Όταν πέφτουμε για ύπνο μετά από μια εξουθενωτική μέρα και βυθιζόμαστε πάραυτα σε βαθύτατο λήθαργο, συμβαίνει καμιά φορά, λίγο αφού έχουμε αποκοιμηθεί, να δούμε ότι παραπατάμε και βγαίνουμε απότομα από το πεζοδρόμιο στον δρόμο, ή ότι σκοντάφτουμε σε ένα σκαλοπάτι, ή ότι πέφτουμε από ποδήλατο, ή ότι κάποια πόρτα κλείνει απότομα μπροστά στη μούρη μας, κλπ.
Τότε το σώμα συσπάται πολύ έντονα, καμιά φορά ξυπνάμε, αλλά σίγουρα ξυπνάει κι αυτός ή αυτή που είναι δίπλα μας, ο οποίος /-α καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται αυτό το τίναγμα. Και τότε μας ρωτάει, γελώντας (βλ. παράδειγμα):
- Πεζοδρόμιο;
Και μεις, αν είμαστε ξύπνιοι και αν, λχ, δεν έχουμε πέσει από πεζοδρόμιο, διορθώνουμε:
- Όχι, ποδήλατο...
Και ξανακοιμόμαστε.
(Στη θέση αυτών μπορούν να μπουν τα πάντα, εννοείται. Αλλά νομίζω ότι το πεζοδρόμιο και το ποδήλατο είναι στανταράκια).
