Όταν πέφτουμε για ύπνο μετά από μια εξουθενωτική μέρα και βυθιζόμαστε πάραυτα σε βαθύτατο λήθαργο, συμβαίνει καμιά φορά, λίγο αφού έχουμε αποκοιμηθεί, να δούμε ότι παραπατάμε και βγαίνουμε απότομα από το πεζοδρόμιο στον δρόμο, ή ότι σκοντάφτουμε σε ένα σκαλοπάτι, ή ότι πέφτουμε από ποδήλατο, ή ότι κάποια πόρτα κλείνει απότομα μπροστά στη μούρη μας, κλπ.
Τότε το σώμα συσπάται πολύ έντονα, καμιά φορά ξυπνάμε, αλλά σίγουρα ξυπνάει κι αυτός ή αυτή που είναι δίπλα μας, ο οποίος /-α καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται αυτό το τίναγμα. Και τότε μας ρωτάει, γελώντας (βλ. παράδειγμα):
- Πεζοδρόμιο;
Και μεις, αν είμαστε ξύπνιοι και αν, λχ, δεν έχουμε πέσει από πεζοδρόμιο, διορθώνουμε:
- Όχι, ποδήλατο...
Και ξανακοιμόμαστε.
(Στη θέση αυτών μπορούν να μπουν τα πάντα, εννοείται. Αλλά νομίζω ότι το πεζοδρόμιο και το ποδήλατο είναι στανταράκια).
5 comments
iron
ναι, δεν είναι σλανγκ, αλλά πού να το βάλει κανείς; εδώ λοιπόν.
Galadriel
χμμμ πηγάδι... λες να είναι τίποτα βουκολικές καταβολές που επηρεάζουν; Επίσης νομίζω αξίζει να αναφερθεί η τραγική κατάσταση που ξυπνάς απότομα από έναν απότομο ήχο και σε λίγο συνειδητοποιείς ότι επρόκειτο για την ανάσα σου (καλά, ροχάλιζες).
iron
ή όταν κοιμάσαι και συγχρόνως ακούς τον εαυτό σου να ροχαλίζει και συνειδητοποιείς ότι κοιμάσαι ποοοοολύ βαθιά! τι καλό... Και τρέχει το σαλάκι στο μαξιλάρι, αχαχαχα, μπλιάξ!
Ο Κλούνι σε μια συνέντευξή του, είπε εχμ κοιτάχτε, δεν είναι ότι τρελαίνομαι για ιδιωτικά αεροπλάνα και λοιπά, αλλά πού και πού καλό είναι να μην βλέπουν οι κοινοί θνητοί συνεπιβάτες το ίνδαλμά τους να ροχαλίζει και να του τρέχει το σάλιο από το μισάνοιχτο στόμα...
allivegp
Τα καρασπέκια (εύσημα) μου στην άιρον, επειδή περιγράφει/αποτυπώνει/εξωτερικεύει φάσεις/σκηνικά/βιώματα που λαμβάνουν χώρα όταν ο καθένας μας βρίσκεται μόνος/η του. Η παραπάνω εμπειρία, όπως ορίζεται από την άιρον, όντως υπάρχει και περιγράφεται σε βιβλία ψυχολογίας. ψυχιατρικής και τα σχετικά. Όπως επίσης υπάρχει και το βίωμα, και εδώ επικαλούμαι τη μαρτυρία όλου του σλανγκεπώνυμου πλήθους, προ της ελεύσεως του βραδινού ύπνου να έχουμε νιώσει (κατά περιόδους) το πνεύμα μας να εγκαταλείπει/βγαίνει έξω από το σώμα μας, σα να αποσχίζεται/αποξενώνεται από αυτό. Αν για τους υπολοίπους το αίσθημα αυτό είναι παροδικό και σύντομα (προσπαθώντας ή ασυναίσθητα) ανακτούμε την εναισθησία/ενσυναίσθηση για το ποιοί είμαστε, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους πάσχοντες από αυτό που κατά την ταξινόμηση ιατρικής ορολογίας ICD-10 ονομάζεται Σχιζοφρένεια. όπου ο πάσχων διατηρεί σε μόνιμη βάση την αίσθηση της αποπροσωποποίησης («δεν είμαι εγώ» ή «δεν είναι αυτό το χέρι δικό μου») , αποπραγματοποίησης («δεν είναι αυτά τα ρούχα δικά μου» ενώ είναι τα ρούχα του), και της συνακόλουθης εκδήλωσης απρόσφορου συναισθήματος, μη σύντονου με το περιβάλλον και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα (π.χ. δυνατό, διαπεραστικό γέλιο μέσα στην Εκκλησία όταν επικρατεί πλήρης σιγή στη διάρκεια μιας κηδείας.)
Δεν θα μπορούσα να κλείσω το σχόλιο για το τί συμβαίνει όταν είμαστε μόνοι μας και το συνακόλουθο έλλειμμα μελέτης και επιστημονικής γνώσης, χωρίς φυσικά να αναφερθώ στο ζήτημα της «χαρούμενης παλάμης» (ή χείρας με τα πέντε ορφανά) και τα περί αυτό κενά γνώσης της Επιστήμης ως προς την συχνότητα, ηλικιακή κατανομή, εποχιακούς ή άλλους παράγοντες που το επηρεάζουν και και και...
iron
Οι ιδιωτικές αυτές στιγμές είναι όλο το ζουμί. Πιστεύω ότι η ντροπή μας για τα λείψανα των παρελθοντικών αυτών συμπεριφορών μας (το σάλιο που τρέχει, η κλανιά που ξέφυγε κλπ) καθορίζουν τη σχέση μας με τον Άλλον (και ωσεκτουτού το πανανθρώπινο γίγνεσθαι) περισσότερο από οτιδήποτε.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη πάνω στην (κατανοητή πια) καταπίεση στην οποία έχει αυτο-υποβληθεί το ανθρώπινο γένος προκειμένου να ξεφύγει από τον ζωώδη εαυτό του ως προς την καθημερινή του συμπεριφορά (αφόδευση, ξεμύξιασμα, βία κλπκλπ) είναι του Νόρμπερτ Ελίας Η εξέλιξη του πολιτισμού, δύο συγχρόνως απολαυστικοί όσο κουραστικοί και δύσκαμπτα μεταφρασμένοι τόμοι (Νεφέλη), που θα έπρεπε όμως να διδάσκονται στο σχολείο αντί για ( ή έστω μαζί με) άλλες πουτσιές, ώστε να γίνουν κατανοητοί από νωρίς οι μηχανισμοί στους ο οποίους ο ίδιος ο άνθρωπος κατέφυγε και στους οποίους εξακολουθεί να αντιδρά γιατί δεν έχουν ακόμα αυτοματοποιηθεί μέσα μας.
Από κει και πέρα ξεκινά κατά βάθος ο δαίδαλος της σύγκρουσης μεταξύ ανθρώπων στον νεότερο δυτικό κόσμο, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εδώ υπεισέρχεται και ο παράγοντας της σλανγκ που, είτε ως συμπεριφορά (είμαι σλανγκ άτομο) ή ως έκφραση (γλώσσα), πασχίζει, έστω και στιγμιαία (γιατί δεν γίνεται πια να επιστρέψουμε στο κατούρημα μέσα στο σαλόνι μας επειδή έτσι μας ήρθε), να απελευθερώσει τον σύγχρονο άνθρωπο από τα αυτοδεσμά του. Το αποτέλεσμα όσο και το νόημα μιας τέτοιας στάσης θα το δείξει το μέλλον.
αατα και θενξ για τα σπεκ.