γνωρίζει, ακόμα κι αν αυτό είναι μια απλή καθημερινή γεύση, ναι, να του πέσει το πουλί του κλπ. Δεν μπορώ πχ να δεχθώ να μου λέει κάποιος «δεν μου αρέσει η σοκολάτα» και να μην έχει φάει ποτέ, ή, το χειρότερο, να μην την έχει δει καν (λέμε τώρα). Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί σου λένε ψέματα ότι βεβαίως και ξέρουν τι εστί σοκολάτα απλώς δεν την γουστάρουν -κι έτσι η συζήτηση τελειώνει προτού καν αρχίσει.

Έχω φάει σοκολατάκια Mozart και μου αρέσουν. Από μουσική όμως, πφφφτττ!

Υπάρχει ρομαντζούρα και στη ντίσκο; «ροκ μη αμαντέους»

ίσα-ίσα βράστα! τα σοκολατάκια μότσαρτ είναι εμπορικά και δεν τρώγονται (που λέει ο λόγος), ενώ ο μοτσαρτάκος που χόρευε μέσα στο σπίτι του με τη γυναίκα του για να ζεσταθεί, έχει γράψει διαμάντια. Απλώς έπεσε και αυτός στα χέρια (ή στην κρίση) άξεστων, αλλά επίσης, αναγκαστικά, μυρίζει και ωδειίλα, -εξηγούμαι: είναι κάποια έργα τα οποία, από τεχνικής άποψης, μπορούν να παιχτούν και από αρχάριους ή από μέσης προόδου μαθητές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν. Αλλά κάτι πρέπει να παίξουν και αυτοί, οπότε συνήθως αυτά τα έργα κακοποιούνται, εκ των πραγμάτων. Και άλλο είναι να ακούσεις μια σονάτα Μότσαρτ από τον μαθητή της α μέσης, άλλο από τον Μπρέντελ ή την Μιντόρι, πχ.

Κατά τ' άλλα ο (διεθνής) «βανδαλισμός» πολλών γνωστών έργων εκτείνεται από το να τα ακούς στα ασανσέρ, στα αεροπλάνα, στα σούπερμάρκετ, στα γυμναστήρια, μέχρι και σε διασκευές του κώλου, βλ. αυτό το Ήλιε μου ήλιε μου αρχηγέ μου (να ξεράσω) που τραγουδάει η Πρωτοψάλτη αν δεν κάνω λάθος και που βασίζεται στην συμφ. αρ. 40 το καημένου του Μότσαρτ.

Παρόλ' αυτά, έχω αναπτύξει την θεωρία πως και η κατάχρηση αυτή κάτι σημαίνει για αυτά τα έργα. Πού θα το φαντάζονταν οι συνθέτες τους ότι θα γίνουν χιτάκια διακόσια, τριακόσια, τετρακόσια χρόνια μετά... Εμένα δεν με πειράζει αυτό. Με πειράζει ότι εξαιτίας αυτού βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα. Νταξ, αν τώρα μου έρθει ένας κωλοπετσωμένος μουσικός και μου πει ότι δεν την ακούει ιδιαίτερα με τον Μότσαρτ, ίσως το δεχθώ ευκολότερα.

για την ιστορία, οι Chic Corea και Keith Jarett έχουν παίξει Μότσαρτ, ας πούμε. Θέλω να πω ότι σπάσαν αυτό το ταμπού. Στο συσιφόνι μπορεί να τους βρεις αλλά είναι άθλιος ο ήχος.

Σου αφιερώνω λοιπόν ένα Μότσαρτ που πιθανόν δεν έχεις ακούσει, παιγμένο από άλλον τζαζίστα, τον Γκούλντα, βλ και άκου μήδι.

δισκλέιμερ: όλη αυτή η συζήτηση γίνεται με αφορμή τον Μότσαρτ ο οποίος δεν ανήκει στους ρομαντικούς, απλώς στους χιλιοκακουσμένους.

χότζα, Τζίζα, φχαστώ!! με ποιον να πρωτοχορέψω δεν ξέρω! Μπορώ βέβαια να σας παίξω τα βαλσάκια και να χορέψετε τα δυο σας, ή να πάρετε την Μες, την Τοτίνα, την Πειρατίνα...

είχα διαβάσει κάπου ότι κ καλά ο μότσαρτ ήταν τέτοια ιδιοφυΐα που το έργο του είχε ξεπεράσει εκφραστικά το έργο του σοπέν κ το έκανε να φαίνεται σαχλό, πριν καν αυτό (του σοπέν) εμφανιστεί.

πιο ανιστόριτη, αντιδιαλεκτική και αντιμουσική μπούρδα δεν έχω διαβάσει έκτοτε. κ αν πω εγώ ότι παρ' ότι καταλαβαίνω ότι ο μότσαρτ ήταν ιδιοφυΐα, που όπως κ τον μπαχ (αυτόν λιγότερο, τον σώζουν οι σουίτες για τσέλο), δεν τους παλεύω, αν πώ ότι ο μότσαρτ για μένα είναι φλώρος, έτσι απλά, με αυτόν τον κρυστάλλινο κ χαζοχαρούμενο ήχο, τι πα να πει;

πα να πει μήπως ότι ο 19ος κ ο 20ος αιώνας που μ' αρέσουν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την ανάπτυξη των εκφραστικών μέσων κ των μουσικών δομών κατά την κλασσική περίοδο; χωρίς αυτήν την εκκοσμίκευση της τέχνης κ την απελευθέρωση της μουσικής από την λατρεία της φόρμας;

μήπως αντίστοιχα όταν λες ότι η ρομαντική μουσική είναι γτπ, ξεχνάς ότι τα αυτά εκφραστικά μέσα κ οι δομές είχαν σε μεγάλο βαθμό εξαντληθεί κ ότι ήδη ο μπετόβεν είχε αρχίσει να δουλεύει στην υπέρβασή τους;

δεν τους μπορώ τους μαλάκες ρε πστ...

(δε μιλάω για ζωγραφική, γιατί είμαι άμπαλος κ στο επίπεδο «μ' αρέσει-δε μ' αρέσει, μ' αγαπά-δε μ' αγαπά.)

τσεκάρετε κ το Makowicz vs Mozdzer at the Carnegie Hall. κ γαμώ τους αυτοσχεδιασμούς.

Αίρον, αυτά λένε, όχι τα γνωστά μαζικής παραγωγής. Το ίδιο ισχύει βέβαια με τις καλές εκτελέσεις πχ Μπρέντελ κα. Συμφωνώ, ο Μότζαρτ ο καλός δεν φταίει σε τίποτα που η μουσική του έχει ευτελιστεί από το πολύ παίξιμο. Ούτε ο Βιβάλντι φταίει που οι 4 Εποχές του «φοριούνται» σε ορισμένους κύκλους όσο και η «Λυγαριά» σε λαϊκές συνεστιάσεις. Προσώπικλυ προτιμώ αισθητικά τον Chopin αλλά είμαι βέβαια πολύ λίγος για να θάψω την μουσική του Αμαντέους...

ΥΓ Κάποτε κάποιος περαστικός στην Ν. Υόρκη ρώτησε τυχαία τον Μπρεντέλ «Excuse me sir, how do you get to Cargenie Hall;» και αυτός απάντησε «Practice, practice, practice!»

ΥΓ 2 Πες τα ρε Τζιζας!

Συγνώμη αλλά πλην των αστερίων, δεν μπορούσα να μην εισάγω μήδια αφιερωμένα στο πιο φανταστικό, λευκό afro όλων των εποχών (μιας και τον αναφέρεις iron!)

εξαφανίστηκες θείο!
ξανανέβασε το μήδι, εμένα τουλάστιχον δε μου ανοίγει, κάτι πουστιά παίζει.

κι επειδή φέτος είναι τα 200 από τη γέννηση του Σοπέν, ιδού ένα μήδι.

όσοι δεν αντέχετε τέτοιες διάρκειες, ακούστε τουλάστιχον το μισό, μέχρι το 4:30+...

α και κάτι άλλο, μια σημαντική διευκρίνιση:
το ρομαντικό ψιθυρίζει,
η ρομαντζούρα φωνάζει.
και όπως λέει ο Σενέκας στον Ιππόλυτο:
«Τα μικρά παράπονα φλυαρούν, τα μεγάλα σιωπούν» - Curae leves loquuntur, ingentes stupent.

(όχι δεν είμαι λατινομαθής, το αναφέρει ο Montaigne στο δοκίμιό του «Περί θλίψης»)

στη!

κάποιος να με σταματήσει να ανεβάζω μήδια, πλιζ;;;;

«someone 's been to college » όπως λένε και στο χωριό μου. Η αναλυση μετραει πολυ, χαίρομαι που έχετε πανεπιστημιακή μόρφωση εδώ στο slang, ironick σε θαυμάζω για τις γνώσεις σου και σε ζηλεύω, εγω σπούδασα υπεύθυνος ταξιδιωτικού γραφείου αλλά δεν ξέρω τόσα πολλά ενδιαφέροντα όπως εσύ,ευχομαι να ειχα έστω λίγη από τη σοφία σου .

Νυχτεριδάνθρωπε και σκοτεινέ ιππότη, Εγώ θα σού πώ πότε, αν, πόσο και με τι θα ψαρώνεις, και Εγώ θα σού μάθω όσα επιτρέπεται να γνωρίζεις για να Με υπηρετήσεις.
Να αγρυπνάς περιμένοντας τις οδηγίες Μου.

Μίλησα. Όχι άλλο.

Αλή Πασάς Τεπελενλής

Άιρον, αν κανείς νυχταριδάνθρωποςκαισκοτεινόςιππότης σου χαρίσει ξαφνικά στο δρόμο λουλούδια, θα ξέρεις ποιό λήμμα σου τον άγγιξε.

αααααχαχαχαχα βλαμένα μπούχησα το μόνιτορ με καφέ αααααααααααχαχα α να σας βράσω

....ααα τεπελενλήςςςς αχαχαχ

(...κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτό το γέλιο της Γκαλά, να το αξιοποιήσουμε με κάποιο τρόπο ρε παιδί μου, κρίμα να πηγαίνει χαμένο. Για ρίχτε οι υπόλοιποι καμιά ιδέα...)

Γέλασαν με τους ορισμούς μου... γέλασα όταν τους κάηκε το βίντεο.

Σε τέτοιο στυλ.

(βατμαν σου έχω πει το κενό μετά την τελεία όχι πριν) Κάδμους θα με σκοτώσεις επειδή γελάω; ε;

Κοζάρεις το βίντεο μου τώρα, ε;