ιεραπόστολος

Η ιεραποστολική στάση στο σεξ. Προκύπτει από σλανγκική προσωποποίηση (φαινόμενο που αξίζει να απασχολήσει την γαμοσλανγκοτέτοια), δηλαδή τον μπανεύκολο τρόπο να σλανγκίζουμε μια αφηρημένη έννοια και δη ιδιότητα με το να την μετατρέπουμε σε ομόρριζο ουσιαστικό που δηλώνει πρόσωπο. Πολλά παραδείγματα υπάρχουν στη ναρκοσλάνγκ, όπως λ.χ. ο αλβανός, αντί για το αλβανικό ή αλβανό (οφείλω την επισήμανση αυτή στον John Black). Εν ολίγοις, εκφέρουμε τον όρο ιεραπόστολος όταν θέλουμε να πούμε ιεραποστολικό, αλλά δεν επιθυμούμε να φανούμε ότι η ιδιόλεκτος μας βγαίνει από τη ναφθαλίνη εγχειριδίων ασκητικής.

Ο ιεραπόστολος είναι κυριολεκτικά η πιο μεθοδέ στάση. Κατά πολλούς είναι απολύτως συμβατή με την ιδεολογία του γουτσισμού, καθώς επιτρέπει μια άκρως γουτσιστική αλληλοπεριχώρηση με ευαισθητοπούτσικο eye-contact, γαλλιστί les yeux dans les yeux. «Μη μιλάς Βασίλη, τώρα μιλάνε τα μάτια», που έλεγε και η κυρία του Χάρρυ Κλυνν. Συνιστώμενος τόπος το σπιτάκι μετά το σινεμά και συνιστώμενο επιθαλάμιο άσμα το «σώμα με σώμα, στόμα με στόμα, με μια ανάσα, με μια φωνή, ζήτω τα λάθη, ζήτω τα πάθη, ζήτω η αγάπη, ζήτω η ζωή», με ύφος σαράντα Οτεγιάννηδων. Συναφώς επιτρέπει βαθιά γλωσσόφιλα, γλωσσίδια και λοιπές γουτσιστικές δυνάμεις, γενικότερα μια αυξημένη δερματική επαφή (πολλοί τσοντόβιοι, ωστόσο, αποδομούν την παραδειγματική σχέση ιεραποστολικό- σκυλίσιο επιδιδόμενοι σε μόνο μπλακ χυσομαπίδια κατά την εκσπερμάτιση, κάτι για το οποίο, η εξουσιαστική θέση που η στάση αυτή τοποθετεί τον άνδρα, επίσης προδιαθέτει. Ακόμη κι αν με τέτοια βάρβαρη κατάληξη, όμως, η στάση θεωρείται ως ίδιον γκομενοφάσης).

Achtung, λοιπόν, φεμινογιαλόμες! Ο ιεραπόστολος θεωρείται ως η κατεξοχήν φαλλοκρατική στάση ιδιάζουσα σε πατριαρχικές δομές -καθότι, στον ιεραπόστολο, είναι ο άντρας αυτός που ελέγχει τα μπηξίματα, τον ρυθμό τους, και μάλλον και την εκσπερμάτισή του και τον τόπο της ευκολότερα από ό,τι σε άλλες στάσεις. Το αντίθετο παράδειγμα είναι εν προκειμένω η στάση Woman on top, που δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια στην γυναίκα να έχει τον έλεγχο. Επίσης, όπως λέει η Βικούλα, οι περισσότερες κοινωνίες θεωρούν τον ιεραπόστολο ως την καλύτερη στάση για τεκνοποιία, κάτι που λιγότερο επαληθεύεται πειραματικά, και περισσότερο οφείλεται στην νευτώνεια προκατάληψη ότι η βαρύτητα παίζει μεγάλο ρόλο στην αναπαραγωγή, ή και στην σωστότερη ίσως αντίληψη ότι ο άνδρας μπορεί να πετύχει έτσι βαθύτερες διεισδύσεις. Ο συνδυασμός των παραπάνω, μας πάει σε ένα μοντέλο ήπιας γουτσιστικής πατριαρχίας χριστιανικού τύπου, η οποία είναι και η πλέον ύπουλη κατά τις φεμινογιαλόμες. Άλλωστε, ο όρος ανήκει, όπως θα δούμε, στην χριστιανοσλάνγκ (παρόλο που η νεώτερη έρευνα του Χαλικούτη έχει συνδέσει την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου μάλλον με το σκυλίσιο). Γενικά, θεωρείται ότι ο ιεραπόστολος ευχαριστεί υποτακτικές γυναίκες που θέλουν να αποδώσουν τις ευθύνες στον κύρη τους, ή απλώς να χαλαρώσουν δίκην επίπλων ύστερα από μία κουραστική μέρα.

Οπότε, σο-δομιστικώς ομιλώντας, το αντιθετικό παράδειγμα είναι αφενός το woman on top, αγελάδα / cow-girl ως η πιο φεμινιστική στάση, όμως αφεδύο και το σκυλίσιο -και άλλα- ως πιο κτηνώδεις στάσεις. Ο ιεραπόστολος θεωρείται, αντιστρόφως, ως η default στάση μιας συντηρητικής κοινωνίας βασισμένης στην ιδιοκτησία και την μουνογαμική αναπαραγωγή. «Παλιά οι μανάδες μας νομίζαν ότι ο,τιδήποτε πέρα από το ιεραποστολικό το κάνουν μόνο οι πουτάνες, αν είναι δυναμόν», όπως περίπου είχε γράψει η Ιρονίκ εδώ. Πρέπει να το παραδεχτούμε: τον πολύ τον ιεραπόστολο, τον βαριέται κι ο παπάς!

Ετυμολογικά trivia:

O όρος ιεραποστολικό εισήχθη περί το 1948 από τον Alfred Kinsey, τον σύγχρονο πατέρα της σεξολογίας, και βασίζεται στον αστικό μύθο ότι οι ιεραπόστολοι δίδασκαν στους δύσμοιρους ιθαγενείς να κάνουν μόνο ιεραποστολικό σεξ, αντί για άλλες πατροπαράδοτες συνήθειές τους. Σύμφωνα με την Βικούλα, ο Kinsey έκανε καταχρηστική ανάγνωση εθνογραφικής έρευνας του Malinowsky για τους ιθαγενείς της Μελανησίας. Πιο συγκεκριμένα, από το γεγονός ότι οι Μελανήσιοι λοιδωρούν το ιεραποστολικό σεξ, έβγαλε το μάλλον αυθαίρετο συμπέρασμα ότι είχαν προσπαθήσει να τους το επιβάλουν λευκοί ιεραπόστολοι στο πλαίσιο ενός φαλλοκρατικού αποικιοκρατικού εξουσιαστικού λόγου. Έκτοτε ο όρος χρησιμοποιείται ως ένα μπανεύκολο λολοπαίγνιο ενάντια σε κάθε λογής ιεραποστόλους, ενώ πρωταθλήτρια στο ιεραποστολικό έχει αναδειχθεί τελευταίως η ίδια η Μητέρα Τερέζα.

Ισχύει ωστόσο ο πυρήνας του αστικού μύθου που είναι ότι η ιεραποστολική στάση έχει κηρυχθεί από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (μέχρι και τον 16ο αιώνα) στο πλαίσιο ενός φαλλογοκεντρικού εξουσιαστικού λόγου περί αναπαραγωγής, μουνογαμίας και ανθρωπισμού, στον οποίο δόθηκε φιλοσοφική καταξίωση από κανέναν λιγότερο από τον Θωμά Ακινάτη (νά 'τη πετιέται!). Στην αριστοτελίζουσα σχολαστική φιλοσοφία του τελευταίου, σκοπός κάθε όντος είναι η ειδοποιός διαφορά του (κατά αριστοτέλειες βιολογικοφανείς διακρίσεις). Οπότε, καθώς η ιεραποστολική στάση θεωρήθηκε ως το ιδιαζόντως ανθρώπινον και λόγω μιας ελλιπούς εμπειρικής παρατήρησης (διαψευσμένης στις μέρες μας) και ως έχουσα μεγαλύτερη ανθρωπιά, αίσθημα, γουτσισμό κ.τ.λ., θεωρείται ότι σκοπός των ανθρώπων είναι να εντρυφούν σε ελεγχόμενο ιεραποστολικό σεξ, ενώ το να ξεσκίζεσαι με σκυλίσιο είναι ο ειδοποιός σκοπός μόνο των σκύλων. Έκαστος στο είδος του και (μόνο!) οι σκύλοι στο σκυλίσιο!

Περιττό να πω ότι ο τοιούτος φαλλογοκεντρισμός αποδομείται ευχερώς στις μέρες μας μέσω της γουτσιστικής καλλιέργειας ποικίλων άλλων στάσεων και των πλέον κίνκυ (και αντιστρόφως μέσω της χαρντκοροποίησης του ιεραποστολικού). Ίσχυσε δε μόνο στην ανέραστη Εσπερία, ενώ στην καθ' ημάς Ανατολή, την ίδια περίπου εποχή που προτιμήσαμε τουρκικό φακιόλιο αντί για τιάρα παπική, αλλάξαμε το ιεραποστολικό για το οθωμανικό δίκαιο...

Πάσα: Ο Ζέων Ανήρ.