Πέραν της κλασικής έννοιας, ο θρασύδειλος γαμιάς του σχολείου που πουλάει σωματικό και ψυχολογικό πειθαναγκασμό στους εμφανώς πιο αδύναμους, ντροπαλούς, ουατέβα συμμαθητές του. Τους συναντάμε και στον κυβερνοχώρο, όπου επιδίδονται σε γουτουπού e-νταηλίκια και cyber-γκοτζαμανισμούς.

Το φαινόμενο συχνά αυτόαναπαράγεται καθώς θύματα μπούληδων με την σειρά τους ξεσπάνε πάνω στα παιδιά και τις οικογένειές τους. Δυστυχώς πολλά θύματα μπούληδων και e-μπούληδων έχουν οδηγηθεί μέχρι και την αυτοκτονία.

Οι μπούληδες συνήθως φτάνουν στο απόγειό τους στον στρατό, ειδικά από θέση τσάτσου ορμώμενοι. Στην συνέχεια η μπογιά τους φθίνει και σπανίως γηράσκουν με χάρη καθώς βλέπουν τα θύματα τους να πετυχαίνουν στην επαγγελματική και προσωπική τους ζωή, ενώ αυτοί παραμένουν θλιβερές ξεθωριασμένες καρικατούρες του παλαιού τους εαυτού. Άλλωστε τα νταηλίκια αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη πέραση in real life, εκτός εάν εργάζεσαι στην νύχτα ως νταβάς, πληρωμένος δολοφόνος, κλπ.

Εκ του αγγλικού bully.

Αντιδάνειο: Vikar.

- Ο μπούλης απλά προσποιείται τον δυνατό, γιατί δεν είναι. Ψάχνει τα θύματά του ανάμεσα στους πιο μικρούς και αδύναμους, που μπορεί να τους έχει του χεριού του.
(εδώ)

- Ο Μπούλης (bully) επιζητεί τον τσαμπουκά - εξοργίζεται όταν του γυρνάς την πλάτη, πράγμα όχι και τόσο σοφό διότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε μαχαιρώσει πισώπλατα...
(εκεί)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
HODJAS

Φαίνονται απο το νηπιαγωγείο τί δρόμο θα πάρουν (οδηγούν τρίκυκλο ποδήλατο)...
:-Ρ

#2
poniroskylo

Αν οι τρεις ορισμοί που έχουμε διαβαστούν σε αντιπαραβολή, στοιχειοθετούν ένα εξαίρετο παράδειγμα της ταχύτατης διείσδυσης των αγγλικών στη γλώσσα μας - και, βέβαια, και του τρόπου με τον οποίον τα ελληνικά υιοθετούν και ενστερνίζονται αγγλικές λέξεις και αγγλισμούς. Δηλαδή, μια καθιερωμένη, ελαφρώς αργκοτική, ελληνική λέξη, ο μπούλης κατά τον ορισμό του krepsinis, υπό την επήρρεια μιας ομόηχης αλλά εννοιολογικά άσχετης αγγλικής λέξης, αλλάζει την σημασία της και δηλώνει πλέον και αυτό που δίνει ο Vrastaman στον δικό του ορισμό. Φυσικά, οι δυο σημασίες συνυπάρχουν και ενίοτε υπάρχει σύγχυση μεταξύ τους η οποία αποτυπώνεται στον ορισμό του αγριμι.ime.^_^. Fascinating.

#3
vikar

Ωραίος, και μ' εξαιρετικά αντανακλαστικά.

Θα μ' ενδιέφερε πάντως να την ψάχναμε με το πώς λένε αυτούς τους τύπους τα ίδια τα παιδιά, μές στα σχολεία, απο δημοτικό και πέρα. Γιατι θα μου φαινόταν πραγματικά φασινέιτιν, που λέει και το πονηρό, να έχει περάσει η λέξη μπούλης μ' αυτή τη σημασία μέχρι και στα σχολεία.

Προσωπικά θυμάμαι να τους λέμε απλά μάγκες, ίσως χωρίς να αποτυπώνουμε με τη λέξη όλο το εύρος του αμερικάνικου bully.

Ο τζονμπλάκ, σε σχόλιό του εκεί, λέει τους λέγαν μαγκιάδες (το αναφέρω εγώ, μιά και ο τζόνι απ' ότι φαίνεται μας έριξε μπλάκ πέτρα).

Το δέ νταήδες δέν θα το έλεγα παιδική λέξη, όχι της γενιάς μου και του κύκλου μου τουλάχιστον, παρα λέξη που θα έλεγε γονιός για τα συγκεκριμένα παιδιά.

Άλλες μαρτυρίες; Δέ ρωτάμε και κάνα μικρό, όσοι έχουμε επαφή;

#4
vikar

Α ναί, βέβαια, τους λέγαμε και τσαμπουκάδες, κυρίως γυμνασιολυκειακή κουβέντα.

#5
xalikoutis

Χμμμ, εννοείται ότι είναι έγκυρα όλ΄αυτά τα πιο πάνω, απλά θα πρέπει να τονιστεί το αυτονόητο: ότι αν μας είναι δύσκολο να χωρέσουμε σε μια ελληνική λέξη το νόημα του bully είναι ακριβώς επειδή ο όρος έχει νόημα σε ένα άλλο κοινωνιογλωσσικό - σχολικό κατά βάση - πλαίσιο, το αμερικάνικο. Εδώ στην Eλλάδα ούτε τσιρλίντερ είχαμε ούτε χορούς αποφοίτησης, ούτε geeks, ούτε bullies. Είχαμε φιγούρες και θεσμούς και φαινόμενα με κάποια αλληλόκαλυψη με αυτά, αλλά όχι το ακριβές αντίστοιχο. Στο google βγάζει μια διαφήμιση προγραμμάτων ψυχο-παρέμβασης για παιδιά με μιας ας την πούμε ελαφρά μορφή αυτισμού (Asperger’s syndrome) με τίτλο «From delinquent Asperger’s to Vice Captain in 3 years”. Ελπίζω στη μαλακισμένη χώρα μας να υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις σε αυτή τη στυγνή αντίληψη «δημοφιλίας».

Για να επιστρέψω στο bullying, η εικόνα του πολύ χαμηλά στη σχολική ιεραρχία δημοφιλίας bully που βασανίζει τον απόλυτο πάτο δε νομίζω ότι είναι και πολύ συνήθης εδώ πέρα. Περισσότερο κοροϊδίες, πειράγματα και βασανισμούς δέχονταν παιδιά από τα «μαγκάκια» του σχολείου, που ήταν και αρκετά δημοφιλή.

Το δίπολο «μάγκας/νταής - φλώρος» όπως είχε διαμορφωθεί και επικρατούσε τουλάχιστον μέχρι τα 90s στην Ελλάδα για την περιγραφή παρεμφερών καταστάσεων είναι πολύ διαφορετικό από το «bully - victim». Μέσα από το πρώτο, αυτό που γίνεται κατανοητό είναι μια ανισορροπία ισχύος ή ακόμα δυο διαφορετικοί κόσμοι και κώδικες αξιών, ή απλά δυο διαφορετικοί χαρακτήρες (ο κωλοχαρακτήρας του μάγκα και η δειλία του φλώρου)…. Μέσα από το δεύτερο περιγράφεται απλά το ευάλωτον ενός θύματος έναντι ενός ανορθολογικού, καθαρά ψυχολογικού... ψυχάκια... Και το κυριότερο όπως τονίζεται από τους ειδικούς «ο καθένας μπορεί να πέσει θύμα». Εννοείται ότι το σχολείο (και η οικογένεια, το σύστημα όλο) βγαίνει λάδι (εκτός κι αν παρέλειψε να κανει ημερίδα για το bullying, οπότε φταίει)

Δε δίνω δίκιο στα φαινόμενα βίας και τα μαγκάκια των σχολείων, άλλωστε αυτά είναι όλα φαινόμενα που σχετίζονται με την οικογένεια, τόσο η μαγκιά όπως και η φλωριά (πόσες «καταπληκτικές» μανάδες δεν λένε στο παιδί τους που το βάρεσαν στο σχολείο «ε, βάρα τους και συ! [μη μας βγεις και πούστης]»). Και δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια δόση αλήθειας σχετικά με την μανία που έχουν ορισμένα παιδιά να βασανίζουν συμμαθητές τους (φαντάζομαι ειδικά σε ιδιωτικά σχολεία),

αλλά επειδή το bullying έχει γίνει τεχνικός όρος, η ένταξη/διάχυσή του στην αργκό σημαίνει απλά ότι το τετριμμένο – η ενδοσχολική βία – σημαίνει απλά ότι δε θα αργήσει να εννοηθεί ως πανδημία, και μάλιστα, ο όρος θα αρχίσει να λειτουργεί ως ταμπέλα κάτω από την οποία οποιαδήποτε διαπροσωπική διαφορά κάπως μπορεί να στριμωχτεί.

Περιττό να πω, για τη διάχυση του όρου πέραν του σχολείου, ότι όπου ακούγεται η φρασούλα «bullying at workplace» καταργείται και μια συλλογική σύμβαση εργασίας.

#6
patsis

Χαλικούτη ωραίος. Οι λέξεις δημιουργούν πραγματικότητα, αν τους δώσουμε αυτήν την ευκαιρία. Η ίδια η δημοφιλία είναι (ή ελπίζω ότι είναι) ξένη στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτόν τον γελοία απόλυτο βαθμό των αμερικανικών τηλεοπτικών εκπομπών.

Προβληματίζομαι και με διάφορες άλλες παθήσεις, παθογένειες, ασθένειες κλπ. ψυχοκοινωνιολογικού χαρακτήρα που ορίζονται από επιστήμονες διαφορετικών κοινωνιών (κυρίως Ηνωμένες Πολιτείες). Πόσες έρχονται σαν επιστημονική μόδα, διεκδικούν αναγνώριση από τους εγχώριους ειδικούς και κοινό κι εμείς τους τη δίνουμε αβλεπί; Τα στάδια του πένθους, παράδειγμα. Τα στάδια του καρκινοπαθούς μπροστά στη διάγνωση κλπ κλπ.

Η αμφισβήτησή μου φτάνει, επ' αφορμή μόνο τούτου και συγγνώμη για την κατάχρηση του λόγου, και στα ίδια τα θεμέλια της επιστήμης της ψυχολογίας, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε, αν θέλεις και εσύ, μιαν άλλη φορά.

#7
HODJAS

Δημοφιλόφιλος

#8
vikar

Σωστός ρε χαλικούτη, είναι καλό να λέμε τ' αυτονόητα πού και πού.

Ειδικά σε τέτοια λήμματα: ορισμούς ξενισμών, νεολογισμών και λεξιπλασιών, που μπορεί να παρεξηγηθούν απο τον αδαή ή τον αφελή οτι όντως περιγράφουν τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα ενώ δέν είναι έτσι πάντα --έχουμε πάμπολλους τέτοιους στο σάιτ.

Γι' αυτό άλλωστε και ένα παράδειγμα πραγματικής χρήσης (απο κάποια βεβαιωμένη πηγή δηλαδή) δικαιώνει τόσο περισσότερο ένα λήμμα απ' ότι ένα τεχνητό παράδειγμα, όσο ευφάνταστο ή ρεαλιστικό κι' αν είναι αυτό.

Μ' αυτά που γράφεις συμφωνώ απ' τ' αποδυτήρια ένα πράμα. Μάλιστα, γι' αυτό θα έβρισκα ειλικρινά εντυπωσιακό να έχει εισχωρήσει η λέξη (ήδη) και μέσα στα σχολεία, με την ίδια σημασία. Γιατι το να κάνει κάποιος αμερικανομαθής («αμερικανομαθής» όχι απλά ώς προς τη γλώσσα) το συσχετισμό bully-μπούλης είναι το μόνο εύκολο, ας μή γελιόμαστε· σπάνια ενα παιδί στο σχολείο όμως έχει τέτοια κουλτούρα, δέν είμαστε δά τόσο αμερικανοποιημένοι, παρά τη μίρλα των μοντέρνων μας αυτόκλητων εθνοσωτήρων.

Επιπλέον, το να ψάξουμε (και να θυμηθούμε) τις λέξεις που χρησιμοποιούν τα ίδια τα παιδιά, θα μας δείξει καλύτερα ποιό είναι στη σύγχρονη ελλάδα το αντίστοιχο του αμερικανόπαιδου bully, και κατα πόσο φυσικά είναι «αντίστοιχο». Σίγουρα στα παιδικάτα μου δέν υπήρχε τέτοια αντιστοιχία (το να πείς κάποιον μάγκα ή και τσαμπουκά, δέν σήμαινε καθόλου το ίδιο με το αμερικάνικο bully), αλλα ποιός ξέρει;, ίσως σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης ν' ακούγονται πλέον λέξεις με όλο και πιό κοντινές σημασίες.

Το θέμα το βρίσκω προσωπικά πολύ ενδιαφέρον (γενικότερα, για τους ξενισμούς στη γλώσσα), ειδικά απο την κοινωνιογλωσσολογική διάσταση που πολύ εύστοχα τόνισε ο χαλικούτης και ο πάτσις, και ακόμη περιμένω σχετικές μαρτυρίες γονιών ή θείων και θειών (θειάφι! οσονούπω ισως έχω κι' εγώ τέτοιες πληροφορίες...).

Παρεμφερής μου απορία: πόσο έχουν περάσει στην καθημερινή σχολική γλώσσα λέξεις αλβανικές;... ρώσικες;... Πρέπει πιστεύω ν' αρχίσουμε ν' αφουγκραζόμαστε καλύτερα τα παιδάκια του δημοτικού.

#9
vikar

Και καλημέρα μας. :-)

#10
vikar

Ά, και για να μήν παρεξηγηθώ τιποτα πάλι :-Ρ : εκεί που λέω «έχουμε πάμπολλους τέτοιους στο σάιτ», δέν εννοώ τέτοιους αδαείς ή αφελείς, αλλα τέτοιους ορισμούς.

#11
xalikoutis

@πάτσμαν, ναι, φυσικά να την κάνουμε τη συζήτηση... όσο για αυτό που λες για το ότι οι λέξεις δημιουργούν πραγματικότητα, μια άποψη είναι ότι... Projective identification το λένε και είναι απλό! (->)... κάτι έλεγες για θεμέλια όμως...
Το θέμα είναι ενδιαφέρον και εγκληματολογικά, έστω κι αν οι παραβάτες έχουν φουσκωτά μαγουλάκια και συλλέγουν Gormiti ....

@ βικαρ, ε βέβαια είναι το πιο σημαντικό να ψάξουμε τι και πως λένε επαεπέρα τα παιδιά (μπουλίζοντα και μπουλευόμενα)... καλό θα ήταν να έψαχναν και οι ψυχο-κοινωνιο-παιδαγω- κλπ κλπ εισηγητές του όρου.... κάτι όμως έλεγε για θεμέλια ο πάτσμαν....

Πάντως ο ορισμός και τα λίνκια του βράστα που μόλις τσέκαρα (το ένα από ακαδημαϊζόν «child-tuning» site για θέματα σχολείου , το άλλο από λαϊφτσταλάτο συγγραφέα εκδότη free prez) περιγράφουν επακριβώς το στίγμα περιεχομένου/χρήσεων/χρηστών του όρου «μπούλης»=bully εν Ελλάδι, 2010... άλλο αν δε μας αρέσει το όλο νταβαντούρι.

#12
poniroskylo

Μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις

  1. Οι λέξεις bully και bullying είναι μάλλον αγγλικές παρά αμερικάνικες. Έχουν καθιερωθεί με την σημασία που λέμε από τις αρχές του 18ου αιώνα. Και ασφαλώς το είδος bully ευδοκίμησε κατ' εξοχήν στα οικοτροφεία των αγγλικών ιδιωτικών σχολείων, public school boarding houses.
  2. Ο τύπος του bully - ακριβώς με τα χαρακτηριστικά που υποδηλώνει η αγγλική λέξη - υπήρχε και υπάρχει στα ελληνικά σχολεία. Το λέω εκ προσωπικής πείρας - και από την εποχή που ήμουν μαθητής και πρόσφατης.
  3. Η διαδικασία του bullying περιγράφεται ευρύτατα πλέον με τον όρο «σχολικός εκφοβισμός» - δες εδώ. Ο/η bully αναφέρεται ως «θύτης».
  4. Δεν θα απέκλεια κάποια παιδιά 9-10 χρονών στην Ελλάδα να ξέρουν την λέξη bully και τις συνδηλώσεις της. Από μια σύντομη έρευνα, δεν νομίζω ότι προς το παρόν τουλάχιστον χρησιμοποιούν το μπούλης με αυτή την έννοια - μάλλον γιατί εξακολουθεί να υπερισχύει η άλλη, παραδοσιακή σημασία.
#13
vikar

Σχετικοάσχετο: μ' αυτά και μ' αυτά θυμήθηκα ετούτο 'δώ.

Πονηρόσκυλο, δίκιο έχεις. Θυμάμαι τώρα κι' εγώ να γίνεται κάμποση αναφορά στο bullying στα μαθήματα αγγλικών μου (Βρετανικό Συμβούλιο), μάλλον πρόκειται για βρετανικό ζήτημα αρχικά. Αλλα δέ μας είπες αν θυμάσαι πώς τους λέγατε αυτούς τους τύπους μικράκια (δηλαδή, πώς σε φώναζαν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο :-Ρ ).

Χαλικούτης και πάτσις, «θεμέλια» ποιά «θεμέλια»; Γιατί, τί πρόβλημα έχουν τα θεμέλια --οποιαδήποτε θεμέλια;... Μήπως είσθε τίποτε κουμμουνισταί;!...

#14
vikar

Έχει πολλή πλάκα πάντως που στο κείμενο απ' όπου ειναι παρμένο το πρώτο παράδειγμα, το μπούλης το γράφει κανονικότατα και το νταηλίκια το χώνει σε εισαγωγικά... Άιντε-άιντεεε... (Νά πως πλασάρεται ο νεολογισμός κυρίες και κύριοι.)

#15
vikar

Μ' έπιασε τώρα κάτι με σχετικά βιβλία και ταινίες, συγχωρέστε με, γιατι το θέμα έχει καλυφθεί άπειρες φορές στην τέχνη κι' άμ' αρχίσουμε μ' αυτά, γάμησέ τα... Αλλά. Χθές μόλις είδα αυτήν την εξαιρετική σουηδιά Låt den rätte komma in, για την οποία δέν θέλω να κάνω καμιά χαλάστρα, όποιος θέλει άς το ψάξει όσο θέλει. Ενμέρει μόνο ασχολείται με το σχολικό τσαμπουκά, και πείτε το άσχετη διαφήμιση.

Άλλο όμως βιβλίο που ασχολείται με το θέμα πολύ πιο διεισδυτικά (και πανέμορφα) είναι ο Νεαρός Τέρλες του Ρόμπερτ Μούζιλ, τα γεγονότα του οποίου διαδραματίζονται σε οικοτροφείο, που αναφέρει επάνω το πονηρόσκυλο.

(Καλό μακαρόνι και σήμερα;... Μπά, μπορώ και καλύτερα.)

#16
MXΣ

Ηodjas, θέλεις κανά καφεδάκι;

#17
HODJAS

Αμή!

#18
ΑΟΥΓΚΑ

Με υπόκρουση το WOOLY-BULLY;;;

#19
Vrastaman

[I]Washington (CNN) -- A 21-year-old man who admitted posting online threats against the creators of the animated TV series «South Park» was sentenced Thursday to 25 years in prison.

Zachary Adam Chesser encouraged violent jihadists to attack «South Park» writers for an episode that depicted the Prophet Mohammed in a bear suit, court documents said. He posted online messages that included the writers' home addresses and urged online readers to «pay them a visit,» the documents said.[/I]

Αφιερωμένο σε επίδοξους e-πιπλοποιούς.

#20
electron

oooiii, kopper! com heeer noooooow! (south London slang)
εχω και άλλο λόγο για να αισθάνομαι εντελώς ηλίθιος!!!
δεν εχω δει και ούτε ξέρω τι είναι το south park!!!

#21
Vrastaman

Μην ανησυχείς, υπάρχουν όλα online. Δειγματοληπτικά, το συγκεκριμένο επεισόδιο αναφέρεται στο τρωκτικό σεξ ενώ αυτόαποτίει honor tax στο μουνοκλάνι.

#22
johnblack

(πόσες «καταπληκτικές» μανάδες δεν λένε στο παιδί τους που το βάρεσαν στο σχολείο «ε, βάρα τους και συ! [μη μας βγεις και πούστης]») xalikoutis

Και τι να του πει δλδ η καψερή η μάνα βρε χαλ, «γύρνα και το άλλο μάγουλο»; Στην τελική πρόκειται περί νόμιμης άμυνας, και μάλιστα εναντίον εγκλήματος διαρκούς (διότι νομίκαλλυ οι διάφορες επιθέσεις του μπούλη δεν στοιχειοθετούν πολλές διακριτές πράξεις αλλά μία διαρκή). Ένας βαθμός αυτορύθμισης των κοινωνικών σχέσεων είναι απαραίτητος, δεν γίνεται για όλα με ψύλλου πήδημα να προσφεύγουμε στους «αποπάνω»: de minimis non curat praetor. Γι' αυτό άλλωστε ο νομοθέτης θέσπισε τα περί άμυνας. Μια δυναμική αντιμετώπιση είναι συχνά η βάση για έναν επί το ορθότερον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μπούλη-θύματος. Στη β' δημοτικού π.χ. μου είχε πραγματικά ζαλίσει τον έρωτα ένα τυπάκι για κάμποσους μήνες. Έκανα υπομονή, το είπα στη δασκάλα μία, το είπα δύο, το είπα τρεις, τίποτα, μερ χαμπάρ. Μέχρι που σε μια δόση μου γύρισε το μάτι, τον άρχισα στις γρήγορες, τον έριξα κάτω και για κερασάκι του έχωσα στο στόμα το σφουγγάρι που 'ταν τίγκα στην κιμωλιόσκονη. Ε λοιπόν μετά το παιδί με προσέγγισε και κατέληξε να κάνουμε παρέα και να παίζουμε γκέτα ρομπότ και δεγκζερω τι άλλες αηδίες παιγνίδια τότε κυκλοφορούσαν..

#23
iron

λοιπόν, είχα μια απίστευτα παρόμοια εμπειρία, ερωτικού τύπου όμως. μπορεί να την έχω ξαναγράψει κάπου εδώ μέσα, από τις παιδικές αναμνήσεις που επιμένω να αφηγούμαι.

είμαι 4,5 χρονών, νηπιαγωγείο. καρδιοχτυπημένη από τον Α.Κ., από τα αγριόπαιδα του σχολείου. Μια μέρα, στο διάλειμμα, είμαι στο μονόζυγο (αυτό σαν οριζόντια σκάλα, που στηρίζεται σε 2 κάθετες) και κρέμομαι σαν χαζό. Ο Α.Κ. ανεβαίνει, στέκει όρθιος και το παίζει ισορροπία πάνω στο οριζόντιο μέρος απ' όπου εγώ κρέμομαι και μαλακίζομαι, και για να μου τη σπάσει (;;;), μόλις φτάνει από πάνω μου, πατάει με τρελή δύναμη το παπούτσι του πάνω στο δεξί μου χέρι (στα δάχτυλα που πιάναν τη μπάρα). Τρελαίνομαι στον πόνο και από οργή και, σε ντετέ, λίγο πριν πέσω κάτω, με το πονεμένο και σαλταρισμένο μου χέρι φτάνω τον αστράγαλό του και τον πιάνω και τον τραβάω δυνατά και (όπως αυτός ήταν ακόμα θολωμένος και χαλαρός θριαμβευτής) τον ρίχνω στο χώμα μπαμ και κάτω και μετά κατεβαίνω χαλαρουίτα εγώ, πάνω που όλο το νηπιαγωγείο έσκυβε να δει το ματωμένο του κεφάλι και να τον ακούει να σκούζει.

Για κάποιον λόγο δεν με μάλωσε κανείς. Για κάποιον άλλον λόγο δεν ένιωσα τύψεις, ούτε όμως χαιρεκακία. Και για κάποιον λόγο ο Α.Κ. μετά από αυτό με πήρε από τελείως άλλο μάτι, με παραδέχτηκε αρρήτως πώς, γίναμε κολλητοί όσο δεν πάει, γίναμε τα μπεστ τσογλάνια του νηπιαγωγίου, πήγαμε πχ σε ένα πάρτυ συμμαθητή στην Εκάλη, νεόδμητη βίλα κι έτς, που είχε και χτιζόμενο σπιτάκι στον κήπο, κουβαλήσαμε μέσα στη βίλα ΟΛΟ το τσιμέντο, τον ασβέστη, τα αμμοχάλικα, έγινε της πουτάνας, κάναμε κουμάντο αγριάδας -μέχρι που με πήραν οι γονείς από το σχολείο αυτό κάποια στιγμή γιατί είχα ξεφύγει τελείως, αχαχα καημένοι! τον έχασα τον Α.Κ. και όταν ήμουν 18 έμαθα ότι σκοτώθηκε σε κάποια γκρεμίλα με τη μηχανή του.

συμβαίνουν αυτά. Δεν έχω άποψη. Δεν έχω καν παιδιά για να ξέρω τι θα τους έλεγα. Φαντάζομαι ότι δεν θα έλεγα φάτονα τομπούστη, ούτε δώσε και το μάγουλο, δεν ξέρω καθόλου, είναι η αλήθεια. Εδώ και ως ενήλικη, όταν προσπαθώ να βρω μια μέση λύση αναλώνομαι σε φλυαρίες ενώ το πράγμα τρέχει. Ξέρω ότι εγώ δεν βγήκα μαλάκας, τελικά (νομίζω!). Δεν ξέρω όμως πόσο μπορεί κάποιος να «σωθεί» χωρίς πέντε σοφά λογάκια από τον γονιό. Ίσως η σοφότερη συμβουλή είναι να γυρίζεις τη γλώσσα του τρεις φορές πριν ξεστομίσεις την οργή σου, που έλεγε ο μπαμπάς μου. Να δώσεις λίγο χρόνο πρώτα, δηλαδή.

#24
johnblack

Κι όμως, η οργή είναι χρησιμότατη ενίοτε. Δεν είναι όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε εν βρασμώ λανθασμένες, κάθε άλλο. Πολλές φορές μια οργισμένη και παρορμητική αντίδραση σε βοηθά να ξεμπλέξεις, βίαια έστω, απο μια χρονίζουσα νοσηρή κατάσταση. Κατάσταση από την οποία πιθανόν να μην απεμπλακείς ποτέ, εάν εξακολουθείς να τα σταθμίζεις όλα νηφάλια και ορθολογικά, προσηλωμένος στο δόγμα της αυτοσυγκράτησης. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Το πάθος και ο ψυχικός σάλος διεκδικούν επαξίως το δικαίωμα στην ύπαρξη, το θυμικό συνιστά άλλωστε το ένα απο τα τρία μέρη της ψυχής στον Πλάτωνα, είναι η κατεξοχήν αρετή των φυλάκων. Έχω κατά καιρούς πάρει αρκετές αποφάσεις εν θερμώ και για τη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχω μετανιώσει, εντέλει το ουσιώδες είναι πως καταφέρνεις να εκφραστείς, να μην είσαι δούλος της συνείδησης αλλά και των κοινωνικών «πρέπει».

#25
iron

ναι, αλλά γίνεται εύκολα μανιέρα, όπως και τα «πρέπει».

Έπειτα... υπάρχει τέτοια κοινότητα μξ των εκάστοτε 2 αντιπάλων που οφείλουμε πια, ιστορικά εννοώ, να την αντικρίσουμε κατάματα επιτέλους. Αλλά αργεί βασανιστικά αυτό, ανήκει δε στο βασίλειο του ιδεατού, του οράματος, της επιθυμίας, άρα είναι πολύ πιο μακρινό και φαινομενικά ανέφικτο.

Όμως, όσο έχω καταλάβει, αυτή δεν είναι και η γενικότερη ανθρώπινη επιθυμία; Η καθυπόταξη της φύσης-μέσα-μας; Η προσέγγιση προς το «θείο»; Αυτό το δίπολο δεν είναι η ανθρώπινη συνθήκη για την οποίο φτιάχτηκαν νόμοι και θρησκείες, ιδεολογίες και δεγκζερωτί άλλο; (συγγενικά είναι όλ' αυτά εξάλλου -α και μην παρεξηγηθώ ως καμιά κυρα Λουκά ε;) Σήμερα παλεύουμε με τις ίδιες μας τις επιθυμίες, νομίζω. Εμείς τις ορίσαμε. Δικά μας είναι τα πρέπει, δεν τα έθεσε κανείς θεός, δυστυχώς! Ακόμα και φαινομενικά γελοίες απόπειρες, οι τύποι ας πούμε, επινοήθηκαν γιατί δεν πήγαινε άλλο το πράμα έτσι που πολλαπλασιάστηκε ο άνθρωπος και στοιβάχτηκε σε σύνολα μέσα σε πόλεις (αν μη τι άλλο έπρεπε να πλένεται και να μην κατουρά τα σκαλοπάτια μέσα στο σπίτι του). Εννοείται ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα πνιγόμασταν και από αυτά που κάποτε είχαν έναν ρυθμιστικό ρόλο. Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, το είπε κι ο μάστορας.

Και γω πνίγομαι όπως όλοι μας, κι από τα μικρά κι από τα μεγάλα, αλλά κάθομαι και σκέφτομαι ότι με το να αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά μέσα στη Ιστορία το πνίξιμο αυτό με όποια μορφή προσωπικής ή συνολικής βίας, με στέλνει πάλι στα ίδια σκατά. Μαρμότα που δεν πάει άλλο. Άρα;

Πρέπει να ξεφύγουμε από τη λούπα αυτή, δεν νομίζεις; Πώς, δεν ξέρω ακόμα κι ίσως δεν το βρω ποτέ. Συλλογικά, μπορεί και να μην γίνεται. Ατομικά σίγουρα γίνεται, αλλά είναι αβάσταχτο. Ξέρω απλώς ότι όσο το ψάχνω, τόσο ζορίζομαι, γιατί γύρω μου οι περισσότεροι κινούνται αλλιώς, άσε που μια τέτοια στάση είναι και, συχνά, παρεξηγήσιμη. Αλλά όχι, δεν ξαναγυρίζω στην πράξη του νηπιαγωγείου, κι ας έχω ακόμα αυτή την τάση, κι ας κέρδισα έναν φίλο τότε.

(επειδή σε κόβω να νομίζεις ότι τα γράφω παρμένη, ξαναδιάβασέ τα τωρα με ήρεμο τόνο φωνής, τα γράφω σα να κάναμε μια χαμηλόφωνη συζητησούλα...)

#26
iron

α και προς το μπαρδόν καληνύχτα, έκαψα τα μάτια μου στον η/υ σήμερα όλη μέρα!

#27
Khan

Βλ. και το άρθρο του Σαραντάκου.

#28
Khan

Και τη συζήτηση στη Λεξιλογία.

#29
σφυρίζων

Ινσέψιο: αυτό που μπουλίζεις ένα τραμπούκο αποκαλώντας τον μπούλη.

#30
deinosavros

Συνομήλυκος.